Μετά τους προεκλογικούς λεονταρισμούς για το σκίσιμο του μνημονίου και την πρώτη μετεκλογική ευφορία για την Ευρώπη που αλλάζει, ήρθε η πικρή στιγμή της αλήθειας. Η κυβέρνηση Τσίπρα έχοντας η ίδια δέσει χειροπόδαρα τη χώρα με την υπογραφή της συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου οδεύει ολοταχώς σε νέο, «αριστερό» μνημόνιο. Αν υπήρχε και η παραμικρή διάθεση ρήξης με το καθεστώς των εταίρων και των δανειστών, δε θα λεηλατούνταν τα ταμεία και οι οργανισμοί για να αποπληρώνονται κανονικά οι δόσεις στο ΔΝΤ. Αυτή η διάθεση δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δε θα υπάρξει. Ανεξαρτήτως των καλοπροαίρετων οπαδών που συνιστούν ακόμη «υπομονή», το χρονικό της «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνησης ήταν προδιαγεγραμμένο. Κατάργηση του μνημονίου ή έστω ελάφρυνση των επιπτώσεών του, δεν μπορεί να υπάρξει εντός Ευρωζώνης. Όποιος υποστήριζε το αντίθετο, εξαπατούσε συνειδητά.
Είναι τόσο πολύ δεμένη η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στο ευρωπαϊκό πλαίσιο που δε ρισκάρει καν ένα δημοψήφισμα υπό κατάλληλα επεξεργασμένα διλήμματα και με όλο τον πολιτικό κόσμο υπέρ ...
της παραμονής στο ευρώ. Η δήλωση του Ν. Βούτση ότι «έχουμε αποκλείσει εκλογές ή δημοψήφισμα» αποδίδει για μια ακόμη φορά το χαρακτηρισμό της ατέλειωτης μπλόφας στη διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης. Μπλόφα ήταν ότι θα καταργηθεί το μνημόνιο, μπλόφα ήταν ο κατώτατος μισθός, μπλόφα η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και το αφορολόγητο των 12.000€, μπλόφα ήταν οι κόκκινες γραμμές, μπλόφα και το δημοψήφισμα. Το πρόβλημα είναι ότι όταν ο αντίπαλος ξέρει ότι μπλοφάρεις, δεν πρόκειται να υποχωρήσει ακόμη και αν έχει πάρει όλα όσα ήθελε. Αυτή τη στιγμή η ευρωπαϊκή ηγεσία έχει ήδη πάρει όσα ήθελε από την κυβέρνηση Σαμαρά, κι όμως επιμένει προς πολιτικό παραδειγματισμό.
της παραμονής στο ευρώ. Η δήλωση του Ν. Βούτση ότι «έχουμε αποκλείσει εκλογές ή δημοψήφισμα» αποδίδει για μια ακόμη φορά το χαρακτηρισμό της ατέλειωτης μπλόφας στη διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης. Μπλόφα ήταν ότι θα καταργηθεί το μνημόνιο, μπλόφα ήταν ο κατώτατος μισθός, μπλόφα η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και το αφορολόγητο των 12.000€, μπλόφα ήταν οι κόκκινες γραμμές, μπλόφα και το δημοψήφισμα. Το πρόβλημα είναι ότι όταν ο αντίπαλος ξέρει ότι μπλοφάρεις, δεν πρόκειται να υποχωρήσει ακόμη και αν έχει πάρει όλα όσα ήθελε. Αυτή τη στιγμή η ευρωπαϊκή ηγεσία έχει ήδη πάρει όσα ήθελε από την κυβέρνηση Σαμαρά, κι όμως επιμένει προς πολιτικό παραδειγματισμό.
Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης έχει ήδη αποσυρθεί, ενώ ακόμη και οι περιορισμένες προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έχουν διαγραφεί από τη δημόσια συζήτηση. Μπορεί κανείς ακόμη να νανουρίζει τον εαυτό του θεωρώντας ότι το παιχνίδι ακόμη «παίζεται». Όμως το (μικρό) παράθυρο στην ελπίδα έκλεισε όταν μετά τις εκλογές του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ ως επερχόμενη κυβέρνηση προτίμησε τους όρκους πίστης στο ευρωπαϊκό πλαίσιο των δανειστών από την αναγκαία προετοιμασία για την ανάκτηση της εθνικής και κοινωνικής αξιοπρέπειας. Σήμερα είναι αργά. Η κυβέρνηση σέρνεται από ενδιάμεση συμφωνία σε ενδιάμεση συμφωνία καταργώντας το πρόγραμμά της και τις προσδοκίες των ψηφοφόρων της, χωρίς ταυτόχρονα να λύνει στο ελάχιστο το γόρδιο δεσμό που κρατά τη χώρα σε καθεστώς διαρκούς ομηρίας.
Η κυβέρνηση Τσίπρα έχει έναν ακόμη λόγο να αισθάνεται έτοιμη για υπογραφή νέου μνημονίου. Ξέρει ότι η εσωκομματική της αντιπολίτευση θα προτιμά διαρκώς να ζει στα μεγάλα σαλόνια και να κάνει πολιτική στα μεγάλα ακροατήρια, από το να υπηρετήσει με πράξεις όσα διακηρύσσει με λόγια. Αν εκείνοι οι βουλευτές που θεωρητικά διαφωνούν με το επερχόμενο μνημόνιο ήταν έτοιμοι να το καταψηφίσουν αναλαμβάνοντας και το κόστος της επιλογής τους, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έμπαινε με τόση ευκολία στην ατραπό της ατιμωτικής συμφωνίας με τους εταίρους. Η πλειοψηφία όμως γνωρίζει τη μειοψηφία και ξέρει ότι προτιμά να βρίσκεται στο μεγάλο κόμμα ως ασθμαίνουσα και αναξιοπαθούσα αντιπολίτευση, παρά να δοκιμάσει να υπηρετήσει τις δικές της ιδέες και τη δικιά της πολιτική. Ο δρόμος είναι ανοικτός και τα σκυλιά δεμένα για την κυβέρνηση Τσίπρα. Η εσωτερική αντιπολίτευση μπορεί να πασχίζει να σώσει την τιμή της Αριστεράς γράφοντας άρθρα επί άρθρων, αλλά θα ακολουθεί τη γνωστή ρήση για το μαντρί έξω από το οποίο ο λύκος τρώει τα πρόβατα.
Όσο κι αν οι περιπτώσεις Πανούση ή Ταγματάρχη προσπαθούν να πείσουν για το αντίθετο, είναι γεγονός ότι αυτή η κυβέρνηση δεν είναι ίδια με την προηγούμενη. Η σημερινή κυβέρνηση θα ήθελε να μην συνεχίσει στον ίδιο μνημονιακό δρόμο, θα ήθελε να μην υλοποιήσει τις προηγούμενες συμφωνίες για αξιολόγηση του προγράμματος, θα ήθελε να αποκαταστήσει τις αδικίες κλπ. Όμως οι προθέσεις είναι αδιάφορες μπροστά στο τελικό αποτέλεσμα. Είμαστε μπροστά σε μια ακόμη υπογραφή που συνεχίζει τη μνημονιακή πολιτική. Και αυτή η υπογραφή δεν θα είναι η τελευταία.
από το «antapocrisis.gr» μέσω του «iskra.gr»
Αναδημοσίευση από ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ Ε.ΠΑ.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου