Η Παιδεία σήμερα

Ποτέ η παιδεία στη χώρα μας δεν ήταν αυτό που ήθελε η εκπαιδευτική κοινότητα. Ποτέ η παιδεία δεν ήταν αντάξια της κοινωνίας μας και της νέας γενιάς. Πάντα οι αποφάσεις για την πορεία της παίρνονταν από το υπουργικό επιτελείο ερήμην της εκπαιδευτικής κοινότητας και της κοινωνίας. Σκοπιμότητες και πολιτικές διαχειρίζονταν τα θέματα της παιδείας με αποτέλεσμα το εκπαιδευτικό έργο και ο εκπαιδευτικός να βρίσκονται μόνιμα στη γωνία.

Εάν μέχρι την εφαρμογή των μνημονίων η κατάσταση της παιδείας  χαρακτηρίζονταν δύσκολη μετά την εφαρμογή των μνημονίων η κατάσταση έχει αλλάξει σε τραγική. Οι συγχωνεύσεις σχολείων είναι συνεχείς με αποτέλεσμα να δημιουργούνται σχολεία μεγαθήρια, που ούτε να διοικηθούν μπορούν, αλλά ούτε και να παρέχουν εκπαιδευτικό έργο. Οι μαθητές στοιβάζονται ανά τριάντα μέσα σε ακατάλληλες τάξεις, ανύπαρκτο εξοπλισμό, βιβλία και εκπαιδευτικούς. Οι εκπαιδευτικοί κατά χιλιάδες προωθούνται στην κινητικότητα και την απόλυση, την ίδια ώρα που κατά χιλιάδες αντικαθίστανται με άνεργους επιστήμονες που με ολιγόμηνες κακοπληρωμένες συμβάσεις ΕΣΠΑ προσπαθούν χωρίς επιτυχία και εμπειρία να καλύψουν τα εκπαιδευτικά κενά.

Το Πρόγραμμα Σπουδών απομακρύνεται από τη γενική και σφαιρική παιδεία και προσανατολίζεται στη συλλογή εξειδικευμένων 'δεξιοτήτων', με σοβαρά ελλείμματα στην εκπαίδευση της Ιστορίας, Γεωγραφίας και Γλώσσας της πατρίδας μας, αλλά και στην ουσιαστική εκπαίδευση για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Το επίπεδο της παρεχόμενης παιδείας έχει κατρακυλήσει στο μηδέν καθώς οι πολιτικές που εφαρμόζονται ωθούν τους μαθητές στην μαθητεία και την κατάρτιση και όχι στην εκπαίδευση. Υποβαθμίζεται συστηματικά η γενική εκπαίδευση την ίδια ώρα που η επαγγελματική εγκαταλείπεται και αποσαθρώνεται.

Η παιδεία υπηρετεί την αγορά και τη νέα τάξη πραγμάτων που θέλει να υπάρχει μια στοιχειώδης παιδεία χαμηλού κόστους, θέλει απαίδευτους και αμόρφωτους πολίτες, θέλει τη μαζική παραγωγή εργατών χωρίς αναζητήσεις και προσωπικότητα, θέλει ένα υποβαθμισμένο και εγκαταλελειμμένο σχολείο.

Και εμείς τι κάνουμε; Μένουμε θεατές σε ένα έργο που όλοι γνωρίζουμε το δραματικό τέλος του; Εμείς ως εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές μένουμε αδιάφοροι μπροστά στην καταστροφή και απαξία της παιδείας στη χώρα μας;  Πως αυτή η χώρα θα αποκτήσει επιτέλους σκεπτόμενους και συμμετοχικούς πολίτες; Πως αυτή η χώρα θα επενδύσει στο μέλλον και τη νέα γενιά; Πως θα υπάρξει η επόμενη μέρα;

Μόνο με ένα σχολείο αντάξιο των προσδοκιών που θέτει ο λαός για αυτή τη χώρα. Μόνο με μια εκπαιδευτική κοινότητα που διαμορφώνει τις αποφάσεις. Μόνο με πίστη στο μέλλον και τη νέα γενιά.

Θέλουμε ένα σχολείο από την κοινωνία, για την κοινωνία. Θέλουμε ένα σχολείο που να χτίζει προσωπικότητες, να παρέχει ουσιαστική γνώση και να έχει όραμα για το μέλλον. Θέλουμε ένα σχολείο που να αγκαλιάζει τη νέα γενιά και την ελπίδα. Θέλουμε ένα σχολείο για τον άνθρωπο και την κοινωνία.  Θέλουμε ένα σχολείο που να βάζει τα θεμέλια για την προκοπή αυτού του τόπου και μέσα από τους αγώνες μας ΘΑ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ.

Συνδικαλιστικός Τομέας του Ε.Πα.Μ.

Τμήμα Παιδείας