Ελλάδα του 21ου αιώνα. Μια χώρα υπο εκποίηση όπου όλο το δημόσιο κάνει τη δουλειά του με τέτοιο ζήλο ώστε …όλα θα πάνε στο τέλος κατά διαόλου.Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι εκτελεστές της θέλησης του Κράτους και υπηρετούν το Λαό? οφείλουν πίστη στο Σύνταγμα και αφοσίωση στην Πατρίδα.
Όχι, δεν είναι διαπίστωση και ευχή μου. Είναι η έναρξη του άρθρου 103 §1 του Συντάγματος.
Βέβαια το άρθρο αυτό του Συντάγματος προϋποθέτει σιωπηρά ότι η θέληση του Κράτους και η υπηρέτηση του λαού βρίσκονται σε αρμονία οπότε δεν θα δημιουργηθεί στους δημοσίους υπαλλήλους η διλημματική κατάσταση «ή το Κράτος ή το λαό»
Αυτή η προϋπόθεση όμως φαίνεται ότι δεν εκπληρώνεται τώρα πια.
Το Κράτος στρέφεται όσο ποτέ άλλοτε εναντίον των πολιτών του ακολουθώντας κατά γράμμα ένα εισαγόμενο σατανικό σχέδιο όπου από τη μία χτυπάει ανελέητα ή εκμηδενίζει το εισόδημα του πολίτη και από την άλλη τον φορτώνει πατώντας απλά το πάνω βελάκι του πληκτρολογίου από ένα κομπιούτερ στο Υπουργείο Οικονομικών με φόρους που είναι εκ των προτέρων γνωστό ότι δεν θα μπορέσει υπό τις ισχύουσες για αυτόν νέες συνθήκες να αποπληρώσει με απώτερο έτσι σκοπό να του κατασχεθεί η εμπράγματή του περιουσία και να του στερηθεί και η προσωπική του ελευθερία.
Σε μια εποχή λοιπόν όπως η σημερινή που συμβαίνει το παραπάνω φαινόμενο θα πρέπει να γίνει κατανοητό στον καθένα που αφορά η παραπάνω διάταξη του Συντάγματος ότι ήρθε η ώρα να λάβει θέση.
Τι κάνουμε λοιπόν αν είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι;
Και …προσοχή! Ο ίδιος ο χαρακτηρισμός ως δημόσιος υπάλληλος και όχι ως κρατικός υπάλληλος λέει από μόνος του πολλά.
Είμαστε εκτελεστές της θέλησης του κράτους ή υπηρετούμε το λαό;
Το «εγώ κάνω τη δουλειά μου» ισοδυναμεί τώρα πια με το να στήσω σε μια γωνιά τον συγγενή μου, τον γείτονα, τον φίλο, το παιδί μου, τον ίδιο τον μελλοντικό εαυτό μου και να τον κλωτσάω με μανία επειδή το κράτος μού είπε ότι αυτή είναι η δουλειά μου.
Οπότε είτε είμαστε με το μέρος των 50-100 που έλαβαν ήδη θέση στις κερκίδες ώστε να απολαύσουν το θέαμα της κατασπάραξης ενός ολόκληρου λαού από τα θηρία ή τασσόμαστε με το μέρος των περίπου 10 εκατομμυρίων εγκλεισμένων στο Κολοσσαίο και από τη θέση που – ακόμα - έχουμε το σκηνικό αποκτά τότε σοβαρές πιθανότητες ώστε να αλλάξει εντελώς.
Διότι χωρίς τους δημοσίους υπαλλήλους όλο το παραπάνω σχέδιο είναι απλώς ένα σενάριο μέσα σε αρρωστημένα μυαλά.
Ας σκεφτούμε μόνο ότι χωρίς υπαλλήλους οι Υπουργοί και οι ιπποκόμοι τους στα υπουργεία δεν καταδέχονται να βγάλουν οι ίδιοι ούτε καν το στυλό από το συρτάρι τους.
Προκειμένου λοιπόν να προχωρήσει ο οδοστρωτήρας…
…χρειάζεται οι υπάλληλοι των υπουργείων να δώσουν σε μια υπουργική απόφαση τη μορφή εκτελεστής εγκυκλίου και να προβούν στη διεκπεραίωση όλης της διαδικασίας πρωτοκόλλησης, αρχειοθέτησης και κοινοποίησής της στις διάφορες υπηρεσίες.
Και προκειμένου π.χ. για το επερχόμενο κύμα πλειστηριασμών…
…χρειάζεται δικαστικοί υπάλληλοι και εφοριακοί να ασχοληθούν με κάθε μεμονωμένη περίπτωση οφειλέτη στο οποίον πρέπει να βεβαιωθούν οφειλές και να αρχίσουν τη σύνταξη κατασχετηρίων ακόμα και εναντίον ανθρώπων με τους οποίους ίσως να σχετίζονται σε προσωπικό επίπεδο.
Χρειάζεται κάποιοι να εκτελέσουν την διαδικασία κατάσχεσης και κάποιοι άλλοι (αστυνομικοί, ΜΑΤ, ή ξερωγω τι άλλοι καταστολείς) να φροντίσουν ώστε ο «κακός» οφειλέτης να μην παρεμποδίσει τη διαδικασία ή/και κατόπιν να οδηγηθεί στη φυλακή για παραδειγματισμό προς άλλους υποψήφιους κακούς οφειλέτες.
Αυτή η αλληλουχία αφορούσε σε μεγάλο μέρος την περίπτωση των πλειστηριασμών. Δεν είναι όμως αυτή η μόνη πολιτική του κράτους εναντίον των πολιτών του. Σχεδόν κάθε απόφαση των τελευταίων ετών συνιστά και επιθετική πολιτική εναντίον του απλού λαού.
Χωρίς τους κρίκους αυτής της αλυσίδας η αλυσίδα θα μείνει με έναν μόνο κρίκο: Τον υπουργό και το στενό επιτελείο του. Όσο ογκώδης και αν πιστεύει κανείς ότι είναι αυτός ο κρίκος, πάντως θα είναι ένας.
Δεν θα έχει απολύτως καμία δυνατότητα να επιβάλει τίποτα σε κανέναν.
Κανένα έγγραφο, καμία εγκύκλιος δεν θα συντάσσεται στα υπουργεία.
Κανένα έγγραφο δεν θα εξέρχεται από τα υπουργεία.
Ακόμα και αν με κάποιο τρόπο εξέλθει, δεν πρόκειται να του δώσει σημασία κανένας.
Δεν πρόκειται να λάβει κανένας εντολή εκτέλεσης.
Και τότε είναι που ο βασιλιάς θα έχει μείνει γυμνός.
Και έτσι θα πρέπει να μείνει και ο επόμενος βασιλιάς αν δεν είναι ταγμένος στην υπηρεσία του λαού.
Και αυτό δεν θα πρόκειται για ανυπακοή αλλά για υπακοή.
Υπακοή στο Σύνταγμα στο οποίο άλλωστε οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν ορκιστεί πίστη ενώ δεν ορκίστηκαν τίποτα στον πολιτικό τους προϊστάμενο που τυχαίνει μάλιστα να τσαλαπατά το Σύνταγμα καταπατώντας με τις αποφάσεις του κάθε έννοια προστασίας της ανθρώπινης αξίας που το Σύνταγμα προστατεύει.
Είναι ένα πανίσχυρο όπλο στα χέρια των δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι φαίνεται ότι ακόμα έχουν κάποιον συνδικαλισμό και μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους.
Ο χρόνος λιγοστεύει για όλους.
Λιγοστεύει για τους δημοσίους υπαλλήλους που σε λίγο θα τους ξηλώνουν με συνοπτικές διαδικασίες μιας και δεν θα υπάρχει απολύτως καμία προστασία μονιμότητας.
Λιγοστεύει έτσι κι αλλιώς και για όλους εμάς τους υπόλοιπους αφού …αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός.
Μετά που ο χρόνος παρέλθει για όλους, δεν θα υπάρχει επιστροφή. Δεν θα υπάρχει καν δημόσιο. Για ποιόν να υπάρχει; Η δουλειά θα έχει τελειώσει. Δεν θα υπάρχουν εφορίες. Άλλωστε δεν θα έχουν τίποτα άλλο να εισπράξουν, δεν θα έχουν τίποτα άλλο να κατασχέσουν οπότε θα κλείσουν. Τώρα είναι η στιγμή που ενώ βρισκόμαστε στο μάτι του τυφώνα μπορούμε να απασφαλίσουμε τη βόμβα και να την πετάξουμε στο κέντρο του μήπως και αυτός διαλυθεί. Αν περιμένουμε να τα ισοπεδώσει πρώτα όλα για να πάμε να αναζητήσουμε ποιοί έχουν επιζήσει τότε θα είναι αργά πια για αναλύσεις του τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει τον καιρό που μπορούσαμε να κάνουμε κάτι.
Θεοδόσης Εκίζογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου