Ένα πρωινό του 2015, κάπου σε κάποιο νησάκι της Ελλάδας...

του Σταύρου Κατσούλη

...πάει που λέτε ο Τζέφρυ καταζαλισμένος, και παραπατώντας από την ναυτία στο γιατρό και του λέει:

- Γιατρέ μου, κάθε βράδυ βλέπω τον ίδιο τρομαχτικό εφιάλτη. Κάποιος με κυνηγά με άγριες διαθέσεις.

Τρέχω, τρέχω, τρέχω και φτάνω μπροστά σε μια μεγάλη πόρτα με τεράστια κόκκινη επιγραφή.

Σπρώχνω για να ανοίξω την πόρτα, σπρώχνω, ξανασπρώχνω αλλά δεν ανοίγει η ρημάδα!

Ο τύπος που με κυνηγά πλησιάζει συνεχώς, ουρλιάζοντας...

Φωνάζω στον ύπνο μου και ξυπνώ ιδρωμένος και κατατρομαγμένος.

- Μμμμ, ενδιαφέρον, και δεν μου λέτε, σας παρακαλώ, μήπως θυμάστε τι γράφει η επιγραφή...
πάνω στην πόρτα;

- “Έξοδος”…

- Μμμμ, ακόμα πιο ενδιαφέρον, έχετε μήπως κάνει κάτι και έχετε προβλήματα με τον νόμο;

- Απ όσο ξέρω όχι, αλλά είμαι πολιτικός ξέρετε.

- Μάλιστα, καταλαβαίνω, λοιπόν, έχω τα καλά νέα και τα κακά. Τα καλά νέα είναι ότι δεν είσθε τρελός. Τα κακά νέα, είναι ότι είστε φυλακή. Θα σας δώσω την ίδια θεραπεία που έδωσα και στον Αντώνη, δεν ξέρω εάν τον γνωρίζετε, είναι στο ίδιο κελί με σας.

- Κελί; Ποιο κελί; Εδώ που τα λέμε, ποια φυλακή; Και όχι δεν θυμάμαι κάποιον Αντώνη...

- Εντάξει, κατάλαβα. Το πρόβλημά σας, είναι αμνησία λόγω σοβαρού σοκ. Πρέπει σιγά σιγά να θυμηθείτε και πάλι γιατί βρίσκεστε εδώ.

- Ωραία πείτε μου τι να κάνω.

- Κάθε πρωί, πριν σηκωθείτε από το κρεβάτι, θα λέτε στον εαυτό σας, 50 φορές το εξής, ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνετε, εντάξει;

( Ο «ήρωας» της ιστορίας μας, ζαλισμένος έτσι όπως ήταν, κατάλαβε ενστικτωδώς ότι δεν έιχε άλλη επιλογή... )

- Εντάξει. Τι να λέω;

- Θα λέτε:

"Η Τρόικα έφυγε, οι ΗΠΑ με εγκατέλειψαν, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπάρχει πια και η δίκη έγινε. Κρίθηκα ένοχος εσχάτης προδοσίας, δεν υπάρχει ελπίδα αποφυλάκισης για μένα. Πάλι καλά που με έβαλαν μόνο φυλακή ισόβια."

Και τότε ένοιωσε να ζωντανεύει το κομμάτι αυτό της μνήμης που είχε κοιμίσει και άρχισε πάλι να θυμάται.... τα γεγονότα του 2014!

ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ!!!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!

ΟΡΓΑΝΩΘΕΙΤΕ!!!

ΕΝΩΘΕΙΤΕ!!!

ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ!!!!