του Σταύρου Κατσούλη
Ήρθε και πέρασε και πάλι εκείνη η εποχή, η ώρα της παραμύθας, για τους εκλεκτούς μας πολιτικούς του κοινοβουλίου. Όλοι τους έβαλαν πάλι τα καλά τους, και βάλθηκαν να εντυπωσιάσουν, να εκθαμπώσουν, να ξυπνήσουν την φαντασία του ακροατηρίου, σε μιά διήμερη εκδήλωση που δεν άφησε κανέναν Έλληνα αδιάφορο. Πολλοί μισούν αυτές τις εκδηλώσεις. Άλλοι τις λατρεύουν.
Εμένα μου αρέσουν τα παραμύθια πάντως. Ειδικά όταν έχουν τέρατα, δράκους, πριγκίπισσες, βατράχους/πρίγκιπες κλπ. Τώρα τελευταία, μια και ...
είναι της μόδας, μου αρέσουν επίσης τα Νεφελίμ, που ως γνωστόν σε όλους πια ελπίζω, με τα τεράστια τους Μέγκατρον, κατατροπώνουν τον εχθρό τους σε μεγαλειώδεις επικές μάχες.
Ήρθε και πέρασε και πάλι εκείνη η εποχή, η ώρα της παραμύθας, για τους εκλεκτούς μας πολιτικούς του κοινοβουλίου. Όλοι τους έβαλαν πάλι τα καλά τους, και βάλθηκαν να εντυπωσιάσουν, να εκθαμπώσουν, να ξυπνήσουν την φαντασία του ακροατηρίου, σε μιά διήμερη εκδήλωση που δεν άφησε κανέναν Έλληνα αδιάφορο. Πολλοί μισούν αυτές τις εκδηλώσεις. Άλλοι τις λατρεύουν.
Εμένα μου αρέσουν τα παραμύθια πάντως. Ειδικά όταν έχουν τέρατα, δράκους, πριγκίπισσες, βατράχους/πρίγκιπες κλπ. Τώρα τελευταία, μια και ...
είναι της μόδας, μου αρέσουν επίσης τα Νεφελίμ, που ως γνωστόν σε όλους πια ελπίζω, με τα τεράστια τους Μέγκατρον, κατατροπώνουν τον εχθρό τους σε μεγαλειώδεις επικές μάχες.
Έτσι λοιπόν, ήταν φυσικό να μου άρεσαν επίσης τα παραμύθια που μας απήγγειλε - ομολογουμένως με μεγάλη ευφράδεια λόγου και συναίσθημα - ο Πολύδωρας, όταν με περίσσιο θάρρος, τόλμησε να θέσει εαυτόν εκτός της Νέας Δικτατορίας, με το βροντερό του όχι. Βέβαια, το άφησε στην μέση το παραμύθι του, και αυτό με τσάντισε λίγο έχω να ομολογήσω. Περιμένω σύντομα το φινάλε της ιστορίας του, που προφανώς είναι ότι «δεν μπορεί πλέον να είναι μέρος της σημερινής ΝΔ, και ότι ακόμα νοιώθει ως μέλος της "παλαιάς ΝΔ" που είχε κάποιες αξίες»... Το ξέρω, για μερικούς δεν είναι και πολύ ωραίο να ξέρει κανείς το τέλος ενός παραμυθιού, πριν καν ειπωθεί. Αλλά για μένα, η απόλαυση είναι στην γενικότερη εμπειρία, και όχι στο φινάλε.
Μετά έχουμε τα απίστευτα παραμύθια (και ποια δεν είναι απίστευτα, αλήθεια;) του Παυλόπουλου, με τα οποία σήμερα μας είπε ότι η νέα φορολογία ακινήτων που στην ουσία, κατά τα ίδια τα λεγόμενά του, είναι δήμευση περιουσίας και αντισυνταγματική. Βεβαίως, όπως πάντα στα παραμύθια, οπότε έτσι και σ' αυτό, το "σασπένς" πρέπει να το κρατά κανείς σε υψηλό επίπεδο, εάν θέλει να έχει την αδιάσπαστη προσοχή των παρευρισκομένων. Και έτσι, το ψήφισε το αντισυνταγματικό αυτό νομοσχέδιο με ένα βροντερό "ναι σε όλα". Καλό παραμύθι, δεν λέω, τα είχε όλα, ανατροπές, ψέματα κλπ. κλπ.
Προσωπικά, παρ όλο που μου αρέσουν οι επικές μάχες στα παραμύθια, δεν μου αρέσουν οι επικές απαγγελίες. Ειδικά όταν είναι σαν και αυτή του Βενιζέλου, που διέρκεσε 80 ολόκληρα λεπτά. Και το χειρότερο, τα παραμύθια του δεν είχαν ούτε καν έναν δράκο, ή ένα τέρας ή τέλος πάντων έναν βάτραχο βρε παιδί μου. Όλο για αθώες πριγκίπισσες μίλαγε, όλα πήγαιναν μια χαρούλα στο δικό του κάστρο, και το βασίλειό του έχαιρε άκρας υγείας. Όχι βρε Βενιζέλο, δεν είναι αυτά τα πράγματα που πρέπει να έχει ένα παραμύθι! Μηδέν πόντους λοιπόν.
Για τα παραμύθια του ΚΚΕ, δεν θα μιλήσω και πολύ. Και όχι γιατί δεν ήταν καλή η συμμετοχή τους φέτος. Πάντα είναι, γιατί τα παραμύθια τους είναι από τα καλύτερα. Απλά ρε παιδιά, τα έχω ακούσει τόσες φορές, που είναι σαν να μην λένε τίποτα. Και δεν μιλώ, για παραλλαγές, αυτές μου αρέσουν! Αυτοί, δεν αλλάζουν ούτε μια λέξη, τα επαναλαμβάνουν αυτολεξεί. Έτσι λοιπόν, θα βρείτε την γνώμη μου σε άλλα άρθρα, πολύ, μα πολύ-πολύ πιο παλιά, γιατί δεν έχει αλλάξει λέξη εδώ και χρόνια. Γιατί άλλωστε να σπαταλά κανείς χρόνο με τα ίδια και τα ίδια; Καλά θα έκαναν, εφ όσον συμμετέχουν πάγια εδώ και χρόνια στον διαγωνισμό της παραμύθας που κάνουν κάθε τόσο εκεί στο κοινοβούλιο, να μάθουν δυο τρία πράγματα από τους άλλους, που αν μη τι άλλο, κάνουν προσπάθειες να παρέχουν συνεχώς νέο περιεχόμενο!
Εκεί που πραγματικά χάρηκα την γόνιμη φαντασία σε παραμύθια, ήταν όταν άκουσα τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί μάλιστα. Εδώ μιλάμε, έχει γίνει τρομερή δουλεία. Το πως μπορούν και αναδεικνύουν σε κάθε παραμύθι τους, τον εχθρό της ΕΕ και του Ευρώ ως φίλο είναι πραγματικά αξιέπαινο. Το πως μπορούν να παρουσιάζουν τους χαρακτήρες του δικού τους κάστρου ως αριστερούς, την ίδια ώρα που οι ίδιοι χαρακτήρες επιδίδονται σε αποκαλυπτικότατες πράξεις ακραίου καπιταλισμού είναι φοβερό! Μιλάμε για δημιουργηκότητα, νέοι ήρωες τύπου Νεφελίμ και τα όπλα τους τα Μέγκατρον παίρνουν και δίνουν. Συνδυάζουν, και χρησιμοποιούν κυριολεκτικά από ολόκληρο το οπλοστάσιο του επαγγελματία μυθοποιού! Εδώ, δεν μιλάμε πια, απλά για δράκους και πριγκίπισσες, αλλά για Νεφελίμ και Μέγκατον τύπου (και προσοχή εδώ στα παιδιά γιατί ακολουθούν βρώμικες εκφράσεις) μετοχών της Black Rock, JP Morgan και δεν συμμαζεύεται, ξεχασμένα εκατομμύρια λες και είναι πενταροδεκάρες και άλλα απίστευτα. Και όλοι οι εμπλεκόμμενοι, ήταν αριστεροί, εργάτες, απλοί συνδικαλιστούληδες! Απίστευτο! Ανατροπές, πλούτος υποθέσης, τέρατα παλαιά και καινούργια, όλα τα έχουν σκεφτεί! Μια τέτοια επιτυχημένη οργασμικότατη συνουσία παραμυθιού με την επιστημονική φαντασία, είναι πραγματικά άξια μερικών έξτρα πόντων!
