Κυβερνήσεις της Αριστεράς είχαμε πολλές στην Ε.Ε. Όλες εξελέγησαν με εντυπωσιακά προγράμματα και προεκλογικές εξαγγελίες που υπόσχονταν πολλά.
Καταπολέμηση της φτώχειας και της ανεργίας, κοινωνικό κράτος, Παιδεία, Υγεία, εγγυημένα για όλους.
Όσο ακόμα υπήρχε η ΕΣΣΔ, έγιναν γενναίες μεταρρυθμίσεις προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Το βιοτικό επίπεδο ανεβαίνει.
Ο πολίτης δίνει τη θέση του στον καταναλωτή, που εγκλωβίζεται στην ευμάρειά του. Η κατανάλωση γίνεται ο κόσμος του και αδιαφορεί για τα κοινά.
Παράλληλα, τα μεγάλα συνδικάτα, που πρόσκεινται στον ίδιο πολιτικό χώρο, είναι ο φυσικός σύμμαχος της κυβέρνησης και αφομοιώνουν τους κοινωνικούς κραδασμούς και τους τροχιοδρομούν σε ανώδυνη κατεύθυνση.
Σε διαμαρτυρίες-λιτανείες. Δηλαδή, έχουμε ένα κεϊνσιανικό μοντέλο που υποστηρίζει τον καπιταλισμό, υποχρεώνοντάς τον να κάνει κάποιες παραχωρήσεις ως αντίτιμο για τη διαιώνισή του.
Και το κράτος έδειξε μια φοβερή ευελιξία αποδεχόμενο διαφορετικές κυβερνήσεις που να εκπροσωπούν όλη την γκάμα του πολιτικού κόσμου. Από τους φασίστες μέχρι τους σοσιαλιστές.
Γιατί δεν έχουμε μία κυβέρνηση της Αριστεράς, όπως συνήθως λέγεται, αλλά μια κρατική Αριστερά, που υπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου, που για να διατηρηθεί και να ...