Κάτι ψήνεται (και μυρίζει άσχημα)

Σχόλιο του ΕΠΑΜ Αχαρνών - Καματερού : Αγαπητέ Στάθη,  "Ουδέποτε άλλοτε μετά την κατοχή ασκήθηκε τέτοια ακροδεξιά, νεοφιλελεύθερη πολιτική" παρά μόνο στην σύγχρονη οικονομική κατοχή την οποία δεν κατονομάζεις ...

του Στάθη

 

«Ο θαυμαστός κύριος Ρίπλεϋ» (υποδυόταν άλλους κι έκανε φόνους). Ο θαυμαστός κύριος Σταύρος Θεοδωράκης, υποδύεται μόνον τον εαυτόν του και δεν κάνει φόνους (αν εξαιρέσουμε τη σεμνότητα, τη λογική και την επίγνωση). Παρά ταύτα παραμένει

θαυμαστός, διότι όταν δεν ομιλεί σε πρώτο πρόσωπο («θα σώσω») για τα κατορθώματά του, τα αφηγείται σε τρίτο πρόσωπο («ο Σταύρος Θεοδωράκης θα σώσει»), στο πρόσωπο της μεγαλοπρέπειας, σαν να ’ναι ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης ο ραψωδός του κ. Σταύρου Θεοδωράκη!

«Ψωνίσαμε από σβέρκο» που έλεγε κι ο πατέρας μου, όχι για τα ψώνια αλλά για αυτούς που ψωνίζουν (απ’ τα «ψώνια») κατιμά.

Είπα «κατιμάς» και θυμήθηκα Χρυσή Αυγή, συνεπώς Μπαλτάκος. Μετά την «Ελιά», το «Ποτάμι», οι «Ρίζες». Αντε, με το καλό και στις βρούβες.

Είπα βρούβες και θυμήθηκα τις στέπες, τις τούνδρες και τις ερήμους (άτιμο πράγμα οι συνειρμοί). Στην έρημο της Κεντροαριστεράς πλανάται ο κ. Λυκούδης κι όλο και λιγότερο ακούει ...
και ο ίδιος την ηχώ της φωνής του, κακούργα Ελλάδα, ω χώρα εσύ των πάνελ και των καναπέδων, δεν εκτιμάς πρόσωπα, δες την κυρία Θεοδώρα Τζάκρη! Δυο μνημόνια ψήφισε με το «πιστόλι στον κρόταφο», αλλά δεν τράβηξε τη σκανδάλη. Οπως και να ’χει όμως, «η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα» και ποιοι είμεθα εμείς που θα εμποδίσουμε την κυρία Τζάκρη να πουλήσει τις πανάκριβες τσάντες της, να μοιράσει τα πανάκριβα ιμάτιά της στους πτωχούς και να εξασφαλίσει έτσι μια έδρα στο πάνθεον του Σοσιαλισμού - δεν θα έλεγα στο πλάι της Ρόζας Λούξεμπουργκ, αλλά στο πλάι της συνιστώσας Ρόζας οπωσδήποτε.

Οχι επειδή είμαι κατά των πλουσίων που είναι αριστεροί. (Αντιθέτως, τους υπολήπτομαι ακόμα περισσότερο για το ηθικόν της στράτευσής τους.) Ούτε γνωρίζω, άλλωστε, αν η κυρία Τζάκρη είναι πλούσια και σε κάτι άλλο εκτός απ’ τις τσάντες της, γνωρίζω όμως ότι είναι πλούσια σε ιδέες, σε αισθήματα, σε ταλέντα. Δεν μπορώ να φαντασθώ διαδήλωση χωρίς τη Θεοδώρα (όπα! αρχίσαμε τις οικειότητες) να λιώνει τις πανάκριβες γόβες της στην καυτή άσφαλτο των οδοφραγμάτων. Εχουν να φάνε τσαντιές τα ΜΑΤ που θα πάνε σύννεφο! (δακρυγόνων) - αλονζανφαντελατζακρί!..

Είπα ΜΑΤ και θυμήθηκα τα ΜΑΤ που έχει μέσα στο μυαλό του ο κ. Σαμαράς. Διμοιρία Μπαλτάκος, Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης, Καρατζαφέρης (άσ’ τον αυτόν, κάηκε), Βενιζέλος, Κουβέλης (άσ’ τον αυτόν, ανένηψε), Ντινόπουλος, Γιακουμάτος και τ’ άλλα τα παιδιά. Διότι μόνον όταν έχεις ΜΑΤ μέσα στο μυαλό σου φέρεσαι όπως η κυβέρνηση, η κυρίαρχη προπαγάνδα και οι αντιδραστικοί θύλακοι μέσα στη Δικαιοσύνη, απέναντι στον νεαρό Ρωμανό.

