του Καρτέσιου
Προσπαθώ να κόψω το κάπνισμα. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ήταν τόσο μεγάλο
λούκι. Ίσως επειδή μου αρέσει το κάπνισμα και το κόβω μόνο και μόνο για
να μην πληρώνω φόρους στο κράτος. Για τον ίδιο λόγο αφήνω το αυτοκίνητο
να σαπίζει ακίνητο. Δε βάζω βενζίνη για να μην πληρώνω φόρους στο
κράτος. Για τον ίδιο λόγο πέρσι τον χειμώνα ήμουν με αυτούς που ψηφίσαμε
να μην πάρουμε πετρέλαιο στην πολυκατοικία.
Προσπαθώ να καταναλώνω όσα λιγότερα μπορώ. Να γίνομαι όσο το δυνατόν
αυτάρκης. Να έχω όσο το δυνατόν λιγότερα πάρε δώσε με το Κράτος. Ναι,
έχω pc και πληρώνω σύνδεση για σταθερό τηλέφωνο και ίντερνετ. Τα εντελώς
απαραίτητα. Δεν είπα ότι αποφάσισα να μονάσω. Αν αποφασίσω συνειδητά να
γίνω ερημίτης, θα τα κόψω κι αυτά.
Ως τότε θα παραμείνω παρατηρητής αυτού του πολιτικού συστήματος και των
κομμάτων, που είναι κομμάτια της ίδιας πίτσας. Μία σπέσιαλ με απ’ όλα.
Κομμουνιστές φιλελεύθερων πρακτικών, αριστεροί ριζοσπάστες του «νόμιμου
μονόδρομου και της τάξης», τριτοκοσμικοί «σοσιαλιστές» που ξέπεσαν πριν
προλάβουν να χορτάσουν τον νεοπλουτισμό τους και δεξιοί που
κεντροφασίζονται διαρκώς αναζητώντας αναγνώριση ύπαρξης άλλοτε από τη
Γαλλία, άλλοτε από τις ΗΠΑ κι άλλοτε από τη Γερμανία.
Όλοι αυτοί θεωρούν πως έχουν δίκιο. Μόνο αυτοί. Κατέχουν την απόλυτη
αλήθεια. Αν τους ασκήσεις κριτική «διακατέχεσαι από αντι – κομμουνιστικό
μένος», «παραχαράσσεις το πραγματικό νόημα της σύγχρονης Αριστεράς»,
«είσαι αντι-εκσυγχρονιστής και λαϊκιστής» ή «μια Κασσάνδρα που θέλει την
Ελλάδα εκτός Ευρώπης». Αυτές είναι οι άμυνές τους και τα επιχειρήματά
τους. Ως εκεί φτάνουν. Τους ενοχλεί λιγότερο να δηλώνεις σύμφωνος με
όλους, παρά να εκφράζεις καχυποψία έστω και για έναν τους. Αμέσως
συσπειρώνονται, διότι στηρίζουν και σιτίζονται από το ίδιο σύστημα.
Προσπαθώ, λοιπόν, να απέχω όσο μπορώ. Όχι μόνο από την «πίτσα σπέσιαλ με
απ’ όλα», αλλά κι από την κοινωνία που προμηθεύει με άλλοθι όλη αυτή
την πολιτική παρακμή. Αν αυτοί που ήταν στον Ρέμο στη Μύκονο ήταν μια
«εξαίρεση» κι αν αυτοί που ήταν στον Κιάμο στη Χαλκιδική ήταν μια ακόμη
«εξαίρεση», αν αυτοί που τρέχουν στις συναυλίες του Βέρτη είναι μια άλλη
«εξαίρεση», αυτοί που φέρνουν το «Πρώτο Θέμα» πρώτο σε κυκλοφορία είναι
μια διαφορετική «εξαίρεση», αυτοί που συντηρούν αγοράζοντας όλα τα
περιοδικά με τα κουτσομπολιά για τις άγνωστες βυζαρούδες των τηλεοπτικών
πρωινάδικων είναι μια επιπλέον «εξαίρεση», ε συγγνώμη αλλά αν
προσθέσεις αυτές κι άλλες τόσες εξαιρέσεις φτιάχνεις τον κανόνα. Μην
τρελαθούμε κι εντελώς τώρα δηλαδή.
Δεν πάει να γράφει ο Guardian ότι πλέον δεν υπάρχει «λίπος»; Υπάρχει και
παραϋπάρχει σε μία νέα μεσαία τάξη που δημιούργησε η κρίση. Μια τάξη
νεολαμόγιων που ήρθε να καλύψει το κενό που άφησαν οι νεόφτωχοι στα
μεσαία στρώματα. Είναι το στήριγμα και το άλλοθι της κυβερνητικής
πολιτικής. Αν κάποια στιγμή ξεκινήσουν οι πλειστηριασμοί πρώτης
κατοικίας θα ζήσουμε το εξής επικοινωνιακό φαινόμενο: Θα εμφανιστούν
περιπτώσεις κάποιων από αυτά τα λαμόγια που έχουν 4 διαμερίσματα και 3
εξοχικά, να χάνουν από την τράπεζα τη δηλωμένη «κύρια κατοικία τους». Θα
βγουν λοιπόν οι Κεδίκογλου και θα μας πείσουν ότι αυτή είναι η
πλειοψηφία των «θυμάτων των τραπεζών» κι ότι η κυβέρνηση «δεν είναι
ανάλγητη».
Την ίδια ώρα, στα παρασκήνια και στα σιωπηλά, κόσμος και κοσμάκης θα
πετάγεται στο δρόμο χάνοντας το μοναδικό ρημαδόσπιτό του που αγόρασε με
δανεικά. Όμως η μαγική εικόνα θα έχει πλασαριστεί με την πολύτιμη
συνεισφορά των νεολαμόγιων. Τότε πραγματικά ελπίζω να γίνει η αποκάλυψη
του χάους και το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» να βρει την απόλυτη δικαίωσή
του. Διότι όλοι ξέρουμε για τα νεολαμόγια. Όλοι υποπτευόμαστε ότι
κάποιοι κρύβουν στο υπόγειο «αλεύρι και λάδι». Όμως τώρα απλώς δεν τους
συμπαθούμε. Όταν μας πάρουν το σπίτι και δούμε τον ροδομάγουλο να
ρεύεται από το πολύ φαΐ, θα γεννηθεί το μίσος.
Τότε ίσως αλλάξει κάτι. Γιατί τη λύση θα την δώσει η απόγνωση κι όχι η
ψεύτικη και γενικόλογη ελπίδα. Όταν βρεθεί πεινασμένος κόσμος στο δρόμο
δε θα υπάρχει ούτε η πολυτέλεια για διαφωνίες μεταξύ συνιστωσών και
γραμμών, ούτε ο χρόνος για διευκρινίσεις εκ μέρους των τοπικών
κυβερνητικών και συνεργαζόμενων βουλευτών. Εκεί στον πάτο που θα
συναντηθούμε δε θα υπάρχει καιρός για αναδιαρθρώσεις και διορθωτικές
κινήσεις. Η τελευταία μάχη θα είναι και νικητής θα βγει ο πιο
απεγνωσμένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου