Το Σχόλιο μας: Καταρχήν αισθανόμαστε άβολα κάθε φορά που αναγκαζόμαστε να κάνουμε σχόλια σε κάτι που έχει πει ο Μίκης γιατί αναγνωρίζουμε και σεβόμαστε τους αγώνες του και τις πατριωτικές θέσεις που έχει εκφράσει ξεκάθαρα, ειδικά τα τελευταία χρόνια της νέας Κατοχής που βιώνει ο Λαός μας και η πατρίδα.
Άλλωστε ίσως κάποιοι σπεύσουν να μας θυμίσουν ότι είμαστε πολύ μικροί απέναντι του και σε σχέση με την ιστορική του διαδρομή και σε σχέση με το έργο του ...
Ωστόσο επειδή ακριβώς αγαπάμε και τιμούμε τον Μίκη οφείλουμε όταν θεωρούμε ότι κάνει λάθος να του το λέμε, όχι για να τον μειώσουμε αλλά γιατί αυτό για εμάς σημαίνει ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ....
Παραθέτουμε στην συνέχεια το τελευταίο άρθρο του αλλά και μια απάντηση που θα μπορούσαμε να έχουμε γράψει ίσως κάποιοι από εμάς ...
Οι εκλογές και τα ρόπαλα. Γράφει ο Μίκης Θεοδωράκης
Οι εκλογές και τα ρόπαλα
Βρεθήκαμε στο Ηρώδειο για τα 50 χρόνια της Μαρίας Φαραντούρη. Καθισμένοι πλάι-πλάι παλιοί σύντροφοι όπως ο Κουτσούμπας, ο Κουβέλης, ο Τσίπρας και η αφεντιά μου. «Είμαστε εδώ τέσσερις γενιές αριστερών», τους είπα. «Εμείς προσπαθήσαμε ξανά και ξανά να χτυπήσουμε την πόρτα της Εξουσίας. Δεν τα καταφέραμε. Τώρα την χτυπά ο νεότερος…». «Και ;;;», ρώτησε κάποιος από το πηγαδάκι που είχε σχηματιστεί γύρω μας. «Άκου φίλε», του είπα, «μπορεί όλοι εσείς να σκέφτεστε (και με το δίκιο σας) ένα σωρό πράγματα για μας, όμως η Ελληνική Αριστερά είναι ένα ποτάμι. Το ίδιο. Βρεθήκαμε μπροστά σε βράχους. Χωριστήκαμε σε διχάλες. Εν πάση περιπτώσει. Τώρα την πόρτα χτυπά ο νεότερος…». «Και τι να ψηφίσουμε;» μπήκε κάποιος στο ψητό. «Τσίπρα», του λέω, «τι άλλο;». Ο Κουτσούμπας χαμογέλασε αμήχανα. «Και ΚΚΕ βέβαια…». Κάποια κυρία με κοίταξε επιτιμητικά. «Το ΚΚΕ είναι ο βράχος μας», της είπα. Αυτή είναι η ολοκληρωμένη μου απάντηση. Δηλαδή και Τσίπρα και ΚΚΕ.
Δυστυχώς αυτά είναι λόγια που λέγονται στην ανάλαφρη ατμόσφαιρα του διαλείμματος μιας συναυλίας. Πίσω όμως κρύβεται η ωμή πραγματικότητα και η προσωπική μου τραγωδία. Που μεγαλώνει όσο λιγοστεύει το λαδάκι στο καντήλι μου. Και μιας και η «Αυγούλα» μου έκανε την τιμή να με αναφέρει αδράχνοντας την ευκαιρία, για να προβάλει ένα προεκλογικό σύνθημα, θα πρέπει νομίζω να μου δώσει την ευκαιρία να ξεδιπλώσω ολοκληρωμένα την σκέψη μου σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις και τον ρόλο της Αριστεράς.
Στις συναντήσεις μας στα πλαίσια του Μετώπου ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. διαπιστώθηκε η βασική μας διαφορά (ανάμεσα στις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ και τις δικές μου), που εξακολουθεί να υπάρχει: δηλαδή αν είναι εφικτή η ριζική αλλαγή (που έχει ανάγκη ο τόπος) μέσα ή έξω από το Σύστημα Εξουσίας. Το «μέσα» σήμαινε συμμετοχή στις εκλογές με στόχο την κατάκτηση της κοινοβουλευτικής Εξουσίας. Το «έξω», να βάλουμε όλοι μας το όποιο βάρος μας για τη δημιουργία ενός Παλλαϊκού Μετώπου Αντίστασης. Είναι αλήθεια ότι από τις αρχές του 2011 η πολιτική μου σκέψη ριζοσπαστικοποιήθηκε. Γιατί; Πρώτον γιατί διαπίστωσα την αρχή του τέλους του δικομματισμού, που σημαίνει απαλλαγή της μεγάλης πλειοψηφίας του Λαού μας από τον άμεσο ιδεολογικο-πολιτικό και κομματικό έλεγχο των δύο ιστορικών εκπροσώπων της ξένης εξάρτησης. Δεύτερον, η αποκάλυψη με την υπογραφή του Μνημονίου όχι μόνο του αντιλαϊκού αλλά και του αντεθνικού ρόλου των ηγετικών παραγόντων που κρατούσαν κάτω από τον άμεσο έλεγχό τους τούς οπαδούς του ΠΑΣΟΚ στην πρώτη φάση και της Ν.Δ. στην επόμενη. Μιλάμε για το 80% περίπου των Ελλήνων ψηφοφόρων! Τρίτον, κουρελιάστηκαν οριστικά οι μάσκες που έκρυβαν το αληθινό αποκρουστικό πρόσωπο των λεγομένων ξένων «προστατών» μας, ώστε σήμερα να μην υπάρχει ούτε ένας Έλληνας που να μην πιστεύει ότι ο στόχος τους είναι να μας εξαθλιώσουν και να μας κατατρομοκρατήσουν, ώστε να καμφθεί κάθε δυνατότητα του Λαού μας και να παραδοθεί σαν «πρόβατο επί σφαγήν» στα οικονομικά και στρατηγικά τους συμφέροντα. Ειδικά τώρα, μετά την αποκάλυψη του πετρελαϊκού μας πλούτου, ο στόχος τους είναι να τον ελέγξουν και να τον καρπωθούν δίνοντας στον Λαό μας λίγα ψίχουλα, αφού θα έχει εξασφαλιστεί η οριστική του υποταγή στην θέλησή τους.
Αυτές οι διαπιστώσεις με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι αυτή η τεραστίων διαστάσεων απελευθέρωση του Λαού μας από τους καταναγκασμούς και τις αυταπάτες του δικομματισμού σε συνδυασμό με την αποκάλυψη του ρόλου των δυνάμεων της ξένης εξάρτησης και των τοπικών συμμάχων και οργάνων τους (που όλοι μαζί, θεσμικοί, πολιτικοί, οικονομικοί, κρατικοί παράγοντες συνιστούν το πλέγμα του Συστήματος Εξουσίας) δημιουργούν για την χώρα μας μια σπάνια ιστορική ευκαιρία! Ποιο ήταν το «κλειδί»; Ο ενημερωμένος λαός, που όπως έδειξαν οι μεγάλες διαδηλώσεις του 2011 και του 2012, άρχισε να κατανοεί τη δύναμή του και να ανιχνεύει την ευθύνη του για την αναγκαία ριζοσπαστική αλλαγή. Φτάνει να καταφέρει να ενωθεί γύρω από ένα κοινό στόχο και μια ενιαία αντιστασιακή ηγεσία. Αυτή ήταν κατά την άποψή μου η ώρα της Αριστεράς. Και γι’ αυτό ξαναβγήκα, 86 χρονών, σε δρόμους και σε πλατείες. Όπως σε κάθε παρόμοια στιγμή, όταν ο Λαός φορτώνεται με ιστορικές ευθύνες και κατά κάποιον τρόπο είναι «άγραφο χαρτί», περιμένει ένα χέρι να γράψει επάνω μια λέξη. Στα 1821 η λέξη ήταν «Ελευθερία». Στα 1843, «Σύνταγμα». Στα 1912 «Εδαφική ολοκλήρωση». Στα 1940 «Αντίσταση». Στα 1973 «Δημοκρατία». Στα 2012 (ακόμα και σήμερα) η λέξη που περιμένει είναι «ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ».
Στις συζητήσεις μας με τους Γλέζο, Τσίπρα, Δραγασάκη είχα την ευκαιρία να τους αναπτύξω τις απόψεις μου. Δεν εισακούσθηκα. Όπως και δεν κατόρθωσα με την Σπίθα να επικοινωνήσω ελεύθερα με τον Λαό, για να του αποδείξω ότι υπάρχει λύση εφικτή και αναίμακτη έξω από το Σύστημα. Και ότι αν τη χάσουμε, αυτό σημαίνει ότι στα 1821 δεν έγινε Επανάσταση. Στα 1843 δεν κερδήθηκε Σύνταγμα. Στα 1912 δεν έγιναν οι Βαλκανικοί πόλεμοι, στα 1940 με το ΟΧΙ δεν έγινε Εθνική Αντίσταση και στα 1973 με το Πολυτεχνείο δεν έπεσε η Χούντα. Τόσο κοσμοϊστορική σημασία έδινα στη σημερινή συγκυρία. Πίστεψα με πάθος ότι είναι δυνατή επί τέλους η κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας και γι’ αυτό τον λόγο η τωρινή μου απογοήτευση με οδήγησε στη δραματική μου απόφαση να θεωρώ τον εαυτό μου «νεκρό» πολιτικά.
Συμπτωματικά αυτή η συνάντηση των τεσσάρων έτυχε να γίνει την επομένη μέρα που έβαλα τη λέξη «ΤΕΛΟΣ» κάτω από το έμβλημα της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών στην Ιστοσελίδα της. Φυσικά «ΤΕΛΟΣ» όχι για την Σπίθα αλλά για τη δική μου ολοκληρωτική αποστράτευση ως μαχόμενου πολίτη, έπειτα από αγώνες 70 χρόνων, μιας και οι απόψεις μου δεν έγιναν τελικά γνωστές στον Λαό ούτε αποδεκτές από τις συγγενέστερες πολιτικές ηγεσίες. Η συνάντηση αυτή έγινε επίσης την επομένη της δημοσίευσης ενός προφητικού, για άλλη μια φορά, άρθρου μου, στο οποίο έγραφα ότι η Χρυσή Αυγή έχει περάσει στη φάση του αίματος και του θανάτου, με κύριο στόχο την Αριστερά. Θα ήθελα λοιπόν από την «Αυγή» να προβάλει αυτή την έκκληση που διατύπωσα χθες στους παλιούς συνοδοιπόρους μου υπενθυμίζοντας ει δυνατόν, ορισμένα αποσπάσματα από το άρθρο μου εκείνο. Αν δεν τους ενώνει η επίθεση, ας τους ενώσει η άμυνα! Ήδη χθες ήρθε η επιβεβαίωση της προειδοποίησής μου, είχαμε τον πρώτο νεκρό! Ο κίνδυνος είναι πολύ μεγάλος για τη χώρα. Όμως για μας τους αριστερούς (κάθε χώρου ή εκτός «χώρου») είναι άμεσος… Τώρα αρχίζω να σκέφτομαι ότι η τυχαία μας συνάντηση στο διάλειμμα της συναυλίας του Ηρωδείου μπορεί και να μην ήταν τυχαία! Και φυσικά δεν επιτρέπεται να περιοριστεί σε ένα σύνθημα… Γιατί τα όσα ειπώθηκαν μεταξύ μας για την επίθεση στο Πέραμα μπορεί και πρέπει να ξυπνήσουν μέσα μας τους εφιάλτες του παρελθόντος, οι υπεύθυνες ηγεσίες πρέπει να λάβουν έγκαιρα μέτρα σε απόλυτη προτεραιότητα, για να μην ξανασηκώσουν κεφάλι αυτοί που ευθύνονται για τις δύο μεγάλες τραγωδίες του τόπου μας, τον Εμφύλιο Πόλεμο και την Δικτατορία…
Αθήνα, 18.9.2013
Μίκης Θεοδωράκης
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μια οφειλόμενη απάντηση στον Μίκη Θεοδωράκη. Δε μίλησες με αριστερούς!
Γίγαντα της τέχνης Μίκη, σε χαιρετώ.
Κατ’ επανάληψη έχω δηλώσει, εν μέσω εχθρών σου και φίλων, ότι έχεις αμέτρητες φορές σώσει την τιμή της Ελλάδας. Ότι διαφήμισες την Πατρίδα και τη Δημοκρατία όπως διαφήμισες και τη μουσική. Το εννοούσα, το εννοώ και επιμένω.
Πολλές φορές μάλωσα, με αριστερούς και δεξιούς που σε αποκαλούσαν προδότη. Πολλές φορές δικαιολόγησα (εγώ, που δεν χαρίζομαι ούτε στον εαυτό μου) τα λάθη, τις αστοχίες και τις παλινωδίες σου. Κι έχεις πολλά. Ίσως πιο πολλά κι απ’ τα χρόνια σου.
Κι όμως. Οι φλόγες που πετούσες (κι όχι βέβαια οι σπίθες) μ’ έκαναν πάντοτε να μην στα «φυλάω». Να τα ξεχνάω αμέσως και να περιμένω την επόμενη μπαλωθιά σου. Πού θα αποκαθιστούσε το κύρος του Πατριώτη, του Δημοκράτη, του Αγωνιστή.
Τα παραπάνω με υποχρεώνουν να σου γράψω. Για πρώτη και τελευταία φορά. Να απαντήσω, ανοιχτά, στην ανοιχτή επιστολή που μας απηύθυνες, για να μας γνωρίσεις ότι αποσύρεσαι από τα πολιτικά πράγματα.
Μας λες, Μίκη, ότι μίλησες στην πρόσφατη συναυλία της Φαραντούρη, με τον Κουτσούμπα, τον Κουβέλη και τον Τσίπρα. Ότι χαριεντίστηκες με δαύτους, στην ανάλαφρη ατμόσφαιρα της συναυλίας, ότι πρότεινες (μισοαστεία-μισοσοβαρά) στους παρευρισκόμενους, να ψηφίσουν Τσίπρα και ΚΚΕ.
Μετά, με διαύγεια εφήβου και γνώση γέροντα, αναλύεις και τεκμηριώνεις σοφά, τη μόνη λύση που μπορεί να σώσει την πατρίδα απ’ τον χαμό: την εφικτή και αναίμακτη εκτός του συστήματος, κατοχύρωση Εθνικής Ανεξαρτησίας από έναν ενημερωμένο λαό που κατανοεί επιτέλους τη δύναμή του.
Για να δοθεί η λύση αυτή όμως, όπως λες, πίστευες (και κάτι μου λέει ότι πιστεύεις ακόμη) πως είχε φθάσει η «Ώρα της Αριστεράς». Γι αυτό μίλησες με τους αριστερούς, αλλά δεν εισακούστηκες. Όπως δεν εισακούστηκες και από τον λαό, αφού δεν μπόρεσες (με παράπονο το δηλώνεις) να επικοινωνήσεις μαζί του. Να του προσφέρεις αποδείξεις. Να τον πείσεις για τη λύση.
Λοιπόν Μίκη, αυτά τα δύο, απόρριψη από αριστερούς ηγέτες-απόρριψη από το λαό, ήτανε φυσικά και αναμενόμενα.
Θα σε λυπήσω, αλλά ΔΕΝ ΜΙΛΗΣΕΣ ΜΕ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ. Μίλησες με κάτι Σταλινικά απολιθώματα των οποίων οι τραμπούκοι περιφρουρούν τη Βουλή όταν ο λαός διαμαρτύρεται απ’ έξω, κάτι συνωστιζόμενους μνημονιακούς κολαούζους και κάτι ζεν-πρεμιέ συνομιλητές Ουάσινγκτον-Βρυξελλών-Τελ Αβίβ. Αυτοί αριστεροί δεν είναι, ιδέα δεν έχουνε για το τι πάει να πει έθνος και ανεξαρτησία και συνακόλουθα η «εθνική ανεξαρτησία» που τους είπες τους ακούστηκε σαν κορακίστικα. Αυτών για εισαγόμενους δούλους που ρίχνουν τα μεροκάματα να τους λες και παρ’ τους και την ψυχή.
Όσο για τον λαό, θα σε ξαναλυπήσω, αλλά ήτανε βέβαιο ότι δεν θα σ’ άκουγε. Μπερδεύτηκε. Τον μπέρδεψες. Τόσα χρόνια οι σοβαρές σου δηλώσεις και παρεμβάσεις, οι μεστές, οι κρίσιμες, ανακατεύονταν με αστείες, κενές, ασήμαντες, σαν κι αυτή την ανάλαφρη περί ψήφου σε Τσίπρα-ΚΚΕ, ένα ανάλαφρο βράδυ, σε μια ανάλαφρη ατμόσφαιρα, μιας ανάλαφρης συναυλίας.
Τι τα θες Μίκη, σωστό να βραβεύεται ο άξιος, δίκαιο να αναγνωρίζεται η προσφορά του, τιμητικό να δέχεται φιλοφρονήσεις και επαίνους, όμως εσύ … να, πώς να το πω; … το παράκανες. Έλαβες εύσημα από τον γύφτο και τον μυλωνά. Δέχθηκες διαπιστευτήρια από εγκληματίες. Απόλαυσες αξιώματα από αχρείους. Όπου γάμος και χαρά…
Τέτοια ελαφρότητα, Μίκη, ο λαός δεν τη σηκώνει.
Θα ‘πρεπε να γνωρίζεις, Μίκη, ότι για να οδηγήσεις ή, έστω, να καθοδηγήσεις έναν λαό, πρέπει να αναλάβεις ευθύνες. Βαριές. Πολύ βαριές. Πολύ βαρύτερες από ανάλαφρες κουβεντούλες με ανάλαφρους αριστερούς, κάποια ανάλαφρα βράδια, στις ανάλαφρες ατμόσφαιρες κάποιων ανάλαφρων τελετών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου