Όταν οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους, είναι πόλεμος

του Γιώργου Παπασωτηρίου. 

Ο Γιώργης, ένας από τους χιλιάδες νέους Έλληνες, που μεταναστεύουν για να εργαστούν, γυρίζει την Τετάρτη από τη Γερμανία νεκρός. Η οδύνη των γονιών του άφατη. Ένα τεράστιο «γιατί» στο φαρμακωμένο βλέμμα τους. “Οι Γερμανοί εκτέλεσαν το θείο μου το γιατρό στην κατοχή, τώρα «πήραν» το παιδί μου”, μονολογεί ο Γιάννης, ένας θαυμάσιος άνθρωπος και από τα λαμπρά και έντιμα στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Η Μυροφόρα, η μάνα, μοιάζει πρόσωπο αρχαίας τραγωδίας. Μας είχε ετοιμάσει, λέει, συμβουλές για να ...
αντιμετωπίσουμε όσο γίνεται πιο ανώδυνα το μισεμό του δικού μας παιδιού. Η ξενότητα αρχίζει να μας κατοικεί εκ νέου με τον ποιο τραγικό τρόπο. Ο ξεριζωμός, ο ζωντανός ο θάνατος και κάποτε ο κυριολεκτικός, είναι εδώ και πάλι.

Γι’ αυτό ο πόλεμος είναι φοβερός, γιατί σκοτώνει τους κατιόντες κι αφήνει τους ανιόντες να μαραζώνουν αργά και βασανιστικά. Φαίνεται ότι ζούμε συνθήκες ενός ιδιότυπου πολέμου, όπου εξολοθρεύονται οι νέοι. Και αντί να αντισταθούμε σ’ αυτή την απανθρωπιά, σ’ αυτή την παράνοια του συστήματος, επιτρέπουμε στους «μελανοχίτωνες» να περιφέρουν τη βαρβαρότητά τους εναντίον των μεταναστών στην Ελλάδα, όπως ακριβώς άλλοι «μαύροι γηγενείς» περιφέρουν τη βία τους εναντίον Ελλήνων, εναντίον των δικών μας παιδιών –θυμίζω τη δίκη των νεοναζιστών, που σκότωσαν έναν Έλληνα και εννέα Κούρδους- και των λοιπών μεταναστών στις δικές τους χώρες.

Τα παιδιά μας πεθαίνουν.

Κι αντί να κάνουμε κάτι, παραμένουμε άλαλοι και αδρανείς στο πλαίσιο μιας έμφοβης ατομικότητας που υποδηλώνει πως τάχα εμείς και τα παιδιά μας θα τη βγάλουμε καθαρή. Παντού διπλαμπαρωμένα σπίτια και περίκλειστες ψυχές, γι’ αυτό ο τρόμος δεν έχει οδό διαφυγής, δεν έχει τρόπο ν’ ακουμπήσει στον ώμο του διπλανού και να γίνει δύναμη δημιουργική. Ο φόβος έχει καθηλώσει τους πάντες. Η καθήλωση αυτή ενισχύεται από την πολιτική του χειρότερου, από ψέματα αναμεμιγμένα με τρομοκρατία, από την ανασφάλεια και τη διαλυτική λειτουργία του κοινωνικού αυτοματισμού. Μαζί και η υποβολή της ενοχικής αντίληψης ότι όλοι είμαστε διεφθαρμένοι κι ανίκανοι. Η ενδοβολή της ενοχής είναι μία από τις βασικές λειτουργίες του ιδεολογικού μηχανισμού του νεοφιλελευθερισμού. Όμως υπάρχει ακόμη μία εξέλιξη, η μετάβαση από τον ατομικισμό στον αυτισμό.

Ειδικά, οι νέοι καταφεύγουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να αποκαταστήσουν την ανύπαρκτη κοινωνική επικοινωνία, εγκλωβιζόμενοι, τελικά, στο άγχος, στην πλήξη και στην απραξία. Το πέρασμα στη δράση που δημιουργεί τις συνθήκες της συνάντησης με τον «άλλο» και την αποκατάσταση της τρωθείσας άνεργης ψυχής δεν επισυμβαίνει ποτέ. Γι’ αυτό και οι εκρήξεις, οι αιφνίδιοι θάνατοι και οι αυτοχειριασμοί. Τι μένει λοιπόν; Το πέρασμα στην Πράξη. Ας κάνουμε κάτι για να σώσουμε τα παιδιά. Γιατί χωρίς αυτά δεν υπάρχει μέλλον και για μας ζωή.

Από gpapaso.blogspot.gr μέσω  Freepen