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά στον τελευταίο διαγωνισμό της παραμύθας του 2013, οι Βουλευτές μας και πάλι μας έδωσαν αρκετή τροφή για σκέψη. Το πρώτο βραβείο βέβαια θα πάει σίγουρα στο νέο αίμα της χρονιάς, στον ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, που κατάφερε με τόση μαεστρία να βάλει νέες μάσκες στους ίδιους παλιούς χαρακτήρες που όλοι μας γνωρίζουμε, και να μας πείσει ότι αυτά είναι τα πραγματικά πρόσωπά τους.
Οι δύο τελευταίες βραδιές ήταν πράγματι απολαυστικές για όσους τις παρακολούθησαν. Αλλά τώρα παιδιά, είναι ώρα να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα. Καλή η ψυχαγωγία. Τώρα όμως, ήρθε η ώρα, να θυμηθούμε ότι όλα αυτά είναι παραμύθια και θέατρο. Ήρθε η ώρα να δούμε και πάλι το κοινοβούλιο ως πραγματικά αυτό που είναι. Ένα κτήριο, όπου μέσα κάποιοι φοβεροί παραμυθάδες, έχουν βαλθεί να μας κάνουν να ξεχάσουμε την πραγματικότητα που μας έχει κατακλύσει. Την πραγματικότητα όπου ο Λαός αργοπεθαίνει και οι πολιτικοί, το μόνο που ξέρουν, είναι να παραμυθιάζουν τον Λαό, όσο ο τελικός όλεθρος πλησιάζει.
Μήπως τελικά, ήρθε η ώρα να τους πετάξουμε έξω από εκεί, και να τους πούμε και κανένα νέο, δικό μας "παραμυθάκι" εμείς;
Μετά έχουμε τα απίστευτα παραμύθια (και ποια δεν είναι απίστευτα, αλήθεια;) του Παυλόπουλου, με τα οποία σήμερα μας είπε ότι η νέα φορολογία ακινήτων που στην ουσία, κατά τα ίδια τα λεγόμενά του, είναι δήμευση περιουσίας και αντισυνταγματική. Βεβαίως, όπως πάντα στα παραμύθια, οπότε έτσι και σ' αυτό, το "σασπένς" πρέπει να το κρατά κανείς σε υψηλό επίπεδο, εάν θέλει να έχει την αδιάσπαστη προσοχή των παρευρισκομένων. Και έτσι, το ψήφισε το αντισυνταγματικό αυτό νομοσχέδιο με ένα βροντερό "ναι σε όλα". Καλό παραμύθι, δεν λέω, τα είχε όλα, ανατροπές, ψέματα κλπ. κλπ.
Προσωπικά, παρ όλο που μου αρέσουν οι επικές μάχες στα παραμύθια, δεν μου αρέσουν οι επικές απαγγελίες. Ειδικά όταν είναι σαν και αυτή του Βενιζέλου, που διέρκεσε 80 ολόκληρα λεπτά. Και το χειρότερο, τα παραμύθια του δεν είχαν ούτε καν έναν δράκο, ή ένα τέρας ή τέλος πάντων έναν βάτραχο βρε παιδί μου. Όλο για αθώες πριγκίπισσες μίλαγε, όλα πήγαιναν μια χαρούλα στο δικό του κάστρο, και το βασίλειό του έχαιρε άκρας υγείας. Όχι βρε Βενιζέλο, δεν είναι αυτά τα πράγματα που πρέπει να έχει ένα παραμύθι! Μηδέν πόντους λοιπόν.
Για τα παραμύθια του ΚΚΕ, δεν θα μιλήσω και πολύ. Και όχι γιατί δεν ήταν καλή η συμμετοχή τους φέτος. Πάντα είναι, γιατί τα παραμύθια τους είναι από τα καλύτερα. Απλά ρε παιδιά, τα έχω ακούσει τόσες φορές, που είναι σαν να μην λένε τίποτα. Και δεν μιλώ, για παραλλαγές, αυτές μου αρέσουν! Αυτοί, δεν αλλάζουν ούτε μια λέξη, τα επαναλαμβάνουν αυτολεξεί. Έτσι λοιπόν, θα βρείτε την γνώμη μου σε άλλα άρθρα, πολύ, μα πολύ-πολύ πιο παλιά, γιατί δεν έχει αλλάξει λέξη εδώ και χρόνια. Γιατί άλλωστε να σπαταλά κανείς χρόνο με τα ίδια και τα ίδια; Καλά θα έκαναν, εφ όσον συμμετέχουν πάγια εδώ και χρόνια στον διαγωνισμό της παραμύθας που κάνουν κάθε τόσο εκεί στο κοινοβούλιο, να μάθουν δυο τρία πράγματα από τους άλλους, που αν μη τι άλλο, κάνουν προσπάθειες να παρέχουν συνεχώς νέο περιεχόμενο!
Εκεί που πραγματικά χάρηκα την γόνιμη φαντασία σε παραμύθια, ήταν όταν άκουσα τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί μάλιστα. Εδώ μιλάμε, έχει γίνει τρομερή δουλεία. Το πως μπορούν και αναδεικνύουν σε κάθε παραμύθι τους, τον εχθρό της ΕΕ και του Ευρώ ως φίλο είναι πραγματικά αξιέπαινο. Το πως μπορούν να παρουσιάζουν τους χαρακτήρες του δικού τους κάστρου ως αριστερούς, την ίδια ώρα που οι ίδιοι χαρακτήρες επιδίδονται σε αποκαλυπτικότατες πράξεις ακραίου καπιταλισμού είναι φοβερό! Μιλάμε για δημιουργηκότητα, νέοι ήρωες τύπου Νεφελίμ και τα όπλα τους τα Μέγκατρον παίρνουν και δίνουν. Συνδυάζουν, και χρησιμοποιούν κυριολεκτικά από ολόκληρο το οπλοστάσιο του επαγγελματία μυθοποιού! Εδώ, δεν μιλάμε πια, απλά για δράκους και πριγκίπισσες, αλλά για Νεφελίμ και Μέγκατον τύπου (και προσοχή εδώ στα παιδιά γιατί ακολουθούν βρώμικες εκφράσεις) μετοχών της Black Rock, JP Morgan και δεν συμμαζεύεται, ξεχασμένα εκατομμύρια λες και είναι πενταροδεκάρες και άλλα απίστευτα. Και όλοι οι εμπλεκόμμενοι, ήταν αριστεροί, εργάτες, απλοί συνδικαλιστούληδες! Απίστευτο! Ανατροπές, πλούτος υποθέσης, τέρατα παλαιά και καινούργια, όλα τα έχουν σκεφτεί! Μια τέτοια επιτυχημένη οργασμικότατη συνουσία παραμυθιού με την επιστημονική φαντασία, είναι πραγματικά άξια μερικών έξτρα πόντων!
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά στον τελευταίο διαγωνισμό της παραμύθας του 2013, οι Βουλευτές μας και πάλι μας έδωσαν αρκετή τροφή για σκέψη. Το πρώτο βραβείο βέβαια θα πάει σίγουρα στο νέο αίμα της χρονιάς, στον ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, που κατάφερε με τόση μαεστρία να βάλει νέες μάσκες στους ίδιους παλιούς χαρακτήρες που όλοι μας γνωρίζουμε, και να μας πείσει ότι αυτά είναι τα πραγματικά πρόσωπά τους.
Οι δύο τελευταίες βραδιές ήταν πράγματι απολαυστικές για όσους τις παρακολούθησαν. Αλλά τώρα παιδιά, είναι ώρα να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα. Καλή η ψυχαγωγία. Τώρα όμως, ήρθε η ώρα, να θυμηθούμε ότι όλα αυτά είναι παραμύθια και θέατρο. Ήρθε η ώρα να δούμε και πάλι το κοινοβούλιο ως πραγματικά αυτό που είναι. Ένα κτήριο, όπου μέσα κάποιοι φοβεροί παραμυθάδες, έχουν βαλθεί να μας κάνουν να ξεχάσουμε την πραγματικότητα που μας έχει κατακλύσει. Την πραγματικότητα όπου ο Λαός αργοπεθαίνει και οι πολιτικοί, το μόνο που ξέρουν, είναι να παραμυθιάζουν τον Λαό, όσο ο τελικός όλεθρος πλησιάζει.
Μήπως τελικά, ήρθε η ώρα να τους πετάξουμε έξω από εκεί, και να τους πούμε και κανένα νέο, δικό μας "παραμυθάκι" εμείς;
Καλή Λευτεριά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου