Πανό ΕΠΑΜ Αχαρνών - Καματερού

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Η «αφέλεια» πληρώνεται

Αγαπητοί κυρ – Παντελήδες μου, μέχρι τώρα διαμαρτύρονταν κάτι «ακριβοπληρωμένοι» ιδιωτικοί υπάλληλοι που δεν ένιωθαν τον αγώνα του αφεντικού, κάτι κωλόπαιδα στο Δημόσιο, κάτι «ρεμάλια αριστεροί» και «άπλυτοι αναρχικοί». «Συντεχνίες» και «συνάφια» όλοι τους. Χαιρόσασταν, κυρ- Παντελήδες μου, που οι πρώτοι απολύθηκαν, που οι δεύτεροι έχασαν το 50% του μισθού τους, που οι τρίτοι βρίζονται και συκοφαντούνται όλη μέρα από εκείνους που σου «εξασφάλιζαν» την ηρεμία του ευρώ.

Όλοι εσείς, έντιμοι κυρ-Παντελήδες, εσείς που ποτέ δεν κρύψατε εισοδήματα – όπως ορκίζεστε – που ποτέ δεν κάνατε τράμπα ψήφους με βουλευτές για να σας «τακτοποιήσουν» εκείνη την υποθεσούλα – όπως ορκίζεστε – που ποτέ δεν κλέψατε στο ζύγι – όπως ορκίζεστε- κοιμόσασταν ήσυχοι.

Τώρα έντιμοι κυρ- Παντελήδες μην οργίζεστε. 3,2 δισ. ευρώ υπολόγισε ο Στουρνάρας ότι θα του δώσετε για τα σπίτια που φτιάξατε και νοικιάζατε πάντα με απόδειξη – όπως ορκίζεστε. Τόσα θέλει από εσάς. Όχι από τους εφοπλιστές. Αυτοί είναι φίλοι του και μπορούν να χρεώνουν τις βίλες τους στις εταιρείες τους ώστε να μην πληρώνουν ούτε ευρώ.

Όχι από αυτούς που έφτιαξαν off shore εταιρείες και έχουν δηλωμένη όλη την περιουσία τους στα νησιά Μάο – Μάο Τσικαμπούμ. Εσείς κυρ-Παντελήδες θα πληρώσετε. Ήσασταν οι επόμενοι. Λάθος! Ήσασταν η επόμενη συντεχνία που ήρθε η σειρά της. Πώς σας φαίνεται τώρα;

Λίγο άδικο ε; Δεν έχει λογική να φορτωθείτε εσείς όλες τις αμαρτίες, από τις οποίες καμιά δεν κάνατε – όπως ορκίζεστε. Είναι παράλογο να λέει ο Στουρνάρας ότι χρειάζεται 3,2 δισ. τα οποία εσείς θα τα πληρώσετε τώρα. Κι όμως, εκείνος λέει ότι ο φόρος που θα πληρώσετε για πολλοστή φορά στα ακίνητά σας είναι ο πιο δίκαιος φόρος. Δεν τον χειροκροτούσατε τον Στουρνάρα όταν χτυπούσε τις «συντεχνίες»; Χειροκροτήστε τον και τώρα, λοιπόν. Όλος δικός σας.

Δεν έχει σημασία που δεν υπάρχει ρευστότητα στην αγορά, οπότε με τι λεφτά να πληρώσετε τους φόρους. Να πάτε να δανειστείτε από τις τράπεζες, έντιμοι κυρ-Παντελήδες. Τι; Δε σας δίνουν δάνεια οι τράπεζες; Μα γιατί; Εσείς δεν λέγατε ότι είναι κοπρόσκυλα αυτοί που φώναζαν ότι οι τράπεζες πήραν από το Κράτος 150 δισ. και ζητάνε κι άλλα; Εσείς δεν φωνάζατε «πάνω απ’ όλα οι τράπεζες»; Γιατί δε σας δανείζουν τώρα που τόσο τις στηρίξατε;

Τι θα πει ότι δεν έχει λογική να πάρεις δάνειο για να πληρώσεις φόρους; Μήπως είχε λογική όταν σε καλούσαν να κατεβείς στο δρόμο να διαμαρτυρηθείς κι εσύ γελούσες κι έβριζες επειδή το «Μνημόνιο ήταν σωτηρία»; Κυρ- Παντελήδες μου, εσείς οι έντιμοι και οι έτοιμοι για πάση θυσία του ευρώ, τώρα που θα σας έρθει το σημείωμα και θα λέει ότι ακόμη κι αν χρωστάτε 3.000 ευρώ στο Δημόσιο αλλά δε μπορείτε να τα πληρώσετε θα σας κατάσχουν μισθούς, συντάξεις, εφάπαξ και ενοίκια, μη θυμώνετε. Προχτές στις δημοσκοπήσεις δηλώνατε τη στήριξή σας στην τρικομματική κυβέρνηση και την πίστη σας στο Σαμαρά.

Όλα έχουν ένα κόστος κυρ – Παντελήδες μου. Και η αφέλεια, το μεγαλύτερο. Ξέρω, φοβηθήκατε μη σας πάρουν τα σπίτια οι κουμουνιστές. Σπίτια αγορασμένα με τίμια λεφτά που χτίστηκαν δίχως να μπαζώσετε ρέματα και δε λαδώσατε την Πολεοδομία – όπως ορκίζεστε. Ναι, ξέρω, «όχι εγώ. Αυτός!». Μόνο που και ο «αυτός» το ίδιο λέει για σένα.

Έχουμε μια μεγάλη διαφορά, κυρ-Παντελήδες μου. Εμείς δε χαιρόμαστε που τώρα θα σας ξεζουμίσουν, όπως χαιρόσασταν εσείς όταν ξεζούμιζαν και βαρούσαν όσους διαμαρτύρονταν. Γιατί αυτοί που διαμαρτύρονταν, το έκαναν και για εσάς. Για το δικό σας καλό. Ναι σωστά, δεν το είχατε καταλάβει, μην ορκίζεστε, σας πιστεύω.

Τώρα όμως που ήρθε η σειρά σας έντιμοι, ήσυχοι κυρ-Παντελήδες μου, ελπίζω την επόμενη φορά που θα δείτε τα ΜΑΤ να βαράνε αθώους πολίτες, νέους ανθρώπους, να μη χαρείτε. Ελπίζω να μην το δείτε από την τηλεόραση, αλλά να είστε στο δρόμο. Ελπίζω να μη γυρίσετε την πλάτη από φόβο μην τυχόν και «μπλέξετε». Ελπίζω να φωνάξετε «ρε αλήτες» κι αυτή τη φορά να μην το πείτε σε εκείνους που τρώνε το ξύλο, αλλά σ’ αυτούς που το δίνουν. Ελπίδα μπορεί να μην υπάρχει πια, αλλά μια τελευταία ευκαιρία για αξιοπρέπεια θα υπάρχει πάντα. Ποτέ δεν είναι αργά να γίνεις άνθρωπος, κυρ-Παντελή.

Από τον  ΚΑΡΤΕΣΙΟ

Σημαντική Ανακοίνωση της Π.Γ. του Ε.Πα.Μ. της 30-1-2013




ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο παρακολουθεί με μεγάλη προσοχή τις εξελίξεις όπως αυτές διαμορφώνονται τόσο στο επίπεδο της διαπάλης εντός του πολιτικού εποικοδομήματος, όσο και στο μέτωπο των αντιδράσεων της κοινωνίας απέναντι στις πολιτικές που απορρέουν από την υποταγή της χώρας στο καθεστώς ξένης κατοχής και επικυριαρχίας.

Κάθε ημέρα που περνάει γίνεται και πιο καθαρό, ότι πλανώνται πλάνη οικτρά όσοι εξακολουθούν να βαυκαλίζονται, ότι μπορεί να υπάρξει η οποιαδήποτε ελπίδα στα πλαίσια αυτού του καθεστώτος.

Τα σημερινά επεισόδια έξω από το υπουργείο Εργασίας και οι μαζικές συλλήψεις συνδικαλιστών και άλλων στελεχών του ΠΑΜΕ δεν είναι τυχαία. Έρχονται σε συνέχεια της αστυνομικής, αλλά και δικαστικής καταστολής των κινητοποιήσεων των εργαζόμενων στα ΜΜΜ, μαζί με την καθόλου ανύποπτη ανακίνηση, μόλις σήμερα, της υπόθεσης Μαρφίν, αλλά και των «τρομοκρατικών» επεισοδίων που ζήσαμε πρόσφατα. Όλα αυτά αποδεικνύουν, ότι το καθεστώς δεν πρόκειται, να ανεχθεί απ’ εδώ και εμπρός τη παραμικρή παραφωνία στην εφαρμογή της δολοφονικής του πολιτικής απέναντι στο Λαό και την ίδια τη χώρα.

Κανείς πλέον δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο.

Η «Ησυχία», η «Τάξις» και η «Ασφάλεια» στο απέραντο «νεκροταφείο» Ελλάς, προκειμένου να ολοκληρωθεί η μετατροπή της χώρας σε οικόπεδο ελεύθερο για τη λειτουργία της 1ης υποσαχάριου τύπου ειδικής οικονομικής ζώνης στην Ευρώπη, θα επιβληθούν χωρίς δισταγμό από τα ντόπια δωσιλογικά όργανα των ξένων επικυρίαρχων.

Παραδοσιακές μορφές πάλης, όπως σποραδικές απεργιακές κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια, καταλήψεις δεν έχουν καμιά προοπτική επιτυχίας και θα πατάσσονται πλέον στη γέννησή τους. Ένας κολοσσιαίος μηχανισμός προπαγάνδας έχει στηθεί για να κατασυκοφαντεί την οποιαδήποτε αντίδραση, κάθε αγώνα των εργαζομένων και να δημιουργεί τη δικαιολογητική βάση για τη πιο βίαιη καταστολή που έζησε ποτέ ο τόπος.

Ας μην εκπλήσσονται και ας μην απορούν οι συνδικαλιστές και τα στελέχη των λεγόμενων αντιμνημονιακών κομμάτων, όσο με τη στάση τους νομιμοποιούν το καθεστώς, τόσο αυτό θα εκτραχύνεται, θα οδηγεί τα πράγματα στα άκρα και τους ίδιους στον ολοκληρωτικό αφανισμό.

Μόνο μια γενικευμένη αντίδραση του Λαού που θα συγκλίνει στη με κάθε τρόπο και μέσο Γενική Πολιτική Απεργία, ξεκινώντας από ολοκληρωτική στάση πληρωμών προς το κράτος και τις τράπεζες, με έλεγχο από συντονιστικά συμβούλια, όλων των συνοικιών και των πόλεων, με λειτουργικές καταλήψεις παντού.

Καλούμε τους πολίτες να μην παρακολουθούν αμέτοχοι  περιμένοντας από τις ηγεσίες να πράξουν κάτι. Τους καλούμε να οργανωθούν σε κάθε γειτονιά σε κάθε πόλη, σε συνελεύσεις και συντονιστικά συμβούλια. Καλούμε τους εργαζόμενους να ξεπεράσουν τις γραφειοκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων και να συστήσουν μέσα από συνελεύσεις των χώρων δουλειάς συντονιστικά αγώνα και οριζόντιες διασυνδέσεις με τους άλλους χώρους και τις γειτονιές.

Καλούμε τους αγρότες να πολιτικοποιήσουν τις κινητοποιήσεις τους και αντί να κλείσουν κάποιους κόμβους στις εθνικές οδούς καθιστάμενοι έτσι εύκολος στόχος των δυνάμεων καταστολής, να μπουν στις πόλεις και μαζί με τους πολίτες να αποκλείσουν τις τράπεζες, τις εφορίες και κάθε νευραλγική υπηρεσία.

Καλούμε τελικά και για μια ακόμα φορά, τα κόμματα της αντιμνημονιακής δημοκρατικής αντιπολίτευσης να πάψουν με τη παρουσία τους στο κοινοβούλιο να νομιμοποιούν το φαύλο καθεστώς των δωσιλόγων, των προδοτών και των ξένων αφεντάδων, να παραιτηθούν εγκαταλείποντας τις βουλευτικές τους έδρες και να έλθουν, να οργανώσουμε όλοι μαζί τη Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας, που θα οδηγήσει το καθεστώς στη κατάρρευση και την ανατροπή.

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΡΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ, ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ, ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ


Αθήνα 30 Ιανουαρίου 2013
Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Η υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά περνά μέσα από λειτουργικές καταλήψεις και γενική πολιτική απεργία.

του Δημήτρη Καζάκη

Με πολιτική επιστράτευση επιχείρησε η κυβέρνηση των δωσίλογων να σπάσει την απεργία στο Μετρό. Προηγήθηκε μια πρόστυχη εκστρατεία δυσφήμισης των εργαζομένων που εμφανίζονταν ότι είναι προνομιούχοι και με μισθούς που υπερβαίνουν τις 4 με 5 χιλιάδες μηνιαία. Μέχρι και ένα από τα πιο γνωστά παπαγαλάκια της απάτης του χρηματιστηρίου την περίοδο 1999-2000, τον κ. Κώνστα, ο οποίος τώρα εργάζεται ως εκπρόσωπος τύπου της εταιρείας-σκάνδαλο εκποίησης δημόσιας περιουσίας ΤΑΙΠΕΔ, ξέθαψαν για να ισχυριστεί ότι οι εργαζόμενοι στο Μετρό αμείβονται με 85 χιλιάδες ετησίως! Το ψέμα σε διατεταγμένη υπηρεσία.

Οι εργαζόμενοι στο Μετρό, αν και η εργασία τους είναι υψηλής εξειδίκευσης, δεν αμείβονται καλύτερα από την μεγάλη πλειοψηφία των υπολοίπων σε κλάδους με αντίστοιχη υψηλή

Η ταλαιπωρία … του κοινωνικού αυτοματισμού των ΜΜ’Ε’



Έχετε ακούσει τις τελευταίες ημέρες τα δελτία ειδήσεων των καθεστωτικών κατοχικών Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης; Έχετε προσέξει πως μιλούν για τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς;

Δεν μιλούν για απεργία, δεν μιλούν για εργασιακά δικαιώματα ή πολιτικά αιτήματα ! Συνεχίζεται μας λένε «η ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού» !


Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Κινητοποίηση των εργαζομένων στα ΜΜΕ την Τρίτη 29/1 έξω απ' το Mega




Το παρακάτω κείμενο μας το έστειλε η Συσπείρωση Δημοσιογράφων-Δούρειος Τύπος και μας γνωστοποιεί ότι την Τρίτη 29/1 στις 7 μ.μ oι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ οργανώνουν διαμαρτυρία έξω από το MEGA.

Αναφέρουν επίσης:
Τα ΜΜΕ στην πλειονότητα τους αποτέλεσαν τους ιδεολογικούς στυλοβάτες της μνημονιακής πολιτικής. Με τρομολαγνικά και ψευδή ρεπορτάζ παρουσιάζουν την πολιτική του σοκ ως μονόδρομο και συκοφαντούν όσους αντιστέκονται στην κοινωνική βαρβαρότητα. Λειτουργούν ως φερέφωνα της κυβέρνησης και κάνουν ρεπορτάζ στη βάση non paper γκεμπελικής έμπνευσης. Κατασκευάζουν στερεότυπα για τους μετανάστες, τους δημόσιους υπάλληλους, τους...
εργαζόμενους, τους συνδικαλιστές, τους ακτιβιστές και υποκινούν τον κοινωνικό αυτοματισμό.

Τις τελευταίες μέρες ζήσαμε την κλιμάκωση της μιντιακής τρομοκρατίας ισάξιας με τις σκοτεινές μέρες τις ΥΕΝΕΔ. Γέμισαν τις οθόνες μας με άδεια μπουκάλια μπύρες και στοχοποίησαν τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους κοινωνικών εκδηλώσεων για να νομιμοποιήσουν τη στρατηγική της έντασης του Δένδια, απέκρυψαν τα κίνητρα και την ταυτότητα της ρατσιστικής δολοφονίας του 27χρονου Πακιστανού στα Πετράλωνα , προέβαλλαν χαλκευμένα βίντεο για να λοιδορήσουν βουλευτές της αριστεράς και κοινωνικά κινήματα ενάντια στην εμπορευματοποίηση των ελεύθερων χώρων, συκοφάντησαν των αγώνα των εργαζομένων στις συγκοινωνίες και επικρότησαν τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις της επιστράτευσης. Και συνεχίζουν… Οι εργοδότες του Τύπου αφού εφάρμοσαν το πιο σκληρό μνημόνιο στους εργαζόμενους τους, θέλουν να περιφρουρήσουν το καθεστώς γενικευμένου φόβου και εξαθλίωσης που δημιούργησαν ορθώνοντας τείχη απέναντι στην κοινωνία.

Φτάνει πια. Οι εργαζόμενοι του Τύπου δεν έχουμε τίποτα κοινό με τους μεγαλόσχημους και αδρά αμειβόμενους εντεταλμένους μεγαλοδημοσιογράφους. Δεν είμαστε κομμάτι της διαπλοκής και της συναλλαγής τους. Διαλέξαμε πλευρά. Δίπλα στους κατοίκους της Χαλκιδικής και απέναντι στους χρυσοθήρες, δίπλα στους μετανάστες και απέναντι στους δουλέμπορους , τους φράχτες, τα΄ αφεντικά της μαύρης εργασίας, τη Χρυσή Αυγή, δίπλα στους διαδηλωτές και απέναντι στην καταστολή, δίπλα στους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες και απέναντι στην εσωτερική και εξωτερική τρόικα, δίπλα στους εργαζόμενους στο δημόσιο και απέναντι στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Είμαστε δίπλα στην κοινωνία και αγωνιζόμαστε μαζί της ενάντια στο μνημόνιο, το ρατσισμό και τη λογοκρισία.


από το "βαθύ κόκκινο"

Να τι θα συμβεί στην Ελλάδα αν επιστρέψει στη δραχμή!

draxmi-500x250


Του Στρατή Μαζίδη.

Αν η Ελλάδα τολμήσει να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη και επιστρέψει στη δραχμή τότε μια σειρά από τρομερά δεινά θα τη συνταράξουν:
- δε θα έχουμε νερό
- θα σταματήσει να βρέχει
- τα σπίτια μας θα γκρεμιστούν και θα κατεδαφιστούν από μόνα τους πριν τα αγοράσουν οι ξένοι για ένα κομμάτι ψωμί αντί για ένα γερμανικό στρούντελ
- θα πάψει να υπάρχει καλοκαίρι
- η θερμοκρασία αμέσως θα υποχωρήσει κατά 30-40 βαθμούς
- τα δένδρα θα ξεραθούν
- τα ψάρια θα φύγουν για άλλες θάλασσες
- θα στερέψουν τα ποτάμια και οι λίμνες
- τα πουλιά θα σταματήσουν να κελαηδούν
- δε θα μπορούμε να κατουράμε όρθιοι
- θα υποστεί καθίζηση όλο το οδικό δίκτυο της χώρας
- δε θα ανατείλει ποτέ ξανά ο ήλιος
- θα ψοφήσουν όλα τα ζωντανά
- δε θα μπορούμε να αγοράσουμε πετρέλαιο (αλήθεια η Αλβανία πως το αγοράζει; κι εμείς τώρα που το προμηθευόμαστε από το Ιράν το πληρώνουμε; )
- θα μας αποκλείσουν οι αγορές (ενώ τώρα δεν είμαστε αποκλεισμένοι)
- θα προκληθεί γιγαντιαίο τσουνάμι στο Αιγαίο
- θα κλείσουν οι βιομηχανίες που παράγουν λουκέτα
- θα επικρατήσει ο τρόμος κι η αναρχία ενώ τώρα ζούμε σε ένα σοβαρό οργανομένο κράτος
- θα λιώσουν τα χιόνια στην Πίνδο
- θα φύγει ο Πέτρος από τη Μύκονο
- θα φύγουν όλοι οι λαθρομετανάστες
- θα αδειάσουν τα καταστήματα ενώ τώρα μπορούμε και πηγαίνουμε ξοδεύοντας αδρά για τις αγορές μας

Αυτά και άλλα πολλά φοβερά και τρομερά πράγματα πρόκειται να συμβούν ΑΝ επιστρέψουμε στη Δραχμή.

Δείτε ακόμη > Μειώθηκε το έλλειμμα και πεθαίνουν οι άνθρωποι

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Οι “νεκροπομποί” της εθνικής αξιοπρέπειας…

Οι “νεκροπομποί” της εθνικής αξιοπρέπειας…

Στην Ελλάδα, στα χρόνια των μνημονίων και των κυβερνήσεων της υποτέλειας σε ξένα και εγχώρια συγκροτημένα συμφέροντα, δεν παρατηρείται απλώς μια διαστροφή της δημοκρατίας, που οδήγησε στην παρακμή των θεσμών. Δεν υπάρχει μόνο εννοιολογική σύγχυση κάποιων λέξεων και ιδεών. Η δημοκρατία λειτουργεί με πληρεξούσιους του κοινωνικού συνόλου.

Ο φιλελεύθερος τρόπος σκέψης που δίνει μεγάλη σημασία στο άτομο και βασίζεται στην εκλογικευμένη δυσπιστία και δεν δέχεται ορισμούς που έχουν αυθαίρετες καταβολές, αντικαταστάθηκε από την αυταρχική λογική ενός εκτρωματικού κυβερνητικού σχήματος, το οποίο καταβάλλει άοκνες προσπάθειες για να μην μπορεί η κοινωνία να ξεχωρίσει το αληθινό από το ψεύτικο.

Και ήταν ο Αριστοτέλης που έλεγε ότι οι πολίτες όχι μόνο ψάχνουν να βρούν την αλήθεια, αλλά τελικά καταφέρνουν να την εντοπίσουν. Όμως, αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Ελλάδα, όπου το πεδίο των ιδεών βρίσκεται υπό την κυριαρχία μιας “Λουμπενιντελιγκέντσιας”, η οποία επιβιώνει διαιωνίζοντας το ψέμα. Όπου η ανασφάλεια για το αύριο και η αγωνία για το σήμερα, έχουν καθηλώσει τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων της οικονομικής αθλιότητας και της “πεισιθανάτιας” εθνικής υπερηφάνειας από τους πολιτικούς, τους εθισμένους να προσμετρούν με ποσοστά και αλχημικές μίξεις το πολιτκό κόστος των πολιτικών τους αποφάσεων…

Οι “νεκροπομποί” της εθνικής αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας των Ελλήνων, ανενόχλητοι και ανενδοίαστοι, ανίκανοι μεν αναιδέστατοι δε, με γνώμονα μοναδικό την ευκαριακή πολιτική διαστροφή τους, που τους επιτρέπει να χαλκεύουν την αλήθεια των πραγμάτων και να διασπείρουν την διχαστική φοβία ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες, αποτελούν την προσωποποίηση του “ολοκληρωτισμού” της αναισχυντίας και της ανεμπόδιστης αυθαιρεσίας. Και μάλιστα ενός “ολοκληρωτισμού” στη χειρότερη μορφή του, που αριθμοποιεί τους πολίτες και τους θεωρεί ανεγκεφάλους, που υπάρχουν για να υπηρετούν τη διεφθαρμένη εξουσία και τους έρποντες στις παρυφές της…

Και για όσους σπεύσουν να εκλάβουν ως υπερβολή του γράφοντος τα περί “ολοκληρωτισμού” της συγκυβέρνησης και των αυταρχικών επιλογών της, δεν έχουν παρά να σκεφτούν την κοινωνική πραγματικότητα και να “αξιολογήσουν” τις κυβερνητικές αποφάσεις σ’ όλους τους τομείς της κοινωνίας. Βέβαια, η “αξιολόγηση” προυποθέτει και πληροφόρηση, που εκ των πραγμάτων δεν υφίσταται. Τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων με τα…παράθυρα της ενημερωτικής αποχαύνωσης, όπως και οι διάφορες εν πολλοίς “στημένες” ενημερωτικές εκπομπές των καναλιών, δεν επιτρέπουν στον πολίτη να σχηματίσει μια αντικειμενική εικόνα της κατάστασης. Εχουν “διατεταγμένη” υπηρεσία να κατευθύνουν την πληροφόρηση προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Και μόνο όταν διογκώνεται η λαική αγανάκτηση και εκδηλώνεται πλέον έντονα, φροντίζουν να “διανθίσουν” την ενημέρωση με πλάνα εικόνων και κάποιες απόψεις των αντιγνωμούντων στις κυβερνητικές πρακτικές…

Οι πολίτες, άλλωστε, δεν έχουν τα περιθώρια να επεξεργαστούν δεδομένα και να καταλήξουν σε ασφαλή συμπεράσματα, για τον εμπαιγμό που υφίστανται, όσο κι αν είναι απροκάλυπτος από τους καταγέλαστους και αξιοκαταφρόνητους του πολιτικού προσκηνίου…Η κοινωνική διαστρωμάτωσση έχει υποστεί σοβαρές ρωγμές και κινδυνεύει με καθίζηση. Με δόλια και παραπλανητικά επινοήματα ο Αντώνης Σαμαράς και οι κυβερνητικοί εταίροι του στην εξουσία, με μια “πραξικοπηματική” αντίληψη, έχουν απονευρώσει τη σπονδυλική στήλη της κοινωνίας, τα μεσαία κοινωνικά στρώματα. Και με τόλμη αναιδή προσπαθούν να “θωρακίσουν” τα συμφέροντα και τα προνόμια των πατρικίων και… της αριστοκρατίας του πλούτου.

Ο πολύς λαός, με αποψιλωμένη την εθνική του υπερηφάνεια και εξαπατηθείς από τις κυβερνητικές αοριστολογίες, νιώθει φοβισμένος, ανασφαλής, σκόρπιος και διεσπαρμένος. Τη ζωή του διακρίνει μια οικονομική και υπαρξιακή μιζέρια, η εκμηδένιση και η εγκατάλειψη. Και μη έχοντας σε επαρκή βαθμό ακόμη το αίσθημα της αηδίας, οδηγείται με τις ωμές και αναφομοίωτες πολιτικές, μέσα στους υπονόμους, όπου κινδυνεύει όχι μόνο η κοινωνική του ευαισθησία, αλλά και η ζωή η ίδια.

Και για να εξορκίσουν αυτό τον κίνδυνο, πολλοί πολιτικοί με πρωτεργάτες τους δύο κυρίως κυβερνητικούς εταίρους, επιδίδονται στην αλητεία και τη “γοητεία” των γυαλιστερών λέξεων, για να σώσουν επί της ουσίας την πολτική σχεδία τους. Η αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι η στίλβη αυτή και η υποτιθέμενη παρθενία των λέξεων της πολιτικής απάτης που συσσωρεύονται, δεν δικαιώθηκαν ποτέ σαν αυτοσκοπός. Αλλά αυτή ειναι μια αλήθεια, αν και αυταπόδεικτη διαχρονικά, που δεν αντιλαμβάνονται οι “νεκροπομποί” της εθνικής μας αξιοπρέπειας!

του Στέλιου Συρμόγλου

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Ο νέος χαρακτήρας της αριστεράς

του Δημήτρη Καζάκη

Καμιά μεταλλαγή του κυρίαρχου συνασπισμού εξουσίας δεν μπορεί να συμβεί δίχως την κατάλληλη προσαρμογή της αριστεράς. Από ιστορική άποψη η αριστερά υπήρξε ανέκαθεν μια πολιτική έννοια δίχως ξεκάθαρο περιεχόμενο, δίχως σαφείς κοινωνικές, ταξικές και ιδεολογικο-πολιτικές αναφορές. Δεν ήταν παρά ένα αναγκαίο προϊόν της τυπικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και επομένως φέρει ανεξίτηλα και εγγενώς όλες τις παραμορφώσεις, αυταπάτες και διαστροφές του κοινοβουλευτισμού. H άνδρωση της κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης, ή άνοδος της πάλης για εργατικά και λαϊκά αιτήματα, οδήγησε και στην αναγκαία ιστορική μετεξέλιξη της αριστεράς. Από μια συγκεχυμένη κοινοβουλευτική έννοια – όπου πρυτάνευαν τα αισθήματα κοινωνικής αδικίας και τα διάφορα δόγματα «κοινωνικής δικαιοσύνης» – στην επαναστατικά, κοινωνικά και ταξικά διαφοροποιημένη έννοια της αριστεράς. Η αριστερά έπαψε να είναι συνώνυμο της ηθικής ή ηθικολογικής καταγγελίας της όποιας αδικίας για να μετατραπεί σε ανοιχτό πεδίο οργανωμένης αντιπαράθεσης ιδεολογικο-πολιτικών ρευμάτων, κομμάτων και τάσεων, ιδεώδες περιβάλλον για την μαχητική ανάδειξη της ολοκληρωμένης ταξικής προοπτικής της εργατικής τάξης.


Είναι χαρακτηριστικό ότι η αναφορά στην αριστερά ως αυτοτελή πολιτική έννοια δεν υπήρχε μέχρι τη δεκαετία του ’60. Έως τότε η αριστερά δεν συνιστούσε τίποτε περισσότερο από έναν πολιτικό επιθετικό προσδιορισμό τάσεων και ρευμάτων στο εσωτερικό των εργατικών, λαϊκών και επαναστατικών κινημάτων. Στη δεκαετία του ’60 και στο έδαφος της βαθιάς κρίσης της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας, η οποία μετεξελισσόταν γοργά σε οργανικό πυλώνα του πολιτικού συστήματος εξουσίας του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά και του «διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος» που αντιμετώπιζε τα δικά του εσωτερικά αδιέξοδα, έγινε μια συστηματική προσπάθεια από τον ιδεολογικό και πολιτικό μηχανισμό του ιμπεριαλισμού, ιδίως των ΗΠΑ, να οικοδομηθεί μια «νέα αριστερά», ή στην ευρωπαϊκή της εκδοχή μια «ανανεωτική αριστερά». Μια αριστερά αρκούντως αφηρημένη ώστε να είναι παντελώς ξεκομμένη και απόλυτα εχθρική προς τις όποιες κοινωνικο-ταξικές αναφορές, προπομπός της ιμπεριαλιστικής ιδεολογίας και πολιτικής. Η ολοκλήρωση της πορείας μεταλλαγής της σοσιαλδημοκρατίας από ένα «αστικό κόμμα της εργατικής τάξης» σε μαχητική πολιτική δύναμη του μονοπωλιακού κεφαλαίου, η εκφυλιστική πορεία και η πλήρης διάλυση του «διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, μαζί με τη συνολική υποχώρηση του οργανωμένου εργατικού κινήματος, επέτρεψαν σ’ αυτήν την ιμπεριαλιστική «νέα αριστερά» τελικά να επικρατήσει. Σήμερα, στις συνθήκες κρίσης πολιτικής και κοινωνικής εκπροσώπησης του εργαζόμενου λαού, η αριστερά γενικά μετεξελίσσεται όλο και περισσότερο σε μια γενική αδιαφοροποίητη έννοια, όπου χωρούν τα πάντα. Η αριστερά όλο και περισσότερο μετατρέπεται σε χώρο πολιτικής συμβίωσης με ότι πιο αντιδραστικό και σκοταδιστικό έχει γεννήσει η λογική της προσαρμογής στις επιταγές του μεγάλου κεφαλαίου και της παγκόσμιας αγοράς του. Όλο περισσότερο αποσπάται από τα πιο άμεσα λαϊκά, εργατικά και δημοκρατικά αιτήματα, αποσπάται από τις αληθινές αγωνίες του εργαζόμενου λαού για να μεταβληθεί σε μια χρήσιμη εφεδρεία των κυρίαρχων δυνάμεων για τη πολιτική διαχείριση της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Επομένως, αριστερά γενικά δεν υπάρχει, ή υπάρχει απλά και μόνο για να συσκοτίζει ανυπέρβλητες ταξικές διαφορές ανάμεσα σε δυνάμεις και πολιτικές, ενώ η μετατροπή της σε κεντρικό σημείο αναφοράς αποτελεί τυπική διαστροφή όσων κατανοούν την πολιτική με επιδερμικούς κοινοβουλευτικούς όρους και αδυνατούν να απευθυνθούν πρωταρχικά στους ίδιους τους εργαζόμενους και το λαό. 

Πρέπει να είναι σαφές πως η επιλογή μιας πολιτικής δύναμης να αναφέρεται πρωταρχικά στην αριστερά γενικά, όπως κι αν την αυτοπροσδιορίζει, προδίδει την απόστασή της από την εργαζόμενη κοινωνία, αποδεικνύει τον τυπικά αστικό τρόπο κατανόησης της πολιτικής, όπου οι εργαζόμενοι είναι καταδικασμένοι στο περιθώριο ως οπαδοί της μιας, ή της άλλης πολιτικής ηγεσίας. Αυτοί που αναφέρονται σήμερα στην αριστερά ως υποκείμενο της πολιτικής τους, είναι γιατί θεωρούν τον λαό και τους εργαζόμενους ως αντικείμενο χειραγώγησης. Δεν έχει καμιά σημασία πόσο ριζοσπαστικά χρώματα φέρει η αριστερά καθενός, η ουσία δεν αλλάζει. Όλοι τους έχουν αποδεχτεί πλήρως τον παραδοσιακό πολιτικό μύθο του κοινοβουλευτισμού της αγυρτείας και της διαφθοράς, ο λαός για να εκφραστεί και για να βγει στο πολιτικό προσκήνιο χρειάζεται μια διαμεσολαβούσα δύναμη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα απ’ αυτό. Ο λαός δεν χρειάζεται διαμεσολαβητές για να χαράξει την πορεία του. Χρειάζεται πρωτοπόρους αγωνιστές που τον βοηθούν να βγει ο ίδιος ορμητικά στο προσκήνιο και να οικοδομήσει ο ίδιος την ενότητα μέσα στις γραμμές του. Θυμάστε το παλιό σύνθημα του ΠΑΣΟΚ το 1981; Ο λαός στην εξουσία, το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση; Είναι ακριβώς αυτή η χυδαία θεωρία της διαμεσολάβησης. Η αληθινή δημοκρατία από την σκοπιά των καταπιεσμένων αυτής της κοινωνίας απαιτεί τον λαό στην εξουσία και πάλι τον λαό στην κυβέρνηση. Κανενός είδους κυβέρνηση, όσο σοσιαλιστική, επαναστατική, ή αριστερή κι αν αυτοχρίζεται, δεν πρόκειται να λειτουργήσει υπέρ του λαού, δεν πρόκειται να απαλλάξει τον εργαζόμενο από τα δεσμά του, όσο ο ίδιος ο λαός δεν θα βρίσκεται στο περιθώριο της πολιτικής και δεν θα ασκεί άμεσα, πρακτικά και αφεαυτού του τον καθοριστικό έλεγχο σε όλες τις πτυχές της δημόσιας διακυβέρνησης.

Γι’ αυτό και οι εκκλήσεις για την «κυβέρνηση της αριστεράς», δεν είναι μόνο η αναγκαία πρόφαση για όσους στο όνομα γενικά της αριστεράς επιζητούν την ενότητα με τις πολιτικές υποταγής στο μεγάλο κεφάλαιο, το ευρώ, την ΕΕ και το καθεστώς ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, αλλά συνιστά επίσης και μια συστηματική προσπάθεια ανοικτής υπονόμευσης της αναγκαίας κοινής δράσης του λαού και των εργαζομένων με επίκεντρο τα πιο άμεσα και ζωτικά τους αιτήματα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι πιο τυπικοί πρωταγωνιστές της «κυβέρνησης της αριστεράς» έχουν όλοι τους στο παρελθόν διακριθεί για την προκλητικά διασπαστική τους πρακτική απέναντι σε κάθε συμμαχική πρωτοβουλία, που δεν ήταν του ελέγχου τους και δεν «στρογγύλευε» αρκετά τα αιτήματά της, ώστε να είναι επαρκώς ταξικά, εθνικά και πολιτικά ακίνδυνα. Έχουν επίσης διακριθεί για τις προνομιακές συμφωνίες πάνω και κάτω από το τραπέζι της πολιτικής συναλλαγής, για την ανοιχτή πρακτόρευση κεντρικών πολιτικών επιλογών του κυρίαρχου συνασπισμού εξουσίας στο εσωτερικό, αλλά και στο εξωτερικό, για την αναγωγή της δικής τους πολιτικής επιβίωσης και εκλογής στο κοινοβούλιο ως πρωτεύον ζήτημα της όποιας «ενότητας της αριστεράς». Για μια ακόμη φορά επαληθεύεται το ιστορικό δίδαγμα ότι οι μεγαλύτεροι διασπαστές, οι χειρότεροι εκπρόσωποι του παρασκηνίου στην πολιτική, οι πιο ένθερμοι θιασώτες της πολιτικής διαβολής, της συκοφαντίας, του καυγά για τις καρέκλες στην κορυφή, του παραγοντισμού και της προσωπικής προβολής, είναι πάντα εκείνοι που φωνάζουν πιο δυνατά απ’ όλους για την «ενότητα». Ιδιαίτερα όταν αυτοί μυρίζονται εξουσία.

Η κραυγή «κυβέρνηση της αριστεράς», σημαίνει πραχτικά την νομή της εξουσίας με τους ίδιους όρους που την διεκδικούσαν και οι παραδοσιακές δυνάμεις εναλλαγής στην διακυβέρνηση. Το σύνθημα αυτό απευθύνεται όχι στον λαό, αλλά στους «δικούς μας», στα στελέχη και τους οπαδούς που πεινασμένοι για εξουσία δεν νοιάζονται για τίποτε άλλο, εκτός από την άνοδό του κόμματος στην διακυβέρνηση. Προκειμένου να γίνει κάτι τέτοιο δεν υπάρχει πολιτική κωλοτούμπα που δεν θα κάνουν, δεν υπάρχει τίποτε που δεν θα ανεχθούν ή δεν θα αποδεχτούν, αρκεί να κερδίσουν το πολυπόθητο τρόπαιο: την «κυβέρνηση της αριστεράς». Είναι η «ώρα της αριστεράς», φωνάζουν ορισμένοι με το μάτι τόσο λιμασμένο για εξουσία που δεν τους ξεχωρίζεις από τους πάλαι ποτέ «πρασινοφρουρούς», ή την «γαλάζια γενιά» της παλιάς δικομματικής εναλλαγής. Ο λαός απλά πρέπει να τους αναδείξει στην εξουσία και έπειτα θα πρέπει να υποταχθεί στους νέους επιβήτορες.

Αυτός είναι κι ο λόγος που η αριστερά σήμερα δεν είναι συνώνυμο της προόδου, ούτε συνιστά αναγκαστικά μια προοδευτική δύναμη. Τα βασικά κριτήρια για τον πολιτικά προοδευτικό, ή μη χαρακτήρα μιας πολιτικής δύναμης είναι τρία:
Πρώτο, η άμεση πρακτική συμβολή της στην κοινωνικοπολιτική οργάνωση και ανασυγκρότηση του εργαζόμενου λαού, με πρωταρχικό σκοπό να οικοδομηθεί η ενότητα του ίδιου του λαού μέσα από την υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών ιδεολογίας και κομματικής ταυτότητας εντός του.
Δεύτερο, ο ρόλος της στην ανάπτυξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος ως κυρίαρχου πολιτικού υποκειμένου με όρους και πρακτικές που να προσιδιάζουν στις νέες ιστορικές συνθήκες που επιβάλουν εξ ανάγκης την μετωπική αναμέτρηση με το επίσημο σύστημα εξουσίας.
Τρίτο, η σχέση της με την ανάδειξη των πιο άμεσων ζωτικών αιτημάτων των άλλων εργαζομένων σε πρωτεύον πεδίο αναφοράς της πολιτικής γενικά. Και υπάρχει σήμερα πιο ζωτικό και πιεστικό αίτημα, πιο ταξικό αίτημα από την διεκδίκηση της εθνικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας, της λαϊκής αυτοδιάθεσης και κυριαρχίας ενάντια στον χρηματιστικό νεοφεουδαρχισμό της ευρωζώνης και της ΕΕ; Υπάρχει σήμερα πιο επιτακτικό αίτημα από την μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους στη βάση της κατάκτησης της δημοκρατίας από τον λαό;

  
Με βάση αυτά τα κριτήρια χαράσσονται οι σύγχρονες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην πρόοδο και τη συντήρηση, ανάμεσα στη δημοκρατία και την αντίδραση κι όχι με γενικές αναφορές σε αριστερές περγαμηνές, αληθινές ή ψεύτικες. Καμιά φυγή στη σφαίρα του ιδεατού σοσιαλισμού, κανένα σύνθημα του συρμού όπως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», κανένας ταξικός όρκος στην επανάσταση, ούτε η πίστη σε κάποιο ανώτερο ιδεώδες, δεν μπορεί να κρύψει τον αντιδραστικό χαρακτήρα μιας αριστεράς που συμβάλει καθημερινά στη διάλυση των μαζικών οργανώσεων του εργατικού και λαϊκού κινήματος, που υποκαθιστά τους εργαζόμενους και το λαό με τη δική της πολιτική επικράτηση και υποτάσσει τα εργατικά και λαϊκά αιτήματα στις δικές της ιδεοληψίες, σκοπιμότητες και εσωτερικές ισορροπίες.

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Ανακοίνωση της Π.Γ. του Ε.Πα.Μ. της 25ης Γενάρη 2013


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η δίκαιη κινητοποίηση των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς σταθερής τροχιάς και οι εξελίξεις που ακολούθησαν με την επέμβαση της Αστυνομίας τη Παρασκευή ξημερώματα, έγινε η αφορμή να φανεί όχι μόνο ο αυταρχισμός της κατοχικής «κυβέρνησης» των δωσίλογων, αλλά να αποκαλυφθεί για μια ακόμα φορά το φασιστικό υπόβαθρο στο οποίο στηρίζεται. Οι «κυβερνητικές» μαριονέτες ανακάλυψαν, ότι δεν τους ήταν αρκετός ο παροπλισμός της Βουλής, που την υποβάθμισαν σε κοινό πρωτοκολλητή των αποφάσεων της Τρόικας και προχώρησαν στην απροκάλυπτη αστυνομική βία και καταστολή απέναντι στον «εχθρό» Λαό.

Η κίνηση αυτή ανέδειξε αρκετά ζητήματα και ερωτήματα τα οποία έχουν πολλούς αποδέκτες και πρέπει άμεσα να απαντηθούν.

Μερικά από αυτά είναι …. :

• Τίθεται πλέον σε απόλυτη αμφισβήτηση η ίδια η ύπαρξη των συνδικάτων και επί της ουσίας του στοιχειώδους δικαιώματος του συνδικαλίζεσθαι; Καταργούνται οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και οι Σ.Σ.Ε. μηδέ της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας εξαιρουμένης;

• Αναγνωρίζεται πλέον στους εργαζόμενους κάποιο, έστω στοιχειώδες, δικαίωμα λόγου σε ζητήματα που αφορούν στην εργασία τους και τελικά στην ίδια τους τη ζωή; Η αξία της εργασίας και της ίδιας της Ζωής καθορίζεται μονομερώς πλέον από το καθεστώς, το οποίο επιβάλει τις αποφάσεις του με πυγμή και απροκάλυπτη βία;

• Απέναντι στο καθεστώς που παρουσιάζεται αποφασισμένο και έτοιμο να εφαρμόσει τις εξοντωτικές για το λαό και τους εργαζόμενους αποφάσεις του, γεννώνται μια σειρά ερωτηματικά για τη στάση του ίδιου του λαού, των εργαζομένων και των μαζικών του φορέων διεκδίκησης και των, επί της ουσίας, υπό κατάργηση συνδικάτων. Οι κλασσικές μορφές πάλης, οι απεργίες, τα συλλαλητήρια, οι καταλήψεις χώρων δουλειάς είναι σήμερα αποτελεσματικοί και πρόσφοροι τρόποι αντίδρασης και διεκδίκησης;

• Μέχρι πού είμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε; Πως είναι δυνατό να προχωρήσουμε όλοι μαζί σε μορφές αγώνα, πιο αποφασιστικές, πιο ευέλικτες και τελικά πιο έξυπνες, που θα ενώνουν τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται και που το καθεστώς τεχνηέντως τα τοποθετεί το ένα εναντίον του άλλου και θα παρακάμπτουν έτσι τη καθεστωτική προπαγάνδα, εξουδετερώνοντας ταυτόχρονα τη δυνατότητα του καθεστώτος για καταστολή;

