Κάπου «μακριά» στις φυλακές...

του Θέμη Τζήμα

 

Ένα -από τα όχι λίγα- σύμβολα αδικίας και σκληρότητας του ελληνικού κράτους είναι το “σωφρονιστικό” σύστημα. Σχεδιασμένο για να τιμωρεί και να εξαφανίζει ανθρώπους εξακολουθεί και εντείνει το βασανισμό χιλιάδων ανθρώπων. Στα χρόνια του μνημο-νίου συνέβη αυτό που έλαβε χώρα σε μια σειρά ακόμα τομέων: η δημοσιονομική “εξυγίανση” ενέτεινε τη βαρβαρότητα, σε αγαστή σύμπνοια με τη μεροληπτικότητα του δικαστικού συστήματος.

Η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας δεν ενίσχυσε μόνο το φασισμό αλλά και την ποινική διαχείριση της κρίσης. Το δικαστικό σύστημα, ούτως ή άλλως ανερυθρίαστα ταξικό ακόμα και για αστικό κράτος- ούτε μια απεργία πλην εκείνης των δικαστικών δε βρήκε νόμιμη εδώ και χρόνια- εφαρμόζει ενίοτε μάλιστα με υπερβάλλοντα ζήλο την αντικοινωνική νομοθεσία.

Τη νομοθεσία που εκβιάζει με φυλάκιση εμφανώς κατεστραμμένους οικονομικά ανθρώπους...και νεόπτωχους, την ώρα που το ελληνικό κράτος όχι μόνο αρνείται να περιορίσει τη φοροδιαφυγή και τη νόμιμη φοροαποφυγή του μεγάλου κεφαλαίου αλλά αντίθετα το ενισχύει ποικιλοτρόπως. Ή το δαίδαλο διαδικασιών που καταλήγει στην αρνησιδικία και σε κάθε είδους στρεβλώσεις.

Η μνημονιακή πολιτική, μετατρεπόμενη σε μόνιμη κατάσταση, στο μοντέλο καπιταλισμού της χώρας εμπεδώνει ένα κλίμα αφόρητης βαρβαρότητας. Το σύστημα εξουσίας γίνεται ακόμα πιο σκοτεινό και βίαιο, συμπεριλαμβάνοντας ημί-μαφιόζικα δίκτυα και το ναζισμό ως εφεδρεία, έχοντας στην κορυφή μια κλειστή, ανεξέλεγκτη ολιγαρχική κάστα.

Η κατοχή ιδιωτικού πλούτου καθίσταται πολύ πιο σημαντική από ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες, καθώς το κοινωνικό κράτος εξαφανίζεται. Ο φόβος για την προσωπική επιβίωση ή και διαβίωση πλήττει τα κινήματα και τις δομές αλληλεγγύης.

Εν τέλει, ο φτωχός,  ο άνεργος, ο ασθενής, ο φυλακισμένος, αυτός δηλαδή που βρίσκεται στα χέρια ενός κράτους το οποίο φθίνει σε ό,τι αφορά τις κοινωνικές του δομές και ενδυναμώνεται σε ότι έχει να κάνει με τις πολυπλόκαμες κατασταλτικές του λειτουργίες, βιώνει με τον πιο ακραίο τρόπο τί θα πει παγιωμένη μνημονιακή κατάσταση - και όχι απλά μνημονιακή πολιτική.

Ο φυλακισμένος, “κλεισμένος” μακριά από την κοινωνία στερείται μιας σειράς δικαιωμάτων που καμιά ποινή δε δικαιούται να του αφαιρέσει σε οποιοδήποτε κράτος επαίρεται ότι φέρει τη σφραγίδα του διαφωτισμού.

Υφίσταται υπό άθλιες συνθήκες το διαρκή βιασμό της προσωπικότητάς του, την εξάρτησή του από αφανή δίκτυα είτε άλλων φυλακισμένων είτε κρατικών λειτουργών. Και όμως: αν ένα κράτος δεν μπορεί να διασφαλίσει το σωφρονισμό και το σεβασμό των δικαιωμάτων ενός φυλακισμένου οφείλει να τον απολύει από τις φυλακές.

Μια σειρά αλλαγών, όπως η διαφάνεια και η σταθερότητα στη απόδοση των αδειών, η από- ποινικοποίηση αδικημάτων, ο θεσμός της συζυγικής επίσκεψης, η απόλυση όποιου φυλακισμένου δεν τυγχάνει των αναγκαίων κρατικών διασφαλίσεων που οφείλει να απολαμβάνει όσο εκτίει την ποινή του, το κλείσιμο του αίσχους των αναμορφωτηρίων ανηλίκων, οι διαδικασίες ομαλής επανένταξης και πολλές ακόμα θα μπορούσαν να εφαρμοστούν.

Δεν εφαρμόζονται γιατί το κράτος μας θέλει να διατηρεί τα φόβητρά του απέναντι στον πληθυσμό και επειδή οι πολιτικοί προϊστάμενοι προτιμούν την εύκολη τιμωρητική σπέκουλα από τις δύσκολες αποφάσεις.

Δεν εφαρμόζονται γιατί κομβικό σημείο της μνημονιακής κατάστασης συνιστά η διαμόρφωση ενός κράτους τιμωρού του φτωχού και του αδυνάμου και συνεργάτη του μεγάλου κεφαλαίου και του ισχυρού. Ενός κράτους εκτάκτου ανάγκης διαρκείας.

Μέχρι τώρα στις φυλακές “ταΐζουμε” τη βαρβαρότητα μέσα στη γενική αδιαφορία της κοινωνίας. Θεριεύουμε την εξαθλίωση και την εξαχρείωση. Εγκαταλείπουμε ανθρώπους στο βασανισμό. Ακόμα δεν έχουμε καταλάβει ότι ο εκβαρβαρισμός μιας κοινωνίας ξεκινά από τέτοιους θύλακες και εξελίσσεται εκτατικά. Ότι μια κοινωνία που μαθαίνει να εγκαταλείπει τμήματά της, που εθίζεται στην τιμωρητική σκληρότητα δείχνει και είναι έτοιμη να παραδοθεί στο πιο χυδαίο εξουσιαστικό σύστημα.

Και όμως, ο αγώνας ενάντια σε αυτό το μοντέλο καπιταλισμού που βιώνουμε, η αντί- μνημονιακή πάλη ή θα είναι αγώνας ανθρωπιστικός και συνολικά ενάντιος στη βαρβαρότητα ή δε θα υπάρξει. Ή θα αγωνιστούμε στο πλευρό κάθε αδυνάμου και κάθε ανθρώπου ή θα ηττηθούμε.

από το «tvxs.gr» μέσω ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ ΕΠΑΜ