Πατρίδα ναι – αποικία όχι

του Γιάννη Σιδέρη

Την προηγούμενη Κυριακή στο “ΒΗΜΑ”, υπήρχε ένα άρθρο έκπληξη, με τίτλο “Το success story ενός αυτόχθονος κοκαλέρο”.

Το άρθρο αναφέρεται στην επανεκλογή του Έβο Μοράλες ως προέδρου της Βολιβίας καθώς και στα επιτεύγματα της 10ετούς κυβέρνησής του.

Μέσα σε αυτήν την δεκαετία λοιπόν, το ποσοστό της φτώχειας υποχώρησε κατά 18 (δεκαοχτώ) ποσοστιαίες μονάδες! Πιο συγκεκριμένα, από 63,1% το 2004 σε 45% το 2014!

Πολύ εντυπωσιακή είναι και η αύξηση του ΑΕΠ της χώρας, το οποίο τριπλασιάστηκε από το 2005, φθάνοντας τα 24δις € το 2014, παρουσιάζοντας ρυθμό ανάπτυξης της τάξεως του 6,95%!

Προ μηνών, μάλιστα, η κυβέρνηση αύξησε τον κατώτατο μισθό κατά 20%, από 140 στα 170€.

Όπως δηλώνει και ο ΥΠΟΙΚ της χώρας Λουίς Αρσε, “Δείξαμε σε ολόκληρο τον κόσμο ότι...
μπορείς να συνδυάσεις τη σοσιαλιστική πολιτική με την μακροοικονομική ισορροπία”.

Εξάλλου σε σχετικό άρθρο των Financial Times επίσης, διαβάζουμε:

“…ο συνδυασμός της αύξησης της παραγωγής, των κρατικοποιήσεων και των συνετών μακροοικονομικών και αναδιανεμητικών πολιτικών επιτρέπει άνοδο μισθών αλλά και δυνατότητα παροχών σε ηλικιωμένους, μαθητές και εγκύους.Όλα αυτά έχουν πυροδοτήσει μεγάλη αύξηση της κατανάλωσης”.

Πράγματι, οι εταιρείες λιανικής ανθούν, οι πωλήσεις των σουπερμάρκετς εκτοξεύτηκαν από 55 εκατ. € προ Μοράλες σε 350 εκατ. μέσα στο 2013, ενώ την ίδια περίοδο τα εστιατόρια αύξησαν τον τζίρο τους κατά 686%!

Ως προς τον αναλφαβητισμό, μεγάλο πρόβλημα για την Βολιβία, μια και το 2005 το 16% του πληθυσμού ανήκε στην κατηγορία αυτή, χάρην του προγράμματος “Yes I Can” η UNESCO ανακύρηξε το καλοκαίρι την Βολιβία χώρα “ελεύθερη αναλφαβητισμού” με ποσοστό 3,8% αναλφαβήτων, κάτω από το όριο του 4% που έχει θέσει ο ΟΗΕ.

Το βράδυ των εκλογών, μετά τα πρώτα αποτελέσματα που επιβεβαίωναν τη νίκη του, ο ίδιος ο Έβο Μοράλες απευθύνθηκε σε δεκάδες χιλιάδες υποστηρικτών του που πανηγύριζαν έξω από το προεδρικό μέγαρο στη Λα Παζ φωνάζοντας το σύνθημα “Πατρίδα ναι – αποικία όχι”.

Ο Βολιβιανός πρόεδρος σε άλλο σημείο της πανηγυρικής ομιλίας του τόνισε: “…η πολιτική ασκείται για να υπηρετεί το λαό κι όχι προς όφελος των κυβερνώντων”.

Φαίνεται πως τέτοιου είδους επιλογές όμως, δυστυχώς, δεν έχουν θέση στην πολιτική σκηνή της χώρας μας. Τόσο οι ασκώντες την επιβαλλόμενη από τους δανειστές πολιτική, όσο και η μείζονα αντιπολίτευση, δεν εξετάζουν καν το ενδεχόμενο απαγκίστρωσης της χώρας από την ευρωζώνη, κίνηση που θα έθετε την Ελλάδα σε μια πορεία αυτοδιάθεσης, και σε έναν νέο τρόπο διακυβέρνησης, προς όφελος του λαού.

Τα νούμερα που βλέπουμε στο δημοσίευμα βέβαια, προκαλούν θλίψη. Θλίψη, αλλά και ελπίδα. Ελπίδα για έναν άλλον, τόσο υπαρκτό όσο και ρεαλιστικό δρόμο, τον οποίο εντέχνως αποκρύπτουν στην χώρα μας. Η πορεία της Ελλάδος, αντιστρόφως ανάλογη αυτής της Βολιβίας, αποδεικνύει εμφαντικά την άλλη επιλογή, τον άλλο δρόμο που μπορούμε ως χώρα να χαράξουμε. Η διεθνής εμπειρία είναι σημαντική πλέον και οφείλουμε να την μελετήσουμε. Δεν απαιτούνται δεκαετίες δικτατοριών, ακόμη και με την μορφή του ιδιότυπου αυτού κοινοβουλευτισμού που έχουν επιβάλλει πραξικοπιματικά στην χώρα μας, για να δημιουργηθεί το απαραίτητο εκείνο πλειοψηφικό ρεύμα που θα οδηγήσει στην ανατροπή, όχι της κυβέρνησης, αλλά της καταστροφικής αυτής πολιτικής.

Γιατί η δύο πόλοι που στην πραγματικότητα διαμορφώνονται την δεδομένη ιστορική περίοδο, είναι η πολιτική της υποτέλειας στην διεθνή τοκογλυφία και αυτή της σύγκρουσης. Αυτό είναι το πραγματικό, το ρεαλιστικό δίλημμα το οποίο πρέπει να τεθεί στον λαό ευθέως δίχως να συνοδεύεται από τον ευτελή λαϊκισμό περί “ερωπαϊκού μονόδρομου” και βέβαια δίχως την τρομοκρατία που προωθούν με κάθε τρόπο προκειμένου να στηρίξουν τις επιλογές τους.

Οι εγχώριες πολιτικές δυνάμεις όμως, περί άλλα τυρβάζουν. Θα εξασφαλίσουν τον μαγικό αριθμό των 180 βουλευτών ή μήπως θα πάμε σε εκλογές; Ήδη στο Μαξίμου επεξεργάζονται ένα σχέδιο “αριστερής παρένθεσης”. Αν βεβαιωθούν ότι δεν θα μπορέσουν να περάσουν την προεδρική εκλογή, πηγαίνοντας σε εκλογές το Νοέμβρη, θα έριχναν με τον τρόπο αυτό το “μπαλάκι” στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ίσως με τη σειρά του να μην καταφέρει να συνεργαστεί για την προεδρική εκλογή, με αποτέλεσμα να αντιστραφεί το κλίμα υπέρ τους.

Αν και δεν έχει πολλές πιθανότητες να εφαρμοστεί το παραπάνω σχέδιο, ωστόσο μας δείχνει τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την πολιτική τα συγκυβερνώντα κόμματα. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η παραμονή τους στην εξουσία, αδιαφορώντας για την κατάσταση των πολιτών που μέρα με τη μέρα χειροτερεύει.

Και η αξιωματική αντιπολίτευση όμως, δεν έχει το κουράγιο να συγκρουστεί με τα κερδοσκοπικά συμφέροντα, πράγμα που γίνεται εμφανές τόσο με τη στάση της μέσα στο κοινοβούλιο, όπου και μόνο με την παρουσία της νομιμοποιεί ένα καθόλα παράνομο καθεστώς, όσο και με την ρητορική της που όλο και περισσότερο διολισθαίνει προς τον “ευρωπαϊκό ρεαλισμό’!

Το ερώτημα όμως παραμένει και είναι αμείλικτο. Υπάρχει άλλος δρόμος;

Και η απάντηση βρίσκεται στο σύνθημα του λαού της Βολιβίας.

“Πατρίδα ναι – αποικία όχι”

Ο Γιάννης Σιδέρης είναι μέλος του ΕΠΑΜ Πάτρας