Μόνο με γενική πολιτική απεργία διαρκείας μπορούμε να ξεμπερδέψουμε...

του Δημήτρη Καζάκη

Από έναν καθηγητή της Βοιωτίας πήρα το παρακάτω μήνυμα:

Την Πέμπτη που μας πέρασε είχαμε συνέλευση η τοπική ΕΛΜΕ Βοιωτίας για τις μελλοντικές κινητοποιήσεις. Υπήρχε μια πρόταση της ΟΛΜΕ για επαναλαμβανόμενες πενθήμερες απεργίες και μια πρόταση του ΚΚΕ για 48ωρη απεργία και μετά βλέπουμε. Κάποια στιγμή σηκώθηκα στο βήμα και είπα τα εξής λόγια. Στα μεταφέρω αυτολεξεί: «Είναι ουτοπικό να νομίζουμε ότι ο δικός μας κλάδος θα σωθεί ενώ οι άλλοι θα καταστραφούνε. Στην ...
κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε ή σωζόμαστε όλοι, ή δεν σώζεται κανένας. Οι κλαδικές απεργίες με αιτήματα μόνο του κλάδου έχουν τελειώσει και δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα. Σας καλώ λοιπόν να ψηφίσετε την δική μου πρόταση για ΓΕΝΙΚΗ απεργία ΟΛΩΝ των κλάδων με αιτήματα την έξοδο από την Ε.Ε. και το Ευρώ και την μονομερή διαγραφή του χρέους.» Από την στιγμή που κατέβηκα από το βήμα πέσανε όλοι πάνω μου συνδικαλιστές και μη ώστε να με πείσουν να ψηφιστεί η δική μου πρόταση ξεχωριστά από τις άλλες. Στην αρχή μου λέγανε κάτι μπαρούφες ότι εγώ θέτω το πολιτικό πλαίσιο της απεργίας και όχι τους τρόπους δράσης. Μετά  μου έλεγαν ότι διασπώ το κίνημα. Εγώ επέμενα να ψηφιστεί η πρόταση μου σαν τρίτη πρόταση. Με εκνευρίσανε τόσο πολύ που στο τέλος άρχισα να φωνάζω και να τους λέω ότι δεν θα με αναγκάσουν να ψηφίσω μια πενθήμερη απεργία με αδιευκρίνιστους στόχους η οποία εξυπηρετεί μόνο το ΣΥΡΙΖΑ για ψηφοθηρικούς λόγους. Στο τέλος ΦΥΣΙΚΑ πέρασε το δικό μου διότι είμαι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ΣΠΑΣΑΡΧΙΔΑΣ αν θέλω. Η πρόταση της ΟΛΜΕ (ΣΥΡΙΖΑ) πήρε 55 ψήφους. Η πρόταση του ΠΑΜΕ πήρε 40 ψήφους και η δική μου 5 ψήφους. Τα συμπεράσματα δικά σου και με αφορμή το σημερινό σου άρθρο.

Νομίζω ότι σχόλιο του φίλου καθηγητή δεν δεν ξαφνιάζει κανέναν σχετικά με το πώς δρουν οι κομματικοί μηχανισμοί και ποιες είναι οι επιδιώξεις τους. Ας θυμηθούμε τι έκαναν στη σύνοδο των προέδρων των ΕΛΜΕ εκείνα τα κομματόσκυλα που αντιπροσώπευαν συνελεύσεις εκπαιδευτικών που είχαν ψηφίσει υπέρ τη απεργίας ακόμη και μέσα στις εξετάσεις. Πήγαν και στη σύνοδο ακολούθησαν όχι τι είχε η ψηφίσει η συνέλευση της ΕΛΜΕ, αλλά την κομματική τους γραμμή. Κι ενώ τα κομματόσκυλα του ΣΥΡΙΖΑ εκείνη την περίοδο είχαν βγει στα κάγκελα και καλούσαν σε απεργία, όταν ήρθε η κρίσιμη στιγμή οι περισσότεροι πειθάρχησαν στην εντολή της κομματικής ηγεσίας τους. Στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το τι λένε και τι θέλουν οι εκπαιδευτικοί και γενικά οι εργαζόμενοι. Τώρα θα τους μάθουμε;

Ο λόγος είναι απλός οι συνδικαλιστές, ειδικά οι πρόεδροι, σύμβουλοι, παρασύμβουλοι και γενικά οι εκλεγμένοι σε δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια, έχουν ειδικό καθεστώς που τους διαχωρίζει από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Ειδικά στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, τις πρώην ΔΕΚΟ και τις τράπεζες. Έχουν το δικαίωμα συνδικαλιστικών αδειών, ειδικών αμοιβών όταν συμμετέχουν σε διοικητικά συμβούλια οργανισμών, επιτροπές κοινωνικών εταίρων, κοκ και το κυριότερο δεν έχουν ανάγκη να πάνε στη δουλειά – όπως όλοι οι εργαζόμενοι – αν εκλεγούν σε δευτεροβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που τιμούν το ρόλο τους και δουλεύουν κανονικά όπως και όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι. Όλοι οι άλλοι βρίσκουν την ευκαιρία για κοπάνα.

Υπάρχουν συνδικαλιστές στην ΟΛΜΕ και όχι μόνο που έχουν να πατήσουν σε αίθουσα διδασκαλίας για πολλά χρόνια. Ο μεγαλύτερος εφιάλτης αυτού του συνδικαλιστή, η τουλάχιστον της μεγάλης πλειοψηφία τους ανεξαρτήτως παράταξης ή ιδεολογίας, είναι μη τυχόν και αναγκαστεί να ξαναδουλέψει. Προκειμένου να μην γίνει κάτι τέτοιο είναι ανοιχτός σε εξαρτήσεις από τους κομματικούς μηχανισμούς που του εξασφαλίζουν τη θεσούλα. Και προκειμένου να μην απειληθεί η θέση του ποτέ, οργανώνει ένα ολόκληρο δίκτυο πελατειακών σχέσεων και εξαρτήσεων. Τάζουν, βολεύουν, εκπροσωπούν αυτούς μόνο που θεωρούν δικούς τους, ή όσους θέλουν να τους κάνουν δικούς τους.

Όλες οι κομματικές παρατάξεις δουλεύουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Στις προφάσεις διαφέρουν και στην ιδεολογική επικάλυψη. Κι όπως είναι φυσικό οι παρατάξεις που λειτουργούν ως βραχίονες των κομμάτων νομής της εξουσίας, έχουν πάντα το πάνω χέρι, μιας και η πελατειακή σχέση και εξάρτηση είναι πιο αποτελεσματική. Με τον τρόπο αυτό διεφθάρησαν όχι μόνο τα συνδικάτα, αλλά και ολόκληροι κλάδοι των εργαζομένων. Ο εκπαιδευτικός π.χ. κατά κανόνα μαθαίνει από τον συνδικαλιστή του να μην του καίγεται καρφί για το σύστημα παιδείας στο οποίο δουλεύει, αλλά να νοιάζεται μόνο ή κυρίως για τα εργασιακά του. Κι έτσι έρχεται εξ αντικειμένου αντιμέτωπος με τους γονείς και τους μαθητές.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά πρόκειται για εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Συχνά ο εκπαιδευτικός που νοιάζεται για το έργο που προσφέρει ο ίδιος στο σχολείο, βρίσκεται απομονωμένος. Το ίδιο και ο συνδικαλιστής που τιμά τον ρόλο του. Δεν έχει να τα βάλει μόνο με το Υπουργείο που σκόπιμα προωθεί ένα σύστημα παιδείας που παράγει αμόρφωτους και απαίδευτους μαθητές, εύκολα θύματα της ελεύθερης αγοράς και της ασυδοσίας του εργοδότη και της εξουσίας. Έχει να τα βάλει με την αδιαφορία, ή και την καχυποψία των συναδέλφων του, αλλά και με την ανοιχτή εχθρότητα των συνδικαλιστών που τον βλέπουν σαν κάποιον που πάει να τους χαλάσει την πιάτσα.

Στη σημερινή περίοδο ο πυρετός στην εκπαίδευση, αλλά και αλλού είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για τους «επαναστάτες» της Κουμουνδούρου να επαναλάβουν τα συνηθισμένα. Απεργίες χωρίς αντίκρισμα με στενά κλαδικά αιτήματα που είναι σίγουρο από τώρα ότι θα αποτύχουν παταγωδώς. Κι όταν αποτύχουν, όταν εκφυλιστούν και βρουν άδοξο τέλος, ξέρετε τι θα πουν; Μα δεν βλέπετε οι εργαζόμενοι και η κοινωνία δεν είναι ώριμη για μεγάλους αγώνες ανατροπής. Τι μένει; Σκάσε και κολύμπα. Ή μάλλον σκάσε και ψήφιζε.

Το ΚΚΕ έχει κάνει την δική του ανατροπή και δεν το ενδιαφέρει η ανατροπή του καθεστώτος. Παντού σε όλους τους εργασιακούς χώρους εμφανίζεται ως η πλέον συντηρητική δύναμη. Δύναμη αναστολής ή καταστολής αγώνων. Εδώ έφτασε στο σημείο με την ΕΡΤ να δώσει εντολή στα μέλη του όχι μόνο να προπαγανδίζουν ενάντια στη λειτουργική κατάληψη, αλλά και υπέρ τη υπογραφής της δίμηνης σύμβασης για το νέο μεταβατικό σχήμα του Καψή. Έφτασε στο σημείο με δικά του κομματικά μέλη να στηρίξει τη «Δημόσια Τηλεόραση» ώστε να εκπέμψει ακόμη και δελτίο για να κατοχυρωθεί ως τέτοια έναντι της υπό κατάληψη ΕΡΤ.

Σ’ όλους τους χώρους κάνει τα αδύνατα δυνατά να περιοριστούν τα αιτήματα των εργαζομένων σε στενά συντεχνιακά, συχνά τόσο συντεχνιακά που βγάζουν μάτι. Ενώ οι κινητοποιήσεις που προτείνει είναι απλά για εκτόνωση. Η δικαιολογία; Δεν μπορεί να γίνει οτιδήποτε άλλο και κάθε μορφή αγώνα που οδηγεί σε ευθεία αντιπαράθεση και αναμέτρηση είναι ατελέσφορη σήμερα. Το ΚΚΕ έχει μετεξελιχθεί στο κόμμα που σπέρνει την ήττα και την παράδοση των εργαζομένων. Αρκεί το ίδιο να εξασφαλίζει κυβερνητικές πλάτες για να εισπράττει εκατομμύρια από αδιευκρίνιστες και ύποπτες υπεράκτιες εταιρείες του εξωτερικού πουλώντας δημόσια συχνότητα που του παραχωρήθηκε δωρεάν, όπως και ειδική μεταχείριση για τα μέλη και τους φίλους του κομματικού μηχανισμού. Έτσι δρα ένα σύγχρονο ταξικό επαναστατικό κόμμα. Με τις πλάτες και προς το συμφέρον του πιο άθλιου καθεστώτος αποικιοκρατίας που έχει υπάρξει στην Ευρωπαϊκή ήπειρο.

Όλα αυτά όμως δεν σημαίνουν ότι οι εργαζόμενοι, ακόμη και οι εκπαιδευτικοί είναι χάπατα και απλά εξαρτήματα των μηχανισμών. Μπορεί η συγκεκριμένη ΕΛΜΕ να ποδηγετήθηκε από τα κομματόσκυλα, αλλά η περίοδος ευνοεί τις βαθιές ανακατατάξεις. Γνωρίζω πολλές περιπτώσεις Λυκείων όπου τα πράγματα κινούνται σε τελείως διαφορετική τροχιά. Σε πολλές περιπτώσεις οι συνδικαλιστικοί και κομματικοί μηχανισμοί ξεπεράστηκαν, ή και διασπάστηκαν από την στάση της μεγάλης πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν ένας μόνο να έχει το τσαγανό και να παλέψει για κάτι διαφορετικό, όπως έκανε ο φίλος καθηγητής.

Η περίοδος προσφέρεται ιδιαίτερα για να ξεμπερδέψουμε με όλους τους μια και καλή. Και η αρχή πρέπει να γίνει, οφείλει να γίνει με τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, που οδηγούν εκπαιδευτικούς και εργαζόμενους σε μια προμελετημένη πανωλεθρία. Ο αγώνας τώρα ξεκινά και σιγά-σιγά το κλίμα αλλάζει. Ένας νέος άνεμος αρχίζει να φυσά στην κοινωνία. Αρκεί να καταλάβουμε ότι μπροστά σ’ αυτή την λαίλαπα δεν υπάρχουν εκπαιδευτικοί, εργάτες, νοσηλευτές, γιατροί, τραπεζικοί, δημόσιοι υπάλληλοι, κοκ. Υπάρχει μόνο εργαζόμενος λαός, ένας λαός που οφείλει να δώσει τη μάχη από κοινού με κοινά πολιτικά αιτήματα με πρώτο και άμεσο στόχο την ανατροπή του καθεστώτος.

Δεν πρέπει με κανένα τρόπο να υπάρξουν απεργοί και οι άλλοι που τρέχουν ασθμαίνοντας να συμπαρασταθούν. Δεν υπάρχουν αγωνιζόμενοι και αλληλέγγυοι. Όποιος διαχωρίζει έτσι τους εργαζόμενους και την κοινωνία πρέπει να αντιμετωπιστεί ως εχθρός που – ανεξαρτήτως προθέσεων και προφάσεων – μεθοδεύει τον εκφυλισμό του αγώνα και την ήττα. Πρέπει επιτέλους να σπάσουμε τις συνηθισμένες εντελώς ατελέσφορες συνδικαλιστικές πρακτικές του παρελθόντος. Να σκεφτούμε με νέους όρους. Να τελειώσουμε με τις παρελάσεις για εκτόνωση στο Σύνταγμα. Πρέπει οι χώροι δουλειάς, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι επιχειρήσεις, οι υπηρεσίες, κοκ., να μετατραπούν σε κέντρα συσπείρωσης και κοινού αγώνα όλων των εργαζομένων και της κοινωνίας.

Αφήστε τις ηγεσίες και τους διάφορους περίεργους να καλούν για συλλαλητήρια ή διαμαρτυρία στο Σύνταγμα. Δεν έχει κανένα, μα κανένα νόημα. Εκτός βέβαια από τις ιδιωτικές ατζέντες των φορέων που θέλουν μια ακόμη αναμέτρηση με φωτιές, πέτρες και χημικά στο Σύνταγμα για δική τους αυτοϊκανοποίηση. Αφού πρώτα τα κομματικά και συνδικαλιστικά μπλοκ κάνουν τη γνωστή παρέλασή τους.

Μόνο στη γειτονιά μπορεί να δοθεί αποτελεσματικά ο αγώνας. Και υπάρχει καλύτερος χώρος για να συγκεντρωθεί και να συσπειρωθεί η γειτονιά από τα ανοιχτά σχολεία; Μόνο έτσι μπορεί να συσπειρωθεί και να οργανωθεί η πλειοψηφία της κοινωνίας και μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει η κρίσιμη μάζα για να ξεμπερδέψει μια και καλή με κυβέρνηση και καθεστώς.

Είναι η πρώτη φορά μετά το αυθόρμητο παλλαϊκό κίνημα των πλατειών, που είναι στο χέρι μας να το πετύχουμε. Είναι τόσο ρεαλιστικό όσο ποτέ άλλοτε. Και η κοινωνία είναι περισσότερο ώριμη παρά ποτέ. Ας μην αφήσουμε κι αυτή την φορά να μας προδώσουν πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ας μην αφήσουμε να εξαργυρώσουν για μια ακόμη φορά τη δική μας αγωνία, απελπισία και μεθοδευμένη πανωλεθρία σε δικά τους ψηφαλάκια. Ήρθε η ώρα. Μπορούμε να ξεμπερδέψουμε μια και καλή σε λιγότερο από δυο μήνες, αν μετατρέψουμε τις γειτονιές σε κέντρα του αγώνα όλων μας. 

Αναρτήθηκε από ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