Δάσκαλε, με ακούς;

του Κώστα Γιαννιώτη

Ξεκινάνε – κατά πώς φαίνεται -  οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, ταυτόχρονα με την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Με την έναρξη των κινητοποιήσεων, σίγουρα, η κυβέρνηση θα βάλει μπροστά τους μηχανισμούς συκοφάντησης των εκπαιδευτικών και του αγώνα τους, ενώ παράλληλα θα ρίχνει νερό στο μύλο του κοινωνικού αυτοματισμού. Μια τακτική που, με τη βοήθεια των ξεπουλημένων ΜΜΕ, έχει αποδώσει, στο πρόσφατο παρελθόν, τα μέγιστα για τους κρατούντες.

Ξέρουν, οι δωσίλογοι, να χειρίζονται την πιο ύπουλη – και γι` αυτό πιο αποτελεσματική -  μέθοδο της τεχνητής αντιπαράθεσης μεταξύ των κοινωνικών ομάδων. Αφού σπείρουν την αμφιβολία και την καχυποψία μεταξύ των διαφόρων κλάδων των εργαζομένων, αποσύρονται στη σκιά τους και παρακολουθούν το ξέφτισμα και τη διάλυση κάθε προσπάθειας αντίστασης και διεκδίκησης. Συνεργός τους και το συνδικαλιστικό αρχοντολόι, με το δικό του ιδιαίτερο ρόλο.

Χρόνια τώρα, το σύστημα πριμοδοτούσε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες με προνόμια και....
οφίτσια – που άφηναν να φαντάζουν και σαν κατακτήσεις των εργαζομένων, τρομάρα τους – και το συνδικαλιστικό αρχοντολόι εξαργύρωνε τις «επιταγές» με την ποδηγέτηση των άμοιρων εργαζομένων σε δράσεις και πρακτικές περιθωριακές και ακίνδυνες για την καρδιά του συστήματος.

Και ο χορός καλά κρατούσε όλα αυτά τα χρόνια.

Ο εργαζόμενος στη γωνιά και τα «στελέχια» (συμπαθάτε με για το νεολογισμό) του εργατοπατερισμού, με το πληρεξούσιο της αντιπροσώπευσης στο χέρι, απαλλαγμένα από κάθε αμαρτία.

Ήρθαν όμως ….«…δίσεκτοι καιροί και μήνες οργισμένοι κι έπεσε το θανατικό …» όπως με τραγικό τρόπο ακούγεται στο δημοτικό τραγούδι (παραλογή).

Οι εργαζόμενοι βρέθηκαν απροετοίμαστοι και ακάλυπτοι μπροστά στην ολομέτωπη επίθεση που δέχτηκαν, από δυνάμεις κατοχής, ενώ τα …«στελέχια» ανέλαβαν τώρα να αποτελειώσουν αυτό που το μαστόρευαν και για το οποίο εκπαιδεύονταν χρόνια: Να ακυρώσουν στην πράξη την κάθε ενωτική συλλογική πρωτοβουλία και δράση που θα προέρχεται από τους ίδιους τους εργαζόμενους.

Έτσι φτάσαμε στο σήμερα, και μπροστά στο δίλημμα: Σαν εργαζόμενοι, σαν πολίτες αυτού του τόπου, θα ζήσουμε ή θα πεθάνουμε;

Δυστυχώς για τον τόπο και τους ίδιους τους εργαζόμενους (μελλοντικούς ανέργους) η απάντηση ξαναδίνεται πάλι με τη φωνή των …..«στελεχιών».

Έβγαλαν από το αραχνιασμένο χρονοντούλαπο το πληρεξούσιο της αντιπροσώπευσης και τη δονκιχωτική πανοπλία τους και όρμησαν ξανά εναντίον των ανεμόμυλων.

Την ώρα που η χώρα φλέγεται απ` άκρη σ` άκρη, την ώρα που κάνουμε καθημερινή καταμέτρηση των νεκρών και των ετοιμοθάνατων, αυτοί προτάσσουν τα στενά …. κλαδικά τους αιτήματα!!!

Την ώρα που οι κατοχικές δυνάμεις προελαύνουν και διαλύουν τη χώρα, αυτοί ζητούν να αρθούν οι απολύσεις.

Ακόμα κι αν δεχτώ ότι καταφέρνουν να ακυρώσουν όλες τις απολύσεις, παραμένει το τραγικό ερώτημα: αύριο ποιος θα έχει σειρά στο πήδημα από το μπαλκόνι του σπιτιού του;

Μήπως πρέπει να το φέρω πιο κοντά στην πραγματικότητα το ερώτημα;

Ας το κάνω.

Αύριο ποιος θα έχει σειρά να ψάχνει για σπίτι με μπαλκόνι, για να κάνει το τελευταίο του άλμα, μιας και το δικό του σπίτι θα του το έχουν πάρει οι κατακτητές;

Ποιος είναι τόσο αφελής ώστε να πιστεύει ότι σώζοντας τη δουλίτσα του έσωσε το σπίτι του, τη ζωή τη δική του και της οικογένειάς του ;

Όλοι αυτοί που μέχρι σήμερα έφτασαν να επιλέξουν το θάνατο αντί της ζωής που ζούσαν, ήταν απελπισμένοι άνεργοι ;

Όχι, βέβαια ! Οι περισσότεροι ήταν απελπισμένοι …. εργαζόμενοι.

Αυτή την απελπισία σού επιφυλάσσουν, ακόμα κι αν κρατήσεις τη δουλειά σου. Θα σου την μετατρέψουν από δουλειά σε δουλεία, και θα κάνουν τη ζωή σου ένα καθημερινό μαρτύριο. Γιατί στόχος τους είναι να σε σπάσουν, να παραιτηθείς από τη ζωή, να παραδώσεις, αμαχητί, όλο το βιος σου και να εξαφανιστείς από το «οικόπεδο» που διεκδικούν, σαν ενοχλητική αλογόμυγα. Η ιστορία δεν είναι παιγνίδι. Ή θα φύγουν αυτοί ή θα φύγεις εσύ.

Δάσκαλε !!! Απευθύνομαι σε σένα. Στην καρδιά και το μυαλό σου. Στην καρδιά και το μυαλό όσων κουβαλάνε το βαρύτατο φορτίο της λέξης ΔΑΣΚΑΛΟΣ !

Δεν απευθύνομαι σε εκπαιδευτικούς (που τους έμαθαν να αποδέχονται την ιδιότητα και το ρόλο του εκπαιδευτή, σαν να έχουν να κάνουν με σκυλάκια και μαϊμούδες, που μπορείς να εκπαιδεύσεις.) Δεν απευθύνομαι σε…. εκπαιδευτικούς, άβουλους υπαλληλίσκους και διεκπεραιωτές.

Απευθύνομαι σε ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ !  

Σε ανθρώπους φωτισμένους, που νιώθουν αγωνία και πόνο κάθε φορά που η ματιά τους διασταυρώνεται με τα αθώα μάτια του παιδιού.

Σε ανθρώπους που ριγούν στη σκέψη ότι στο μεγαλύτερο διάστημα της μέρας, της εβδομάδας, του μήνα, τα μάτια αυτά αντικρίζουν το Δάσκαλο περισσότερο από τους γονείς  και ότι ακουμπάνε με εμπιστοσύνη πάνω στα μάτια και το … «μπόι» τού Δασκάλου.

Σε ανθρώπους που λαχανιάζουν από το ασήκωτο φορτίο που νιώθουν, όταν βλέπουν στον καθρέφτη των αθώων ματιών τού παιδιού, να καθρεφτίζεται η αγωνία των γονιών που, σκυμμένοι στο μεροκάματο, ακούμπησαν πάνω στις πλάτες του Δασκάλου ό, τι πιο πολύτιμο, ό, τι πιο ακριβό έχουν στη ζωή τους: Την Καρδιά τους, το Όνειρό τους και την Ελπίδα τους. ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥΣ !

Απευθύνομαι μόνο σ` αυτούς, που δε βρίσκουν ύπνο έχοντας μπροστά στα μάτια τους τη, γεμάτη αγωνία για το αύριο, ματιά του εφήβου, που νιώθει να περιζώνεται από χιλιάδες αγωνίες και ερωτήματα : πού, πότε, ποιος και γιατί.

Πάνω σου ακουμπά η ματιά τους, Δάσκαλε, και σου …«περιποιεί υψίστη τιμή» η εμπιστοσύνη τους !

Πώς μπορείς να ησυχάζεις, Δάσκαλε, αν σκεφτείς ότι μπορεί αυτό το παιδί να υποθέσει κάποια στιγμή ή να υποψιαστεί ότι έκανε λάθος που σε εμπιστεύτηκε;

Πού θα βρει καταφύγιο, πάνω στη Γη, η συνείδησή σου, τη μέρα που θα νιώσεις ότι το παιδί αυτό σε αποκαθήλωσε, μέσα του, και σε πέταξε στα αζήτητα, επειδή διαπίστωσε ότι δε νοιάστηκες για το μέλλον του, για την αυριανή του τύχη και ότι δεν ήσουν άξιος της εμπιστοσύνης του ;  Ότι ήσουν ένα γράμμα κενό;

Όταν καταλάβει ότι δεν πάλεψες για το μισθό του πατέρα του, που δεν έφτανε να γεμίσει το, άδειο από φαγητό, τραπέζι.

 Ότι δε νοιάστηκες για τις νύχτες που ξενυχτούσε με το μολύβι στο χέρι, τουρτουρίζοντας από την παγωνιά του σπιτιού του.

 Ότι δεν κρυφάκουσες το βογκητό τού παππού του, που αργόσβηνε χωρίς περίθαλψη και φάρμακα.

Με ποιο δικαίωμα θα του ζητήσεις να στηρίξει τον αγώνα σου για τη θεσούλα σου και το μισθουλάκο σου;

Όταν καταλάβει ότι τα όσα … «ηρωικά» έλεγες για τη ζωή, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από πομφόλυγες.

 Όταν καταλάβει ότι είχες τόσο κοντόφθαλμη αντίληψη και γνώση των πραγμάτων, ώστε να μην αντιλαμβάνεσαι ότι η χώρα του, και χώρα σου, ήταν υπό κατοχή.

Όταν καταλάβει ότι  εσύ, ανυποψίαστος, ίσως και αδιάφορος ή άβουλος, - παρ` ό, τι ……… «γραμματιζούμενος» και σοφός - ζητούσες έλεος από τους κατακτητές με …… κλαδικά αιτήματα και έννοια μόνη τη διασφάλιση της θεσούλας σου.

Όταν δει ότι αρνήθηκες να σμίξεις, σε κοινό αγώνα μαζί μ` αυτόν και τους γονιούς του.

 Ότι δεν έμεινες πιστός στις διδαχές σου και δε στάθηκες  γίγαντας (όπως σε είχε ζωγραφίσει στην καρδούλα του).

Ότι του αρνήθηκες την ευκαιρία  να διαολοστείλετε μαζί, μια και καλή, τα καθάρματα από τον τόπο μας και να κερδίσετε μαζί, όλα αυτά κι άλλα τόσα για τα οποία παλεύατε,  τότε θα μισήσει κι εσένα και την κοινωνία.

Σύντομα θα τον βρείς απέναντί σου, να ενσαρκώνει ό, τι πιο αντιδραστικό έχεις δει στους εφιάλτες σου. Τότε να μην τον κατηγορήσεις. Μη βιαστείς να  τον κατατάξεις στη χορεία των αλητών, των φασιστών και των καθαρμάτων.

Τότε τρέξε στον καθρέφτη και ρώτα την αφεντιά σου να σου πει πού βρισκόταν, όταν οι άλλοι πάλευαν να απαλλαγούν από τους δυνάστες κατακτητές.

Να είσαι σίγουρος ότι θα σου δικαιολογηθεί, λέγοντάς σου ότι και η αφεντιά σου πάλευε, αλλά για …… τη θεσούλα της και το μισθουλάκο της. Ότι πάλευε για μια ζωούλα μες στη μιζέρια !!!! Ότι αποποιήθηκε τον μεγαλειώδη τίτλο του ΔΑΣΚΑΛΟΥ, για να σου εξασφαλίσει μια φετούλα – μίζερη μεν και καχεκτική, αλλά – ψωμί.

Θα συγκατανεύσεις, θα δεχτείς τη δικαιολογία ή θα φτύσεις τον καθρέφτη ;

Αυτή τη ζωή, θα δεχτείς να παραδώσεις στα παιδιά τα δικά σου και στα παιδιά όλων αυτών που σου τα εμπιστεύτηκαν;

Θα αποποιηθείς τον τιμητικό τίτλο του Δασκάλου και θα ζήσεις σαν ένας θλιβερός ψωμοζήτουλας ;

Άκου, δάσκαλε ! ( Το [ δ ] το γράφω με μικρό τώρα. Φρόντισε να γίνει  κεφαλαίο. Ξέρει αυτό. Γνωρίζει και αφουγκράζεται καταστάσεις κι ανθρώπους. Αυτό από μόνο του κρίνει πότε πρέπει να γιγαντωθεί και πότε να συρρικνωθεί, μέχρι εξαφάνισης.)

Οι καιροί που ζούμε δεν έχουν τίποτε το κοινό με αυτούς που ζήσαμε μέχρι τώρα. Ίσως να είναι πιο δύσκολοι ακόμα και από την κατοχή που έζησαν και αντιπάλεψαν οι γονιοί μας. Λέω ίσως, γιατί τότε είχαν την …. «τύχη» να βλέπουν τον εχθρό  - και τα όπλα του -  κατάφατσα. Ήξεραν με τι είχαν να κάνουν και ανάλογα έπαιρναν και τις αποφάσεις τους. Σήμερα είμαστε πάλι υπό κατοχή, αλλά με όπλα ύπουλα και αφανή. Τα αποτελέσματα όμως είναι τα ίδια. Χάνουμε περιουσίες, συνανθρώπους μας, όνειρα και ελπίδες για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.

Διώχνουν τα παιδιά μας από τον τόπο μας και σε λίγο θα μας φυλακίζουν, με εντολή των Ράιχενμπαχ, Φούχτελ, Τράα, Τόμσεν  κ.ά. Εξαγοράζουν, σε τιμή λαϊκής αγοράς, την πατρίδα μας και μας οδηγούν στην κατάντια μιας εξαθλιωμένης μάζας ανθρώπων, νομάδων.

Δεν είναι ώρα για …. «κλαδικά» και μεμονωμένα αιτήματα.

Αν το διακύβευμα είναι ζωή ή θάνατος, τότε είναι η ώρα να πάρεις τις αποφάσεις σου, με ποιους θα πας και ποιους θ` αφήσεις.

Δεν τους ζητάμε τίποτε, δεν προσδοκάμε τίποτε απ` αυτούς.

Ένα και μοναδικό πρέπει να είναι, από δω και πέρα, το αίτημα για κάθε κλάδο εργαζομένων, για κάθε πατριώτη. Ανατροπή τώρα.

Πάλεψε να συσπειρώσεις γύρω σου κάθε εργαζόμενο από κάθε κλάδο, κάθε πατριώτη που πονά το σπίτι του, τα παιδιά του, τον ευλογημένο τόπο που μας παρέδωσαν οι πατεράδες μας και χέρι χέρι να οργανώσουμε τον εφιάλτη των προδοτών και των δωσίλογων. Τη μεγαλειώδη ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ.

Δεν κινδυνεύεις να χάσεις τίποτε απολύτως!

 Έχεις να κερδίσεις τη λευτεριά σου, τη ζωή σου και την αξιοπρέπειά σου!

Με αυτόν τον τρόπο, τους είναι άχρηστα τα ΜΑΤ και τα χημικά. Και το ξέρουν. Γι` αυτό τρέμουν μια τέτοια εξέλιξη. Το μόνο που τους στηρίζει, είναι η τακτική των πουλημένων τομαριών του συνδικαλισμού και η κακομοιριά του μοιρολάτρη φραπεδοραγιά.

Αν δεν ανήκεις σε καμιά από τις δυο τελευταίες κατηγορίες, τότε ανήκεις στο μεγάλο σύνολο των πατριωτών.

 Άλλωστε, δάσκαλε, μην ξεχνάς….

Τα μάτια των μαθητών σου σε παρακολουθούν  σε κάθε σου κίνηση.

Μην αφήσεις να τα στείλουν στα σκλαβοπάζαρα της ξενιτιάς με την καταδίκη να  αντικρίζουν «ξένους»  ουρανούς.

Δε με αφήνει να κοιμηθώ, το τραγούδι της Μ. Δημητριάδη (σε στίχους του Κ. Χ. Μύρη και μουσική Γ. Μαρκόπουλου), που περιγράφοντας τη ζωή και το θάνατο ενός πάμπτωχου γερο δασκάλου σε κάποιο, ξεχασμένο από το Θεό, ακριτικό χωριό, τελειώνει με τους στίχους:

Κάποιος αργόσχολος ειρηνοδίκης

βρήκε το κείμενο της διαθήκης

όπου διαβάσαμε το λόγο αυτό:

Στον τάφο θά` θελα σαν θα πεθάνω

πως ήμουν δάσκαλος να γράψουν πάνω

και δίχως λάθη, παρακαλώ.

Κι ο μεγάλος ΔΑΣΚΑΛΟΣ της πατρίδας μας, ο Κωστής Παλαμάς, που ήταν από τους πρώτους πνευματικούς ανθρώπους της εποχής του που σάλπισε τον ξεσηκωμό για αντίσταση κατά της γερμανικής κατοχής, έγραφε….

«Χρωστάμε σ` όσους ήρθαν,

πέρασαν, θα` ρθουν, θα περάσουν.

Κριτές, θα μας δικάσουν,

οι αγέννητοι, οι νεκροί»

Αν είναι κάτι που φοβάμαι πιο πολύ, Δάσκαλε, για τη στάση που κρατώ στη ζωή μου, είναι η κρίση, όχι των ζωντανών αλλά αυτής της γενιάς που δε θα γεννηθεί ποτέ, εξ αιτίας της εξαθλίωσης που επέβαλαν στον τόπο μας οι βρομεροί προδότες.

Σήκωσε το μπόι σου, Δάσκαλε, τίμησε τον τίτλο σου κι οργάνωσε την πάλη σου για την ανατροπή τους. Το χρωστάμε στα παιδιά που γεννήσαμε, στα παιδιά που καταθέτουμε την ψυχή μας με τη διδασκαλία μας, αλλά κυρίως, σ` αυτά τα άμοιρα, που δε θα γεννηθούν ποτέ.

Ο Κώστας Γιαννιώτης είναι δάσκαλος και μέλος του Εθν. Συντον. Συμβουλίου του ΕΠΑΜ

Αναδημοσίευση από ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ - Ε.ΠΑ.Μ.