Στις αρχές της δεκαετίας του 90, όταν με τη γυναίκα μου σχεδιάζαμε το κοινό μας πλέον μέλλον, αντιμετώπιζα συχνά το ίδιο πρόβλημα. Στα φανταστικά της σχέδια για το σπίτι, τη διακόσμηση κλπ δεν μπορούσα να την παρακολουθήσω, γιατί δεν μπορούσα να τα φανταστώ. Ίσως είμαι άτομο που δε δουλεύει τόσο με τη φαντασία – αν και κάνω σχέδια για το μέλλον, έχω όνειρα για τη ζωή μου, όσο μου επιτρέπεται – αλλά με την πραγματικότητα, το χειροπιαστό.
Αυτό λοιπόν συνειδητοποίησα το περασμένο Σαββατοκύριακο (25-26/5), στην εκδρομή συμπαράστασης στην Ιερισσό. Από τότε που εντάχθηκα στο Ε.Πα.Μ. στην καθημερινή μου επαφή με τον κόσμο – λόγω δουλειάς ακόμα – προσπαθώ να τους πείσω ότι η αποχή από τα κοινά και η στείρα ...
κριτική πρέπει να εκλείψουν δια παντός. Η ενεργοποίηση όλων μας για κάθε τι που συμβαίνει γύρω μας είναι η λύση στην κατάσταση που βιώνουμε. Η απάντηση των περισσότερων, αν όχι όλων, είναι ότι αυτά δε γίνονται. Είναι πολύ δύσκολο, μου λένε, να πάρει ο λαός την τύχη στα χέρια του.
Από αυτό το διήμερο λοιπόν και μετά έχω ένα σοβαρό αντεπιχείρημα σ’ αυτή την αντίληψη. Θα απαντώ ότι αυτό που προτείνω ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΩΡΑ κι έχει ένα όνομα: Ι Ε Ρ Ι Σ Σ Ο Σ. Εκεί είδα κι εγώ με τα μάτια μου να γίνεται πράξη αυτό που ευαγγελίζομαι. Η συμμετοχή των πολιτών, η αυτοοργάνωση, η εύρυθμη λειτουργία μιας πόλης, η ασφάλεια που δεν πηγάζει από την παρουσία "οργάνων της τάξης", αλλά από τη δράση και την αλληλεγγύη των ίδιων των κατοίκων. ( Ο Μιχάλης ο οδηγός μας αναρωτιόταν για ώρα πώς είναι δυνατόν σε μια πόλη με χιλιάδες συγκεντρωμένους να μην υπάρχει ούτε ένας αστυνομικός σε περιπολία).
Τα παιδιά στα μπλόκα επί 24ώρου βάσης, οι μοτοσυκλέτες και τ’ αυτοκίνητα που εκτελούσαν χρέη εποχούμενου περίπολου, όσο ο κόσμος διασκέδαζε. Οι μηχανές που οδηγούσαν τα λεωφορεία στα ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια σαν κανονικοί ταξιθέτες. Οι κάτοικοι που συμμετείχαν στην οργάνωση της συναυλίας (φαγητό, ποτά, ρούχα, συνδρομές). Τα κορίτσια της καθαριότητας που περνούσαν και αντικαθιστούσαν τις γεμάτες σακούλες σκουπιδιών, που ήταν δεμένες στα δέντρα της πλατείας, με άδειες.
Ακόμα η κ. Λόλα που ενθουσιάστηκε όταν έμαθε ότι ήρθαμε από την Αθήνα κι έπρεπε οπωσδήποτε να κεράσει καφέ και γλυκό τα παιδιά που φιλοξενούσε στα δωμάτια της (διανυκτέρευση αξίας 10 ευρώ πρακτικά είναι φιλοξενία). Η γυναίκα του κυρ Βασίλη, στο σπίτι του οποίου μείναμε κάποιοι άλλοι, που έπρεπε να χωρίσει τα 2 μονά κρεβάτια που ήταν κολλητά, γιατί δεν έπρεπε να κοιμηθούν τα δύο αδέρφια τόσο κοντά – ‘’δεν κάνει παιδί μου’’.
Όλοι αυτοί είναι οι ‘’διεφθαρμένοι’’ που εκμεταλλεύονται τους τουρίστες χρεώνοντας υπερβολικά, που έχουν καλομάθει να δουλεύουν μόνο το καλοκαίρι και να κάθονται τον υπόλοιπο χρόνο κατά τους δωσίλογους κυβερνώντες; Όχι, είναι κάτι άλλο πιο σημαντικό. Είναι ΕΛΛΗΝΕΣ και δείχνουν σε όλους μας τι είμαστε ικανοί να καταφέρουμε. Όχι τι έκαναν οι πρόγονοι μας, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε εμείς οι νεοέλληνες. Την εσωτερική δύναμη και τον ’’τσαμπουκά’’ που έχουμε και που προσπαθούν οι πουλημένοι να μας κάνουν να τα ξεχάσουμε. Αυτά τα πολύτιμα στοιχεία που είναι ικανά και αναγκαία ώστε να ανατρέψουμε τη σήψη και τη διαφθορά του σήμερα και να σώσουμε τη χώρα από τη διάλυση και το ξεπούλημα. Να φτιάξουμε μια νέα Ελλάδα – μια μεγάλη Ιερισσό.
Λυπάμαι για όσους δεν μπόρεσαν να είναι μαζί μας σ’ αυτή τη συγκλονιστική εμπειρία. Φοβάμαι ότι θα έχουν στο μέλλον ευκαιρίες, αφού ο αγώνας συνεχίζεται και σίγουρα θα δυσκολέψει. Ένα είναι σίγουρο όμως: γινόμαστε περισσότεροι και η αντίσταση – αυτό που τρέμει το σύστημα – θα γίνει ακόμα πιο μαζική. Άλλωστε οι Ιερισσιώτες δείχνουν το δρόμο: δεν υπάρχει φόβος στην πραγματικότητα, μόνο στο μυαλό μας. Γι’ αυτό, όταν πάψουμε να φοβόμαστε σαν πρόβατα θα διαπιστώσουμε ότι δεν υπάρχει και λύκος.
Όσοι δεν το πιστεύουν αυτό να πάνε στην Ιερισσό να το δουν.
G.G.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου