Είμαστε «τρομοκρατημένοι»;

του Στάθη 
 

Κάτι δεν πάει καλά και η τραγωδία μας πάει για κωμωδία. Αίφνης «αποκτήσαμε» τον κ. Μιχελογιαννάκη, όστις βούτηξε ένα μαρκούτσι απ’ τα χέρια ενός δημοσιογράφου και κρατώντας το ο ίδιος σαν ντιζέζ, άρχισε με φόντο το περιστύλιο της Βουλής να αγορεύει επί παντός σεναρίου και σεναρίου. Ιδρυτής συνιστώσας
και ο κ. Μιχελογιαννάκης, υπαγόρευε στον κ. Τσίπρα τι χρη δραν και στον Πανάγαθο τι δέον γενέσθαι. Από την άλλη, άλλος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Μπαλαούρας, πάει σε εκπομπή του ΣΚΑΪ κι αφού κανιβαλίζεται με τους οικοδεσπότες του, στο τέλος καλεί τον κ. Αρη Πορτοσάλτε να πάνε για κάνα ουζάκι!!! Να υποθέσω με μεζέ κανέναν άνεργο, κύριε;
Δεν είναι πράγματα αυτά και ουδεμία σχέση έχουν με τρόπο ενός κόμματος της Αριστεράς ούτε κατά το ήθος ούτε κατά το στυλ, ούτε κατά το χιούμορ.
Πλην όμως, εκτός από τις κόκκινες γραμμές που καλείται να υπερασπισθεί η κυβέρνηση, θα πρέπει να αρχίσει να βγάζει και κόκκινες κάρτες. Προσωπικώς, και όχι μόνον εγώ, δεν μπορώ να ...
παρακολουθήσω πλέον τον κ. Βαρουφάκη. Ισως να μην μπορεί να παρακολουθήσει και ο ίδιος τον εαυτόν του, πότε δίνει συνέντευξη και πότε διαπραγματεύεται. Ο κ. Βαρουφάκης μιλάει μόνος του όσο δεν έχουν μιλήσει όλοι μαζί, όλοι εκείνοι που αρέσκονται να ακούνε τον εαυτόν τους να παραδοξολογεί, να παραθέτει σοφιστείες και να ναρκισσεύεται.
Ο κ. Βαρουφάκης για κάθε ερώτηση διαθέτει δέκα αντικρουόμενες απαντήσεις - είναι πλέον κουραστικό και κυρίως αντιπαραγωγικό. Για παράδειγμα, τα τελευταία με τον ΦΠΑ. Ο οποίος στα χέρια του κ. Βαρουφάκη απέκτησε κβαντικές διαστάσεις με τις πιστωτικές και τις χρεωστικές κάρτες, ενώ
ταυτοχρόνως ο ίδιος δηλώνει «τρομοκρατημένος». Αν είναι έτσι, τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας ας βάλουν το χέρι τους μήπως και ο κ. Βαρουφάκης αρχίσει να συναισθάνεται τι λέει όταν μιλάει. Οπως όταν «άδειασε» τον κ. Τσίπρα και τον «έβγαλε ψεύτη» για τα 11,5 δισ. (που ο κ. Πρωθυπουργός είχε πει στη Θεσσαλονίκη ότι θα μπορούσαν να στηρίξουν το πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης). Μπα! εγώ του είχα στείλει e-mail ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται, δήλωνε αυτάρεσκα κι ατάραχος ο κ. Βαρουφάκης στη συνέντευξή του στον κ. Χατζηνικολάου στον «enikos».
Ερκος οδόντων, άνθρωπέ μου!
Κι επιτέλους ποιος νοιάζεται αν ήξερες ή δεν ήξερες ότι φωτογραφίζεσαι για το «Paris Match»; ποιος δίνει δίφραγκο αν εσύ δεν διαβάζεις τέτοια περιοδικά; Και καλά, αν όλα αυτά είναι ελαφρότητες, στα άλλα, τα σοβαρά, πώς λες ό,τι σου ’ρχεται; Τι πάει να πει «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης με έναν λαό;;(!!!). Τι εννοούμε με το «ένας λαός» τους Ευρωπαίους; Υπ’ αυτήν την έννοια και οι Γήινοι «ένας λαός» είναι. Χαμένος στο διάστημα (αλλά αυτό διορθώνεται)...
Εχω γράψει και παλιότερα ότι το τέλος αρχίζει να έρχεται όταν στα καφενεία σε αρχίζουν στην πλάκα. Δεν ξέρω αν θα φύγει ο κ. Βαρουφάκης απ’ την κυβέρνηση τώρα ή αργότερα, αλλά οφείλω να πω ότι δεν χάρηκα για τη γνωριμία. Τον γνώριζα λίγο, απ’ την αρθρογραφία του στο «Protagon» και από τις παρεμβάσεις του στην τηλεόραση. Ούτε σε διαδηλώσεις τον είχα συναντήσει, ούτε σε άλλους αγώνες. Και τώρα, τέσσερις μήνες Υπουργός, τον γνωρίζω ακόμα λιγότερο. Δεν καταλαβαίνω τι λέει και τι διαψεύδει, ούτε τι κάνει. Γνωρίζω όμως ότι
όταν ο κ. Βαρουφάκης τελειώσει με την πολιτική, θα επιστρέψει όπως όλοι οι χομπίστες (της πολιτικής) στα εις εαυτόν, στις διαλέξεις του, στα βιβλία του και μάλιστα από status καλύτερο από εκείνο που είχε, αφήνοντας σε status χειρότερο εκείνους για τους οποίους διαπραγματεύτηκε, τους άνεργους, τους χαμηλόμισθους, τους φτωχούς κι όλους τους άλλους.
Ο ναρκισσισμός μπορεί να είναι μια ιδιωτική υπόθεση του καθενός, όταν όμως επηρεάζει τα δημόσια πράγματα, το πράγμα αγριεύει. Οταν ένας διαπραγματευτής φροντίζει περισσότερο το δικό του πρεστίζ στον τρόπο που διαπραγματεύεται παρά το αποτέλεσμα που επιδιώκει, τότε τα περί την πατρίδα δεν πάνε καλά.
Και πάνε ακόμα χειρότερα όταν ένας διαπραγματευτής αφήνει να εννοηθεί δώθε κείθε ότι παγιδεύθηκε ή ότι του την έστησαν, λησμονώντας ότι πρωταρχική του ευθύνη ήταν ακριβώς να μην αφήσει να τον παγιδεύσουν, να τον ξεγελάσουν κι άλλα τέτοια - για τα οποία μπορεί να κλαίγεται η θεία μου η Φωτούλα, αλλά όχι ένας υπουργός της Αριστεράς.
Πολλοί είχαν εκπλαγεί (ανάμεσά τους κι εγώ) όταν ο κ. Τσίπρας ανέθεσε στον κ. Βαρουφάκη το Υπουργείο Οικονομικών. Και το βάρος των διαπραγματεύσεων. Τώρα ο κ. Πρωθυπουργός επωμίζεται αυτό το βάρος ο ίδιος. Τούτο δεν σημαίνει ότι για την πορεία των διαπραγματεύσεων έως τώρα ευθυνόταν μόνον ο κ. Βαρουφάκης. Οσο κι αν έκανε του κεφαλιού του ο Υπουργός, δεν υπήρξε μόνον δική του η επιλογή της πολιτικής του «κατευνασμού» (για μιαν ακόμα φορά) απέναντι στα θηρία.
Διότι εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημά μας. Στην πολιτική του «κατευνασμού».
Υστερα από τη νίλα του Ελληνισμού στην Κύπρο το 1974 με τον «Αττίλα», όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις ακολούθησαν έκτοτε την πολιτική του «κατευνασμού» απέναντι σε όλες τις Δυνάμεις. Εχθρικές και «φίλιες». Με καταστροφικά αποτελέσματα. Με την εξαίρεση της αντίστασης του λαού στο Σχέδιο Ανάν, σε όλα τα υπόλοιπα μεγάλα εθνικά θέματα οι ελληνικές κυβερνήσεις ακολουθούσαν πάντα την πεπατημένη του «κατευνασμού», ώσπου φθάσαμε στα μνημόνια, ένα Σχέδιο Ανάν για όλον τον Ελληνισμό πλέον και όχι μόνον για την Κύπρο.
Το αποτέλεσμα ενός «κατευνασμού» ήταν πάντα και είναι πάντα μια ήττα σαν να έχεις χάσει πόλεμο, στην προσπάθειά σου να τον αποφύγεις.
Οταν λοιπόν διαπραγματεύεσαι αρχίζοντας να μιλάς τη γλώσσα που θέλουν να ακούνε τα θηρία, αρχίζεις κι εσύ να προσχωρείς στις σκέψεις τους και τις θέσεις τους. Οσα έχουν συμβεί έως τώρα σε αυτές τις διαπραγματεύσεις αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας αυτό το γεγονός.
Κι έτσι τώρα η κυβέρνηση της Αριστεράς, αντί να διαπραγματεύεται με βάση τη διακυβέρνησή της, κυβερνά με βάση τις διαπραγματεύσεις της.
Δεν ξέρω αν αυτό αντιστρέφεται, σε πόσο χρόνο και με ποιον τρόπο. Οι δανειστές έχουν κάνει ως τώρα ό,τι γουστάρουν. Εχουν προβεί σε μονομερείς ενέργειες, οδηγούν τη χώρα σε χρηματοπιστωτική ασφυξία και συνεχίζουν να τη σέρνουν σε ανυποληψία. Και βρεθήκαμε σήμερα να βρίσκονται σε θέση ισχύος ισχυρότερη από εκείνη που βρίσκονταν την επαύριον των εκλογών. Την ισχύ τους μεγιστοποιεί η καθ’ ημάς (και επί ημάς) πέμπτη φάλαγγα που διαθέτουν στη χώρα, με ιερές κραυγές για «προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ», «ψέματα» και «εξαπάτηση».
Τα λάθη που έγιναν ούτε προδοσίες είναι, ούτε ψέματα που ειπώθηκαν για να εξαπατήσουν οποιονδήποτε. Είναι όμως λάθη. Και στην πολιτική, ή τα λάθη διορθώνονται ή σε τελειώνουν. Η κυβέρνηση, αυτά που δεν μπορεί να κάνει τώρα χάριν του λαού, πρέπει να τα κρατήσει ζωντανά, ώστε να τα κάνει πραγματικότητα στο εγγύς, εγγύτατο μέλλον. Με δεδομένο λοιπόν ότι ο λαός καταλαβαίνει πάντα τι γίνεται, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βγει απ’ αυτές τις διαπραγματεύσεις με τη χώρα όρθια. Ορθια κι όχι αιχμάλωτη. Με αυτεξούσιον. Ικανή να ρυθμίσει τα του οίκου της.
Αυτά που ζητούν οι εταίροι μας(!) είναι εξ ορισμού δολοφονικά. Η αύξηση του ΦΠΑ θα τινάξει στον αέρα τον ήδη δυσπραγούντα (κυρίως στα εργασιακά) τουρισμό. Οι ομαδικές απολύσεις θα διευκολύνουν την άλωση των επιχειρήσεων και των τραπεζών «γερμανικού ενδιαφέροντος», ενώ η υποβάθμιση κι άλλο των μισθών θα εξασφαλίσει στους δυνάστες μας φθηνή εργασία στο διηνεκές. Με το άρπαγμα των σπιτιών να ολοκληρώνει την καταστροφή.
Ποιος πιστεύει ότι τα μέτρα αυτά δεν έχουν σκοπό να μας αποτελειώσουν; Ποιος δεν βλέπει ότι μας κάνουν πλάκα; (Χθες η ΕΚΤ «απελευθέρωσε» το συγκλονιστικό ποσό των διακοσίων εκατομμυρίων για πάρτη μας.) Είναι φανερό ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν ετοιμάζονται για κάποιον «έντιμο συμβιβασμό», αλλά για τη διαρκή κατοχή και λεηλασία της χώρας. Και είναι εξίσου φανερό (και αναγκαίο) ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με όποιον άλλον στέρξει να βοηθήσει, θα πρέπει να εμποδίσει αυτήν την άλωση. Πάση θυσία! Και εδώ, για την πατρίδα, το πάση θυσία έχει το νόημα που δεν έχει ούτε για το ευρώ, ούτε για οτιδήποτε άλλο...

Πηγή: enikos.gr