Η χαρά του σωφρονιστικού συστήματος (αν φιλοδοξούσε να μοιάζει με κάτι τέτοιο) θα έπρεπε να είναι η προσπάθεια οποιουδήποτε κρατούμενου, για οποιονδήποτε λόγο, να μορφωθεί. Αντί επιβράβευσης, ο νεαρός Ρωμανός υφίσταται προληπτική καταστολή. Του γίνεται δίκη προθέσεων, ότι αν πάρει εκπαιδευτική άδεια, θα την κοπανήσει. Και η εκτίμηση για αυτό το ενδεχόμενο βασίζεται στο προηγούμενο Ξηρού! - σκαστή συλλογική ευθύνη δηλαδή.

Αντε, με το καλό να επιστρέψουμε και στην καύση των μαγισσών, τη σύλληψη των συγγενών τους και τον εξορκισμό ανά τας οδούς και τας ρύμας κάθε πνεύματος πονηρού και ακάθαρτου.

Dura lex, sed lex σου λένε αυτοί που αρέσκονται να πλένουν τα χέρια τους με το νερό που τρέχει δίπλα στο αίμα του διπλανού τους. Δεν πρόκειται για σκληρό νόμο, αλλά για dura ερμηνεία του νόμου. Που αντικατοπτρίζει τη συντηρητική, την αντιδραστική στροφή στην κορυφή του συστήματος, αλλά και στους μηχανισμούς που το υποστηρίζουν - ουδέποτε άλλοτε η προπαγάνδα μέσω των συστημικών ΜΜΕ υπήρξε τόσον ακροδεξιά, τόσον αντιδραστική, βίαιη και τρομοκρατική.

Κι αυτό είναι λογικό επακόλουθο της ασκούμενης πολιτικής. Ουδέποτε άλλοτε μετά την κατοχή ασκήθηκε τέτοια ακροδεξιά, νεοφιλελεύθερη πολιτική, απ’ όσον επί «εκσυγχρονιστών», δεξιών (λαϊκών και νεοφιλελεύθερων) και μνημονίων.

Αυτός ο χρυσαυγιτισμός στον δημόσιο λόγο και στις πολιτικές συμπεριφορές απεικονίζει την παρακμή στην οποία οδηγήθηκε η χώρα απ’ τον μονοκομματικό δικομματισμό καθώς και το χρήσιμον του εξευτελισμού. Διότι όσον πιο ευτελής είναι κάποιος, τόσον πιο πολύ «ακούγεται» (λόγου χάριν ο κ. Γεωργιάδής), και όσον πιο πολύ εξευτελίζει κάποιος τη χώρα, το Σύνταγμα, τους ανθρώπους και τους θεσμούς, τόσον πιο πολύτιμος σμπίρος της Διαπλοκής και των Επικυρίαρχων γίνεται.

Είναι η εποχή των εμπρηστών και των παραχαρακτών της Ιστορίας. Εκείνων που γιορτάζουν στον Μελιγαλά, τιμώντας τους συνεργάτες των Ναζί - ή μήπως δεν ανήκουν σ’ αυτήν την ορδή οι ακροδεξιοί Ηρακλείς του κ. Σαμαρά; Ή μήπως ο ίδιος ο κ. Σαμαράς δεν είναι ο πρώτος που επανεισήγαγε στην τρέχουσα πολιτική τη θεωρία των δύο άκρων; Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, τα ΜΑΤ στα μυαλά και τα μυαλά στα κάγκελα, δεν είναι κάτι το παράδοξο - παράδοξο όμως θα ήταν να μην είναι όλα αυτά επικίνδυνα...

ΥΓ.: Για τον νεαρό Ρωμανό. Ακόμα και στις ταινίες του Χόλιγουντ, εκείνος που υπογράφει, εκείνος που δουλώνει, εκείνος που καρφώνει γίνεται μπαίγνιο και ρεζίλης. Ενας νεαρός 20 χρονών μπορεί να κάνει λάθος, αλλά να ευνουχίσει ο ίδιος τον τσαμπουκά του -αν υποχρεωθεί σε κάτι τέτοιο- είναι δικό μας το άγος.

Και κάτι ακόμα. Απ’ την άλλη πλευρά. Οταν εμείς οι αριστεροί απαιτούμε απ’ το σωφρονιστικό σύστημα να ’ναι αντάξιο της ιδρυτικής έστω αντίληψης των αστικών δημοκρατιών, να μην ξεχνάμε το «δικό μας» σωφρονιστικό σύστημα έτσι όπως εφαρμόσθηκε στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Και, γεμάτοι τύψεις, αλλά και καλές ελπίδες ότι κάτι τέτοιο δεν θα ξανασυμβεί ποτέ, ας ανάβουμε ένα κεράκι για τις χαμένες και τις βασανισμένες ψυχές...

Πηγή: enikos.gr