Έξω από την Ευρώπη

Η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν γοητευτική για τον μέσο πολίτη της Ευρώπης.  Μετά από χρόνια συγκρούσεων φάνταζε μια λύση που θα εξασφάλιζε την ειρήνη και την ευημερία.

Σήμερα η Ε.Ε δεν έχει καμία σχέση με την αλληλεγγύη των λαών και την προάασπιση των συμφερόντων τους, αφού μετατράπηκε σε προπύργιο των αγορών και του κεφαλαίου.

Μια Ένωση που βάζει στην άκρη τα ανθρώπινα αιτήματα για να θέσει ως ύψιστο σκοπό, την εξυπηρέτηση των ελίτ. Αν κάποτε φάνταζε σενάριο συνωμοσίας, τώρα συμβαίνει ανοιχτά. Μάλιστα, οι θιασώτες της ομοσπονδιοποίησης της...

Ευρώπης με την κατάργηση των εθνικών κρατών, προσβλέπουν σε μια ακόμη λιγότερη συμμετοχή των λαϊκών μαζών, μέσω της παράκαμψης των εθνικών κυβερνήσεων.

Η Ε.Ε. όπως διαμορφώθηκε και διαμορφώνεται, έχει αλλεργία απέναντι στην δημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο, ότι ειδικά στον ευρωπαϊκό Νότο ολοένα μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού φτωχοποιείται, ενώ ο εθνικισμός και ο ναζισμός αυξάνονται, ως αντίδραση, αλλά και ως επιβεβαίωση της ανθρώπινης ηλιθιότητας και της τάσης προς αυτοκαταστροφή.

Η Ευρώπη -κυρίως- λόγω των πολιτικών επιλογών του Βερολίνου οδηγείται σε μια σκοτεινή περίοδο, που θυμίζει προπαραμονές πολέμου. Ακόμη και οι σχέσεις μεταξύ των λαών δεν βελτιώνονται, ενώ ένα αντιγερμανικό ρεύμα, αρχίζει να μεγαλώνει. Δηλώσεις σαν κι αυτήν που έκανε ο Σόιμπλε ότι “οι άλλοι λαοί αντιδρούν έτσι γιατί ζηλεύουν την Γερμανία“, πέρα από αλαζονικές, αποσκοπούν και στην απόκρυψη των ταξικών επιλογών, προβάλλοντας εθνικές αντιθέσεις. Η χρήση τέτοιας ρητορικής, δίνει πάτημα στον εθνικισμό.

Σχετικά με το κοινό νόμισμα κι αυτό αποδείχθηκε λάθος. Δεν μπορούν διαφορετικές μεταξύ τους χώρες και οικονομίες, που έχουν ιδιαιτερότητες και οι ανάγκες τους διαφέρουν, να έχουν κοινό νόμισμα αν δεν έχουν κοινά συμφέροντα. Και σίγουρα ένα νόμισμα δεν μπορεί να γίνει η συγκολλητική ουσία που θα καλύψει άλλα κενά.

Ποτέ όμως δεν ρωτήθηκαν οι λαοί, για τις επιλογές των κυβερνήσεών τους, ούτως ή άλλως. Η Ε.Ε. μπορεί να μετράει σχεδόν 20 χρόνια ζωής (11/1993) αλλά σήμερα μοιάζει πιο πιθανόν από ποτέ να απειληθεί το οικοδόμημά της. Η μόνη λύση είναι είτε να διαλυθεί, είτε να τεθεί υπό νέες βάσεις, που δεν μπορεί παρά να είναι ανθρωποκεντρικές και να αφουγκράζονται τις ανάγκες των λαών. Το δεύτερο αν και πολλοί θα το εύχονται, προϋποθέτει πολιτικούς ηγέτες που δεν είναι απλά εκλεγμένοι από τον λαό, αλλά να είναι εργαζόμενοι για τον λαό. Σήμερα εξυπηρετούν το χρηματοπιστωτικό λόμπι και τις πολυεθνικές.

Άρα, επειδή δεν πρέπει να τρέφουμε φρούδες ελπίδες περί “επιφοίτησης” των πολιτικών, ούτε για διαφωτισμό του λαού, τουλάχιστον στο κοντινό μέλλον, η μοναδική λύση -κι ας έχει συνέπειες σοβαρές- είναι η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

ΠΗΓΗ: strangejournal.wordpress.com μέσω http://freepen.gr