Ποτα-μίσος ΤΑΞΙΚΟ!

του Πέτρου Αργυρίου

Θα σας πω ένα μυστικό: δεν τον άρχισα εγώ αυτόν τον πόλεμο. Αλήθεια.

Δε ξύπνησε μια μέρα ο μπολσεβίκος μέσα μου και είπα, ρε συ δεν πάω να πάρω τα σπίτια των πλουσίων και να πηδήξω τις κόρες τους;

Αλλά δε θα μπορούσα να μείνω αμέτοχος όταν το υπερπλούσιο 5% του πληθυσμού κήρυξε κι επισήμως τον πόλεμο στη μέση και την κατώτερη τάξη και μέσω των ελεγχόμενων τους κυβερνήσεων άρχισαν τακτικές ληστρικές επιδρομές εναντίον τους για να συνεχίζουν ξέφρενα να συσσωρεύουν πλούτη και χλιδή, καταπατώντας κατάφορα την σχετική ταξική ειρήνη που υπήρχε στη Δύση για δεκαετίες.

Δεν είμαι Ποτάμι για να κάνω πως δεν βλέπω τι γίνεται και να το παίζω μωρός και αθώος για να επιτρέπω να συνεχίζεται το πλιάτσικο.

Τα δεδομένα είναι αδιαμφισβήτητα: οι υπερπλούσιοι γίνονται ακόμη πιο πλούσιοι, αρκετοί πρώην πλούσιοι γίνονται μέσοι, πολλοί μέσοι γίνονται φτωχοί και οι περισσότεροι φτωχοί γίνονται απλά άποροι. Παγκοσμίως.

Το επιχείρημα του ότι αυτή η ανισοκατανομή είναι απαραίτητη για να έρθει η Δευτέρα Παρουσία της «Ανάπτυξης» είναι απλά γελοίο, είναι γελοίο να ισχυρίζεται κάποιος ότι ....
πρέπει να εξαρτάσαι από αυτόν που σε καταληστεύει για την επιβίωση σου. Και είναι διπλά γελοίο γιατί εκτός από το ότι είναι ηθικό κολάσιμο, είναι και αβάσιμο:

Ο καζινοκαπιταλισμός έχει δημιουργήσει ένα τέτοιο περιβάλλον που για αυτόν που διαθέτει τα μέσα είναι εξωφρενικό να επενδύσει στην παραγωγική οικονομία: Γιατί να πάρεις το ρίσκο να στήσεις επιχείρηση και να έχεις την αγωνία διετίας και βάλε για να δεις αν το επιχειρηματικό μωρό σου μπορεί να μπουσουλίσει όταν μπορείς να φυσήξεις τα πειραγμένα από εσένα ζάρια του καζινοκαπιταλισμού και να κερδοσκοπήσεις εις βάρος των χωρών και των πληθυσμών τους;

Είναι δεδομένο ότι αυτή η μορφή τζόγου όπου το ρίσκο και η χασούρα πάει μόνο στα κράτη και τους φορολογούμενους και τα κέρδη στους παίχτες πρέπει να σταματήσει.

Δεν έχει να κάνει αυτό με πολιτικές ιδεολογίες: έχει να κάνει με την αδιάψευστη πραγματικότητα μιας παγκόσμιας οικονομίας που σείεται κάθε λίγο και λιγάκι από μετακυλλιόμενες κρίσεις και που δεν μπορεί να βρει ένα σημείο σταθερότητας. Έχει να κάνει με ένα επενδυτικό περιβάλλον που δεν έχει κανένα λόγο να επενδύσει στην παραγωγική οικονομία και απομυζεί διαρκώς πόρους από αυτή.

Όλα αυτά είναι Άνω Ποταμών.

Τα περισσότερα κόμματα προτείνουν για λύση ακόμη περισσότερο δηλητήριο, προτείνουν να ενισχυθούν ακόμη περισσότερο οι ίδιες οι αιτίες που παράγουν τα προβλήματα: οι σκόπιμα ηλίθιοι προτείνουν στο όνομα της πολυθρύλητης ανάπτυξης ακριβώς όλα αυτά που δεν επιτρέπουν την ανάπτυξη: το φορολογικό στραγγαλισμό των μέσων και χαμηλών στρωμάτων, τη φορολογική ασυλία των υπερπλουσίων, την κατάργηση κάθε κανόνα,  την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, την κατάργηση του κοινωνικού κράτους κλπ κλπ.

Μα αγαπητοί μου Σερίφηδες του Νόττινγχαμ: Είχαμε τέτοιες συνθήκες. Όταν τον πλανήτη κυβερνούσαν αυτοκράτορες, βασιλιάδες, σουλτάνοι: δεν είδαμε και τρελή ανάπτυξη, τότε που δεν υπήρχε κοινωνικό κράτος, δικαιώματα, φορολογικές υποχρεώσεις της άρχουσας τάξης, τότε που υπήρχε σκλαβιά και δουλοπαροικία. Έτσι δεν είναι;

Η Δύση χρωστάει το επίπεδο ζωής της και πολλά από τα επιτεύγματά της ακριβώς στο ότι υπήρξαν εργασιακά δικαιώματα και κοινωνικό κράτος που μπορούσαν να διασφαλίζουν την απορρόφηση της βιομηχανικής υπερπαραγωγής, aka «ανάπτυξης».

Και αυτή η Δύση εξαφανίζεται από τους αχυράνθρωπους της νέας άρχουσας τάξης του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Οι νοσταλγοί των σκοτεινών αιώνων έχουν για εικόνισμα τον ανταγωνισμό όταν είναι οι ίδιοι που καλλιέργησαν αυτό το κλίμα διεθνώς, αφαιρώντας όλους τους κανόνες που επέβαλαν καλές πρακτικές στην επιχειρηματικότητα και τον πλούτο και δημιουργώντας off shore και φορολογικούς παραδείσους για να αιμορραγούν ακατάσχετα οι εθνικές οικονομίες και να υποχωρούν σε κάθε απαίτηση των διεθνών ελίτ.

Σε αυτά τα κόμματα ανήκει και το ποτάμι: είναι μάλιστα ακόμη χειρότερο από ξένους ομολόγους του καθώς αυτό πηγάζει από τον μυθικό… Πήγασο (υπήρξε και συνώνυμη του εταιρία συμφερόντων Μπόμπολα αλλά αυτό είναι μια τυχαία σύμπτωση), το κρατικοδίαιτο εκείνο άλογο που πετούσε στις ουρανούς του πλούτου με καύσιμο τα λεφτά των φορολογουμένων. Με άλλα λόγια, το Ποτάμι, όχι μόνο πρεσβεύει την υπεράσπιση των διεθνών στρεβλώσεων που έφεραν τον πλανήτη σε αυτά τα χάλια, αλλά και ο ιδρυτικός του στόχος είναι η στήριξη των εγχώριων στρεβλώσεων που έφεραν τη χώρα ως εδώ και θα την παν ακόμη παρακάτω. Για αυτό άλλωστε παλαιοκομματικοί την άραξαν στις όχθες του καινούριου και άφθαρτου Ποταμιού και –όπως ο Ψαριανός- ψαρεύουν … χάνους. 

Αλλά ας μας πει το ίδιο το Ποτάμι και ο μυθικός ιδρυτής του Σταύρος Θεοδωράκης το τι είναι το Ποτάμι.

Ας το πάρει το ποτάμι λοιπόν:

Σύμφωνα με το Ποτάμι λοιπόν, το Ποτάμι είναι το Κίνημα δικαιοσύνης-εργασίας- παιδείας. Ας δούμε λοιπόν τις θέσεις του Σταύρου στα επιμέρους.

Μια από τις θέσεις του για την παιδεία είναι πως πρέπει να επιτραπεί στους δασκάλους να κάνουν απογευματινά φροντιστήρια στους μαθητές τους για να μειωθεί ο συνολικός όγκος οικονομίας και παραοικονομίας που παροχετεύεται στην παραπαιδεία. Λαμπρή ιδέα από έναν λαμπρό άνθρωπο! Να καταπολεμήσουμε το σύμπτωμα κι όχι την αιτία, η πανάκεια των ηλιθίων και των βαλτών. Αντί να γίνει αποτρεπτικός για την παραπαιδεία ο χαρακτήρας της επίσημης παιδείας με την διεύρυνση της πισίνας των θεμάτων, να γίνει η σχέση καθηγητή μαθητή πελατειακή! Να εκβιάζει με τη βαθμολογία ο καθηγητής τον μαθητή να κάνει φροντιστήρια και ο μαθητής να εκβιάζει τον καθηγητή για τη βαθμολογία με τα φροντιστήρια! Αυτό πάει να πει ανταγωνισμός και ελεύθερη αγορά: Περισσότερες πελατειακού τύπου σχέσεις-και ακόμη περισσότερη αναξιοκρατία.

Μας υπενθυμίζει ο Θεοδωράκης ότι και οι γιατροί αυτό έκαναν μετατρέποντας τους ασθενείς του δημοσίου συστήματος υγείας σε πελάτες των ιδιωτικών τους ιατρείων! Πόσο Νέος, πόσο άφθαρτος είσαι!

Αλλά εκεί που έδωσε τα ρέστα του ο Θεοδωράκης ήταν όμως στο θέμα της εργασίας. Σε τηλεοπτική του παρουσία είπε τα εξής νέα και άφθαρτα: «Άμα δώσω λεφτά στους εργαζόμενους…  Εάν δώσω λεφτά σε έναν άνθρωπο παραπάνω … τι θα το κάνει; Να σου πω εγώ τι θα το κάνει: Βενζίνη, εισαγόμενο είδος, τροφές, 40% εισαγόμενο είδος» και επικαλείται το έλλειμμα ισοζυγίου. Ορθότατα. Η τροφή είναι σπατάλη. Ο μόνος καλός εργαζόμενος είναι ο άμισθος, ο δουλοπάροικος. Και η μόνη καλή κοινωνία είναι η κοινωνία χωρίς ανάγκες, κατά προτίμηση, η νεκρή .

Δεν έχουν ψωμί; Ούτε καν Παντεσπάνι. Χειρότερος από τη Μαρία Αντουανέτα. 

Όπως ίσως καταλαβαίνετε, ο Θεοδωράκης ανήκει στους νοσταλγούς των σκοτεινών αιώνων. 

Την ίδια στιγμή που αναπαράγει το επιχείρημα του ότι οι μισθοί είναι σπατάλη, υπάρχει ένα πεδίο στο οποίο δικαιώνονται τα επιχειρήματα των σκοταδιστών του νεοφιλελευθερισμού, ένας κλάδος όπου η πολιτική του κοινωνικοοικονομικού ακρωτηριασμού έχει φέρει ανάπτυξη: Και αυτός είναι ο τομέας των υπερπολυτελών ειδών. Η αγορά των υπεροπολυτελών ειδών γνωρίζει φοβερή άνθιση. Πώς να τα κάνουμε; Είναι μεγάλες οι «βασικές ανάγκες» των ολιγαρχών και των μεγάλων στελεχών των πολυεθνικών…  Εισαγόμενα δεν είναι και τα υπερπολυτελή είδη κε Θεοδωράκη;

Η άρχουσα τάξη έχει ξεπεράσει πλέον τον εκφυλισμό των βασιλικών οικογενειών Οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι είναι πιο κυνικοί από την Μαρία Αντουανέτα και φροντίζουν να το δείχνουν σε κάθε τους εμφάνιση.

Όσο για το Σταύρο, μην σας παραξενέψει όταν δείτε το ονοματεπώνυμο του τυπωμένο με ΚΕΦΑΛΑΙΑ στο ψηφοδέλτιο του ΠΟΤΑΜΙΟΥ. Του αρέσουν τα κεφαλαία του Θεοδωράκη:  ίσως γιατί το κλεμμένο από εμάς Κεφάλαιο κρατικοδίαιτου επιχειρηματία τον ανέδειξε επαγγελματικά και τώρα και πολιτικά. Ίσως γιατί το πολιτικό κεφάλαιο του Θεοδωράκη είναι οι κεφάλες και οι κέφαλοι αυτής της χώρας.

Όταν οι γάλλοι αριστοκράτες εκφυλίστηκαν τόσο που απαξίωσαν πλήρως μια κοινωνία που είχε ήδη «Διαφωτιστεί» τα κεφάλια τους πέσαν. Ελπίζω να μη χρειαστεί να κάνουμε το ίδιο με τους ξεπεσμένους κεφαλαιοκράτες του σήμερα και την πλήρη απαξίωση των κοινωνιών.

Μέχρι τότε… καλή ψαριά Σταύρο σε σένα και το Ποτάμι σου. Γιατί μπορεί να μην είσαι εύστροφος, αλλά πέστροφος είσαι σίγουρα.

από το «agriazwa.blogspot.com» μέσω ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ Ε.ΠΑ.Μ.