• Είναι έτοιμοι οι επιστρατευμένοι απεργοί να απαντήσουν στην απαίτηση των καιρών για λειτουργική κατάληψη των μέσων μαζικής μεταφοράς και τη λειτουργία τους στην υπηρεσία του λαού, όπως θα έπρεπε να είναι; Μπορούν να απευθυνθούν στο λαό και να ζητήσουν την κινητοποίησή του για την υποστήριξη και την περιφρούρηση  αυτού του στόχου άρα και του αγώνα τους; Μπορούν να θέσουν σαν σημαία του αγώνα τους ζητήματα παλλαϊκά, όπως είναι η εκδίωξη της τρόικας και των εγχώριων υπηρετών της και η πάλη για την ανάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας της πατρίδας μας;

• Τι ρόλο παίζουν οι «κοινοβουλευτικές αντιπροσωπείες» της αντιπολίτευσης που όψιμα καταγγέλλουν την συνταγματική εκτροπή και το φασισμό και τρέχουν να συμπαρασταθούν στους απεργούς, την ίδια στιγμή που νομιμοποιούν τη συνταγματική εκτροπή με την παραμονή τους στο εξάμβλωμα που αποκαλούν Βουλή; Η καλύτερη υπηρεσία που θα μπορούσαν να προσφέρουν στους απεργούς θα ήταν η άμεση παραίτηση από το «κοινοβούλιο» με στόχο την απογύμνωση από κάθε νομική στήριξη των δωσίλογων. Όσο παραμένουν σ` αυτό, έστω καταψηφίζοντας, στη πράξη νομιμοποιούν αυτή τη φασιστική εκτροπή και τη κατάλυση του Συντάγματος που, με λέξεις, καταδικάζουν.

• Τι ρόλο παίζουν οι «συμπαραστάτιδες» ηγεσίες της ΓΣΕΕ και του ΠΑΜΕ που εμπαίζουν τους εργαζόμενους διασπώντας ή περιχαρακώνοντας το λαϊκό κίνημα, αποπροσανατολίζοντας με περιθωριακά και οικονομίστικα αιτήματα; Οδηγούν έτσι στον αφοπλισμό των συνδικάτων και την αγωνιστική παραίτηση των εργαζομένων;

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο καλεί τον ελληνικό λαό να δει καθαρά το πού τον οδηγούν οι δωσίλογοι και να πάρει στα χέρια του την κατάσταση, δίνοντας τις δικές του απαντήσεις στις προκλήσεις των καιρών. Η ίδια η κατάσταση – όπως διαμορφώνεται – δείχνει καθαρά ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να περάσει, γρήγορα, στη φάση της συσπείρωσης και της αλληλεγγύης εργαζομένων και ανέργων, δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων, ελευθέρων επαγγελματιών και αγροτών, απλών και ενστόλων πολιτών, ανεξάρτητα από κομματικές επιλογές, ταμπέλες και χρώματα. Να δράσουν άμεσα και αποφασιστικά στηρίζοντας τον αγώνα των επιστρατευμένων.

Όλοι οι εργαζόμενοι να απαιτήσουν από τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες να σταθούν άμεσα και έμπρακτα στο πλευρό των επιστρατευμένων απεργών, στηρίζοντάς τους με κάθε τρόπο. Η νίκη τους θα είναι νίκη όλων των Ελλήνων και οι δωσίλογοι το γνωρίζουν. Γι αυτό και στρέφονται στον φασισμό.

Καλούμε τους ίδιους τους αγωνιζόμενους απεργούς, να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους, να αντικρούσουν τις προσπάθειες χειραγώγησης του αγώνα τους από κάθε επίδοξο προστάτη των συμφερόντων τους  και να προχωρήσουν σε λειτουργική κατάληψη των χώρων και των εργαλείων της εργασίας τους. Θα προσφέρουν έτσι, στην Κοινωνία, αυτοί οι ίδιοι τις Υπηρεσίες, που οι πολίτες έχουν ανάγκη, αποδεικνύοντας το δίκιο του αγώνα τους, ακυρώνοντας στη πράξη την αισχρή προπαγάνδα του καθεστώτος και τον κοινωνικό αυτοματισμό, που αυτή υποδαυλίζει. Μόνο έτσι θα υπάρξει πάνδημη συμπαράσταση και η Νίκη θα είναι μόνιμη και αδιαμφισβήτητη.

Καλούμε τους αγρότες, που ξεκινούν κι αυτοί κινητοποιήσεις, να ενώσουν τις δυνάμεις τους με αυτές των εργαζομένων και των ανέργων στις πόλεις και να συγκλίνουν προς το κέντρο, οδηγώντας όλοι μαζί σε κορύφωση τον Αγώνα, για την ανατροπή της δωσίλογης κυβέρνησης και του καθεστώτος χρεοκρατίας.

Το ΕΠΑΜ πιστεύει, ότι ο μόνος δρόμος που θα καλύπτει όλο τον εργαζόμενο ελληνικό λαό και τα αιτήματά του, είναι η απαίτηση να γκρεμοτσακιστούν οι δωσίλογοι και οι προστάτες τους, ώστε η χώρα να επανέλθει στη δημοκρατική ομαλότητα και να αποκτήσει την Εθνική της Κυριαρχία και Ανεξαρτησία, μακριά από κατακτητές και ληστοκράτες.

Το ΕΠΑΜ καλεί όλο το λαό να προχωρήσει στην εξάπλωση ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ διαρκείας. Μόνος μας οδηγός οι αγώνες και οι θυσίες των γονιών μας. Μόνο μας Χρέος το μέλλον των παιδιών μας. Αυτή η γη μας ανήκει.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ του  Ε.ΠΑ.Μ

25 Ιανουαρίου 2013

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Πολιτική παρεκτροπή με όρους εμφυλίου

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Δύο υπουργοί Οικονομικών παίρνουν στα χέρια τους τη λίστα Λαγκάρντ. Ο ένας (Παπακωνσταντίνου) χάνει το πρωτότυπο CD και ο άλλος (Βενιζέλος) παραπετάει το αντίγραφό της. Η λίστα παραμένει αναξιοποίητη, ξεσπά ολόκληρο σκάνδαλο, αλλά τελικά ο μόνον ο ένας από τους δύο (Παπακωνσταντίνου) παραπέμπεται σε προανακριτική. Ο άλλος (Βενιζέλος) αισθάνεται δικαιωμένος και δηλώνει θύμα πολιτικής σκευωρίας στημένης από... υπαλλήλους του και τον ΣΥΡΙΖΑ!

Χθες, ωστόσο, στη δημοσκόπηση της Marc για τον Alpha, οι ερωτηθέντες απάντησαν τα εξής εκπληκτικά, τα οποία ουδεμία σχέση έχουν είτε με την επίσημη κυβερνητική προπαγάνδα είτε με την υπερασπιστική γραμμή Βενιζέλου σε όλη αυτή την υπόθεση:

● Η λίστα Λαγκάρντ δεν αξιοποιήθηκε επί 2 χρόνια για να καλυφθούν μεγάλοι καταθέτες και συμφέροντα (72,2%) και όχι επειδή ήταν προϊόν παράνομης υποκλοπής (μόλις... 2%), όπως ισχυρίστηκαν οι πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ και του Παπαδήμου. Ούτε λόγω ασυνεννοησίας ή...
ανικανότητας των υπευθύνων (13,4%). Ούτε καν προκειμένου να επιτευχθεί η συγκάλυψη φίλων και συγγενών του Παπακωνσταντίνου (μόλις 9,9%).

● Φυσικά κανείς δεν πιστεύει ότι «τελικά θα αποκαλυφθεί τι συνέβη πραγματικά με την λίστα Λαγκάρντ, ώστε να αποδοθούν οι τυχόν ευθύνες», αφού το 75,9% απαντά αρνητικά. Μια προανακριτική λοιπόν στήθηκε με εκ των προτέρων υπονομευμένη αξιοπιστία.

● Ορθώς ο Παπακωνσταντίνου παραπέμφθηκε από τη Βουλή για διερεύνηση τυχόν ποινικών ευθυνών του στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. Το 89,6% πιστεύει ότι έπρεπε να παραπεμφθεί.

● Παράλληλα όμως το 87,5% πιστεύει ότι έπρεπε «να διερευνηθούν για τυχόν ευθύνες» και οι ακόλουθοι, κατά σειρά... προτίμησης: Ο Ευάγγελος Βενιζέλος (58%), ο Γιώργος Παπανδρέου (49,5%), ο Λουκάς Παπαδήμος (27,4%), ο Ιωάννης Διώτης (23,4%), ο Ιωάννης Καπελέρης (15,9%). Σαφής η προτίμηση για διερεύνηση κυρίως των πολιτικών προσώπων και κυρίως των δύο τελευταίων προέδρων του ΠΑΣΟΚ.

Ωστόσο η κυβερνητική πλειοψηφία αποφάσισε διαφορετικά από τη βούληση των πολιτών – στον βαθμό που δεχόμαστε ότι οι δημοσκοπήσεις την αποτυπώνουν...

Τρόμος για την ΕΛΣΤΑΤ

Προφανώς η αξιοπιστία του συστήματος εξουσίας δεν περνά τις καλύτερες μέρες της, ιδιαιτέρως σε ό,τι αφορά τα πεπραγμένα του την περίοδο των μνημονίων. Απόδειξη η υπόθεση της παραποίησης των στατιστικών στοιχείων για το έλλειμμα του 2009, η οποία από χθες ξαναφούντωσε. Ας δούμε συνοπτικά την ιστορία:

Δύο υπουργοί Οικονομικών (Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλος) εμπλέκονται, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, στον χειρισμό της παραποίησης των δημοσιονομικών στοιχείων της χώρας από την ΕΛΣΤΑΤ επί προεδρίας τού (προερχόμενου από το ΔΝΤ) Ανδρέα Γεωργίου και επί υπουργίας Οικονομικών του Παπακωνσταντίνου.

Κατά τους καταγγέλλοντες, μέλη τότε του Δ.Σ. της ΕΛΣΤΑΤ, η αλλοίωση έγινε με στόχο να υπαχθεί η χώρα στο μνημόνιο εμφανίζοντας τεχνηέντως χειρότερους δημοσιονομικούς δείκτες ακόμη και από αυτούς της Ιρλανδίας. Η υπόθεση τότε μπήκε «κάτω από το χαλί» ύστερα από διάφορα... ευτράπελα:

1. Τον Σεπτέμβριο του 2011 ο Βενιζέλος (υπουργός Οικονομικών τότε, μετά τον Παπακωνσταντίνου, και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, μετά τον Πάγκαλο, ο οποίος αντιπροήδρευε όταν καταγγέλλεται ότι παραποιήθηκαν τα στοιχεία) εξωθεί σε παραίτηση τα μέλη του Δ.Σ. της ΕΛΣΤΑΤ που κατήγγειλαν την αλλοίωση διατηρώντας μόνο τον Γεωργίου. Ο Βενιζέλος δηλώνει τότε πως «αυτό που κάνουμε είναι συμφωνημένο με τους θεσμικούς μας εταίρους». Δηλαδή τους δανειστές και επιτηρητές της χώρας.

Η αιτιολόγηση της απομάκρυνσης των μελών του Δ.Σ. ήταν, εκ μέρους του Βενιζέλου, η έλλειψη «του αναγκαίου επιπέδου συνεργασίας» ανάμεσα στον πρόεδρο Ανδρέα Γεωργίου και τα μέλη του Δ.Σ. καθώς, κατά τον ίδιο, «σε επίπεδο προσωπικών σχέσεων και λειτουργιών έχει προκύψει ένα πρόβλημα» (ποιο άλλο πρόβλημα πέρα από τις καταγγελίες για αλλοίωση των στατιστικών στοιχείων άραγε;).

Σύμφωνα με το τότε μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΣΤΑΤ και καταγγέλλουσα την αλλοίωση Ζωή Γεωργαντά, ενήμεροι για το ζήτημα αυτό, ήταν ο πρόεδρος της Βουλής Φίλιππος Πετσάλνικος και, από τον Απρίλιο του 2011, ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, οι οποίοι, σύμφωνα με την καταγγέλλουσα, ουδέποτε απάντησαν στην καταγγελία της.

2. Εν συνεχεία, τον Δεκέμβριο του 2011 (με πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο, με υπουργό Οικονομικών και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης τον Ευάγγελο Βενιζέλο), οι οικονομικοί εισαγγελείς Γρηγόρης Πεπόνης και Σπύρος Μουζακίτης παραιτούνται από τα καθήκοντά τους και καταγγέλλουν παρεμβάσεις στο έργο τους κατά τη διερεύνηση της συγκεκριμένης υπόθεσης.

Από ποιους; Αυτοί που παρενέβησαν ήταν πολιτικά ή κυβερνητικά στελέχη ή άλλοι πολιτικοί ή εξωπολιτικοί παράγοντες; Ποτέ δεν μάθαμε, αφού οι αξιότιμοι εισαγγελείς ποτέ δεν διευκρίνισαν ποιοι παρενέβησαν στο έργο τους. Λίγες μέρες μετά, πάντως, επανήλθαν στο πόστο τους και συνέχισαν την έρευνα! Η έρευνα αυτή τώρα καταλήγει στην απόδοση κακουργηματικών κατηγοριών σε τρία άτομα και τη σύλληψη του προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου.

3. Εν τω μεταξύ, όμως, επειδή οι δύο εισαγγελείς, κατά την έρευνά τους, έπεσαν πάνω σε ονόματα πολιτικών προσώπων (Γ. Παπανδρέου, Γ. Παπακωνσταντίνου κ.λπ.) έστειλαν, ως όφειλαν, τη δικογραφία στη Βουλή. Η εξεταστική επιτροπή που συγκροτήθηκε δεν καταλόγισε κάποια ευθύνη σε πολιτικό πρόσωπο συμμετέχον στην κυβέρνηση Παπανδρέου καταλήγοντας σε κάποιες ευθύνες του τελευταίου υπουργού της Ν.Δ. Ι. Παπαθανασίου και σε μια αοριστολογία περί... έλλειψης γνώσης για τα θεσμικά της ευρωζώνης.

Ένα πόρισμα για γέλια και για κλάματα, το οποίο σήμερα, υπό το βάρος των κακουργηματικών κατηγοριών εναντίον των τότε στελεχών της ΕΛΣΤΑΤ φαίνεται ακόμη πιο γελοίο από ό,τι είναι επί της ουσίας.

Χθες τόσο ο Παπανδρέου όσο και ο Βενιζέλος στράφηκαν κατά των οικονομικών εισαγγελέων ομολογώντας εμμέσως πλην σαφώς ότι το τελευταίο που θα επιθυμούσαν είναι μια εξεταστική για τον τρόπο με τον οποίο η Ελλάδα έφτασε στην τρόικα και το μνημόνιο. Παρεμπιπτόντως η συγκρότηση αυτής της εξεταστικής ήταν μια προεκλογική υπόσχεση της Ν.Δ. – και του ίδιου του Σαμαρά –, η οποία, στο όνομα της συνεχιζόμενης «σωτηρίας» της χώρας, έχει παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες.

Ωστόσο τα κατηγορούμενα για κακουργήματα στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ τώρα, πιεζόμενα από την ποινική διαδικασία, εφόσον βεβαίως προκύψουν ενοχοποιητικά στοιχεία εις βάρος τους, ίσως αναγκαστούν να υποδείξουν τους εντολείς τους. Διότι, αν πράγματι έχουν παραποιήσει τα εθνικά στατιστικά στοιχεία, τότε προφανώς δεν το έκαναν με πρωτοβουλία τους: κάποιοι υπέδειξαν και απαίτησαν τη λαθροχειρία.

«Με κεντρική απόφαση του πρωθυπουργού»!

Εν τω μεταξύ η πολιτική ατζέντα κυριαρχείται από σφαίρες, βόμβες, κυβερνητικές επιθέσεις κατά απεργών, από μια άνευ προηγουμένου πολιτική χυδαιότητα και στημένες συκοφαντικές επιθέσεις κατά (ποιου άλλου;) του... ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και με την παραποίηση δηλώσεων βουλευτή του, με συνεργούς (ποιους άλλους) ΜΜΕ, τα οποία παίζουν τα «αρεστά» στην κυβέρνηση περικεκομμένα βίντεο αρνούμενα εν συνεχεία να δείξουν τα πλήρη. Ώστε να έλθει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και να αποκαλέσει τον εν λόγω βουλευτή «κατά δήλωσή του αναρχικό και φιλοτρομοκράτη».

Κορυφαία ωστόσο εκδήλωση αυτής της συκοφαντικής εκστρατείας είναι η απίστευτη δήλωση του υπουργού Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδια ότι: «Ελπίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει μια φάση μετάβασης και θα συνεχίσει να στρέφεται προς τη νομιμότητα». Δήλωση αντάξια αυτής του Βενιζέλου για «αμηχανία φιλική προς πράξεις βίας, ένα φλερτ με εκδοχές βίας, μια ροπή προς τον εγκωμιασμό».

Τώρα ποιος πιστεύει ότι με προπαγάνδα χωροφυλακίστικη, στα πρότυπα του μετεμφυλιακού κράτους της χειρότερης Δεξιάς που γνώρισε ο τόπος, θα στραφεί η προσοχή του κόσμου μακριά από τα συνεχώς ανακύπτοντα σκάνδαλα, τους υπευθύνους γι’ αυτά, τις δραματικές επιπτώσεις των μνημονίων στην κοινωνία και την καλπάζουσα δυστυχία; Προφανώς το πιστεύουν αρκετοί στην κυβέρνηση.

Διαφορετικά μάλλον δεν θα ξέπεφταν στη χωροφυλακίστικου τύπου προπαγάνδα. Το πιο ανησυχητικό στοιχείο όμως καταγράφεται στο χθεσινό ρεπορτάζ του ηλεκτρονικού «Βήματος», το οποίο, μιλώντας για «Εκτός ορίων σύγκρουση κυβέρνησης - ΣΥΡΙΖΑ» και για «εμφυλιοπολεμικές συνθήκες που θυμίζουν άλλες εποχές», σημειώνει:

«(...) το Μέγαρο Μαξίμου έχει επιλέξει τη στρατηγική της σφοδρής πολεμικής έναντι της αξιωματικής αντιπολίτευσης με “όπλο” τις τελευταίες τρομοκρατικές επιθέσεις, ενώ συντηρεί τη θεωρία περί ακραίου και περιθωριακού κόμματος. Η επιλογή της κυβέρνησης, με κεντρική απόφαση του Πρωθυπουργού κ. Αντ. Σαμαρά, είναι να συνεχιστεί το σφυροκόπημα του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Ν. Δένδιας, προφανώς εκφράζοντας και την άποψη που επικρατεί στο πρωθυπουργικό περιβάλλον, εκφράζει την ελπίδα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να συνεχίσει να στρέφεται προς τη νομιμότητα».

Αν λοιπόν το «πρωθυπουργικό περιβάλλον» και ο ίδιος ο πρωθυπουργός είναι οι ιθύνοντες νόες αυτής της εθνικά επιζήμιας εμφυλιοπολεμικής προπαγάνδας, τότε τα πράγματα είναι πολύ πιο άσχημα απ’ όσο φαίνονται με την πρώτη ματιά.

Σε κάθε περίπτωση πάντως η χιονοστιβάδα του ευτελισμού της πολιτικής είναι ήδη αδύνατον να συγκαλύψει τις τεράστιες πολιτικές ευθύνες όχι μόνο για τα σκάνδαλα, αλλά και για την κατάσταση στην οποία έχει οδηγηθεί και συνεχίζει να οδηγείται η Ελλάδα. Αυτό ας μην το ξεχνούν όσοι πιστεύουν ότι η πολιτική (παρ)εκτροπή μπορεί να τους χαρίσει λίγους ακόμη μήνες παραμονής στην εξουσία.

Ο πλήρης εκχυδαϊσμός της πολιτικής και η επικράτηση του πολιτικού αμοραλισμού θα έχουν ασύλληπτα βαρύ κόστος για τη χώρα, η οποία κατρακυλά ασταμάτητα προς το χάος και τη διάλυση. Είναι καταφανής ο κίνδυνος οι «σωτήρες» να εξελιχθούν σε ολετήρες.

από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Ο Χαριτάτος, η ΕΟΖ, ο Καζάκης και Το ΧΩΝΙ

  Σας μιλά Το ΧΩΝΙ


Σε πρόσφατη εκπομπή του στο ραδιόφωνο, ο δημοσιογράφος Σπύρος Χαριτάτος είχε καλεσμένη την κυρία Καραγιάννη. Ξέρετε. Την πρόεδρο του… forum που θέλει να φέρει τις ΕΟΖ στη Θράκη για να τη σώσει.


Είστε αναγνώστες μας και ξέρετε τι σημαίνει ΕΟΖ, ξέρετε και τι πρεσβεύει η δικηγόρος, μόνιμος κάτοικος Γερμανίας, κυρία Καραγιάννη. Το θέμα μας δεν είναι αυτό. Είναι ότι ο Σπύρος χρησιμοποίησε την καλεσμένη του για να στάξει… χολή για όσους τολμούν να μην θέλουν ΕΟΖ στην υπο κατοχή Ελλάδα… Τα όσα είπε παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον.


Για πάμε, λοιπόν, να δούμε τι ακριβώς μας δίδαξε ο κύριος Χαριτάτος και η... φιλάνθρωπη καλεσμένη του... Σας παραθέτουμε το κομμάτι με τις… συνεχείς αναφορές στον Καζάκη και Το ΧΩΝΙ. Για ακούστε το…


Ξεκίνημα, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρον: όποιος δε συμφωνεί με τη δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών στη Θράκη το κάνει για να κάνει καριέρα ως δημοσιογράφος, ως πολιτικός, ως επίδοξος πολιτικός. Ο κύριος Χαριτάτος που μας παρουσιάζει τον... παράδεισο των ΕΟΖ το κάνει από εθνική ευαισθησία.


Και στη συνέχεια μας πάει ο κύριος Χαριτάτος σε ένα δημοσίευμα. Το οποίο αλίευσε. Και είναι, όπως λέει, από "τα δυνατά χαρτιά" της αντίθετης ρητορικής. Τι ξέχασε, τι ξέχασε... Α, ναι. Να αναφέρει την πηγή του. Να πει στον κόσμο ότι θα διαβάσει κάτι από Το ΧΩΝΙ της Αντίστασης. Καλή καρδιά, Σπύρο. Συνηθισμένοι είμαστε από τέτοιου είδους "αποκλεισμούς". Συνηθισμένοι και υπερήφανοι. Τον έχουμε βρει εμείς τον τρόπο μας να πούμε στον κόσμο την αλήθεια.


Κι ενώ ξεχνάς να αναφέρεις την πηγή σου, δεν παραλείπεις να μας αναφέρεις ότι θα μας διαβάσεις Δημήτρη Καζάκη. Ο οποίος, όπως λες κι εσύ, είναι ένας αξιοσέβαστος οικονομολόγος. Ε, λίγο κομπιάζεις, λίγο λες κάτι ειρωνικά (;) "μάλιστα", κάνεις χαριτωμενιές που προφανώς έμαθες στα πρωινάδικα. Μπορεί να πνίγηκες, όμως και να σε αδικούμε. Χριστούλης... Πάμε παρακάτω.


Στη συνέχεια διαβάζεις δυο τρεις προτάσεις από το άρθρο του Δημήτρη Καζάκη "Πώς θα γίνουμε μετανάστες στην ίδια μας τη χώρα" (δημοσιευμένο Στο ΧΩΝΙ της 9ης Σεπτεμβρίου και το οποίο μπορείτε να διαβάσετε ΟΛΟΚΛΗΡΟ, πατώντας ΕΔΩ).


Το λόγο για να "απαντήσει" παίρνει η κυρία Καραγιάννη, η οποία μας δηλώνει ότι δεν της είναι και εύκολο γιατί δεν... καταλαβαίνει και τη γλώσσα που ο Καζάκης χρησιμοποιεί. Είναι δύσκολα τα ελληνικά, ας μην την κακίσουμε την κοπέλα. Λίγο μετά, εξάλλου, ακούγεται να λέει για .. αμιγές ελληνικούς πληθυσμούς. Που να τον καταλάβει τον Καζάκη..


Και πάμε να μπούμε στο ζουμί της κουβέντας. Σπύρο, αμφισβητείς αυτό που λέει ο Δημήτρης Καζάκης ότι δε θα πληρώνονται φόροι. Εσύ κατάλαβες ότι θα πληρώνονται φόροι κανονικά. Και ζητάς από την κυρία Κατερίνα να σε επιβεβαιώσει. Και τι σου απαντάει; Το πρόσεξες;


"Υπάρχουν ειδικές οικονομικές ζώνες όπως αυτή στην Τουρκία όπου δεν πληρώνουνε φόρους" σου λέει. Εσύ δε τη διακόπτεις για να πεις "α, επομένως, έχει δίκιο ο οικονομολόγος". Τη διακόπτεις, παίρνεις τη μπάλα και τη κλωτσάς με δύναμη στην κερκίδα λέγοντας: "μη λέτε Τουρκία γιατί κάποιοι θα πουν ανθέλληνας η Καραγιάννη, είναι τουρκόφιλη".


Και συνεχίζουμε, Σπύρο: "Τσιμπάνε πολλοί που διαβάζουν μία στήλη και το κάνουνε ζωή ολόκληρη" μας λες και συνεχίζεις με το ΑΜΙΜΗΤΟ. Αναφέρει στο άρθρο του ο Καζάκης ότι οι εργαζόμενοι στις ΕΟΖ θα απασχολούνται με όρους χειρότερους από την εθνική νομοθεσία. Και τι απαντάς; "Ποια εθνική νομοθεσία; Λέμε ότι η εθνική νομοθεσία είναι άθλια, τα εργατικά δικαιώματα έχουν διαλυθεί και τα μεροκάματα έχουν φτάσει πολύ χαμηλά. Εκτός αν το κείμενο είναι δύο χρόνια πριν. Τώρα τι μισθούς έχουμε να προστατεύσουμε; Πόσο πιο χαμηλά μπορούν να πάρουν; Που ήταν όλες αυτές οι φωνές νωρίτερα;"


Εξαιρετικό επιχείρημα, βρε Σπύρο. Μόνο που τώρα δεν έχεις απέναντι σου καμία γυμνάστρια ξαπλωμένη με το μαγιώ της.


Εδώ είναι πιο πολύπλοκα τα πράγματα... Τι μας λες; Σπάει κάποιος το πόδι του. Ε, ας πηδήξει από τον τέταρτο μωρέ. Σπασμένο είναι το πόδι του. Είναι αργά πια για αυτόν. Δεν πα να πάει και στο διάολο, ε; Να σου πούνε εμείς που ασχολούμαστε σοβαρά με το θέμα: το σχέδιο υποδούλωσης του λαού είναι σε εξέλιξη. Χωρίς να θέλουμε να σε στεναχωρήσουμε, ναι, μπορεί να πάει παρακάτω ο μισθός. Μπορεί να διαλυθούν κι άλλο τα εργασιακά δικαιώματα. Και αυτό θα γίνει όσο επικρατούν φωνές σαν τις δικές σου. Και ο κόσμος δε μαθαίνει την αλήθεια. Αλλά εμείς Στο ΧΩΝΙ το λένε από τις 25 Μάρτη που κυκλοφορήσαμε: εμείς θα πούμε στον κόσμο τις αλήθειες που του κρύβουν.


Όσο για το που ήταν ο κύριος Καζάκης δύο χρόνια πριν; Στο μετερίζι ήταν, Σπύρο. Πάλευε και προειδοποιούσε για τα δεινά που θα έρχονταν. Ο κόσμος που έχει ξυπνήσει ξέρει καλά που ήταν ο Καζάκης πριν δύο χρόνια. Εσύ που ήσουν δύο χρόνια πριν; Ξέρεις και ξέρουμε. Και ο κόσμος ξέρει. Άστο.


"Τραγωδία είναι να βλέπεις τους νέους στις καφετέριες" λέει η κυρία Καραγιάννη. Τραγωδία, φυσικά. Ποιες πολιτικές οδήγησαν σε αυτήν την τραγωδία, κυρία μου; Εκεί στη Γερμανία που είστε δε το ψάχνετε καλύτερα; Στην πηγή της... τραγωδίας μας ζείτε. Κάντε μας τη χάρη. Που θέλετε να βρείτε στους νέους της Θράκης δουλειά στις... ΕΟΖ. Φιλάνθρωπη…


Το μικρόφωνο πίσω στο Σπύρο: "αν κάποιοι δεν κάνουν τέτοιες συζητήσεις, δε θα έχουν θέση, δε θα έχουν οπαδούς, δε θα έχουν μεροκάματο". Επειδή μέχρι στιγμής μόνο στον Καζάκη και Στο ΧΩΝΙ έχεις αναφερθεί, αγαπητέ συνάδερφε, δικαιούμαστε να συμπεράνουμε ότι και εδώ για τον Καζάκη και το ΧΩΝΙ μιλάς.


Τι καλά που τα έχεις καταλάβει όλα: η μοναδική αντισυστημική εφημερίδα της χώρας, η με κάθε τρόπο κυνηγημένη και αποκλεισμένη αυτή εφημερίδα, η εφημερίδα που έχει φάει αγωγή 1.000.000 από τον... πρωθυπουργικό αδερφό, τα βάζει με τις αγαπημένες σου ΕΟΖ για το μεροκάματο, ε; Κι ενώ όλα πανέ καλά στη χώρα Σπύρο μας, υπάρχουν και οι φωνές που φωνάζουν και κάνουν φασαρία και το κάνουν για το μεροκάματο ε; Την Ευγενία τη συμπαθείς φανταζόμαστε, την ίδια πάνω κάτω τηλεόραση υπηρετούσατε μέχρι πρόσφατα. Τον Άδωνι, αλήθεια; Λέει κι αυτός κάτι τέτοια ωραία, για αυτό ρωτάμε.


Βρε Σπύρο μας, την κοπέλα δίπλα σου την ακούς τι λέει; Ακούς τι θέλει να αναβιώσει; Την ΕΟΖ του Σουφλιού επί... Τουρκοκρατίας. Όπου οι καλοί Οθωμανοί δε φορολογούσαν. Μετά το 1922 μπήκε, όμως, το κακό ελληνικό κράτος και άρχισε να ζητάει φόρους και τίναξε στον αέρα το "μετάξι του Βόρειου Έβρου". Δε τα λέμε εμείς για το μεροκάματο. Η καλεσμένη σου τα λέει, εκεί δίπλα σου. Δεν την πρόσεχες, ίσως, ε;


Μετά μας κάνεις και μαθήματα περί δημοσιογραφίας αφού είχες βγάλει στη σέντρα συναδέρφους και μέσα μαζικής ενημέρωσης που εσύ δε... συμπαθείς. Δες το παρακάτω βίντεο, Σπύρο.


Εσύ είσαι. Που αντιδράς για την ισοπέδωση της... Χριστίνας Παππά και του εξαιρετικού προγράμματος "real housewives of Athens" όπου βλέπαμε πλούσιες μεγαλοκοπέλες να κάνουν επίδειξη (νεο)πλουτισμού στα σαλόνια μας (πριν πάρει τη θέση τους, πια, ο Σουλεϊμάν ο μεγαλοπρεπής). Τότε ήξερες να μιλάς για τη δεοντολογία υπερασπιζόμενος τις... γκόμενες του ΑΝΤ1. Τώρα;


Τώρα θα μας μάθεις εσύ τη δουλειά. Εμείς παραμυθιάζουμε τον κόσμο επειδή δεν καλούμε την πρόεδρο του... φόρουμ που θέλει τις ΕΟΖ. Εσύ την έχεις εκεί για να πάρεις απαντήσεις, λες. Στο τέλος, όμως, όταν σου λέει ο κόσμος να καλέσεις τον Καζάκη απαντάς αφοπλιστικά: Σου αρκεί να αναφέρεις δυο τρεις αράδες από ΧΩΝΙ και Καζάκη και να κάνεις παιχνίδι. Δε θες να τους καλέσεις και εκεί. Δε βλέπεις το λόγο. Ε, κι εμείς το ίδιο Σπύρο μας. Μας αρκούν οι απόψεις της κυρίας Καραγιάννη. Μας αρκεί η έρευνα για τις ΕΟΖ. Και απαντάμε με ρεπορτάζ, γνώση και μαχητικότητα. Τελικά, ξέρεις κάτι; Τα πάντα είναι θέμα επιλογής στρατοπέδου. Γιατί εμείς το λέμε εδώ Στο ΧΩΝΙ. Είμαστε υπό κατοχή. Έχουμε μάχη επιβίωσης. Εσύ τι πιστεύεις, αλήθεια;


Μετά μας λέτε για το μετάξι του Σουφλίου. Και μαθαίνουμε - γιατί δε τα ξέρουμε όλα - ότι έχουμε φοβερούς ελληναράδες μεταξοσκώληκες συμπαθέστατους. Τέλεια! Ας πάμε να το εκμεταλλευτούμε. Χωρίς ΕΟΖ, όμως, ρε παιδιά... Ήμαρτον, δηλαδή...


Στο τέλος, Σπύρο μας, μας ζητάς όλοι αυτοί που δε θέλουν τις ΕΟΖ να σου στέλνουν κάθε ημέρα τις προτάσεις τους ώστε να ανασάνει η πολύπαθη Θράκη. Και η πολύπαθη Ελλάδα θα συμπληρώναμε εμείς. Σπύρο. Σήκωνε κι εσύ κάθε Κυριακή Το ΧΩΝΙ. Διάβαζε κάθε ημέρα το www.toxwni.gr. Kάθε, κάθε ημέρα θα έχεις τις απαντήσεις που ψάχνεις. Βρε, λες να σου ανοίξουμε τα μάτια και να γίνουμε φίλοι;


YΓ: μην παρεξηγηθούμε. Δεν τα γράφουμε αυτά για να υπερασπιστούμε τον Δημήτρη Καζάκη. Δε το χρειάζεται, εξάλλου. Τις δίνει, εξάλλου, καθημερινά, τις απαντήσεις του μέσα από τον Art Fm και την 'Εκπομπή ΑΕ"
Το ΧΩΝΙ - Η Κυριακάτικη Αντι-Μνημονιακή Εφημερίδα

Περί αστικής δικαιοσύνης

από το «Βαθύ Κόκκινο»

Ερέθισμα γ’ αυτή μας την ανάρτηση πήραμε με τα όσα διαδραματίστηκαν χτες στην εκπομπή του Πρετεντέρη αλλά και από το πρωτοσέλιδο και το κύριο άρθρο (το οποίο παραθέτουμε στα τέλος της ανάρτησής μας) της εφημερίδας των Συντακτών.

Θα ήταν πλεονασμός να σχολιάσουμε την στάση Πρετεντέρη, ενός μαντρόσκυλου του συστήματος, που του ταιριάζουν γάντι οι στίχοι του Κώστα Βάρναλη:«… και συ πρόστυχη πένα και μολύβι. του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα».

Μια χαρά επίσης παρουσιάζει το «βιογραφικό» του καλαμαρά του ΔΟΛ, ο Κώστας Βαξεβάνης στην ιστοσελίδα του: «Ο Γιάννης Πρετεντέρης δεν είναι καλός συνάδελφος. Καθόλου καλός συνάδελφος. Είναι ένας κομψευόμενος κύριος, καλός χειριστής της πένας περισσότερο,παρά της τηλεοπτικής εικόνας στην οποία πολλές φορές εμφανίζεται αμήχανος αν κάποιος του ζητήσει τα ρέστα, αλλά καλός δημοσιογράφος δεν είναι. Και δεν είναι όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί...

κατανοεί κάτι συγκεκριμένο ως δημοσιογραφία. Την προώθηση μιας πολιτικής ατζέντας και μάλιστα της ατζέντας πάντα της εξουσίας. Από το βαθύ έως το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ και από την Καραμανλική ΝΔ έως τη σημερινή με την Ευαγγελική συνιστώσα, ο Πρετεντέρης έχει ένα στασίδι δίπλα στην κυρίαρχη αντίληψη».

Αναφέρει δηλαδή ο εκδότης του Hot Doc όσο πιο «κόσμια» γίνετε το ποιόν του Γ. Πρετεντέρη. Ενός γλοιώδη τύπου, υπηρέτη όλων των αφεντάδων, ενός «γυμνοσάλιαγκας του εκσυγχρονισμού» όπως ευφυώς τον είχε χαρακτηρίσει ο «Ριζοσπάστης.

Από κει και πέρα όμως όλη αυτή η θεσμολαγνική στάση του Σύριζα –η «Αυγή» διαμαρτύρεται σήμερα για την «ανοίκεια επίθεση» του Δένδια σε κάποιους δικαστές, ενώ χτες ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Βούτσης στην εκπομπή του Γ. Πρετεντέρη, ζήτησε την παραίτηση του υπουργού μπάτσων και καταστολής γιατί το εξουσιαστικό αυτό βαμπίρ είχε αποδεχτεί ότι «η Αριστερά είναι η μήτρα της τρομοκρατίας» και ότι « ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στο δρόμο της νομιμότητας του»- μας δείχνει ότι τα στελέχη του Σύριζα βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος.

Είναι προσωπική πολιτική του Ν. Δένδια το όργιο καταστολής όπως άφηνε να διαφανεί ο αρθρογράφος της Αυγής Θ. Καρτερός γράφοντας: «Τι γίνεται με τον Δένδια; Το γαρ πολύ της Τάξεως γεννά παραφροσύνη; Ονειρεύεται πάγο και ρετσινόλαδο για τους αντιφρονούντες; Τον κινεί ο ναρκισσισμός του χωροφύλακα και το μεγαλείο του Μανιαδάκη;»; ‘Η είναι μια επιλογή του αστικού κράτους και του πολιτικού του προσωπικού που εκτιμάει ότι μόνο μ αυτό τον τρόπο θα μπορέσει να εφαρμόσει μια πολιτική που ισοπεδώνει την κοινωνία για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα ντόπιων και ξένων πλουτοκρατών;

Και ερχόμαστε τώρα στο σημερινό κύριο άρθρο της Εφημερίδας των Συντακτών

Κυβερνητική αλαζονεία

Εγκυμονεί κινδύνους για τη λειτουργία του πολιτεύματος η συντονισμένη επίθεση στελεχών της Νέας Δημοκρατίας εναντίον λειτουργών της δικαστικής εξουσίας. Μετά τον υπουργό Ν. Δένδια («Μια μειοψηφία λειτουργών της Θέμιδος επιλέγει να εθελοτυφλεί») και τον κυβερνητικό εκπρόσωπο («Κάποιοι δικαστικοί δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους»), προστέθηκε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, σε πιο σκληρή γραμμή αυτός: «Δεν έχω την ίδια εμπιστοσύνη, που έχω στην ηγεσία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης και στην ελληνική αστυνομία, σε κάποιους λειτουργούς της Θέμιδος».

Προκλητικότατες δηλώσεις που, αν μη τι άλλο, «καταργούν» τη σοφή διάκριση των εξουσιών, την πολυτιμότερη σύμμαχο της κοινωνίας εναντίον της αυθαιρεσίας των εξουσιών, όπως αυτή ορίζεται στο άρθρο 26 του ελληνικού Συντάγματος. Είναι σύνηθες παρ” όλα αυτά οι άνθρωποι της εκτελεστικής εξουσίας να παρεμβαίνουν και να σχολιάζουν δικαστικές αποφάσεις όταν αυτές δεν είναι της αρεσκείας τους, των συμφερόντων ή των φιλοδοξιών τους.

Η περίφημη διάκριση των εξουσιών (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική) διατυπωμένη από τον Γάλλο φιλόσοφο Μοντεσκιέ υιοθετήθηκε χωρίς δισταγμό από τους ηγέτες της Γαλλικής Επανάστασης και ενσωματώθηκε στα άρθρα του Συντάγματος το 1791• Και αυτό γιατί η αυτονομία και η αυτοτέλεια της άσκησης των αρμοδιοτήτων κάθε μιας διασφαλίζει την ισονομία και ισοτιμία των πολιτών: ακόμη και στις πρωτόγονες κοινωνίες η διάκριση αυτή ήταν, έστω υποτυπωδώς, επιβεβλημένη. Ακριβώς διότι αποτρέπει τη συγκέντρωση των εξουσιών σε έναν, γεγονός που οδηγεί νομοτελειακά στην αυθαιρεσία. Η διάκριση αυτό επιτυγχάνει: η μία εξουσία να αναχαιτίζει την άλλη.

Τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας φαίνεται να αδιαφορούν για τους θεμελιώδεις θεσμούς του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αλλά δεν είναι απλή αδιαφορία, είναι περιφρόνηση, γι” αυτό και ήταν έντονη η αντίδραση των δικαστικών λειτουργών. Η Ένωση Εισαγγελέων Ελλάδας, έντονα δυσαρεστημένη, τόνισε ότι «οι δικαστικές αποφάσεις δεν εκδίδονται καθ” υπαγόρευσιν ή κατ” αρέσκειαν της εκτελεστικής ή όποιας άλλης πολιτειακής εξουσίας», ενώ η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων συνέστησε «δηλώσεις, που αποδοκιμάζουν ή επικροτούν τις δικαστικές αποφάσεις, ανάλογα με το εάν αυτές είναι ή όχι, κατά περίπτωση αρεστές, επιβάλλεται να αποφεύγονται».

Οι δικαστές δεν είναι στο απυρόβλητο. Πολλές αποφάσεις τους έχουν προκαλέσει τη δημόσια αποστροφή κι έχουν εξοργίσει το λαϊκό αίσθημα δικαιοσύνης. Οταν, όμως, κυβερνητικά στελέχη επιτίθενται στους δικαστικούς λειτουργούς, τότε κινδυνεύει το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα.

Καιρός λοιπόν να υποσταλεί η παρεμβατική αλαζονεία της εκτελεστικής εξουσίας. Αλαζονεία που προφανώς εκπηγάζει από το ότι αυτή διορίζει την ανώτατη ηγεσία της δικαστικής εξουσίας και άρα τη δεσμεύει. Άρα για ποια ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης γίνεται λόγος όταν ο διορισμός των περισσοτέρων λειτουργών γίνεται από ανθρώπους της εκτελεστικής εξουσίας;

Η διάκριση των εξουσιών είναι το θεμέλιο της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Κάθε διάρρηξη αυτού του αξιώματος είναι κίνδυνος για την ομαλή λειτουργία της.

Παραμύθια της Χαλιμάς όλα τα παραπάνω. Και να προσπεράσουμε αν έχουμε ή όχι «δημοκρατικό πολίτευμα» και αν ή όποια αντιπαράθεση ανάμεσα σε εξουσιαστικούς πόλους του συστήματος «εγκυμονεί κινδύνους για τη λειτουργία του πολιτεύματος», που ισχυρίζεται η εφημερίδα.

Το βασικό είναι ότι όλη αυτή η συζήτηση, που έχει πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις είναι εντελώς αποπροσανατολιστική θέλοντας να εδραιώσει την άποψη ότι η λειτουργία της αστική δικαιοσύνης είναι θέμα προσώπων, και όχι μηχανισμός ενός συστήματος.

Ενας μηχανισμός που έδρασε «επάξια» και στις πιο μαύρες περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας. Στελέχωσε τα έκτακτα στρατοδικεία του εμφύλιου και του μετεμφυλιακού μοναρχοφασισμού, υπηρέτησε χωρίς κανένα πρόβλημα τη χούντα, εκτέλεσε και εκτελεί υπάκουα τον ρόλο που της έχει ανατεθεί. (Τελευταίο παράδειγμα η απόφαση να βγει παράνομη και καταχρηστική η απεργία στο Μετρό).

Η «Δικαιοσύνη» λοιπόν είναι ένας πυλώνας του ταξικού κράτους, του κράτους της αστικής δικτατορίας. Είναι και αυτή ταξική γιατί υπηρετεί, στα πλαίσια του κράτους, το ταξικό εκμεταλλευτικό σύστημα.

Η εξουσιαστική κάστα των δικαστών δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα βασικό όπλο στο οπλοστάσιο του κράτους των καπιταλιστών που χρησιμοποιείται στον ολοκληρωτικό ταξικό πόλεμο που επιδίδετε με αντίπαλο τον κόσμο της εργασίας.
UA-49932466-1