Η Ουκρανία υπό διάλυση με εντολή των ΗΠΑ-ΕΕ και όργανο την άνοδο της φασιστικής ακροδεξιάς

του Δημήτρη Καζάκη

Αν θέλετε να μάθετε ποιος ενισχύει με κάθε τρόπο την άνοδο της φασιστικής και ναζιστικής ακροδεξιάς στην Ευρώπη, δεν έχετε παρά να κοιτάξετε το τι συμβαίνει αυτή την στιγμή στην Ουκρανία. Τόσο οι ΗΠΑ, όσο και η Γερμανία με την κάλυψη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χρηματοδότησαν αδρά την επανεμφάνιση στην Ουκρανία της 14^ης μεραρχίας Waffen SS που είχε συγκροτηθεί κατά την διάρκεια της εισβολής των Γερμανών ναζί στην Σοβιετική Ένωση από Ουκρανούς ναζί εθνικιστές.

Αυτή η ορδή βαρβάρων που έμεινε στα ιστορικά χρονικά του 2^ου παγκοσμίου πολέμου με την ονομασία Ουκρανικά SS, συμμετείχε σε μαζικές εκκαθαρίσεις άμαχου πληθυσμού, σε εκατοντάδες ολοκαυτώματα χωριών σαν το Δίστομο πρώτα και κύρια στην ίδια την Ουκρανία, αλλά και στην Λευκορωσία. Η αγριότητα με την οποία έδρασαν ξεπέρασε σε πολλές περιπτώσεις κι αυτήν των συντρόφων τους εκ Γερμανίας.

Γι’ αυτό άλλωστε και δικαίως καταδικάστηκε η δράση της όχι μόνο από τον κόκκινο στρατό και τους παρτιζάνους που δρούσαν στα μετόπισθεν των χιτλερικών, αλλά και από τους δυτικούς συμμάχους. Όποιος συλλαμβανόταν με διακριτικά αυτής της μονάδας στελνόταν απευθείας σε στρατοδικείο και αντιμετώπιζε το εκτελεστικό απόσπασμα για αποτρόπαια εγκλήματα εναντίον αμάχων.

Η προϊστορία της σημερινής αναμέτρησης

Αυτή η ορδή δεν ήταν η μόνη. Η Ουκρανική Γαλικία με κύρια πόλη το Λβόφ υπήρξε ιστορικά η ανατολική περιοχή του βασιλείου της Γαλικίας, το οποίο έως τον 1^ο παγκόσμιο πόλεμο ήταν προσαρτημένο στην Αυστροουγγρική αυτοκρατορία. Η Αυστροουγγαρία είχε προσαρτήσει την Γαλικία κατά την διάρκεια του διαμελισμού του βασιλείου της Πολωνίας κατά τον 18^ο αιώνα. Επειδή όμως στην περιοχή της Γαλικίας το καθεστώς εκμετάλλευσης και καταπίεσης υπήρξε σχετικά πιο ήπιο σε σύγκριση με το τσαρικό καθεστώς, πολλοί Πολωνοί μαζί με άλλες εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες μετεγκαταστάθηκαν στην περιοχή προκειμένου να γλυτώσουν από τα τσαρικά πογκρόμ που γίνονταν σε τακτική βάση.

Οι οίκος των Αψβούργων της Αυστρίας επέτρεψε αυτήν μετεγκατάσταση στην προσαρτημένη Γαλικία κι έτσι η περιοχή έγινε ένα μεγάλο μίγμα διαφορετικών πληθυσμών από άποψη θρησκευτική, εθνολογική, γλωσσική, κοκ. Οι Πολωνοί εθνικιστές διεκδικούσαν την Γαλικία για λογαριασμός τους. Κι επειδή οι Αυστριακοί θέλησαν να αντισταθμίσουν την δράση τους ενίσχυσαν με κάθε τρόπο τον Ουκρανικό εθνικισμό ως αντίπαλο δέος. Έναν Ουκρανικό εθνικισμό με έντονη Γερμανική αναφορά. Πολύ γρήγορα η Γαλικία έγινε πεδίο αναμέτρησης του Πολωνικού και Ουκρανικού εθνικισμού με πληθυσμό να βιώνει εθνικιστικές εκκαθαρίσεις προκειμένου τα αντίπαλα στρατόπεδα να πετύχουν μια «καθαρότητα» κατά τα δικά τους εθνολογικά πρότυπα.

Στις 23 Ιουνίου 1917 ιδρύεται η Ουκρανία ως μέρος αρχικά της Ρωσικής Δημοκρατίας, όπου λίγους μήνες πριν, τον Φεβρουάριο, ο Ρωσικός λαός είχε ανατρέψει τον τσάρο. Μετά την ανατροπή της προσωρινής κυβέρνησης στην Πετρούπολη από τους μπολσεβίκους στις 7 Νοεμβρίου (25 Οκτωβρίου με το Ιουλιανό ημερολόγιο) του 1917 και το πέρασμα όλης της εξουσίας στα Σοβιέτ, δημοσιεύεται στις 15 (2) Νοεμβρίου του ίδιου έτους η Διακήρυξη των δικαιωμάτων των Λαών της Ρωσίας, όπου αναγνωριζόταν «το δικαίωμα των λαών της Ρωσίας στην ελεύθερη αυτοδιάθεσή τους, έως του σημείου της απόσχισης και της δημιουργίας ενός ανεξάρτητου κράτους.» Λίγες ημέρες μετά, δηλαδή στις 20 (7) Νοεμβρίου, η Ουκρανική Κεντρική Ράντα με έδρα το Κίεβο ανακήρυσσε την Ουκρανική Λαϊκή Δημοκρατία.

Η Ουκρανία ιδρύεται σαν ανεξάρτητο κράτος

Στις 22 (9) Ιανουαρίου του 1918 η Ουκρανική Κεντρική Ράντα δημοσιεύει την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Ουκρανίας με βάση την οποία ιδρυόταν η Λαϊκή Δημοκρατία της Ουκρανίας με σοσιαλιστικές αναφορές και προτάγματα, αλλά με ευθέως εχθρική προς τους μπολσεβίκους. Με την συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ, που υπογράφηκε ανάμεσα κυρίως στην Γερμανία και την σοβιετική Ρωσία στις 3 Μαρτίου 1918, η Ουκρανία περνά υπό τον έλεγχο της Γερμανικής αυτοκρατορίας. Για πρώτη φορά και με σκοπό να ενισχυθούν τα πιο ακραία εθνικιστικά στοιχεία στην Ουκρανία, η Γερμανία πιέζει την Αυστρία να παραδώσει την ανατολική Γαλικία στον έλεγχο των Ουκρανών εθνικιστών.

Με την άμεση βοήθεια των Γερμανών και Αυστριακών στις 24-26 Απριλίου 1918, ο Κοζάκος αταμάνος Παύλο Σκοροπάντσκι ανατρέπει την Κεντρική Ράντα και επιβάλει στυγνή δικτατορία. Η κρεμάλα και οι εκτελέσεις μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη. Όλα τα παλιά προνόμια της αριστοκρατίας αποκαθίστανται. Παραστρατιωτικές ομάδες συγκροτούνται για να κάψουν τα χωριά που αντιστέκονται και να σκορπίσουν την τρομοκρατία στον πληθυσμό. Με την συνθηκολόγηση της Γερμανίας και της Αυστρίας, το καθεστώς Σκοροπάντσκι ανατρέπεται τον Δεκέμβριο του 1918.

Επανιδρύεται η Λαϊκή Δημοκρατία της Ουκρανίας με νέα Κεντρική Ράντα όπου γρήγορα επικράτησε ο Σίμον Πετλιούρα, ο οποίος βρήκε την ευκαιρία να επιβληθεί με την υποστήριξη των Γάλλων που αποβιβάστηκαν τον Νοέμβριο του 1918 στην Οδησσό για να καταλάβουν το κενό που άφηνε η συνθηκολόγηση των Γερμανών.

Η Ουκρανική Ράντα συμμετέχει στον επεμβατικό πόλεμο 19 χωρών εναντίον της σοβιετικής Ρωσίας, που διευθύνεται από την Αντάντ. Όμως οι απανωτές ήττες και η εντεινόμενη λαϊκής δυσαρέσκεια, οδηγούν την Ράντα – μετά από υπόδειξη της Γαλλίας και της Αγγλίας – να συνάψει συμμαχία με την Πολωνία του δικτάτορα Πιλδούσκι τον Απρίλιο του 1920 προκειμένου να συνεχιστεί ο πόλεμος εναντίον της σοβιετικής Ρωσίας.

Στις 18 Μαρτίου 1921 υπογράφεται η συμφωνία ειρήνης της Ρίγας ανάμεσα στην Πολωνία και την σοβιετική Ρωσία με βάση την οποία η Γαλικία, που είχε περάσει με την συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ στην κυριότητα της Ουκρανίας, προσαρτάται στην πρώτη. Από τότε και μέχρι τον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο οι Πολωνοί εφάρμοσαν άγριες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον του ντόπιου πληθυσμού που αρνήθηκε να θεωρήσει τον εαυτό του Πολωνό, όπως επίσης και εναντίον όποιου αντιτάχθηκε στον διαμελισμό της περιοχής σε λατιφούντια υπέρ των Πολωνών αριστοκρατών.

Η εμφάνιση των ναζί εθνικιστών της Ουκρανίας

Στα 1929 φέρεται να ιδρύεται στην Ουκρανική Γαλικία η Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών (ΟΟΕ), η οποία απαρτίζεται κυρίως από οπαδούς της ατομικής τρομοκρατίας και της παραστρατιωτικής δράσης. Η ιδεολογία τους κυμαινόταν από μια ακραία εθνικιστική φυλετική αντίληψη για την καθαρότητα του Ουκρανικού αίματος, έως ανοιχτά φασιστικές και ναζιστικές αντιλήψεις. Έως την έναρξη της εισβολής των Γερμανών ναζί εναντίον της ΕΣΣΔ στις 22 Ιουνίου του 1941, η συγκεκριμένη οργάνωση είχε επικεντρωθεί σε πογκρόμ εναντίον των Πολωνών, των Ρώσων, των Εβραίων και γενικά εναντίον οποιουδήποτε δεν είχε «καθαρό» αίμα Ουκρανού, αφενός και αφετέρου, σε ατομικές πράξεις τρομοκρατίας εναντίον του Πολωνικού κατεστημένου.

Στην προετοιμασία της ναζιστικής επίθεσης εναντίον της Πολωνίας, αλλά και κατά την διάρκειά της, η ΟΟΕ βοήθησε ιδιαίτερα με πράξεις δολιοφθοράς και απόπειρες δολοφονίας. Το γεγονός αυτό οικοδόμησε άριστες σχέσεις ανάμεσα στους Ουκρανούς εθνικιστές και τους Γερμανούς ναζί. Μάλιστα οι δεύτεροι για να εξασφαλίσουν την συνεργασία των δεύτερων, τους είχαν υποσχεθεί να παραδώσουν υπό την κυριαρχία τους ολόκληρη την υπό Πολωνική κατοχή Γαλικία. Κάτι όμως που δεν έγινε καθότι μεσολάβησε η συνθήκη Ρίμπεντροφ-Μόλοτοφ τον Σεπτέμβριο του 1939 με βάση την οποία αναγνωριζόταν από την ναζιστική Γερμανία η κυριαρχία της ΕΣΣΔ στην περιοχή της Γαλικίας που είχε προσαρτήσει η Πολωνία από την Ουκρανία το 1921.

Ωστόσο, η συνεργασία της ΟΟΕ δεν διακόπηκε με τους ναζί. Αντίθετα εντάθηκε καθώς χρησιμοποιήθηκε από τους ναζί ως Πέμπτη Φάλαγγα εναντίον των σοβιετικών στο έδαφος της Δυτικής Ουκρανίας. Κι επομένως όπως ήταν φυσικό με την ναζιστική εισβολή στην ΕΣΣΔ, η ΟΟΕ βρήκε την ευκαιρία να ανακηρύξει στις 30 Ιουνίου 1941 το Ουκρανικό Κράτος με έδρα το Λβοφ, πρωτεύουσα της Ουκρανικής Γαλικίας και επικεφαλής τον Στέπαν Μπαντέρα.

Αυτή η Πράξη Διακήρυξης αναφέρει ανάμεσα στα άλλα και τα εξής: «Το νεοσυσταθέν ουκρανικό κράτος θα συνεργαστεί στενά με την Εθνικοσοσιαλιστική Μεγάλη Γερμανία, υπό την ηγεσία του ηγέτη Αδόλφου Χίτλερ που διαμορφώνει μια νέα τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη και τον κόσμο και βοηθά τον Ουκρανικό Λαό να απαλλαγεί από την κατοχή της Μόσχας. Ο Ουκρανικός Επαναστατικός Λαϊκός Στρατός, ο οποίος έχει συσταθεί στην ουκρανική γη, θα συνεχίσει να αγωνίζεται μαζί με την Συμμαχικό Γερμανικό Στρατό εναντίον της κατοχής από την Μόσχα για ένα κυρίαρχο και ενωμένο κράτος, όπως και για μια νέα τάξη πραγμάτων σε όλο τον κόσμο.»

Αν και το νέο Ουκρανικό Κράτος ήταν καθαρόαιμα ναζιστικό, οι Γερμανοί ναζί είχαν άλλα σχέδια για την Ουκρανία. Την ήθελαν σιτοβολώνα του Γερμανικού 4^ου Ράιχ πλημμυρισμένη από Γερμανούς εποίκους. Κι επομένως δεν αναγνώρισαν το νεοσύστατο κράτος παρά μόνο όταν ήταν πλέον αργά γι’ αυτούς, το 1944 όταν ήταν πλέον σε άτακτη υποχώρηση μπροστά στον κόκκινο στρατό. Παρ’ όλα αυτά η ΟΟΕ λειτούργησε ως το πολιτικό λίκνο των Ουκρανικών SS και βοήθησε τα μέγιστα στην στρατολόγηση από τους Γερμανούς ναζί τακτικών και άτακτων τμημάτων εθελοντών που πολέμησαν στο πλευρό τους και διακρίθηκαν όσοι λίγες μονάδες των SS σε αγριότητες εναντίον των λαών της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας, της Πολωνίας, της Τσεχίας, της Σλοβενίας και της Αυστρίας.

Τα υπολείμματα των μονάδων αυτών αφού μετονομάστηκαν σε 1^η μεραρχία του Ουκρανικού Εθνικού Στρατού φρόντισαν να παραδοθούν στους αγγλοαμερικανούς στις 10 Μαΐου 1945. Οι Αμερικανοί φυγάδευσαν τόσο τους Ουκρανούς ναζί, αλλά και τους Γερμανούς ναζί αξιωματικούς της μεραρχίας και φρόντισαν να τους απαλλάξουν από τις αμέτρητες κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου και κυρίως εναντίον των αμάχων στις περιοχές που έδρασαν. Με τον τρόπο αυτό ανέστησαν την παλιά ΟΟΕ και την χρησιμοποίησαν ως μέσο στρατολόγησης και εκπαίδευσης προβοκατόρων που συχνά στάλθηκαν για σαμποτάζ και υπονομευτική δράση στην σοβιετική Ουκρανία.

Η Ουκρανία μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ

Όταν η ΕΣΣΔ διαλύθηκε και η Ουκρανία πέρασε στα χέρια της πρώην κομματικής ολιγαρχίας που εν μία νυχτί μετατράπηκαν σε «δημοκράτες» και μετέτρεψαν την χώρα σε δικό τους οικόπεδο. Κι όπως έγινε παντού στον πρώην υπαρκτό σοσιαλισμό, οι πρώην κομματικοί συνεργάστηκαν με τους παλιούς αντιφρονούντες πράκτορες της Δύσης προκειμένου να λεηλατήσουν όσο δεν έπαιρνε τις χώρες που κληρονομούσαν ελέω κομματικής απολυταρχίας. Έτσι έγινε και στην Ουκρανία, η οποία το 1993 εισήλθε στην τροχιά του ΔΝΤ για να καταρρεύσει ολοκληρωτικά η κοινωνική συνοχή της χώρας και η οικονομία της να συντριβεί.

Αρχιτέκτονας της καταστροφής ο Βίκτορ Γιουσένκο, πρώτος διοικητής της ανεξάρτητης κατά τα δυτικά πρότυπα νεοσύστατης κεντρικής τράπεζας της Ουκρανίας. Ο Γιούσενκο ως επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας ήταν υπεύθυνος για την απορρύθμιση του εθνικού νομίσματος στο πλαίσιο της «θεραπείας σοκ» που επιβλήθηκε από το ΔΝΤ τον Οκτώβριος 1994. Το αποτέλεσμα; Η τιμή του ψωμιού αυξήθηκε εν μία νυκτί κατά 300%. Η τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας εκτοξεύθηκε κατά 600%. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς κατά 900%. Το βιοτικό επίπεδο καταρρακώθηκε. Οι μισθοί έως το 1998 υποχώρησαν κατά 75% σε σχέση με το 1991.

Τον Νοέμβριο του 1994, η Παγκόσμια Τράπεζα έστειλε διαπραγματευτές για να εξετάσουν την αναμόρφωση της γεωργίας της Ουκρανίας. Με την απελευθέρωση του εμπορίου (η οποία ήταν μέρος του οικονομικού πακέτου από το ΔΝΤ), τα πλεονάσματα σιτηρών από τις ΗΠΑ και η "επισιτιστική βοήθεια" λειτούργησαν ως ντάμπινγκ στην εγχώρια αγορά, συμβάλλοντας στην αποσταθεροποίηση μιας από τα μεγαλύτερες και πιο παραγωγικές οικονομίες του κόσμου σε σιτάρι, (π.χ. συγκρίσιμη με εκείνη των μεσοδυτικών πολιτειών των ΗΠΑ).

Μέχρι το 1998, η απελευθέρωση της αγοράς των σιτηρών είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση της παραγωγής των σιτηρών κατά 45% σε σχέση με το επίπεδο του 1986-1990. Η κατάρρευση της κτηνοτροφικής παραγωγής, σε πουλερικά και γαλακτοκομικά προϊόντα ήταν ακόμη πιο δραματική.

Η σωρευτική μείωση του ΑΕΠ ως αποτέλεσμα του οικονομικού πακέτου και των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» του ΔΝΤ ήταν πάνω από 60% την περίοδο1992-1995. Πρόκειται για πρόσκαιρες αναγκαίες θυσίες προκειμένου η Ουκρανία να αποκτήσει ένα μέλλον λαμπρό, έλεγαν και ξανάλεγαν τα στελέχη του ΔΝΤ. Ενώ την αποτυχία του «οικονομικού πακέτου» την χρέωναν, που αλλού, στους διεφθαρμένους πολιτικούς ηγέτες της Ουκρανίας.

Το 1999 μετά από αφόρητες πιέσεις της Ουάσινγκτον ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας Γιουσένκο διορίζεται πρωθυπουργός της Ουκρανίας. Μετά το διορισμό του, ο Γιούσενκο έθεσε αμέσως σε κίνηση ένα ευρύτατο πρόγραμμα πτώχευσης των περισσοτέρων βιομηχανικών επιχειρήσεων της χώρας, υπό την αιγίδα του ΔΝΤ. Προσπάθησε επίσης να υπονομεύσει το διμερές εμπόριο πετρελαίου και φυσικού αερίου μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας για λογαριασμό του ΔΝΤ, το οποίο είχε απαιτήσει ότι οι εν λόγω συναλλαγές να πραγματοποιούνται σε δολάρια ΗΠΑ και όχι με ανταλλαγή εμπορευμάτων.

Η καταστροφή της βιομηχανικής υποδομής της χώρας και των εμπορευματικών της ανταλλαγών με τον κύριο εμπορικό της εταίρο, την Ρωσία, οδήγησε στην κορύφωση της μαζικής μετανάστευσης του Ουκρανικού πληθυσμού, αλλά και να «διαφημιστεί» η Ουκρανία στην Δύση διαμέσου του πιο φημισμένου εξαγωγικού είδους της, τις Ουκρανέζες που κατά μυριάδες έπεφταν θύματα του εμπορίου λευκής σαρκός.

Ο Γιουσένκο πολύ σύντομα αντιμετώπισε δυσκολίες στο να παραμείνει πρωθυπουργός, μιας και οι πολιτικές γενικού ξεπουλήματος που εφάρμοζε κατ’ επιταγή της Δύσης, η απόλυτη διαφθορά που αντιπροσώπευε στον τρόπο διακυβέρνησης, αλλά και το πλήρες ξεχαρβάλωμα της χώρας που συνοδευόταν συχνά και με προκλήσεις προς την Ρωσία, έκαναν την λαϊκή οργή να διογκώνεται.

Έτσι οι εκλογές του 2004 ήταν κόλαφος γι’ αυτόν και την κλίκα του. Προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία οργανώθηκε εκ μέρους των ΗΠΑ και της ΕΕ η λεγόμενη «πορτοκαλί επανάσταση». Η Μόσχα απάντησε με την άρση των επιδοτήσεων της για τις τιμές του φυσικού αερίου, αλλά η πορτοκαλί κυβέρνηση δεν μπορούσε να στηριχθεί στους δυτικούς συμμάχους της προκειμένου να βοηθήσουν ώστε να πληρώσει τις ανεβασμένες τιμές της αγοράς.

Το γεγονός αυτό μαζί με το ξεπούλημα της χώρας που γενικεύτηκε στοίχισε τελικά τις εκλογές στην πορτοκαλί κυβέρνησης. Τις προεδρικές εκλογές του 2010 τις κέρδισε ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς, ένας τυπικός πολιτικός του διεφθαρμένου κατεστημένου, ο οποίος προκειμένου να διαχειριστεί την ογκούμενη λαϊκή οργή και την κατάρρευση της χώρας από τις ορέξεις της Δύσης, αναγκάστηκε να στραφεί ανατολικά προς την Ρωσία.

Οι ναζί στην υπηρεσία των ΗΠΑ και της ΕΕ

Στις 21 Νοεμβρίου 2013, η κυβέρνηση παραιτείται από την υπογραφή της συμφωνίας σύνδεσης που είχε προταθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η αντιπολίτευση αντιδρά με διαδηλώσεις στο Κίεβο και στο δυτικό τμήμα της χώρας, οι οποίες παίρνουν γρήγορα μια εξεγερσιακή εμφάνιση. Ζητά έκκληση για πρόωρες προεδρικές και βουλευτικές εκλογές και αρνείται να σχηματίσει κυβέρνηση όταν προσεγγίζεται από τον Πρόεδρο Γιανουκόβιτς όταν ο πρωθυπουργός παραιτείται. Οι εκδηλώσεις αυτές βαφτίστηκαν Euromaidan, πριν Eurorevolution, από Radio Free Europe, το οποίο λειτουργεί από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Από πρώτη ματιά, η κίνηση φαίνεται να είναι μια προσπάθεια για να οργανωθεί μια δεύτερη «Πορτοκαλί Επανάσταση.» Όμως, την 1η Ιανουαρίου 2014, η δύναμη στο δρόμο αλλάζει χέρια. Το ναζιστικό κόμμα «Ελευθερία» διοργανώνει πυρσοφορία στο Κίεβο στη μνήμη του Stepan Bandera, του ναζί εθνικιστή ηγέτη ο οποίος συμμάχησε με τους Ναζί εναντίον των Σοβιετικών. Και τον οποίο ο λατρευτός της Δύσης Γιουσένκο θέλησε παραμονές της πτώσης του να χρίσει εθνικό ήρωα της Ουκρανίας, εισπράττοντας τις αντιδράσεις της μεγαλύτερης μερίδας των συμπατριωτών του, καθώς και πολλών εβραϊκών, πολωνικών και ρωσικών οργανώσεων. Στην πορεία συμμετείχαν πάνω από 15.000 ναζί με σβάστικες και σύμβολα των παλιών Ουκρανικών SS. Από τότε, η πρωτεύουσα έχει καλυφθεί με αντισημιτικά συνθήματα και η τρομοκρατία επικρατεί εναντίον όποιου θεωρείται «παρείσακτος» ή «φιλορώσος» από τους ναζί.

Η οργάνωση αυτή των ναζί έγινε με χρήματα από τις πρεσβείες των ΗΠΑ και της Γερμανίας κύρια, ενώ οργάνωσαν πρώτα την κατάληψη του Λβοφ προκειμένου να εξασφαλίσουν την ελεύθερη δίοδο με την Δύση για προμήθειες χρήματος, όπλων και κάθε λογής εφοδίων. Σήμερα στους δρόμους του Κιέβου αντιπαρατίθενται με την παραπαίουσα κυβέρνηση τα αναβιωμένα Ουκρανικά SS με εκπαίδευση, οπλισμό και χρήματα από Γερμανία, ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι προθέσεις των επιτελείων της «δημοκρατικής» Δύσης δεν είναι πια ένα απλό coup d’etat. Επιζητούν την ολοκληρωτική διάλυση της Ουκρανίας, το κομμάτιασμά της έτσι ώστε να μην μπορέσει ξανά ο λαός της να διαφύγει του ελέγχου της.

Ήδη στο Κίεβο και αλλού δρουν ένοπλες ομάδες ναζί και ειδικά εκπαιδευμένοι κομμάντος της Δύσης, βετεράνοι από τους «εμφυλίους» της Συρίας και της Λιβύης με σκοπό να μην επιτρέψουν στις δυνάμεις καταστολής της Ουκρανικής κυβέρνησης να πάρουν το πάνω χέρι. Κι έτσι οι δρόμοι βάφονται με αίμα αθώων. Από την άλλη η κυβέρνηση της Ουκρανίας φαίνεται ανίκανη να αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση που γρήγορα κλιμακώνεται σε ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση με στήριξη έξωθεν.

Οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας έχουν προ πολλού διαλυθεί από την προηγούμενη «πορτοκαλί επανάσταση» και τα «οικονομικά πακέτα» του ΔΝΤ, ώστε να μην είναι σε θέση τώρα να αντισταθούν στην ένοπλη διάλυση της χώρας. Αφήστε που πολλοί πρώην και νυν στρατιωτικοί έχουν ανακαλύψει ότι είναι άκρως επικερδές να πολεμάς από τις γραμμές των σύγχρονων Ουκρανικών

Η απειλή στο «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας

Με όλα αυτά η Ουκρανία τείνει να μετεξελιχθεί σε βασικό διάδρομο επίθεσης εναντίον της Ρωσίας. Η επικράτηση των ναζί στην Ουκρανία θα σημάνει όχι μόνο το τέλος της ίδιας της Ουκρανίας, αλλά και την απαρχή επιχειρήσεων ένοπλης διείσδυσης στην παραμεθόριο της Ρωσίας. Όπως ακριβώς συνηθίζουν να κάνουν οι ΗΠΑ στη Συρία, στο Ιράν και γενικά σε όποια χώρα σκοπεύουν να την τυλίξουν στις φλόγες ενός τεχνητού εμφυλίου. Μ’ αυτή την έννοια σήμερα στην Ουκρανία τόσο οι ναζί, όσο και τα μεγάλα αφεντικά τους σε Ουάσιγκτον, Βερολίνο και Βρυξέλλες πασχίζουν να πάρουν την ρεβάνς για την ήττα της στρατιάς του φον Πάουλους, η οποία τελικά δεν κατόρθωσε να αποκόψει την Ρωσία από τις ενεργειακές πηγές του Καυκάσου.

Πέρα από το γεγονός ότι αυτές οι εξελίξεις μυρίζουν από μακριά γενικευμένο πόλεμο, το ερώτημα είναι το εξής: πόσο απέχει η Ελλάδα από το να γευτεί κι αυτή την συνταγή της Ουκρανίας στο ίδιο το έδαφός της; Σε μια κατάσταση κατάρρευσης κοινωνικής και οικονομικής ανάλογης μ’ αυτήν της Ουκρανίας; Πόσο απέχει;

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 23/2/2014

Πηγή: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