Το δίπολο «εκφοβισμός - εξαγορά» φαίνεται να αποτυγχάνει. «Ο εξευτελισμός τους θα γίνει τέλειος»

του Μενέλαου Γκίβαλου

Τη χαριστική βολή στην ούτως ή άλλως εκ των προτέρων καταδικασμένη σε αποτυχία «επιχείρηση» εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας από τη μνημονιακή συγκυβέρνηση έδωσε η καταγγελία της απόπειρας εξαγοράς της «προεδρικής ψήφου» από τους Ανεξάρτητους Έλληνες.

Όπως φαίνεται, ο πολιτικός κύκλος του Αντώνη Σαμαρά φτάνει στο τέλος του με τρόπο παρόμοιο με αυτόν που ξεκίνησε. Πράγματι, η «δυναμική είσοδος» του κ. Σαμαρά και της Πολιτικής  Άνοιξης στην πρώτη γραμμή των πολιτικών εξελίξεων συνδέθηκε με την περίφημη  «αποστασία» του ιδίου και ομάδας βουλευτών από τη ΝΔ, γεγονός που οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Σήμερα, είκοσι ένα χρόνια μετά, ο Αντώνης Σαμαράς φαίνεται ότι αποχωρεί από την πρωθυπουργία -πιθανόν, μετά τις επερχόμενες εκλογές, και από την ηγεσία της ΝΔ- μέσα σ' ένα σκηνικό πολιτικής σήψης και έκπτωσης που έχει πάλι ως κεντρικό «διακύβευμα»...

τον εκμαυλισμό συνειδήσεων και την εξαγορά βουλευτών. Συνήθως, σύμφωνα με τη μαρξιστική ρήση, η ιστορία επαναλαμβάνεται ως «φάρσα, όμως κάποιες φορές ο κυνισμός, ο αμοραλισμός, η εμπορευματοποίηση της πολιτικής αποτελούν για ορισμένους υπεριστορικές «αξίες» και διαχρονικές επιλογές...

Το ακροδεξιό επιτελείο της συγκυβέρνησης διαμόρφωσε ένα δυαδικό σχήμα προπαγάνδας: από τη μια πλευρά ενεργοποίησε στο έπακρο την επιχείρηση τρομοκράτησης και εκφοβισμού των πολιτών, διευρύνοντας παράλληλα την εκστρατεία εκβιασμών, συναλλαγής και εκμαυλισμού των «ευεπίφορων» σε πιέσεις βουλευτών αλλά και όποιων άλλων εξεδήλωναν αμέσως ή εμμέσως την «προθυμία» τους.  Όλοι αυτοί αποτελούσαν εν δυνάμει τα περίφημα «μαξιλαράκια» του Α. Σαμαρά.

Από την άλλη πλευρά η «επιχείρηση» εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας επιδιώχθηκε να αποσυνδεθεί, να «ουδετεροποιηθεί» από το προφανές γεγονός ότι ο νέος μνημονιακός Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα αποτελούσε οργανική ακολουθία, άρρηκτη «πολιτική αλυσίδα» με την αναπαραγωγή και αναβάπτιση της μνημονιακής συγκυβέρνησης, με τη συνέχιση και επίταση των μνημονιακών επιλογών και με την υπογραφή νέου Μνημονίου, όπως αποκάλυψε ο ίδιος ο Β. Σόιμπλε, προκειμένου να μας παράσχει «μεγαλοθύμως» την περίφημη «γραμμή στήριξης».

Όμως, όπως εξελίσσονται τα γεγονότα, το δίπολο «εκφοβισμός - εξαγορά» φαίνεται να αποτυγχάνει  συνολικά.  Η διαδικασία εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας όχι μόνο δεν αφορούσε σε ένα διαδικαστικό - διαχειριστικό θέμα, αλλά, αντίθετα, αποτελούσε το «τελευταίο χαρτί» του μνημονιακού καθεστώτος, «την τελευταία ζαριά» ολόκληρου του πολιτικο-οικονομικού πλέγματος της διαπλοκής προκειμένου αυτό να διατηρήσει την εξουσία.

Γιατί όμως χάθηκε, πριν καλά καλά ξεκινήσει, αυτή η ιστορικής σημασίας αναμέτρηση για τη συγκυβέρνηση και για το σύστημα συμφερόντων που τη στηρίζει;

0 τρόμος της λαϊκής κρίσης

Γιατί απέναντι στο σύστημα των συμφερόντων αυτών διαμορφώνεται, έστω και υπόρρητα, μια ιστορική κοινωνική δυναμική, συγκροτείται -έστω και ατελώς, έστω και μέσα από αντιφάσεις- ένα ιστορικό κοινωνικοπολιτικό υποκείμενο, μια εν δυνάμει κοινωνικοπολιτική συμμαχία που εισέρχεται στο προσκήνιο των πολιτικών εξελίξεων και ζητά το δίκιο της, την επιβίωσή της, την αξιοπρέπειά της.

Ας μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις: εάν δεν υπήρχε η συνειδητοποίηση ότι αλλάζουν οι κοινωνικοί και πολιτικοί συσχετισμοί, εάν δεν υπήρχε ο φόβος της λαϊκής οργής, της λαϊκής τιμωρίας, τότε ίσως οι εξελίξεις και οι διαδικασίες για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας να έπαιρναν διαφορετική τροπή. Αυτός ακριβώς ο φόβος της λαϊκής ετυμηγορίας, της ψήφου των πολιτών, ακύρωσε σε μεγάλο βαθμό τους εκβιασμούς, τις συναλλαγές, τις άθλιες μεθοδεύσεις, που αποτελούν και το τελευταίο πολιτικό καταφύγιο των εν αποδρομή ευρισκομένων εταίρων της συγκυβέρνησης.

Μέχρι την τελευταία ψηφοφορία θα ζήσουμε μια περίοδο όπου «ο εξευτελισμός τους θα γίνει τέλειος»... Το σύστημα πιέζει τον Αντώνη Σαμαρά να αποτελέσει την «Ιφιγένεια» στον βωμό των μνημονιακών συμφερόντων -μέσω της αποδοχής  μιας κυβέρνησης «εθνικού σκοπού»-, αλλά αυτός ανθίσταται ερρωμένως...

Ως και η υποψηφιότητα του Φώτη Κουβέλη ανεσύρθη από τα μνημονιακά «πολιτικά ερείπια», αποδεικνύοντας ότι η απόγνωση των μνημονιακών «προθύμων» είναι ο χειρότερος σύμβουλός τους.

Όλα αυτά εις μάτην, διότι alea jacta est, ο κύβος ερρίφθη...

από τα «Επίκαιρα» μέσω ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ Ε.ΠΑ.Μ.