Πήξαμε στον παπαγάλο

Τις τελευταίες τρεις ημέρες έχουμε παρακολουθήσει στις τηλεοράσεις μας περισσότερα πλάνα διαδηλώσεων της Τουρκίας, από όσα είδαμε τα τρία τελευταία χρόνια του ελληνικού μνημονίου στην πλατεία Συντάγματος.

Αναλύσεις, συζητήσεις, συμπάθεια και πάνω από όλα αναφορά στον τρόπο με τον οποίο τα τουρκικά ΜΜΕ (δεν) καλύπτουν τις συγκεντρώσεις.

Γίνονται αναφορές για την επιρροή του Ερντογάν στα κανάλια και τις εφημερίδες της Τουρκίας και για το πόσο διεφθαρμένα και ελεγχόμενα είναι τα μέσα ενημέρωσης των γειτόνων.

Ακούσαμε ακόμη κι ότι στην Τουρκία δεν υπάρχουν κλασσικοί ιδιοκτήτες ΜΜΕ, αλλά κάνουν παράλληλα κι άλλες δουλειές. Συνήθως με το κράτος.

Ναι ρε φίλε, το είπαν κι αυτό.

Τι ωραία που είναι όταν σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου, κάποιοι άλλοι άνθρωποι λένε τον Ερντογάν δικτάτορα και του φωνάζουν να παραιτηθεί. Κι όλα αυτά ενώ οι δικοί μας δημοσιογράφοι γέλαγαν με τους πιγκουίνους του CNN Turk.

Τι ωραία ατμόσφαιρα!

Τελικά κανείς δεν είναι σαν τη δικιά μας δημοκρατία. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Οι Τούρκοι, από την άλλη, είναι γαμάτοι και νταήδες και καλά κάνουν που τα χώνουν στον Ερντογάν γιατί κατά βάθος είναι ένας φασίστας ισλαμιστής.

Μόνο αυτό δεν μας έχουν πει ως τώρα τα ελληνικά κανάλια.

Ώρες ώρες αναρρωτιέμαι. Τι θα έκανε ο Μανώλης Καψής και ο Άρης Πορτοσάλτε αν η Ελλάδα έτρεχε σαν τον Κεντέρη στους ρυθμούς ανάπτυξης, όπως η Τουρκία, και ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους γιατί κατάλαβε ότι όλο αυτό το παραμύθι δεν θα αφήσει κανενός το σπίτι απείραχτο;

Φαντάσου τι θα γινόταν στο στούντιο. Σαν του διαδηλωτή που ούρλιαζε τρεις μέρες θα βράχνιαζε η φωνή τους. Τριανταοχτώ αποχρώσεις του μελιτζανί θα άλλαζε η φάτσα τους. Τόσες, που ούτε ο Ομπράντοβιτς δεν θα ‘χε ματαδεί.

Οι Τούρκοι συνάδελφοι δείχνανε πιγκουίνους και συνταγές μαγειρικής την ώρα του μακελειού. Πόσο μπροστά τα παλικάρια;

Δεν είναι πιο ωραίο να αφήνεις τον άλλο να χώνεται στο ίντερνετ αφού έτσι κι αλλιώς έχει καταλάβει προ πολλού ότι του λες ψέμματα, απ’ το να του πιπιλάς τα αυτιά σαν λυσσασμένο ντόπερμαν της ενημέρωσης;

Κι αν ακόμη δεν το ‘χε πάρει πρέφα, κάτι τέτοια είναι που φτιάχνουνε την χαλασμένη πιάτσα.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, σαν να αρχίζει να μου αρέσει τελικά ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκαν τα τουρκικά ΜΜΕ τον ξεσηκωμό του κόσμου. Χαλαροί στους πάγους της Ανταρκτικής, ενώ έξω γινόταν της κολάσεως.

Γύμνια ον δε ροκς, που θα λέγαν κι οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι.

Πόσο θα ‘θελα και οι δικοί μας να το βουλώσουν μια για πάντα και να μας δείχνουν μόνο πιγκουίνους.

Πήξαμε στον παπαγάλο…

Πηγή: http://polyfimos.blogspot.gr/2013/06/blog-post_5.html#more μέσω Freepen