«Σε κρίσιμες περιόδους, το παρελθόν έχει τόση σημασία, ώστε γίνεται αντικείμενο διεκδίκησης και πρέπει να κατακτηθεί με αγώνα, όπως ακριβώς και το παρόν»
J. Plumb: «Ο θάνατος του παρελθόντος», Αθήνα, εκδ. Μεταίχμιο, 2007.
_______________________________
Αν κάποιος προσπαθήσει να προσεγγίσει τα γεγονότα της Ουκρανίας με όρους... Ευαγγελάτου και Μάρας Ζαχαρέα, είναι σίγουρο ότι θα προβεί σε λάθος συμπεράσματα. Καλό είναι, λοιπόν να γνωρίζουμε ορισμένα βασικά ιστορικά δεδομένα.
Κατ’ αρχάς, αυτό, που αποκαλούμε Ουκρανία δεν υπήρξε σχεδόν ποτέ ως κράτος. Κρατική υπόσταση της έδωσαν οι Σοβιετικοί το 1919, όταν και τους αναγνώρισαν, ως αυτόνομη Δημοκρατία. Εκτός όμως, της κρατικής υπόστασης, οι μπολσεβίκοι έδωσαν στους Ουκρανούς και το λιμάνι της Σεβαστούπολης, το οποίο παραδοσιακά ανήκε στη Ρωσία, αφού αποτελεί τη βάση του Ρωσικού Στόλου για έξοδο προς τη Μαύρη Θάλασσα και τη Μεσόγειο.
Ένα δεύτερο σημαντικό δεδομένο είναι ότι στην Ουκρανία, το ρωσικό (κατά κύριο λόγο) στοιχείο είναι πληθυσμιακά κυρίαρχο και πλειοψηφόν, ενώ οι «καθαροί» Ουκρανοί αποτελούν μειοψηφία.