Πανό ΕΠΑΜ Αχαρνών - Καματερού

Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Όχι, δεν θα παρακολουθήσω τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λονδίνο

Τις τελευταίες ημέρες ακούω και διαβάζω συνέχεια σχόλια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Ομολογώ ότι δεν άντεξα να παρακολουθήσω ούτε 10 λεπτά από την τελετή έναρξης αφού από τα πρώτα 2 λεπτά συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για προπαγανδιστικό υποπροϊόν για την προβολή της σύγχρονης υποκουλτούρας του "Αγγλικού Μεγαλείου".

Δεν θα σταθώ ούτε στα Μασωνικά Σύμβολα ούτε και στις άθλιες δηλώσεις του ανεκδιήγητου και ανιστόριτου; Ζακ Ρογκ ούτε στα σκοτεινά πλάνα της ανάδειξης του φόβου σε υπερθέαμα, αλλά κυρίως στο γεγονός της παρουσίασης μιας συνολικής εικόνας που προσβάλει ευθέως το λεγόμενο Ολυμπιακό Ιδεώδες που στον πυρήνα του αναδεικνύει το Ανθρωπιστικό Ιδεώδες, την Ειρήνη, την Ευγενή Άμιλλα και την Αξιοκρατία ως ύψιστες αξίες. 

Ούτε θα σταθώ στα γεγονότα που αφορούν την ανάκληση της Βούλας Παπαχρήστου με αφορμή μια ανόητη δήλωσή της, αφού κατά την άποψή μου δεν θα έπρεπε αρχής εξαρχής να συμμετάσχουμε σε αυτούς τους Αγώνες σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την άθλια στάση της Διεθνούς Κοινότητας ...

Η συνάντηση.


Οι τρεις αρχηγοί συμμοριών, που ενώθηκαν για να κάνουν τη μεγάλη ληστεία, τσακώνονται και απειλούν ο ένας τον άλλο. Βλέπετε, τα μέλη της κάθε μιας οικογένειας έχουν τις δικές τους φιλοδοξίες. Μεταξύ αυτών των κατεργάρηδων, δεν υπάρχει ούτε ειλικρίνεια, ούτε εμπιστοσύνη.
Ο δον Σαμαράς, ο Κάπο της μεγαλύτερης φαμίλιας, θέλει σαν ισχυρότερος, να αρπάξει την περισσότερη λεία. Προωθεί τους δικούς του και τους υπόσχεται το καλύτερο μερίδιο. Αν κάνει διαφορετικά, θα νευριάσει τα ίδια τα μέλη της φαμίλιας. Τον κρατάνε ακόμα αρχηγό, γιατί τους υποσχέθηκε μπόλικο παραδάκι. Διώχνει τους πιστούς της «Πράσινης Λαίλαπας», της πρώην αντίπαλης συμμορίας, από περιοχές κλειδιά, όπως τη Λεωφόρο των Ενόπλων Δυνάμεων, ή από την Πλατεία Δημοσίων Οργανισμών και βάζει τους δικούς του να ελέγχουν το μαύρο χρήμα από το λαθρεμπόριο ελπίδων και τη διακίνηση σκληρών ναρκωτικών, όπως το ρουσφέτι ή η θεσούλα.  
Αυτό  φυσικά δημιουργεί πρόβλημα στο Μπενύτο. Οι πράσινοι δεν μπορούν να ανεχτούν να χάσουν την κουτάλα, αυτοί, που κάποτε ήταν ο νούμερο ένα δημόσιος κίνδυνος, από τους μισητούς αντιπάλους. «Αν μείνουμε νηστικοί, γιατί να βοηθήσουμε τον Τόνι;» γκρινιάζουν και λοξοκοιτούν τον αρχηγό. «Οι γαλάζιοι τρώνε τον αγλέουρα κι εμείς κοιτάμε. Στη ΔΕΗ, το μεγαλύτερο μαγαζί, πληρώνουν πια προστασία στον Τόνι, όχι σε μας». Είπε χθες ο Αδιάβαστος στο νονό, για να ακούσουν οι υπόλοιποι. Ο Αδιάβαστος μαζί με τον Κλαψιάρη, θέλουν να γίνουν οι νέοι αρχηγοί της φαμίλιας. Ο Μπενύτο όμως, δεν είναι χθεσινός μαφιόζος. Έχει κάτω από το τραπέζι που κάθεται ένα γεμάτο ημιαυτόματο και είναι έτοιμος να θυμίσει στους σφετεριστές, ποιος κάνει κουμάντο.
Ο τρίτος της παρέας, ο Φώτης πρέπει να εξηγήσει τους δικούς του, ότι θα αρκεστούν σε ότι περισσέψει, στα αποφάγια. Οι «Δήθεν», όπως είναι γνωστή συμμορία στα θύματα της, είναι λίγοι σε αριθμό, αλλά αδίστακτοι. «Ή θα πιάσουμε την καλή, ή θα φύγουμε» απειλούν το Φώτη. «Δεν κινδυνεύουμε να πάμε φυλακή, για λιγδώσει τα άντερο του Τόνι. Ξέρεις ότι άρχισαν να μας κυνηγάνε;» λένε στον αρχιμαφιόζο. Ο Φώτης προσπαθεί να τους καλμάρει. Μπορεί να μην υπάρχει τόση λεία, όση στην προηγούμενη ληστεία, αλλά υπάρχει μάσα για όλους όσους είναι στο κόλπο. Κι αυτός όμως δεν είναι ευχαριστημένος. Έφυγαν πολλοί δικοί του, ενώ κι άλλοι ετοιμάζονται να τους ακολουθήσουν. Άλλα του έταξε ο δον Σαμαράς. Κουνάει το κεφάλι του και σκέφτεται «αφού άκουσα τον άρχοντα της απάτης, καλά να πάθω».
Στη συγκέντρωση των αρχηγών της μαφίας, ο Μπενύτο και ο Φώτης τα είπαν έξω απ τα δόντια στον Τόνι, τον δον Σαμαρά: «Το κόλπο με την ΕΕ είναι καλό, πιάνει. Αλλά το ρευστό το πήρες όλο εσύ. Εμείς δεν είμαστε θύματα, να παίζεις μαζί μας. Μη μας ρίχνεις στη μοιρασιά».
Ο Τόνι νευρίασε: «Είμαι ο αρχηγός της πιο ισχυρής συμμορίας. Εγώ διατάζω. Ή κάνετε αυτό που σας λέω, ή μένετε τελείως νηστικοί. Νομίζετε ότι εγώ δεν έχω προβλήματα; Το βλέπετε αυτό;» Τους έδειξε το μάτι του, που έλειπε. « Ο Γκαντέμης το κάνε. Ο μεγαλύτερος εκτελεστής της Κόζα Νόστρα. Ίσα που τη γλύτωσα, γιατί δεν έδωσα περισσότερα στην Κόρη και το Γιό». Στο άκουσμα του ονόματος, ακόμα κι οι αρχηγοί ανατρίχιασαν. Ο Γκαντέμης, είναι θρύλος ανάμεσα στους εκτελεστές της μαφίας. Αν σε βάλει στο στόχαστρο, δεν έχεις καμία ελπίδα. Η «Κόρη» προειδοποιούσε έτσι τον Τόνι.  
Ο Κάπο έβαλε τα γυαλιά του και συνέχισε: «Η απάτη είναι καλά στημένη. Μέχρι οι κάτοικοι να μας καταλάβουν, θα έχουμε μπει στα σπίτια και θα τα σηκώσουμε όλα. Δεν θα τους αφήσουμε ούτε εσώρουχο. Θα δώσουν τα πάντα για να μείνουν στην ΕΕ».
«Ναι, είναι πολύ καλά στημένη η δουλειά. Τρομοκρατείς τον κόσμο, ότι δήθεν θα τον διώξεις απ την περιοχή, ενώ δεν υπάρχει κανένα συμβόλαιο που να λέει κάτι τέτοιο, εμφανιζόμαστε μετά εμείς σαν σωτήρες, και τους τα παίρνουμε χοντρά». Συμπλήρωσε ο Μπενύτο. «Μα καλά, ποια ζώα θα έχαβαν ένα τέτοιο παραμύθι;»
«Τα ίδια που πίστεψαν και τα προηγούμενα» είπε γελώντας ο τρίτος μαφιόζος. «Ο φόβος και οι δημοσιογράφοι είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι στη δουλειά μας». Γέλασαν όλοι.
«Επομένως είμαστε σύμφωνοι;» ρώτησε ο Τόνι. Οι άλλοι δυο κούνησαν καταφατικά το κεφάλι. Έτσι έληξε και αυτή η συνάντηση των αρχηγών της καμόρα. Μπήκαν στα πολυτελή κλεμμένα αυτοκίνητά τους και έφυγαν, για να καθησυχάσουν τα μέλη τους. Ο καθένας απ αυτούς στο μυαλό του έκανε τα σχέδια του, πως θα ρίξει στη μοιρασιά τους υπόλοιπούς και πως θα γλυτώσει τη φυλακή.   
Φίλε μου, οι κακοποιοί τα βρίσκουν, όταν πρόκειται να εξαπατήσουν. Από τα θύματα εξαρτάται, αν θα πιστέψουν στα παραμύθια, ή θα τους πάρουν στο κυνήγι.   


ΑΠΟ : Βαθύ Κόκκινο

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Από την λαική δεξιά στην ακροδεξιά του ευρώ...

Από παλιά παρακολουθώντας ή διαβάζοντας μια πρωθυπουργική ομιλία πάντα έμενα με την εξής απορία: Πόσο μασκαράς, ψεύτης και απατεώνας μπορεί να είναι κάποιος; Στο ερώτημα αυτό ποτέ δεν βρήκα την απάντηση. Κάθε φορά ερχόταν ο εκάστοτε πρωθυπουργός αυτής της χώρας και έδινε μια νέα διάσταση στο ερώτημα. Γι’ αυτό και νομίζω ότι δεν υπάρχει απάντηση. Είναι ένα είδος μεταφυσικού ερωτήματος, όπως, π.χ., πόσο μεγάλος είναι ο Θεός, ή πόσο μακριά είναι ο ορίζοντας.
Το ίδιο μεταφυσικό ερώτημα με απασχόλησε διαβάζοντας και την χθεσινή ομιλία του κ. Σαμαρά στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ: Πόσο μασκαράς, ψεύτης και απατεώνας μπορεί να είναι κάποιος; Ο κ. Σαμαράς οφείλω να πω ότι τίμησε την παράδοση που θέλει κάθε νέο πρωθυπουργό να είναι ακόμη χειρότερος του προηγούμενου. Όπου κι αν είχαν θέσει τον πήχη οι προκάτοχοί του, αυτός τον ξεπέρασε.
Καταρχάς το πρωταρχικό του μέλημα είναι να πείσει τους ακροατές του και κυρίως τον εαυτό του, ότι η κυβέρνησή του έχει ορίζοντα τετραετίας. Νομίζει, αυτός και οι επιτελείς του, ότι ζούμε σε ομαλές συνθήκες κι έτσι μπορούν να ξεγελάσουν τον κόσμο με το γνωστό πολύ παλιό και ξεθωριασμένο κυβερνητικό τρικ: όλα θα φτιάξουν σε βάθος τετραετίας. Κι έτσι ότι είχαν υποσχεθεί προεκλογικά μετατίθεται για το τέλος της τετραετίας, που δεν πρόκειται να έρθει ποτέ. Όλα αυτά καλά, αλλά ξεχνούν κάτι πολύ σοβαρό: ούτε η χώρα, ούτε ο λαός της έχουν βάθος τετραετίας. Για την συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων είναι ζήτημα αν υπάρχει βάθος έτους. Δηλαδή αν αντέχουν έως το τέλος του 2012. Ενώ η χώρα πνέει τα λοίσθια στη δίνη μιας ύφεσης, η οποία έχει μεταβληθεί σε κατάρρευση. Τώρα, πώς σκέφτονται να την σκαπουλάρουν ο Σαμαράς και οι δικοί του όταν πολύ σύντομα ακόμη και οι εκείνοι που τους ψήφησαν θα τους κυνηγάνε, είναι ένα ζήτημα. Μια έμμεση απάντηση πάντως δίνει η ομιλία του.
Πριν όμως φτάσουμε σ’ αυτό, ας θαυμάσουμε τις ιστορικές αποτιμήσεις του κ. Σαμαρά και των «επικοινωνιολόγων» που του γράφουν τις ομιλίες. «Σήμερα, κατά σύμπτωση, κλείνουν 38 χρόνια από τη μεταπολίτευση του 1974. Κρατάμε ως κόρη οφθαλμού τις μεγάλες δημοκρατικές κατακτήσεις της εποχής εκείνης, που φέρουν τη σφραγίδα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Αλλά αφήνουμε πίσω οριστικά, τις αγκυλώσεις και τις στρεβλώσεις που δημιουργήθηκαν εκ των υστέρων: το λαϊκισμό, τον κρατισμό, την «αναδιανομή» εισοδήματος που δεν υπάρχει, τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου από κυκλώματα επιτήδειων, την ασυδοσία των συντεχνιών, την ατιμωρησία των παρανόμων, τη δημιουργία ασύλου για πάσης φύσεως παράνομες πράξεις στα Πανεπιστήμια, τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, τη συνεχή υποχώρηση της ανταγωνιστικότητας και τη συσσώρευση χρέους που πνίγει τη χώρα.»
Αλήθεια, σε ποιες «μεγάλες δημοκρατικές κατακτήσεις της εποχής εκείνης, που φέρουν τη σφραγίδα του Κωνσταντίνου Καραμανλή», αναφέρεται ο κ. Σαμαράς; Μήπως στο ότι είχε την ευαρέσκεια ο «εθνάρχης» να αναγνωρίσει στον ελληνικό λαό το δικαίωμα της ψήφου που φρόντισε κατόπιν με κάθε μέσο και τρόπο να το νοθεύσει, να το ξεφτιλίσει όσο δεν έπαιρνε; Ποιες ήταν οι «μεγάλες δημοκρατικές κατακτήσεις»; Το Καραμανλής ή τανκς; Οι δολοφονημένοι από την κρατική καταστολή; Η μετατροπή των ΔΕΚΟ και του κράτους σε φέουδο του κυβερνώντος κόμματος και των επιχειρηματικών κυκλωμάτων εντός και εκτός Ελλάδας που το στήριζαν; Η ανυπαρξία συνδικαλιστικής ελευθερίας; Το «στιγμιαίο» της εσχάτης προδοσίας; Η «αποχουντοποίηση» που δεν έγινε ποτέ; Ο ενδοτισμός και η εθελοδουλία του «ανήκομεν εις την Δύσιν»;
Τι μεταπολίτευση έφερε ο «εθνάρχης» Καραμανλής και το κόμμα του, μας την περιγράφει ο Παύλος Μπακογιάννης, βουλευτής και υπουργός της ΝΔ: «Με τον τρόπο που έγινε η παράδοση της εξουσίας και η εκλογή των δυνάμεων στις οποίες παραδόθηκε, δεν ξαναφάνηκαν στην πολιτική σκηνή μόνο τα γνωστά και πριν από την 21η Απριλίου 1967 πρόσωπα, αλλά πέρασαν άθικτες και οι δομές της παρακαπιταλιστικής κοινωνίας, που κυριαρχούσαν την εποχή εκείνη και που, σε τελευταία ανάλυση, ήταν αυτές που παρήγαγαν το καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967…. Αλλαγή έγινε μόνο στον τομέα των τυπικών μορφών άσκησης της εξουσίας, ενώ διατηρήθηκαν τα στεγανά και η διάσταση κράτους και κοινωνίας που χαρακτήριζαν τη μεταπολεμική ζωή του τόπου. Το σύστημα που εγκαθιδρύθηκε, ύστερα από την 24η Ιουλίου 1974, είναι ένα καθεστώς κρατικού πατερναλισμού, με κατοχυρωμένες τις νομικές δυνατότητες αυταρχικής του εξέλιξης, που ενισχύονται ακόμα περισσότερο, με τον τρόπο που ασκεί την εξουσία ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας.»[1] Μήπως τελικά η εμπλοκή του Π. Μπακογιάννη με την ΝΔ και με την οικογένεια του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, τον οποίο τόσο αδρά ζωγραφίζει μ’ αυτά που γράφει μαζί με όλο το ανφάν γκατέ της μεταπολιτευτικής πολιτικής νομεκλατούρας, ήταν που του στοίχισε την ζωή;  Δεν γνωρίζουμε. Το σίγουρο είναι ότι ο Παύλος Μπακογιάννης τα έγραφε το 1977!
Ο Καραμανλής είχε μόνο μια έννοια. Να μην επιτρέψει την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Ήθελε να τσακίσει τις δημοκρατικές προσδοκίες ενός λαού που είχε νικήσει την αμερικονατοϊκή χούντα και ήθελε επιτέλους δημοκρατία. Αντί γι’ αυτό ο Καραμανλής έστησε έναν εικονικό κοινοβουλευτισμό με μια υπερτροφική εκτελεστική εξουσία, η οποία επέτρεπε την κυβερνητική απολυταρχία. Δείτε τι έλεγε για τον χαρακτήρα της πολιτείας που ήθελε να εγκαθιδρύσει το 1975: «Η αντιπολίτευσις θέλει την εκτελεστικήν εξουσίαν υποτεταγμένην εις την νομοθετικήν. Ημείς την θέλομεν λογικώς ενισχυμένην και σχετικώς ανεξάρτητον, δια να δύναται η Κυβέρνησις να εκπληροί την αποστολήν της - δια να δύναται η εκτελεστική εξουσία να αντιμετωπίζη με ταχύν και αποφαστιστικόν ρυθμόν τα πολύπλοκα και δύσκολα προβλήματα τα οποία παρουσιάζει η τεχνοκρατική εποχή μας. Με άλλους λόγους ημείς θέλομεν μίαν δημοκρατίαν μαχομένην και δημιουργικήν. Η αντιπολίτευσις, εξ όσων λέγει, φαίνεται ότι την θέλει παράλυτον. Ημείς θέλομεν μίαν δημοκρατίαν σύγχρονον και προοδευτικήν. Η αντιπολίτευσις την θέλει απηρχαιωμένην, θέλει δηλαδή δημοκρατίαν τύπου Ζαϊμη, η οποία όμως είναι γνωστόν πού μας είχεν οδηγήσει. Είναι γνωστόν ότι κατά τον βίον της δημοκρατίας εκείνης εξεδηλώθησαν ένδεκα κινήματα και τελικώς ωδηγήθημεν εις την δικτατορίαν Μεταξά.»[2]
Βέβαια, δεν ήταν η «αντιπολίτευσις» που ήθελε την εκτελεστική εξουσία υποταγμένη στην νομοθετική, δηλαδή στο κοινοβούλιο, αλλά η δημοκρατία. Ενισχυμένη εκτελεστική εξουσία ισοδυναμεί με κυβερνητική αυθαιρεσία και ασυδοσία. Αυτό θεμελίωσε ως μεταπολίτευση ο «εθνάρχης» Καραμανλής μαζί με όλες τις πρακτικές που σήμερα εμφανίζεται δήθεν να καταδικάζει ο κ. Σαμαράς. Ούτε βέβαια είναι σωστό ότι η δημοκρατία γεννά τα κινήματα και την δικτατορία, όπως ισχυρίζεται ο μέγας αυτός «εθνάρχης», ο οποίος είχε τόση σχέση με την δημοκρατία όσο οι ναζί φίλοι του στην κατοχή. Αυτό που επιτρέπει τις δικτατορίες είναι η καταπάτηση των βασικών πολιτικών ελευθεριών και πρωτίστως της λαϊκής κυριαρχίας. Οι χούντες και τα πραξικοπήματα είχαν πάντα σαν αφετηρία τους τις εκτροπές της εκτελεστικής εξουσίας, δηλαδή την αυθαιρεσία της κυβέρνησης. Γι’ αυτό κι όσο πιο δημοκρατικό είναι το πολίτευμα, όσο πιο ισχυροί είναι οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί, όσο περισσότερα και πιο ανελαστικά είναι τα πολιτικά δικαιώματα του λαού και οι δυνατότητες άσκησής τους, όσο πιο ελεγχόμενη από το ίδιο το εκλογικό σώμα είναι η εκτελεστική εξουσία, τόσο πιο δύσκολες είναι οι εκτροπές, τα πραξικοπήματα και οι χούντες.
Αυτή ήταν η αληθινή πρόθεση και του «εθνάρχη» Καραμανλή. Ήθελε μια πολιτεία όπου εύκολα μια κυβέρνηση θα μπορούσε να επιβάλει καθεστώς εκτροπής, ακόμη και με στρατιωτικό νόμο, παρά κι ενάντια στον λαό. Και για να το κάνει αυτό ήθελε ένα σύνταγμα που να της επιτρέπει να ελέγχει το κοινοβούλιο, αλλά και να στερεί από τον λαό την δυνατότητα κάθε ουσιαστικής πολιτικής παρέμβασης. Αυτές μάλλον τις «δημοκρατικές κατακτήσεις» δοξάζει σήμερα ο κ. Σαμαράς που επιτρέπουν στην κυβέρνησή του να συνεχίζει την εκτροπή που ζούμε από το 2010 έως σήμερα με την καταπάτηση κάθε έννοιας δικαιώματος του ελληνικού λαού μαζί και της εθνικής του κυριαρχίας. Όμως, όπως θα μάθει πολύ σύντομα, η ψήφος δεν είναι κολυμβήθρα του Σιλωάμ, ούτε νομιμοποιεί την καταπάτηση αναπαλλοτρίωτων δικαιωμάτων της χώρας και του λαού. Ο δοσίλογος δεν μπορεί να κρυφτεί στην κάλπη, όσο κι αν το προσπαθεί.
Αυτό βέβαια που κάνει εντύπωση με τις ομιλίες του κ. Σαμαρά είναι το χιούμορ του. Μπορεί να μην φαίνεται από πρώτη ματιά, αλλά αν το καλοσκεφτεί κανείς τι άλλο θα μπορούσε να εκφράζει η παρακάτω τοποθέτηση: «Να διατηρήσει [η κυβέρνηση] στο ακέραιο τους στόχους της δημοσιονομικής εξυγίανσης – τον εκμηδενισμό του ελλείμματος, τη μείωση του χρέους, τις διαρθρωτικές αλλαγές – αλλά και να παραμερίσει όσα τον εμποδίζουν να πιάσει του στόχους αυτούς: κυρίως τις πολιτικές που προκαλούν ύφεση, που παραλύουν την οικονομία και διαλύουν την κοινωνική συνοχή.»
Πέρα από τα αστεία, θα θέλαμε πάρα πολύ να μάθουμε πώς είναι δυνατό κάτι τέτοιο. Πώς γίνεται να αποδέχεσαι τους στόχους του μνημονίου και ταυτόχρονα να ισχυρίζεσαι ότι θα αρνηθείς «τις πολιτικές που προκαλούν ύφεση». Σε συνθήκες τόσο βαθιάς ύφεσης και κρίσης υπερχρέωσης το να αποδέχεσαι σαν στόχο «τον εκμηδενισμό του ελλείμματος, τη μείωση του χρέους, τις διαρθρωτικές αλλαγές», είναι σαν να αποδέχεσαι την πορεία προς την καταστροφή.
Παρεμπιπτόντως, η «δημοσιονομική εξυγίανση» δεν ταυτίζεται με τον «εκμηδενισμό του ελλείμματος», όπως μας δουλεύουν οι ιερείς του νεοφιλελευθερισμού, αλλά με το χτύπημα του κρατικού παρασιτισμού. Κι αυτός δεν εξαρτάται από το αν υπάρχει πρωτογενές έλλειμμα ή πλεόνασμα, αλλά από το για ποιον δουλεύει το κράτος και από πού προσπορίζεται τα έσοδά του. Όσο το κράτος απογυμνώνεται από τις κοινωνικές του λειτουργίες και δαπάνες, ενώ ταυτόχρονα με τις αποκρατικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας του στερούν την δυνατότητα αυτοδύναμης παραγωγής εισοδήματος, τότε το κράτος αυτό γίνεται πιο παρασιτικό, πιο αντικοινωνικό, πιο άχρηστο και επιβλαβές για την κοινωνία.
Πέρα όμως απ’ αυτό. Που πέτυχε αυτή η συνταγή που ακολουθεί τυφλοσούρτι η κυβέρνηση; Πότε και που έβγαλε μια χώρα από την ύφεση και την υπερχρέωση η πολιτική του εκμηδενισμένου ελλείμματος και των «διαρθρωτικών αλλαγών»; Για την μείωση του δημόσιου χρέους δεν μιλάμε γιατί πλέον το χιούμορ γίνεται κοροϊδία και δεν αξίζει ούτε καν να ασχοληθούμε. Ακόμη και το ίδιο το ΔΝΤ στην έκθεσή του για την Ελλάδα τον Μάρτιο του 2012 τόνιζε: «Η αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας μέσω της εσωτερικής υποτίμησης έχει αποδειχθεί ότι είναι ένα δύσκολο εγχείρημα με πολύ λίγες επιτυχίες.»[3] Οι μοναδικές περιπτώσεις που αναφέρει το ΔΝΤ ότι το πείραμα πέτυχε είναι η Γερμανία και το Χονγκ Κονγκ, χωρίς βέβαια να υπολογίζει το εδικό ρόλο των χωρών αυτών στην παγκόσμια οικονομία, αλλά και κάποιες από τις Βαλτικές χώρες, όπου ξέχασε να πει ότι μπορεί η εγχείρηση να πέτυχε, αλλά ο ασθενής, δηλαδή η κοινωνία, απέθανε. Κι ενώ δηλώνει ότι «οι περισσότεροι από τους όρους για την επιτυχία [του προγράμματος] λείπουν στην Ελλάδα», υποστηρίζει ότι «αυτό
δείχνει ότι η πολιτική βούληση και η τολμηρή εμπροσθοβαρής εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων είναι απολύτως κρίσιμη για την εσωτερική υποτίμηση ώστε να δουλέψει στην Ελλάδα, και ότι θα απαιτηθεί μια διαρκής επίσημη στήριξη ευρείας κλίμακας για την ανακούφιση της οδυνηρής διαδικασίας προσαρμογής.»[4] Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι επειδή οικονομικά δεν πρόκειται να αποδώσει το πρόγραμμα, χρειάζεται περισσότερη πολιτική βούληση και διαρκώς περισσότερες «μεταρρυθμίσεις» εσωτερικής υποτίμησης ανεξάρτητα από το πόσο επώδυνες θα αποδειχτούν για την κοινωνία. Όμως όλα αυτά απαιτούν πολιτικές δυνάμεις και κυβερνήσεις τόσο αποκομμένες από τις λαϊκές προσδοκίες, τόσο δοσιλογικές και εθελόδουλες που να μην τους καίγεται καρφί για την χώρα και το λαό της.
Αυτό είναι το νόημα των λόγων του κ. Σαμαρά. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν λέει κουβέντα για το ποιες πολιτικές θεωρεί ότι ενισχύουν την ύφεση. Ποιες πολιτικές, δηλαδή, προτίθεται να επαναδιαπραγματευθεί. Σε βάθος τετραετίας φυσικά κι αφού έχουν στοιχίσει στην κοινωνία χιλιάδες πρόσθετες αυτοκτονίες από απελπισία, εκατομμύρια ανέργους και εξαθλιωμένα νοικοκυριά.
Όμως, μην ανησυχείτε! Ο κ. Σαμαράς μας διαβεβαιώνει ότι πρόκειται «να ανακτήσουμε την αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό, πράγμα απαραίτητο για να προσελκύσουμε επενδύσεις, να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας, να ανακτήσουμε την ανταγωνιστικότητά μας, αλλά και το κύρος και την ισχύ της Ελλάδας, να καταπολεμήσουμε την ύφεση και να βγούμε από την κρίση. Κι αυτό ακριβώς υποσχόμαστε: Ότι θα βγάλουμε τη χώρα από την κρίση!» Πώς; Ε, αυτό το κρατά μυστικό για να το μάθουμε στο τέλος της τετραετίας. Όσοι, δηλαδή, από εμάς θα έχουμε επιβιώσει για να δούμε το αν θα υπάρχει Ελλάδα μετά από τέσσερα χρόνια.
Μπορεί ο κ. Σαμαράς να μην ξέρει πώς θα γίνει, αλλά είναι σίγουρος ότι μέσα σε μια τετραετία μπορούμε να την κατεβάσουμε στο 10%! [από το 24% που είναι σήμερα η ανεργία] Μέσα σε τέσσερα χρόνια η ανεργία μπορεί να υποχωρήσει από το υψηλότερο σημείο που έφτασε ποτέ στις τελευταίες δεκαετίες, στο χαμηλότερο σημείο που έφτασε από το 2009! Μέσα στη φετινή χρονιά θα έχουμε αρχίσει να συγκρατούμε την ύφεση. Και στις αρχές του 2014 θα μπορέσουμε να περάσουμε στην Ανάκαμψη.»
Για να καταλάβει ο αδαής πόσο ανοησίες είναι όλα αυτά, πρέπει να σημειώσουμε ότι για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος μείωσης της ανεργίας κατά 14 ποσοστιαίες μονάδες μέσα σε τέσσερα χρόνια, θα πρέπει να μειώνονται οι άνεργοι κάθε χρόνο κατά 200 χιλιάδες. Αυτό απαιτεί πρόσθετες επενδύσεις της τάξης των 20 δις ευρώ κατ’ έτος και ρυθμό ανόδου του ΑΕΠ τουλάχιστον 4% ετήσια. Κι όλα αυτά θα γίνουν εν μέσω στραγγαλιστικής λιτότητας και διαρθρωτικής ύφεσης που προβλέπεται να ξεπεράσει το 7% το 2012. Δεν σας είπα ότι ο κ. Σαμαράς έχει χιούμορ; Μόνο που αυτό το χιούμορ είναι μακάβριο, γιατί κοστίζει σε ανθρώπινες ζωές και μάλιστα κατά χιλιάδες.
Εκεί βέβαια που βγήκε ο αληθινός εαυτός του κ. Σαμαρά είναι όταν έδειξε τους υπερμεγέθεις κυνόδοντες: «Όταν μέσα σε τέτοια ανεργία, ασκούνται τέτοιες συνδικαλιστικές πρακτικές που απειλούν με κλείσιμο κι άλλα εργοστάσια, δεν θα μείνουμε αδρανείς να κοιτάμε απελπισμένους εργαζόμενους να χάνουν τη δουλειά τους.
Τα εργασιακά δικαιώματα είναι ιερά. Αλλά για να υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα πρέπει να υπάρχει εργασία! Αν βρεθεί κάποιος στην ανεργία, καταργούνται με τον πιο βάναυσο τρόπο όλα τα εργασιακά του δικαιώματα.» Ώστε έτσι. Για την εκτίναξη της ανεργίας δεν φταίει η βάναυση κατάργηση κάθε εργασιακού δικαιώματος, που επιβλήθηκε από το καθεστώς των μνημονίων, ούτε η θεσμοθέτηση της ασυδοσίας της εργοδοσίας μετατρέποντας ακόμη και την γενιά των 700, σε γενιά των 500! Όχι βέβαια. Για την ανεργία φταίνε οι απολυμένοι εργάτες που απεργούν ενάντια στις απολύσεις τους. Ενώ αν είχαν αποδεχτεί ήσυχα κι ωραία τις απολύσεις και ενέδιδαν στην ασυδοσία της εργοδοσίας, τότε θα προστατεύονταν με τον καλύτερο τρόπο τα εργασιακά δικαιώματα! Το μόνο που μένει μετά από μια τέτοια επιχειρηματολογία είναι το δρομοκραίτειο ίδρυμα για όλους μας.
Το πρόβλημα του Σαμαρά δεν είναι η απεργία, αλλά η καταστολή κάθε διαμαρτυρίας. Γι’ αυτό και ξαφνικά θυμήθηκε τους «γνωστούς-αγνώστους»: «Δεν μπορεί ελάχιστοι «γνωστοί-άγνωστοι» να αναστατώνουν την πόλη κάθε τόσο, να καίνε μαγαζιά, να καταστρέφουν περιουσίες, να σπρώχνουν κόσμο στην ανεργία. Και κάποιοι να τους προστατεύουν. Και η Πολιτεία να μην αντιδρά… Αυτά τελείωσαν! Θα προχωρήσουμε πολύ σύντομα σε όλες εκείνες τις αλλαγές και τα μέτρα για να σταματήσει η εγκληματική ασυδοσία των κουκουλοφόρων. Για να αποκαλυφθεί ποιοι είναι και ποιοι βρίσκονται από πίσω τους. Και να δω τότε, αν θα βρεθούν κάποιοι να τους… υπερασπιστούν!»
Γιατί κάτι μου λέει ότι πολύ σύντομα θα δούμε «γνωστούς-αγνώστους» στους δρόμους να καίνε και να σπάνε προκειμένου να δικαιολογήσει η συγκυβέρνηση την επιβολή καταστολής φασιστικού τύπου; Όπως Εσπάνια, όπου το φρανκικό κράτος καταστολής που ποτέ δεν διαλύθηκε δείχνει όλο το μεγαλείο του εναντίον των εργατών. Αν ήθελε ο κ. Σαμαράς να βρει τους «γνωστούς-αγνώστους» δεν είχε παρά να ψάξει στους δικούς του παρακρατικούς και στις δυνάμεις των πραιτοριανών που δουλεύουν για το επίσημο κράτος.
Η αλήθεια όμως είναι άλλη. Το ξεκαθάρισε η έκθεση του ΔΝΤ που αναφέραμε: αν θέλεις να εφαρμόσεις ένα πρόγραμμα εσωτερικής υποτίμησης που δεν πρόκειται να πετύχει τότε χρειάζεσαι ισχυρή πολιτική βούληση, δηλαδή σιδερένια πυγμή που πρέπει να επιβληθεί σε μια κοινωνία που δεν πρόκειται απλά να ματώσει, αλλά να αιμορραγήσει μέχρις θανάτου. Αυτό ετοιμάζεται να κάνει κι ο Σαμαράς. Θέλει να στήσει ένα καθαρόαιμα φασιστικό κράτος καταστολής, γιατί πιστεύει ότι αυτό θα σώσει αυτόν και την συμμορία του ευρώ από την κοινωνική οργή και εξέγερση. Πολύ σύντομα θα καταλάβει πόσο έξω έχει πέσει.


[1] Παύλος Μπακογιάννης Ανατομία της Ελληνικής Πολιτικής, Παπαζήσης, 1977, σελ. 232-3, 237.
[2] Κωνσταντίνος Καραμανλής, Αρχείο, τομ. 8ος, Ίδρυμα Κωνστ. Γ. Καραμανλή, σελ. 342.
[3] IMF Country Report No. 12/57, March 2012, σελ. 49.
[4] Στο ίδιο.

Ισπανία: Ο επόμενος άνεργος θα είναι βουλευτής…

…είναι το σύνθημα που κυριαρχεί στις διαδηλώσεις που συγκλονίζουν την Ισπανία!
Η πορεία για δημοκρατία στην Ισπανία συνεχίζεται.
Ποτέ δεν ήταν πιο γλυκεία η λέξη δημοκρατία! 
 

Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

Επιτροπές Αντίστασης, ακλόνητοι, παντού!

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Ένα καυτό καλοκαιρινό πρωϊνό του 490 π.Χ. στον Μαραθώνα, οι Έλληνες έφθασαν στη νίκη απέναντι στους μισθοφόρους της τότε «νεοταξικής» αυτοκρατορίας χάρη σε δύο κύριες αρετές: την γενναιότητα και την ανυποχώρητη στάση τους.
Η μοίρα τους, αν υποχωρούσαν, ήταν η ολοκληρωτική εξαφάνισή τους, κι αυτό το γνώριζαν καλά!
Ένα άλλο καλοκαιρινό πρωϊνό, αυτό της 17ης Ιουνίου του 2012, οι σύγχρονοι Έλληνες ξεκίνησαν, αποφασισμένοι όπως όλα έδειχναν, να αποτελειώσουν τους νέους βάρβαρους επίβουλους που, συνεπικουρούμενοι από τους νέους εφιάλτες, εξυφαίνουν την υποδούλωσή τους. Στον δρόμο, όμως, δείλιασαν και υποχώρησαν και, ενώ έπρεπε να στείλουν σε μονοψήφιο εκλογικό ποσοστό το δωσιλογικό πολιτικό καραγκιοζιλίκι που ρήμαξε την χώρα, του έδωσαν …παράταση ζωής και την δυνατότητα να σχηματίσει την τελευταία κατοχική κοινοβουλευτική κυβέρνηση για μερικούς ακόμα μήνες.
Είναι σχεδόν βέβαιο για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι ο νέος κυβερνητικός σχηματισμός-Ντε Λα Ρούα είτε θα γκρεμιστεί από έναν οργισμένο λαϊκό ξεσηκωμό ή θα αντικατασταθεί από μια ανοικτά αυταρχική εξουσία.
Οι περισσότερες εκδοχές για το εκλογικό αποτέλεσμα περιστρέφονται γύρω από την παραδοχή ότι «ο φόβος νίκησε την ελπίδα», όπως έγραψε και ο Economist. Εικασίες για «εκλογές της Singular» πλανιούνται επίσης, ανεπιβεβαίωτα, στον ορίζοντα. Σοβαρές, τέλος, ενστάσεις ακούγονται για την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να ξεκαθαρίσει ότι η παραμονή στο ευρώ ταυτίζεται με την υποδούλωση των Ελλήνων, την εξαθλίωση της κοινωνίας, την καταστροφή κάθε ίχνους παραγωγικής δυνατότητας και την εγκατάλειψη της χώρας από τις νέες ηλικίες. Ο εγκλωβισμός του στο δίλημμα «μένουμε στο ευρώ ή όχι», με απολογητική στάση, επισκίασε την καταγγελία του μνημονίου και ευνόησε την αντιδραστική, φοβική προπαγάνδα.
Γρήγορα θα φανεί ότι οι ροζ αριστερές πολιτικές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και το καθεστωτικό μόρφωμα της ΔΗΜΑΡ οδηγούν σε αναγκαστική σύμπλευση με τις νεοφιλελεύθερες επιλογές του μνημονίου και των τοκογλύφων.
Είναι φανερό ότι το σύστημα της χρεοκρατίας επιδιώκει να ανασυγκροτηθεί μέσα από μια αναδιάταξη δυνάμεων, συστρατεύοντας κάθε δωσιλογική και «διεθνιστική» συνιστώσα του και αναθέτοντας την …νόμιμη αντιπολίτευση σε ροζ κινήματα και πολύχρωμες, όσο το δυνατόν ανώδυνες, εξεγέρσεις.
Αυτό, όμως, που έπαιξε τον κύριο λόγο για την στάση του λαού μας στις πρόσφατες εκλογές –και σε όλη την διετή περίοδο των αντιμνημονιακών αγώνων- είναι ότι οι σημερινοί Έλληνες δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει αυτό που ήξεραν καλά οι αρχαίοι Αθηναίοι. Ότι, δηλαδή, δεν έχουν κανένα περιθώριο να κάνουν βήματα πίσω, να δεχθούν συμβιβασμούς υποχωρώντας σε τερατώδεις εκβιασμούς, όπως αυτοί για το ευρώ, την συντήρηση των ανύπαρκτων πλέον προνομίων τους, την απειλή του διχασμού.
Η νεοταξική πλανητική αυτοκρατορία των επικυρίαρχων τραπεζιτών και πολυεθνικών, όπως διαφαίνεται μέσα από τις διακηρύξεις τους και τις κατά καιρούς «μυστικές» συναντήσεις τους, έχει καταστρώσει σαφές σχέδιο «τελικής λύσης» για κάθε «απείθαρχο» πολίτη και λαό του κόσμου.
Οι Έλληνες δεν έχουν κατανοήσει βαθειά, ίσως μάλιστα δεν τολμούν να συνειδητοποιήσουν τον εφιάλτη, ότι ο βρώμικος πόλεμος που γίνεται εναντίον μας δεν είναι μόνο για τους μισθούς, τις συντάξεις, τις ιδιωτικοποιήσεις. Είναι για την οριστική μας χειραγώγηση, τον έλεγχο των συνειδήσεων –κρυφά και παντοιοτρόπως-, την οριστική εξαφάνιση κάθε ίχνους ανεξαρτησίας, ιστορίας, πατρίδας. Αν δεν προστρέξουμε σύσσωμοι και αποφασισμένοι σε αυτή την καθοριστική μάχη, όπως οι Αθηναίοι το 490 π.Χ., τότε η χώρα θα βυθιστεί στην τελική παρακμή της και ο ύπουλος πόλεμος φθοράς που γίνεται εναντίον μας για χρόνια θα καταφέρει τα δραματικότερα ιστορικά πλήγματα.
Στο σημείο που έχουμε φτάσει, η μόνη επιλογή ελπίδας για την εθνική μας επιβίωση είναι ο μετωπικός και ξεκάθαρος εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, Patria o Muerte, Ελευθερία ή Θάνατος, αυτό που θέσπισαν οι πρόγονοί μας, αυτό που είπε ο Γκεβάρα στην ομιλία του στα Ηνωμένα Έθνη το 1964.
Κι εδώ είναι οι ευθύνες των αληθινά αντιμνημονιακών, αντικατοχικών δυνάμεων από τους αγνούς πατριώτες της λαϊκής δεξιάς, τους Ανεξάρτητους Έλληνες, τις αντισυστημικές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, τα νέα κόμματα και κινήματα: ΕΠΑΜ, Σπίθες κ.ά. έως τις πατριωτικές αριστερές και εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις.
Οφείλουν να υπερβούν άμεσα όλες τις γνωστές παθογένειες που κουβαλάμε σαν λαός, αλλά σε μεγάλες ιστορικές καμπές τα καταφέρνουμε να τις ελέγχουμε, τις ιδεολογικές αγκυλώσεις, τις μικροψυχίες, τους αρχηγισμούς, και να συμπτυχθούν το γρηγορότερο σε ένα πανεθνικό απελευθερωτικό μέτωπο. Ένα μέτωπο που δεν θα ψαρεύει στα θολά νερά οπαδούς και ψηφοφόρους, δεν θα στηρίζεται σε προσωποπαγείς επιλογές, αλλά θα ενώσει όλες τις προσωπικότητες που πρωτοστάτησαν στον αντιμνημονιακό αγώνα, τις ιστορικές φυσιογνωμίες που μπήκαν μπροστά, μαζί με τους νέους αγωνιστές που θα αναδειχθούν μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια και τις προϋποθέσεις.
Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (Ε.ΠΑ.Μ.) μετά το Σύνταγμα έκανε την πιο σοβαρή και μαζική προσπάθεια για την οικοδόμηση ενός τέτοιου μετώπου, αλλά δεν είχε τον χρόνο, τα μέσα και τις σωστές ευκαιρίες. Έτσι, ο κόσμος στράφηκε προς τις πιο πρόσφορες ευκαιριακές λύσεις, λόγω των διαδοχικών εκλογικών αναμετρήσεων.
Το σύστημα μπορεί να νομίζει ότι πήρε μια ανάσα ακόμα αλλά στο χέρι μας είναι να του επιφέρουμε την ασφυξία και να στείλουμε τους ενόχους στην κρεμάλα.
Το πρώτο βήμα είναι η συγκρότηση μαχητικών Επιτροπών Λαϊκής Αντίστασης παντού, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε περιοχή. Όλες οι παραπάνω δυνάμεις μαζί μπορούν να το καταφέρουν, να λύσουν τα προβλήματα επισιτισμού και αλληλεγγύης που αυξάνουν με γεωμετρική πρόοδο καθημερινά, να ριζοσπαστικοποιήσουν την αντιμνημονιακή πολιτική με καθαρές θέσεις σε κάθε κοινωνικό και εθνικό ζήτημα, να διεκδικήσουν σε μελλοντικές εκλογές την αυτοδυναμία και, το κυριότερο, να είναι έτοιμες να αντιμετωπίσουν μαχητικά την εναντίον μας επιβουλή, αν και όταν αυτή πάρει εκρηκτικά απειλητικές διαστάσεις.
Οι ιμπεριαλιστές και οι τοκογλύφοι θα επιχειρήσουν να επιβάλουν τα σχέδιά τους ακόμα και με μισθοφορικούς στρατούς. Εμείς, ας είμαστε έτοιμοι παντού, αποφασισμένοι και ακλόνητοι, να τους περιμένουμε!

[ ΗΕLLENIC NEXUS τ. 65, Ιουλ. 2012 ]

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ Π.Γ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ

Ήταν αρκετός ένας μήνας, μετά τις τελευταίες εκλογές, για να διαλυθούν οι προεκλογικές απάτες-διακηρύξεις περί  ‘’ανάπτυξης’’ και ‘’αναδιαπραγμάτευσης’’.
Η ‘’συγκυβέρνηση’’ των υποτακτικών της Τρόικας και των  δανειστών έδειξε το πραγματικό και αποκρουστικό πρόσωπό της στα κεφάλια και τις πλάτες των εργατών της Χαλυβουργίας.
Ο κατασταλτικός μηχανισμός των πραιτοριανών ανέλαβε να στηρίξει το ‘’πατριωτικό’’ έργο της συγκυβέρνησης. Να ισοπεδώσει κάθε φωνή αντίστασης του λαού που θα στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα του ΔΝΤ και των τραπεζών – ντόπιων και ξένων.
Την ίδια στιγμή οι ντόπιοι μεγαλοεπιχειρηματίες, σε αγαστή συνεργασία με την Τρόικα, βρήκαν τη χρυσή εποχή για να κατασπαράξουν και το τελευταίο κομμάτι δικαιώματος των εργαζομένων, στη ζωή.
Το ΕΠΑΜ καλεί όλο τον ελληνικό λαό να αποτινάξει τις αυταπάτες που το παγίδεψαν με ψεύτικες ελπίδες, να στρατευτεί στο πλάι των απεργών της Χαλυβουργίας και να στηρίξει έμπρακτα τον αγώνα τους δημιουργώντας επιτροπές αλληλεγγύης και υλικής στήριξης τους .
Ο αγώνας των απεργών -  εργαζομένων της Χαλυβουργίας είναι αγώνας όλου του Ελληνικού λαού, πέρα από κόμματα και χρώματα.
Ο αγώνας των χαλυβουργών να γίνει παλλαϊκός αγώνας για απαλλαγή της χώρας μας από τους ξένους κατακτητές και τους ντόπιους υπηρέτες τους.
Το ΕΠΑΜ τονίζει ότι μόνο με την ανάπτυξη ενός ευρύτατου λαϊκού μετώπου με στόχο τον αγώνα για Εθνική Ανεξαρτησία και Δημοκρατία με ταυτόχρονη άρνηση του χρέους, έξοδο από το Ευρώ και την Ευρωζώνη και επιστροφή σε Εθνικό νόμισμα μπορεί να σωθεί η χώρα.

Η Πολιτική Γραμματεία
του Εθνικού Συντονιστικού Συμβουλίου του ΕΠΑΜ
22/7/2012

Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

Όταν ο πλούτος ξεπερνά κάθε φαντασία...

Αυξήθηκε ο αριθμός των πολύ πλουσίων ανθρώπων παγκόσμια, αλλά η συνολική περιουσία τους αποτυπωμένη σε χρηματιστικές αξίες μειώθηκε μέσα στο 2011. Αυτό δείχνει η πρόσφατη έκθεση της Capgemini και της RBC Wealth Management για τον παγκόσμιο πλούτο των ατόμων με μεγάλη περιουσία (High Net Worth Individuals). Άτομα με μεγάλη περιουσία (HNWI) θεωρούνται εκείνα που διαθέτουν περιουσιακά στοιχεία προς επένδυση άνω του 1 εκατ. δολ.

2011
Αφρική
0,1
1,1
Μέση Ανατολή
0,5
1,7
Λατινική Αμερική
0,5
7,1
Ευρώπη
3,2
10,1
Βόρεια Αμερική
3,3
11,4
Ασία-Ειρηνικός
3,4
10,7
Παγκόσμια
11,0
42,0
Σύμφωνα λοιπόν με αυτήν την ετήσια έκθεση ο αριθμός των πολύ πλούσιων ατόμων παγκόσμια ανήλθε στα 11 εκατομμύρια, δηλαδή μόλις στο 0,15% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ο συνολικός πλούτος που συγκέντρωσαν στα χέρια τους ανήλθε το 2011 στα 42 τρις δολάρια, που αντιστοιχεί στο 60% του παγκόσμιου ΑΕΠ την ίδια χρονιά. Αν συγκρίνουμε τον πλούτο αυτόν με τα 460 δις δολάρια που αποτελούν το ετήσιο εισόδημα για τους εργατοϋπαλλήλους διεθνώς, οι οποίοι αποτελούν το 60% του παγκόσμιου πληθυσμού, τότε συμπεραίνουμε ότι για κάθε 100 δολάρια αμοιβής των εργαζομένων οι πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη αποκομίζουν 9.130 δολάρια σε ετήσια βάση.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η μείωση αυτή των περιουσιών των πολύ πλουσίων (HNWI) οφείλεται κατά κύριο λόγο στην πτώση των χρηματιστικών αξιών κατά το 2011. Η περασμένη χρονιά λοιπόν ήταν μια δύσκολη χρονιά για τα κορυφαία αρπακτικά της παγκόσμιας αγοράς. Η αβεβαιότητα των χρηματαγορών δεν έστρεψαν τα διαθέσιμα κεφάλαια αυτών των HNWI σε επενδύσεις στην παραγωγή και στην πραγματική οικονομία, αλλά σε επενδύσεις ασφαλείας. Έτσι, οι «επενδύσεις του πάθους» γνώρισαν έξαρση μέσα στο 2011 ως καταφύγιο για τους περισσότερους HNWI, ιδίως τους προερχόμενους από τις αναπτυσσόμενες αγορές. Ως «επενδύσεις του πάθους» η έκθεση ονομάζει τις αγορές πολυτελών αυτοκινήτων, σκαφών και τζετ, οι οποίες εκτινάχθηκαν μέσα στο 2011.
Μια ακόμη σοβαρή κατηγορία αυτών των επενδύσεων είναι οι αγορές τέχνης και αντικειμένων αξίας. Το ενδιαφέρον των HNWI για επένδυση σ’ αυτές τις αγορές εκτίναξαν τις τιμές ειδικά για είδη τέχνης και ιστορικά αντικείμενα αξίας από την Κίνα και την Λατινική Αμερική. Χάρις σ’ αυτή την ζήτηση, η Κίνα (συμπεριλαμβανομένου του Χονγκ Κονγκ) ξεπέρασε τις ΗΠΑ ως τη μεγαλύτερη παγκόσμια αγορά τέχνης και αντικειμένων αξίας, αντιπροσωπεύοντας το 30% της παγκόσμιας αγοράς τέχνης το 2011 έναντι του 29% για τις ΗΠΑ.
Ένα ακόμη επενδυτικό καταφύγιο για τους HNWI το 2011 ήταν η αγορά κοσμημάτων, πολύτιμων λίθων και ρολογιών πολυτελείας. Η αγορά αυτή λόγω της αυξημένης ζήτησης εκτινάχθηκε μέσα στο 2011 με τα διαμάντια να έχουν τον πρώτο λόγο στις προτιμήσεις των επενδυτών αυξάνοντας τις τιμές τους κατά 20% σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο.
Αύξηση παρατηρήθηκε και σε άλλα συλλεκτικά είδη πολυτελείας για επενδυτές, όπως είναι τα κρασιά, οι αντίκες, και τα αναμνηστικά. Η αγορά αυτή γνώρισε αποκλίνουσες τάσεις με το πρόσημο της αμπελοοινικής αγοράς του 2011 να είναι αρνητικό, ενώ τα σπάνια γραμματόσημα συνέχισαν να αποτελούν ελκυστική επιλογή για τους επενδυτές με όλους τους δείκτες να αυξάνονται εντυπωσιακά μέσα το 2011.
Κοιτάζοντας το 2012, σύμφωνα πάντα με την έκθεση, η αγορά για την τέχνη και τα διαμάντια παραμένει ανοδική, αλλά οι περισσότερες άλλες κατηγορίες έχουν μικτές προοπτικές και εξαρτώνται από την ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας. Οι HNWI έχουν σαφώς κίνητρο να αποκτήσουν περισσότερες επενδύσεις του πάθους για λόγους που δεν είναι μόνο οικονομικοί. Οι επενδύσεις αυτές θα συνεχίσουν να διαδραματίζουν ένα ρόλο στα χαρτοφυλάκια των HNWΙ τα επόμενα χρόνια, ειδικά για HNWI που αναζητούν επενδύσεις με χαμηλή συσχέτιση με τις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές.
Και καθώς το πιο πλούσιο 0,15% του παγκόσμιου πληθυσμού του πλανήτη θα αναζητά καταφύγια ασφαλείας για τις επενδύσεις του, η πίεση να ρευστοποιηθούν τα φυσικά πλούτη των χωρών του πλανήτη θα αυξάνεται δραματικά. Άλλωστε, οι περιουσίες των 11 εκατομμυρίων HNWI αρκούν για να αγοράσουν και να πουλήσουν μια χώρα σαν την Ελλάδα 210 φορές. Όσο θα αυξάνει ο παρασιτισμός των περιουσιών όσων βρίσκονται στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας, τόσο περισσότερο θα διογκώνονται τα προβλήματα των οικονομιών, τα χρέη, τα ελλείμματα, κοκ, τόσο περισσότερο θα δυσκολεύει ο βιοπορισμός για την μεγάλη πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού.
Ας έχουμε κατά νου τα εξής:
Αν οι πολύ πλούσιοι της Ευρώπης εξαναγκάζονταν να πληρώσουν ένα έκτακτο ετήσιο φόρο της τάξης του 24%, αυτό θα μείωνε το δημόσιο χρέος και των 27 κρατών μελών της ΕΕ κάτω από το 60%.
Αν εξαναγκάζονταν να πληρώσουν έναν φόρο της τάξης του 14%, αυτός θα αρκούσε για να πληρωθεί το σύνολο του δημόσιου χρέους της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας και της Ισπανίας.
Αν οι πιο πλούσιοι άνθρωποι της Ευρώπης που σημειωτέον δεν ξεπερνούν τα 3 εκατομμύρια άτομα, εξαναγκάζονταν να πληρώνουν έναν ετήσιο φόρο της τάξης του 5% επί της περιουσίας τους, τότε το σύνολο των δημοσιονομικών ελλειμμάτων των κυβερνήσεων της ΕΕ θα έπεφτε κάτω από το 3%.
Αν επιβαλλόταν ένας ετήσιος φόρος της τάξης του 1% σε όλους τους πιο πλούσιους των ΗΠΑ, αυτό θα ήταν αρκετό για να εξαλείψει ολόκληρο το δημοσιονομικό έλλειμμα των ΗΠΑ, τόσο του ομοσπονδιακού κράτους, όσο και των πολιτειών.
Αν επιβαλλόταν ένας ετήσιος φόρος της τάξης του 0,5% επί των περιουσιών αυτών των 11 εκατομμυρίων πιο πλούσιων ανθρώπων του πλανήτη, τότε θα μπορούσε να αυξηθεί το ετήσιο εισόδημα όλων των εργατοϋπαλλήλων του πλανήτη κατά 4,5 φορές!
Αν αφαιρούσαμε κάθε χρόνο το 6% από τον πλούτο αυτού του πιο πλούσιου 0,15% του παγκόσμιου πληθυσμού, τότε θα μπορούσαμε να εξαφανίσουμε την πείνα από τον πλανήτη και θα μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε τον βιοπορισμό στο πάνω από 1 δις ανθρώπων που λιμοκτονούν κάθε έτος.
2004
2005
2006
2007
2008
2009
2010
2011
Χρηματιστικός Πλούτος1
30,7
33,3
37,2
40,7
32,8
39,0
42,7
42,0
Αριθμός Πολύ Πλουσίων2
8,2
8,7
9,5
10,1
8,6
10,0
10,9
11,0
Εισόδημα εργατοϋπαλλήλων1
0,24
0,27
0,32
0,39
0,46
0,43
0,45
0,46
Παγκόσμιο ΑΕΠ1
42,2
45,6
49,5
55,8
61,2
57,9
63,1
69,9
1.     Τρις δολάρια
2.     Εκατομμύρια
Πηγή: World Wealth Report, 2012 και Παγκόσμια Τράπεζα.

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η ΤΗΣ Π.Γ. 19/7/12 - σν ΚΚΕ



Το ΕΠΑΜ εκτιμά ότι η κατάθεση από το ΚΚΕ σχεδίου νόμου για την κατάργηση όλων των μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, μαζί και των εφαρμοστικών νόμων, κινείται σε σωστή κατεύθυνση. Δεν μένει μόνο στην καταγγελία του μνημονίου, αλλά του συνόλου του θεσμικού καθεστώτος διάλυσης, εκποίησης και εκμετάλλευσης της χώρας και του λαού της, που επιβλήθηκε πρώτα και κύρια από την ευρωζώνη, την ΕΕ και την τρόικα σε συνεργασία με την ντόπια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία.
Αν και το ίδιο το ΚΚΕ φαίνεται να επιμένει στην αιτιολογική έκθεση του νόμου να μην κατανοεί την ριζική αλλαγή στις εθνικές και κοινωνικές σχέσεις που επέφερε το καθεστώς των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, ωστόσο θεωρούμε θετική την ενέργεια για δυο κύριους λόγους:
Πρώτο, τίθενται στο στόχαστρο όχι απλά οι συγκεκριμένες αντιλαϊκές και αντεργατικές πολιτικές, αλλά το συνολικό καθεστώς δουλοπαροικίας υπέρ των δανειστών και της ΕΕ.
Δεύτερο, αναδεικνύεται, το θέλουν, δεν το θέλουν οι συντάκτες του σχεδίου νόμου, ότι το πρωταρχικό ζήτημα για τον τόπο μας είναι η Εθνική Ανεξαρτησία, η οποία αποτελεί ταυτόχρονα και το κορυφαίο ταξικό αίτημα της συγκυρίας. 
Θεωρούμε καλοδεχούμενο το γεγονός ότι το ΚΚΕ – έστω και αργά – κατανόησε και αναδεικνύει τη θέση αυτή σαν ζήτημα ζωτικής σημασίας για τον ελληνικό λαό και την πατρίδα.
Ελπίζουμε μόνο ότι το συγκεκριμένο σχέδιο νόμου να κατατίθεται με σκοπό να δοθεί σκληρή και ουσιαστική μάχη για την υπερψήφισή του –και όχι για την τιμή των όπλων – ή για να αποτελέσει το άλλοθι για μια ακόμα θεατρική παρωδία για τα μάτια του κόσμου. Ότι δεν θα είναι μια προσπάθεια εφησυχασμού των τίμιων φωνών της κομματικής βάσης –ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ κατά κύριο λόγο – που απαιτούν αναπροσανατολισμό της πάλης προς την κατεύθυνση της Εθνικής Ανεξαρτησίας με εδώ και τώρα διαγραφή του χρέους και έξοδο από το ευρώ.
 Επίσης, η ίδια η κατάθεση του σχεδίου νόμου βάζει επί τάπητος ορισμένα βασικά ζητήματα που τα θεωρούμε σημαντικά για την παραπέρα πορεία της χώρας.
Πιστεύει στ’ αλήθεια το ΚΚΕ ότι το σχέδιο νόμου και τα προτάγματά του μπορούν να υλοποιηθούν σήμερα; Ή απλά το κατάθεσε μόνο και μόνο για να ξεμπροστιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ανεξάρτητους Έλληνες; Αν πιστεύει ότι μπορούν να αποτελέσουν το «πλαίσιο των λαϊκών αγώνων», όπως είπε η Γ.Γ. στην συνέντευξή της, τότε τι προτίθεται να κάνει; Θα ανταποκριθεί το ΚΚΕ στο κάλεσμα συγκρότησης ενός ευρύτατου λαϊκού Μετώπου, ή θα επιμείνει στην προηγούμενη – αδιέξοδη και καταδικασμένη από την ίδια τη δική του εκλογική και κομματική βάση – πολιτική;   
Το σχέδιο νόμου που κατάθεσε το ΚΚΕ, ακόμη κι αν είναι τέχνασμα της ηγεσίας του, αποδεικνύει αυτό που το ΕΠΑΜ υποστήριζε εξαρχής: η διαγραφή του χρέους και η έξοδος από το ευρώ στη βάση της ανατροπής του συνόλου των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, δεν είναι ένα αίτημα για το μέλλον, ούτε για μια ταξική εξουσία προδιαγραφών ΚΚΕ. Αντίθετα, το αίτημα αυτό μπορεί άμεσα να επιβληθεί από ένα παλλαϊκό κίνημα με χαρακτηριστικά ενός νέου ΕΑΜ.
Το ΕΠΑΜ , αταλάντευτο στις θέσεις του και αμετακίνητο από τα προτάγματά του, θα  στηρίξει τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία του ΚΚΕ , στο μέτρο που αυτή θα αποτελέσει την αφετηρία για τη δημιουργία του ευρύτατου λαϊκού Μετώπου που θα ενώσει όλο το λαό, όλους τους πατριώτες και δημοκράτες στην πάλη για ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ χωρίς τεχνητούς, ανιστόρητους  και επικίνδυνους διαχωρισμούς του λαού σε ‘’αριστερούς’’ και ‘’δεξιούς’’. 
Tο ΕΠΑΜ πιστεύει πως όποιες ηγεσίες δεν έχουν αντιληφθεί τα μηνύματα των καιρών και δε στρατευτούν στη μόνη ρεαλιστική και πατριωτικά σωτήρια κατεύθυνση – της δημιουργίας  μετώπου , με στόχο την πάλη για εθνική ανεξαρτησία – θα γευτούν – πολύ σύντομα – τον πολιτικό καταποντισμό τους και, τελικά, τον πολιτικό αφανισμό τους .

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ του Εθνικού Συντονιστικού Συμβουλίου του ΕΠΑΜ
Πέμπτη 19/7/2012

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Μέρκελ: Θεραπεία η ύφεση -"Η Ευρώπη" βλάπτει σοβαρά την υγεία

Μέρκελ: Μόνο μέσω ύφεσης η εξυγίανση Ελλάδας - Ισπανίας
του Γιώργου Σαρρή 

Για να μην μπερδευόμαστε και νομίζουμε ότι οι πολιτικές του μνημονίου και η στάση της ΕΕ έχουν αποδειχθεί λάθος. η Μέρκελ το ξεκαθάρισε, λέγοντας απλά πως ο στόχος ήταν και είναι η περαιτέρω ύφεση για να οδηγηθούμε σε επίτευξη δημοσιονομικών στόχων.
Άρα μια χαρά σωστές είναι οι πολιτικές αυτές κατά την ηγέτιδα δύναμη της ΕΕ και φυσικά θα πρέπει κατα τη γνώμη της να συνεχιστούν. Το ότι πεθαίνει μια χώρα με τους ανθρώπους της ουδόλως απασχολεί την κ.Μέρκελ. Το γερμανικό κεφάλαιο να ναι καλά. Αυτά έχουν όμως οι σκληρές καπιταλιστικές κρίσεις και ο ξέφρενος ανταγωνισμός ανάμεσα στους διάφορους πόλους του κεφαλαίου. Ο θάνατός της Ελλάδας και των Ελλήνων εργαζομένων σημαίνει ζωή για το μεγάλο ευρωπαικό κεφάλαιο που εκπροσωπείται αποτελεσματικότατα από την κ. Μέρκελ που γι αυτό και εξακολουθεί να έχει την υποστήριξή του με κάθε τρόπο. Αλλιώς θα είχαν στηθεί παγίδες, τρικλοποδιές, ενέδρες και ό,τι άλλο θα χρειαζόταν για να παραμεριστεί "η τρελή Μερκελ που καταστρέφει την Ευρώπη".
Αυτά γα να μην καταργούμε και τελείως τη λογική και λέμε ό,τι μας κατέβει.
Να τι γράφει το sofokleousin.gr


"Μόνο μέσα από την ύφεση μπορεί να έρθει η εξυγίανση της Ελλάδας και της Ισπανίας", είπε στη Βουλή της Γερμανίας και σε συνέδριο στο Βερολίνο η Άνγκελα Μέρκελ, τονίζοντας ότι "δε μπορεί να συζητά η Ευρώπη μέτρα ανάπτυξης, που θα στηρίζονται σε δανεικά και στη δημιουργία νέων χρεών".

Η Γερμανίδα καγκελάριος υποστήριξε ότι "η περαιτέρω ύφεση στις οικονομίες της Ελλάδας και της Ισπανίας είναι απαραίτητη και φυσιολογική εξέλιξη", για να επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι και να μειωθεί το έλλειμμα των δύο χωρών και απέρριψε για μια ακόμα φορά τις προτάσεις των υπολοίπων Ευρωπαίων, αλλά και των οικονομολόγων, που προειδοποιούν ότι πρέπει να υιοθετηθούν αναπτυξιακές πολιτικές άμεσα για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους.

Αναφερόμενη στη χώρα μας και στην οικονομική βοήθεια, η καγκελάριος ξεκαθάρισε ότι θεωρεί "ύψιστη προτεραιότητα" την τήρηση των δεσμεύσεων εκ μέρους των Ελλήνων και όποιων άλλων δέχονται βοήθεια, ενώ επέμεινε στην ανάγκη για μεγαλύτερο έλεγχο και δυνατότητα επιβολής κυρώσεων από την Ε.Ε.

....
Ολα αυτά σημαίνουν ότι τα σχέδια για την τελειοποίηση της "θεραπείας μέσω ΄ύφεσης" συνεχίζονται και θα είναι όλο και πιο "αποτελεσματικά" όσο μπλέκουμε με πλάνες του τύπου "η Ευρώπη αλλάζει".
Πράγματι "η Ευρώπη"-λέγε με καλύτερα ΕΕ-  αλλάζει όλα όσα ξέραμε κι όλα όσα ονειρευόμασταν για μια καλύτερη ζωή. Η Ευρώπη μας γυρίζει σε άλλες εποχές.
Με απλά λόγια "η Ευρώπη" βλάπτει σοβαρά την υγεία.

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Ένας χρόνος ΕΠΑΜ...

του Δημήτρη Καζάκη

Πριν ακριβώς έναν χρόνο, την Κυριακή στις 16 Ιουλίου 2011 στο αμφιθέατρο "Μίκης Θεοδωράκης" του Δήμου Ελληνικού, μαζεύτηκαν περί τους 480 αγωνιστές απ' όλη την Ελλάδα για να ιδρύσουν αυτό που ονομάστηκε Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο.
Η ιδρυτική συνδιάσκεψη διάρκεσε σχεδόν όλη την ημέρα και σαν στόχο είχε όχι να δημιουργήσει μια ακόμη πρωτοβουλία πολιτών, ούτε μια ακόμη ομάδα πίεσης ή παραίνεσης για να βρεθούν κάποιοι άλλοι να δημιουργήσουν το αναγκαίο Παλλαϊκό Μέτωπο που είχε ανάγκη ο λαός.
Το κάλεσμα που μάζεψε τους συναγωνιστές ήταν ανώνυμο και κυκλοφόρησε από χέρι σε χέρι δίνοντας ραντεβού την συγκεκριμένη Κυριακή. Ήταν ανώνυμο γιατί απευθυνόταν σε όσους όχι μόνο τους άρεσε, ή καλόβλεπαν μια τέτοια ενέργεια, αλλά κυρίως σε όσους ήθελαν να την κάνουν δική τους υπόθεση. Όποιος λοιπόν την έκανε δική του υπόθεση, διακινούσε το κάλεσμα σαν δικό του και έτσι συγκεντρώθηκαν οι συμμετέχοντες στην ιδρυτική.
Όποιος έφτανε εκείνη την Κυριακή στην ιδρυτική και ήθελε να συμμετάσχει αντιμετώπιζε δυο σοβαρές δυσκολίες. Για να μπορέσεις να συμμετάσχεις στις εργασίες θα έπρεπε να προχωρούσες σε εγγραφή, γιατί μόνο αυτοί που αποδέχονταν το κάλεσμα γίνονταν δεχτοί στην ιδρυτική. Δεύτερο, έπρεπε να αναλάβεις ένα καθήκον: να καθίσεις στην γραμματεία της ιδρυτικής, να στελεχώσεις την περιφρούρηση, να βοηθήσεις στην εξυπηρέτηση των συνέδρων για την παροχή καφέ, αναψυκτικών και τροφής, κοκ. Δεν υπήρχε μηχανισμός στημένος από τα πριν. Όποιος ερχόταν αναλάμβανε αμέσως κάποια δουλειά. Όσοι μάλιστα είχαν την προνοητικότητα να έρθουν από νωρίς, φορτώθηκαν και τις πιο σημαντικές σε απαιτήσεις δουλειές της ιδρυτικής...
Στην διάρκεια της ιδρυτικής είχαμε πολλά παρατράγουδα. Πράγμα απολύτως φυσικό. Όπως θα διαπιστώναμε αργότερα, δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα από το να απαλλαγείς από τα νευρωτικά και ιδεολογικά σου σύνδρομα προκειμένου να παλέψεις για τους κοινούς στόχους. Δεν υπάρχει τίποτε πιο δύσκολο από το να βάλεις το κοινό καλό, τους κοινούς αγώνες, πάνω από τις δικές σου προκαταλήψεις.
Σήμερα, έναν χρόνο μετά, το ΕΠΑΜ αναπτύσσεται ραγδαία με οργανώσεις παντού ανά την Ελλάδα (πάνω από 97) και εκκαθαρίζει τα μητρώα του γιατί δεν αρκεί να συμφωνείς με τα προτάγματα του μετώπου, πρέπει επίσης να κάνεις δική σου προσωπική υπόθεση την επιτυχία του ΕΠΑΜ και των στόχων του. Τα μέλη του, 10 φορές περισσότερα από την εποχή της ιδρυτικής, έχουν κατακτήσει σε μεγάλο βαθμό ένα δέσιμο, μια σχέση αλληλεγγύης και συντροφικότητας -- παρά την ριζικά διαφορετική ιδεολογική τους καταγωγή από την λαϊκή δεξιά έως τον αναρχικό χώρο -- που δεν γνωρίζω να υπάρχει πουθενά αλλού.
Το ΕΠΑΜ σήμερα είναι η μόνη λαϊκή δημοκρατική και πατριωτική οργάνωση που διαθέτει πυρήνες στις συνοικίες και τις γειτονιές. Όχι τυπικά, όπως οι ΚΟΒ του ΚΚΕ, αλλά ουσιαστικά, δεμένες με την δράση και τα προβλήματα των ανθρώπων του χώρου τους. Μέσα από αυτή την δουλειά εξακολουθεί να αναπτύσσεται το ΕΠΑΜ, να διευρύνει το δίχτυο των πυρήνων του και να αυξάνει τον αριθμό των μελών, αλλά και τον κύκλο των φίλων του μέσα κυρίως στις τάξεις των πιο πλατιών λαϊκών στρωμάτων.
Από εθνική άποψη το ΕΠΑΜ αντιπροσωπεύει την ενότητα του λαού πέρα από διαχωριστικές γραμμές δεξιού κι αριστερού. Ενώ από ταξική σκοπιά δεν υπάρχει πιο πληβειακή οργάνωση συγκροτημένη απευθείας από τα πιο καταπονημένα και καταπιεσμένα στρώματα του λαού στη σημερινή συγκυρία. Ο ιδιαίτερος αυτός ταξικός χαρακτήρας του ΕΠΑΜ, αποτέλεσε κι έναν από τους πιο σημαντικούς ανασταλτικούς παράγοντες. Η αύξηση της ανεργίας, η καταστροφή των μικρομεσαίων είχε και έχει άμεσο αντίκτυπο σε μια οργάνωση που στηρίζεται εκ πεποιθήσεως στο υστέρημα του λαού. Παρόλα αυτά προχωράμε. Πηγαίνουμε μπροστά με δρασκελιές που για οποιοδήποτε άλλο μόρφωμα φαντάζει μύθος.
Στην ιστορία δεν ξανάγινε να στηθεί μια τέτοια οργάνωση από το μηδέν και μάλιστα να στηριχθεί σε απλούς αγωνιστές του μεροκάματου και του βιοπορισμού. Κι όχι σε επαγγελματίες της αμφισβήτησης, τη πολιτικής και της "επανάστασης". Και μάλιστα σε συνθήκες τέτοιας κρίσης, αλλά και τέτοιου ανελέητου πολέμου από όλες τις πλευρές. Αυτοί τη δουλειά τους και εμείς τη δική μας. Το ΕΠΑΜ έδειξε ότι χάρις στην οργανωτική του συγκρότηση, χάρις στην πίστη και στην αφοσίωση των μαχητών του, κάθε χτύπημα που δέχθηκε το έκανε πιο δυνατό.
Το ΕΠΑΜ έχει κερδίσει μέχρι σήμερα το δικαίωμα να υπερηφανεύεται ότι αποτελεί τον άτυπο "συνομιλητή" της εξουσίας, μιας και όλες οι επίσημες πολιτικές δυνάμεις αναφέρονται στα προτάγματά του, αρνητικά ή θετικά, αλλά χωρίς να αναφέρονται σ' αυτό. Δεν υπάρχει σήμερα καμιά άλλη οργάνωση που να στοιχειώνει το πολιτικό σύστημα από την δεξιά έως την αριστερά όσο το ΕΠΑΜ. Μεγάλη τιμή για μια χούφτα "ξεβράκωτους" λαϊκούς αγωνιστές που έμαθαν σχεδόν από το μηδέν τι σημαίνει υπερασπίζομαι την ζωή του λαού και της χώρας τους...
Ένας χρόνος ΕΠΑΜ, του χρόνου τέτοια εποχή χάρις στη δρακογενιά των λαϊκών αγωνιστών που γεννιούνται από την φύτρα του Παλλαϊκού Μετώπου, είμαι αισιόδοξος ότι θα την γιορτάσουμε σε μια ελεύθερη Ελλάδα. Τα δύσκολα είναι μπροστά μας, αλλά αν κάτι δίδαξε η δράση του ΕΠΑΜ όλο αυτόν τον χρόνο είναι ότι τα δύσκολα μας ατσαλώνουν.
Ένας χρόνος ΕΠΑΜ, καλή δύναμη και καλή λευτεριά σύντροφοι και συναγωνιστές στον κοινό αγώνα...
UA-49932466-1