Εμπρός να τους ρίξουμε ΤΩΡΑ!

Μια θαυμάσια ευκαιρία για να ξεμπερδέψουμε μια και καλή.

του Δημήτρη Καζάκη

Σε απεργιακό πυρετό βρίσκονται οι εργαζόμενοι στους χώρους της ανώτατης εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα καθώς δεν είναι μόνο το κλείσιμο νοσοκομειακών μονάδων και κλινικών του δημοσίου, αλλά και η επερχόμενη κατάργηση πολλών από τα πρώην ιατρεία του ΙΚΑ. Ο ΕΟΠΥΥ άλλωστε βρίσκεται στο καναβάτσο και επιβιώνει μόνο και μόνο για να καταστρέψει κάθε έννοια πρωτοβάθμιας ...
ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για το λαό. Μαζί με όλους αυτούς έχουμε τους εργαζόμενους στα εργοστάσια που κλείνουν, βάζουν λουκέτο, ή ξεπουλιούνται όπως π.χ. το σύνολο της υφιστάμενης αμυντικής βιομηχανίας. Κι ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό μιας και το κυνήγι για το άπιαστο όνειρο του πρωτογενούς πλεονάσματος, έχει μετατραπεί στον χειρότερο εφιάλτη όλων των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

Όμως, πώς γίνεται κι αυτός ο απεργιακός πυρετός σε τόσους κλάδους δεν φέρνει το ποθητό αποτέλεσμα; Γιατί οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις μέχρι σήμερα δεν έχουν φέρει κάποιο αποτέλεσμα εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής; Ο λόγος είναι απλός. Διότι ο κάθε τομέας, ο κάθε κλάδος εργαζομένων περιορίζεται αυστηρά στα δικά του κλαδικά ή εξειδικευμένα αιτήματα. Κι έτσι δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα συμπόρευσης και συντονισμού με άλλους κλάδους. Τι θέλουν οι εργαζόμενοι της ΕΛΒΟ και των άλλων αμυντικών βιομηχανιών; Να μην πουληθούν τα εργοστάσια και να κρατήσουν τη δουλειά τους. Τι θέλουν οι εκπαιδευτικοί; Να μην γίνουν απολύσεις. Και πάει λέγοντας.

Είναι ποτέ δυνατόν να υπάρξει αποτέλεσμα όταν ο κάθε εργαζόμενος που κινητοποιείται κοιτά την πάρτη του; Είναι ποτέ δυνατόν να κερδίσουν το οτιδήποτε σήμερα οι εργαζόμενοι όταν ο κάθε κλάδος κοιτά μόνο τα δικά του; Και είναι ποτέ δυνατόν να κερδίσουν την συμπαράσταση της κοινωνίας ευρύτερα, αν δεν αποδείξουν ότι νοιάζονται πρωτίστως για την κατάσταση που βαραίνει όλο τον λαό και δεν αγωνίζονται απλά για να εξαιρεθούν από την λαίλαπα που ισοπεδώνει τους πάντες;

Είναι τραγικό να το σκεφτεί κανείς. Πάνω από τρία χρόνια τώρα η κοινωνία σχεδόν στο σύνολό της συνθλίβεται από τις πολιτικές ενός ανάλγητου καθεστώτος που παραβιάζοντας κάθε έννοια δικαίου έχει οδηγήσει στην απελπισία την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Τι άλλο θέλει κανείς για να πειστεί ότι η κυβέρνηση και κυρίως οι ξένοι δανειστές δεν χωρατεύουν; Τι άλλο θέλει κανείς για να αντιληφθεί ότι μπροστά στον οδοστρωτήρα που ανεβάζει ταχύτητα, εσύ δεν μπορείς να πηγαίνεις με αμυντικά αιτήματα που καταλήγουν, όχι εμένα, όλους τους άλλους ναι, αλλά όχι εμένα;

Και μετά από τρία χρόνια γενικών απεργιακών κινητοποιήσεων, τι άλλο θέλει κανείς για να πειστεί ότι με κλασσικές συνδικαλιστικές πρακτικές και απεργίες δεν πρόκειται να πετύχει τίποτε απολύτως. Μόνο μάχες για το θεαθήναι, για την τιμή των συνδικαλιστών όπλων, που δεν αφορούν κανέναν εργαζόμενο. Θέλει μεγάλη ευφυΐα; Θέλει επίσης μεγάλη ευφυΐα για το ποια θα είναι η κατάληξη; Χαμηλή συμμετοχή, αδιαφορία της κοινωνίας και ήττα, ή μάλλον πανωλεθρία γιατί τώρα πια έχει μπει στον ντορβά η ίδια η επιβίωση του εργαζομένου τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στον δημόσιο τομέα.

Πάρε π.χ. τους εκπαιδευτικούς. Μαθαίνουμε ότι οι ΕΛΜΕ κατά πλειοψηφία ψηφίζουν πενθήμερες κυλιόμενες απεργίες με σκοπό να κλείσουν τα σχολεία. Μα αυτό είναι το θέμα; Να κλείσουν τα σχολεία; Αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να κρατήσουν ανοιχτά τα σχολεία και να μην κάνουν μαθήματα. Αντίθετα τα σχολεία οφείλουν να είναι ανοιχτά να πηγαίνουν οι μαθητές και οι γονείς τους ώστε να ενημερώνονται για την κατάσταση. Να γίνονται διαρκώς εκδηλώσεις μέσα στο σχολείο, πολιτιστικές και πολιτικές. Να ανοίξουν πολιτικές συζητήσεις όπου θα συμμετάσχουν μαθητές και γονείς. Τα σχολεία οφείλουν να μετατραπούν σε κέντρα αγώνα σε κάθε γειτονιά για όλο τον κόσμο.

Κι οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να είναι εκεί. Παρόντες όλοι τους. Να μια θαυμάσια ευκαιρία να δείξουν σε μαθητές και γονείς πώς θα πρέπει να είναι το πραγματικό δημόσιο σχολείο, τι σόι μόρφωση πρέπει να προσφέρει. Να μάθουν στα παιδιά αυτά που κανένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα δεν τους επέτρεψε ποτέ. Μόνο έτσι θα πείσουν την κοινωνία ότι δεν αξίζει να απολυθούν, ότι είναι χρήσιμοι όσο κανείς άλλος για την μέση ελληνική οικογένεια, ότι ασκούν λειτούργημα ως εκπαιδευτικοί. Αν μπορούν μάλιστα να πείσουν τους γονείς, δηλαδή του συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, να πάρουν στα χέρια τους την λειτουργική κατάληψη του σχολείου, τότε ακόμη καλύτερα γιατί οι εκπαιδευτικοί τυπικά δεν θα εμφανίζονται ως απεργοί κι έτσι δεν θα χάνουν μεροκάματα.

Είναι τόσο δύσκολο να γίνει; Έχουμε αντιληφθεί ότι παλεύουμε για τη ζωή μας; Έχουμε αντιληφθεί ότι το δίλλημα δεν είναι απόλυση τώρα ή αργότερα, αλλά ζωή ή θάνατος; Κι αν μια τέτοια κινητοποίηση των εκπαιδευτικών που δεν θα έχει ως κεντρικό αίτημά της τις απολύσεις, τις μειώσεις, κλπ του κλάδου, αλλά την ανατροπή της σημερινής κατοχής για να γλυτώσει ολόκληρη η κοινωνία, συντονιστεί με τις κινητοποιήσεις των άλλων κλάδων, τότε πόσο πιστεύεται ότι θα κρατήσει αυτή η κυβέρνηση; Πόσο πιστεύεται ότι θα μπορεί να κρατηθεί αυτή η πολιτική;

Μα θα μου πείτε οι συνδικαλιστές δεν θέλουν. Ποιος του χέ… τους συνδικαλιστές; Ποιος είναι τόσο ανόητος για να τους πιστεύει και να τους ανέχεται ακόμη και σήμερα; Μετά από τόσα και τόσα; Οι καλύτεροι από δαύτους παίζουν το παιχνίδι της προσωπικής προβολής και της κοινοβουλευτικής έδρας. Το παίζουν ήρωες μπροστά στις κάμερες μόνο και μόνο για να διεκδικήσουν κατόπιν την υποστήριξη από κάποιον κομματικό μηχανισμό, ή κάποια έδρα στο κοινοβούλιο. Είναι ποτέ δυνατό άνθρωποι στα συγκαλά τους να τους εμπιστεύονται τη ζωή τους, τα παιδιά τους, τα όνειρα και τις ελπίδες τους;

Δείτε τι έκαναν στο Μετρό, στην ΕΡΤ και παντού αλλού όπου κράτησαν τα ηνία οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Φούμαρα και κουβέντες του αέρα του στυλ «εμένα θα με πάρουν σηκωτό», «εδώ θα γίνει το νέο Πολυτεχνείο», κοκ κι όταν έρχεται η ώρα της σύγκρουσης άλλος κρύβεται στο πόρτ παγκάζ αυτοκινήτου για να αποφύγει τη σύλληψη κι άλλος ετοιμάζεται να φωτογραφηθεί με χειροπέδες προκειμένου να το εξαργυρώσει στο πολιτικό αλισβερίσι για κάποια έδρα. Δεν τους ξέρουμε; Τώρα θα τους μάθουμε;

Συντονιστικά αγώνα μέσα από συνελεύσεις εργαζομένων παρά και ενάντια στις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αυτή είναι η απάντηση. Η μόνη απάντηση που μπορεί να φέρει αποτέλεσμα. Συντονιστικά αγώνα όχι μόνο στον κλάδο, ή στον χώρο δουλειάς, αλλά και διακλαδικά που θα εξασφαλίσουν την ενότητα και τον συντονισμό των δράσεων σε όλους τους χώρους και όλους τους κλάδους. Οι εργαζόμενοι του ΕΜΠ έκαναν την πρώτη κίνηση. Ξεπέρασαν κομματικές σκεβρώσεις και εντεταλμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, συγκρότησαν το δικό τους συντονιστικό στη βάση μιας πρωτοφανούς ενότητας από τα κάτω και ξεκίνησαν. Ήδη βρίσκονται σε αναζήτηση συντονισμού με την λειτουργική κατάληψη της ΕΡΤ και τους άλλους χώρους δουλειάς. Είναι σίγουρο ότι θα τους ακολουθήσουν και οι εργαζόμενοι σε άλλα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Στο κάτω-κάτω της γραφής τι έχουν να χάσουν; Αν όμως ενωθούν και πετάξουν στην άκρη τα κομματόσκυλα του συνδικαλισμού έχουν να κερδίσουν τη ζωή τους.

Πρέπει να είναι σε όλους καθαρό. Καμιά πολιτική και συνδικαλιστική ηγεσία δεν ενδιαφέρεται για το πώς θα καταλήξει αυτή η μάχη. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το σόου που προσφέρει στις κάμερες μια διαδήλωση αγανακτισμένων σε κλειστά κομματικά και συνδικαλιστικά μπλοκ. Δείτε για παράδειγμα τις γελοιότητες της Θεσσαλονίκης με αφορμή τη ΔΕΘ. Τα συλλαλητήρια θα γίνουν σε τέσσερα σημεία στις 18:00. Στο άγαλμα του Βενιζέλου καλούν η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, το ΕΚΘ και η ΕΔΟΘ. Στην Πλατεία Αριστοτέλους το ΠΑΜΕ. Στην Καμάρα οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και στην πλατεία Αγίας Σοφίας οι επιτροπές κατοίκων της Χαλκιδικής που αντιτίθενται στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές. Θα κάνουν την περατζάδα τους ερήμην της κοινωνίας και των εργαζομένων. Θα χαιρετίσει ο κ. Τσίπρας τους δικούς του, θα πουλήσει φούμαρα δια πάσα νόσο και μαλακία. Το ίδιο θα κάνουν και οι άλλοι αρχηγοί. Ο Παναγούπουλος μαζί με τις ξεπουλημένες ηγεσίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ θα δείξουν ότι έκαναν ότι μπορούσαν και το πανηγύρι θα λήξει όπως άρχισε.

Κανείς τους δεν θέλει την αναμέτρηση. Κανείς τους δεν θέλει να ανατραπεί αυτή η πολιτική και κυρίως κανείς τους δεν θέλει την ανατροπή του καθεστώτος. Χωρίς αυτό δεν έχουν λόγο ύπαρξης κι αυτοί οι ίδιοι. Μόνο κινητοποιήσεις και απεργίες για το θεαθήναι που θα λήγουν άδοξα εντείνοντας την απελπισία των εργαζομένων στο σύνολό τους. Αυτό θέλουν. Μόνο έτσι μπορούν να φανούν σωτήρες στις επόμενες εκλογές. Κι αν τους ρωτήσεις; Η απάντηση είναι έτοιμη: μα ο κόσμος δεν είναι ώριμος, δεν είναι έτοιμος. Κι έτσι ο φαύλος κύκλος θα συνεχίζεται μέχρι η συσσωρευμένη οργή του λαού και ο πόνος του να τον σπάσει οριστικά.

Ποιος πιστεύει στ’ αλήθεια ότι μπορεί να έχει αποτέλεσμα μια κινητοποίηση ή μια απεργία σήμερα που έχει κάποιο κλαδικό ή επιμέρους αίτημα; Ποιος πιστεύει στ’ αλήθεια ότι μπορεί να γλυτώσει από την λαίλαπα μόνο και μόνο αν περιοριστεί στο καβούκι του; Ποιος γλύτωσε έτσι; Κι όποιος εξαιρέθηκε προσωρινά της μηχανής του κιμά, πόσο ηλίθιος πρέπει να είναι για να μην καταλαβαίνει ότι στην επόμενη γωνιά είναι η σειρά του; Γιατί επιτρέπουμε να μας εμπαίζουν πολιτευτές της κακιάς ώρας και συνδικαλιστές του πάρε-δώσε; Γιατί με τέτοια ευκολία παραδινόμαστε σε μηχανισμούς που χρόνια τώρα μας πουλάνε στην πρώτη ευκαιρία;

Όπως και να έχει, αυτός ο Σεπτέμβρης δημιουργεί μια μεγάλη ευκαιρία. Να ξεμπερδέψουμε μια και καλή με το καθεστώς. Όχι περιμένοντας τις όποιες εκλογές και μετρώντας κάθε μέρα τις εκατόμβες των θυμάτων που συσσωρεύονται, αλλά με πρωτοβουλία των ίδιων των εργαζομένων να πέσει η κυβέρνηση και να μην επιτρέψουν σε κανέναν άλλο να κυβερνήσει στο όνομά τους και ερήμην τους. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία.

Το πώς θα γίνει αυτό το είπαμε ήδη. Συντονιστικά αγώνα ανά χώρο δουλειάς και κλάδο που θα εκλέγεται απευθείας από τις συνελεύσεις των εργαζομένων. Συντονισμός κλάδων και χώρων εργασίας με διασυντονιστικές επιτροπές και κοινές δράσεις. Λειτουργικές καταλήψεις παντού ώστε σχολεία, επιχειρήσεις, υπηρεσίες, νοσοκομεία, ιατρεία, μεταφορές, κοκ να είναι πρόσφορα στο πλατύ κοινό, να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην κοινωνία και ταυτόχρονα να καλούν σε συμπαράσταση και συμπαράταξη.

Κοινά αιτήματα. Πράγμα πολύ βασικό. Δεν μπορεί να υπάρξει ούτε καν στοιχειώδης συντονισμός και κοινή δράση εργαζομένων, αλλά και κοινωνίας, αν δεν υπάρξουν κοινά αιτήματα. Κι αυτά δεν μπορεί να είναι άλλα από την ανατροπή της κυβέρνησης και των πολιτικών της. Πρέπει επιτέλους να δώσουμε να καταλάβουν ακόμη και στις πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες που κάνουν πώς δεν το καταλαβαίνουν ότι από κοινού εργαζόμενοι και κοινωνία δεν θα επιτρέψουν στους τοκογλύφους να λυντσάρουν την χώρα για να της αρπάξουν τα τιμαλφή. Αυτό είναι το πρώτιστο που χωρίς αυτό οτιδήποτε άλλο δεν έχει καν νόημα.

Πρέπει όλοι μας να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν παλεύουμε για να μην πάθουμε αυτά που έπαθαν άλλοι κλάδοι εργαζομένων. Δεν παλεύουμε για να κρατηθούμε στη μιζέρια έναντι του διπλανού μας. Δεν μας αρκεί ένα ξεροκόμματο από το καθόλου. Παλεύουμε για να αποκατασταθούν οι αδικίες και να δικαιωθούν τα εκατομμύρια θύματα αυτού του καθεστώτος. Παλεύουμε μέχρι τέλους, μέχρι να ανατραπεί το καθεστώς. Γι’ αυτό όχι μόνο απεργούμε, κάνουμε λειτουργική κατάληψη σε σχολεία, νοσοκομεία, ιατρεία, υπηρεσίες, μεταφορές και επιχειρήσεις, αλλά σταματάμε επίσης να πληρώνουμε τράπεζες και εφορίες.

Τι νόημα έχει η απεργία και μάλιστα με προοπτική διαρκείας χωρίς να θέτεις ανοιχτά σ’ όλους τους εργαζόμενους την ανάγκη να σταματήσουν να πληρώνουν τράπεζες και εφορίες; Πόσο μπορεί να αντέξει ένας απεργός ή απολυμένος σε λειτουργική κατάληψη, όταν έχει να πληρώνει όλα αυτά; Η πολιτική ή συνδικαλιστική ηγεσία που δεν θέτει το θέμα αυτό ανοιχτά και δεν συνδυάζει τις κινητοποιήσεις με αυτή την αναγκαία δράση, το κάνει μόνο και μόνο για έναν λόγο: δεν θέλει με τίποτε να πετύχει η κινητοποίηση. Θέλει μια απεργία όπως τόσες άλλες, μόνο για το άει σιχτίρ του κόσμου, μόνο για το θεαθήναι και μόλις οι εργαζόμενοι δεν αντέχουν άλλο να έχει το άλλοθι για να ενδώσει.

Δεν πληρώνουμε λοιπόν τίποτε και καλούμε ανοιχτά ολόκληρη την κοινωνία να μας μιμηθεί. Δεν έχουμε να χάσουμε απολύτως τίποτε. Η κυβέρνηση και τα αφεντικά της θα χάσουν. Και θα χάσουν μια και καλή. Αν οι κλάδοι και οι χώροι δουλειάς που βρίσκονται τώρα σε πυρετό κινητοποιήσεων αποφασίσουν από κοινού να σταματήσουν τις πληρωμές προς τράπεζες και εφορία για τουλάχιστον όσο κρατήσουν οι κινητοποιήσεις, πόσο πιστεύεται ότι θα αντέξει η κυβέρνηση; Ένα μήνα, δυο μήνες; Και τι θα γίνει αν ενωθούν οι εργαζόμενοι με την κοινωνία με κοινές δράσεις και αιτήματα; Πόσο θα αντέξει αυτό το καθεστώς; Πόση ζωή του δίνεται; Εγώ στοιχηματίζω ότι δεν μπορεί να κρατήσει πάνω από μήνα.

Τι έχουμε να χάσουμε λοιπόν; Τι θα πάθουμε αν σταματήσουμε να πληρώνουμε γι’ αυτό το διάστημα; Τίποτε. Το καθεστώς ωστόσο θα υποστεί τέτοιους τριγμούς που δεν θα του επιτρέψουν να σταθεί. Να γιατί έχουμε μπροστά μας μια θαυμάσια ευκαιρία. Αρκεί να μην μας παρασύρουν οι γνωστές κομματικές και συνδικαλιστικές καμαρίλες. Ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε. Αρκεί να πιστέψουμε στη δύναμή μας και στην ενότητά μας. Κι όλα τα άλλα είναι πανεύκολα. Μπορούμε μέσα στο επόμενο μήνα ή δίμηνο το πολύ να έχουμε αλλάξει τη ζωή μας και όλοι μας να ζούμε την απαρχή του δρόμου για μια καλύτερη ζωή σε μια νέα Ελλάδα. Σε μια Ελλάδα που θα ανήκει αποκλειστικά και κατά κυριότητα στον εργαζόμενο Έλληνα.

Αυτό είναι το νόημα της γενικής πολιτικής απεργίας που πρεσβεύει εξαρχής το ΕΠΑΜ κι αυτή η μάχη είναι ιδιαίτερα κρίσιμη για να γίνει το αίτημα αυτό κτήμα πολύ πλατιών μαζών της κοινωνίας. Η κυβέρνηση αισθάνεται ασφαλής. Έριξε το γάντι και περιμένει. Στους εκπαιδευτικούς είπε ότι δεν πρόκειται να τους επιστρατεύσει. Υπολογίζει στις πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες που θα κάνουν για ακόμη μια φορά τα δικά τους με αποτέλεσμα να εκφυλιστούν οι απεργίες και να ξεσηκωθεί η κοινή γνώμη εναντίον τους. Και τότε θα δουλέψουν οι κυνόδοντες της κυβέρνησης. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα καταγγείλουν με θέρμη και έπειτα θα κάτσουν στ’ αυγά τους περιμένοντας τις δημοσκοπήσεις για να δουν πόσα οιονεί ψηφαλάκια εισέπραξαν επενδύοντας στην απελπισία και το αδιέξοδο του κόσμου. Το παιχνίδι είναι γνωστό από παλιά και είναι πολύ καλά στημένο και από τις δυο πλευρές.

Όμως αυτή την φορά μπορούμε να κάνουμε την έκπληξη. Ποιοι; Όλοι εμείς που είμαστε τα θύματα αυτής της κατάστασης. Μπορούμε να τα καταφέρουμε γρήγορα, εύκολα και απλά. Τόσο γρήγορα, εύκολα και απλά όσο να πεις κύμινο, όπως έλεγε η γιαγιά μου. Κι οι γιαγιάδες όπως ξέρουμε όλοι μας είναι πάντα σοφές. Αρκεί να μην παίξουμε το παιχνίδι τους και να κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα.

Να ενωθούμε όλοι σε μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας με λειτουργικές καταλήψεις σχολείων, νοσοκομείων, ιατρείων, υπηρεσιών και επιχειρήσεων που θα οδηγήσει μέσα σ’ ένα με δυο μήνες στην κατάρρευση αυτού του τρισάθλιου καθεστώτος. Ας φτιάξουμε τα συντονιστικά αγώνα από τις συνελεύσεις των εργαζομένων και ας αναδείξουμε τα κοινά πολιτικά αιτήματα που μπορούν να ενώσουν όλους τους εργαζόμενους και την κοινωνία. Ας σταματήσουμε να πληρώνουμε τράπεζες και εφορίες όσο κρατούν οι κινητοποιήσεις και τα υπόλοιπα είναι περίπατος για εμάς και κόλαση για το καθεστώς.

Στάσου, ηρέμισε, διώξε για λίγο τις φοβίες σου και σκέψου. Αντιλαμβάνεσαι πόσο εύκολο είναι να τους ρίξουμε; Φαντάσου ότι μπορείς μέσα σε έναν ή δυο μήνες να έχεις γλυτώσει από τα χρέη τη εφορίας και των τραπεζών, να έχεις γλυτώσει από την ανεργία και τα μεροκάματα πείνας σε δουλειές χωρίς μέλλον. Να γιορτάζεις τον λυτρωμό της χώρας σου σ’ ένα γλέντι ατόφια ελληνικό και τρικούβερτο. Το φαντάζεσαι;

Μην ανησυχείς για τους άλλους. Να ανησυχείς μόνο για τον εαυτό σου. Αυτός είναι πάντα ο αδύναμος κρίκος. Τι είναι ένα με δυο μήνες; Δεν μπορείς να αντέξεις ένα με δυο μήνες, όταν υπομένεις την κόλαση επί τρία συναπτά χρόνια κι όταν σε περιμένει ο όλεθρος το επόμενο διάστημα αν κάτσεις με σταυρωμένα χέρια; Τι φοβάσαι; Τα χημικά, οι πραιτοριανοί και οι προβοκάτορες του καθεστώτος δεν μπορούν να σου κάνουν τίποτε όταν τόσα σχολεία, νοσοκομεία, υπηρεσίες και επιχειρήσεις θα βρίσκονται υπό λειτουργική κατάληψη και θα αποτελούν τα κέντρα του αγώνα για ολόκληρη την κοινωνία.

Έλα, ας τους τελειώνουμε μια και καλή. Όλους τους. Η χώρα και η ζωή μας ανήκει δικαιωματικά. Δεν μας την παραχωρεί κανείς τους. Την κερδίζουμε μόνοι μας, με το θάρρος, τον αγώνα και τη δουλειά μας. Δεν είμαστε εμείς τα παράσιτα. Αυτοί είναι. Ήρθε η ώρα να τους ξεφορτωθούμε γιατί το δέντρο της κοινωνίας οφείλει πάντα να θάλλει ολοζώντανο, καταπράσινο και γεμάτο με ολόφρεσκους καρπούς.

Αναδημοσίευση από ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ - Ε.Πα.Μ.