Ξέρω τι να παίξω στα παιδιά …, του Γιάννη Μακριδάκη

Τις προηγούμενες μέρες συναντήθηκα με μαθητές σε κάποια σχολεία στην Αθήνα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι τα παιδιά, κυρίως αυτά του Λυκείου, με τα οποία μπορέσαμε και εμβαθύναμε κάπως, με είδαν με περισσότερο ενδιαφέρον ως άνθρωπο που ζει όπως ζει, παρά ως συγγραφέα. 

Η ιδιότητα του συγγραφέα και το ότι μιλούν με κάποιον που έχει γράψει ένα βιβλίο το οποίο διάβασαν, δεν τους δημιούργησε τόσο μεγάλη εντύπωση όση κάποιες απλές πληροφορίες καθημερινότητας, που βγήκαν αυθόρμητα ως απαντήσεις στις ερωτήσεις τους.

Όταν π.χ. τους απάντησα ότι δεν έχω τηλεόραση στο σπίτι μου εδώ και περίπου δεκαπέντε χρόνια ή όταν τους είπα ότι δεν πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ τα τελευταία τρία χρόνια, η έκπληξή τους ήταν εμφανής και τεράστια. Σαν να πίστευαν ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ζήσει άνθρωπος μακριά από τηλεόραση και σούπερ μάρκετ.

Τα παιδιά είναι τα θύματα των μεγαλυτέρων που έχουν γύρω τους κι από τους οποίους μπολιάζονται στην μονοδιάστατη και αδιέξοδη ζωή εντός του χρηματοοικονομικού συστήματος, ευνουχίζονται, υπόκεινται σε λοβοτομή από μικρά και δεν έχουν ιδέα των δυνατοτήτων και δεξιοτήτων τους αν αυτές δεν έχουν να κάνουν με πτυχία και θέσεις εργασίας. Καμία άλλη διέξοδος και δυνατότητα ζωής δεν τους δίνεται παρά μόνο αυτή που τα θέλει αναπτυσσόμενα και ειδικευόμενα γρανάζια κυκλοφορίας χρήματος.

Όλα τα άλλα συστήματα που υπάρχουν, ζουν, αναπτύσσονται και λεηλατούνται από το επικυρίαρχο σύστημα του αστισμού δεν μπορούν ούτε να τα διανοηθούν και δικαίως.

Ξεκινήσαμε λοιπόν την προσέγγισή μας στο θέμα, με το παράδειγμα του πρόσφατου περιστατικού στην Χαλκίδα. Ένας υπάλληλος εταιρίας σεκιούριτι, ο οποίος κατά λάθος πάτησε το κουμπί του ειδικού κουτιού μεταφοράς χρημάτων και τα κατέστρεψε βάφοντάς τα κόκκινα. Η ζημιά ήταν 200.000 ευρώ. Όταν κλήθηκε να πληρώσει τη ζημιά που προκάλεσε, χρεώθηκε 10 λεπτά του ευρώ για κάθε χαρτονόμισμα που κατέστρεψε διότι τόση είναι η πραγματική του αξία, κι ας αναγράφει πάνω του 5, 10, 100 ή 500 ευρώ.

Τα παιδιά κατάλαβαν πολύ καλά ότι με ένα χαρτί που έχει αξία όσο 10 λεπτά του ευρώ αλλά φέρει τον αριθμό 500, μπορεί ο κάθε αστός καταναλωτής να σπαταλήσει φυσικούς πόρους αξίας 500 ευρώ. Με ένα μόνο τόσο δα ευτελές χαρτί μπορεί ο αστός να κάνει τεράστια ζημιά στο φυσικό οικοσύστημα που τον ζει. Όλοι βέβαια μπορούν να την προξενήσουν αυτή τη ζημιά, αρκεί να κατέχουν το χαρτονόμισμα, αλλά ο αστός, ο έγκλειστος εντός του χρηματοοικονομικού συστήματος, ο αστός που έχει ως βιότοπο το χρηματοοικονομικό περιβάλλον κι όχι το φυσικό, κάνει χιλιάδες φορές περισσότερη ζημιά από κάθε άλλον διότι δεν την αποκαθιστά, δεν την αναπληρώνει ούτε στο ελάχιστο.

Τα παιδιά επίσης κατανόησαν ότι είναι η μέγιστη ύβρις και εξευτελισμός να σπαταλάει ένας άνθρωπος την μία και μοναδική του ζωή, ενοικιάζοντας τον εαυτό του, την ψυχή του, το κορμί του σε ένα ανήθικο σύστημα, το οποίο στο τέλος του μήνα θα του δώσει ως αντίτιμο ένα χαρτί αξίας 10 λεπτών του ευρώ, για να σπαταλήσει αυτός με τη σειρά του, μετά τον εαυτό του και τους φυσικούς πόρους που του αναλογούν δίχως να έχει σκεφτεί ούτε στιγμή πώς αυτοί παράγονται, υπάρχουν και βρίσκονται στην διάθεσή του όποτε τους χρειαστεί.

Ήταν πολύ εποικοδομητικές τελικά οι συναντήσεις αυτές με τα παιδιά. Κάποια από αυτά κατάλαβαν με την πρώτη ότι δεν υπάρχει μόνο αυτό το σύστημα, μέσα στο οποίο τα γέννησαν και τα μεγάλωσαν οι γονείς τους και η κοινωνία, ότι αυτό είναι απλά ένα υποσύνολο και ότι υπάρχει γύρω τους το υπερσύνολο, το φυσικό οικοσύστημα με την μία και μόνη αληθινή του οικονομία κι είναι τόσο δυναμικό και εμφανές που δεν μπορούν να μην το αντιληφθούν ακόμα και με τα μάτια σφραγισμένα και τις ψυχές αιχμάλωτες, όπως τα εκπαιδεύουν. Κατάλαβαν ότι όποιος δεν ζει εντός αυτού του ανήθικου και αδιέξοδου υποσυνόλου, δεν είναι απλώς κάποιος αντισυστημικός παράξενος ή εξωγήινος τύπος αλλά ένας άνθρωπος που ανήκει απλά στο άλλο σύστημα, το βασικό, το αυθύπαρκτο και το άπειρο. Κατάλαβαν ότι κάποιοι άνθρωποι αλλά και όλα τα υπόλοιπα πλάσματα αυτού του οικοσυστήματος ζουν και προτείνουν μιαν άλλη ζωή, η οποία είναι απολύτως εφικτή για τον καθένα, αρκεί να ανοίξει τους ορίζοντές του και να δει λίγο πιο έξω από τα σύρματα και τα τείχη εντός των οποίων μετοίκησε και διαβιεί ή γεννήθηκε και υπάρχει.

ΠΗΓΗ:  http://yiannismakridakis.gr