Αποκλειστική ειδικότητα, αν όχι συνειδητή και προγραμματισμένη επιδίωξη του σύγχρονου δημαγωγού-τυράννου, είναι να κάνει το δημόσιο βίο βορβορώδη. Μέσα σε ένα τέτοιο βόρβορο πνίγει κάθε τίμια φωνή, μέσα σε ένα τέτοιο νέφος ηθικής ασφυξίας ο καλός ταυτίζεται με το φαύλο και ο λαός εθίζεται στις δύσοσμες αναθυμιάσεις των σκανδάλων και των ολέθριων πολιτικών. Έτσι, τα βαριά ανομήματα της πολιτικής ζωής του τόπου παραμένουν σχεδόν αθέατα, καθώς οι συνειδήσεις των πολλών παραλύουν και τα ηθικά αντανακλαστικά του λαού αφλογιστούν.
Ο λαός από την απόγνωση περνάει στην αηδία γι αυτό που λέγεται δημόσια ζωή. Εύκολα και άκριτα “βάζει στο ίδιο τσουβάλι” τους μεγάλους .... δημιουργούς μαζί με τους ολετήρες, τους καταστροφείς της προόδου του! Έχει χαθεί το μέτρο αξιολόγησης, πράγμα που ακριβώς επιδίωκε ο πολιτικός του τύραννος.
Οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, ανεξάρτητα της δυσλειτουργίας του δημόσιου τομέα που είναι αποτέλεσμα της πολιτικής καχεξίας, γίνονται άκριτα. Χωρίς στοιχειώδη αξιολογικά κριτήρια. Με εξαίρεση βέβαια των διαφόρων ημετέρων των διαφόρων “νάνων” της πολιτικής, που φρόντισαν ήδη την απόσπαση τους στα κομματικά γραφεία και σε άλλους φορείς….
Απολύονται με συνοπτική διαδικασία υπάλληλοι με 20ετή και πλέον εργασία και ευρισκόμενοι σε ηλικία αποτρεπτική για την εξεύρεση άλλης δουλειάς όχι απλώς στο εγγύς μέλλον, αλλά ούτε στο απώτερον. Και μπορεί να είχαν προσληφθεί στο Δημόσιο δια της τεθλασμένης και να είναι “θύματα” του πελατειακού παλαιοκομματικού καθεστώτος, δεν σημαίνει ωστόσο ότι πρέπει να εξοβελιστούν στην έρημο της ανεργίας και της προσωπικής απαξίωσης με όλες τις επιβαρυντικές συνέπειες για την οικογένειά τους και τη ζωή τους γενικότερα.
θα αντιτάξει κανείς την αναγκαιότητα μείωσης του μισθολογικού κόστους του Δημοσίου και την επιτακτική αντίδραση της Τρόικας. Και κάποιος άλλος θα επιχειρηματολογήσει για τα δεινά που έχει επισωρεύσει στην κοινωνία η φυγοπονία και η αδιαφορία υπαλλήλων του δημόσιου τομέα, ενώ πολλοί θα αναφερθούν στην ανεργία με τις… εκτρωματικές διαστάσεις του ιδιωτικού τομέα. Ναί, αθροίζοντας τα επιχειρήματα καταλήγουμε ίσως αβασάνιστα στο συμπέρασμα ότι καλώς γίνονται οι απολύσεις και επιτέλους επέρχεται κάθαρση και αναδιάρθρωση στο Δημόσιο. Αυτό το “συμπέρασμα” διευρύνει ταυτόχρονα και το χάσμα της καχυποψίας και του φθόνου μεταξύ δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων, αλλά μόνο στους πάσχοντες από αβδηριτισμό μπορεί να χρεωθεί η άποψη ότι τελικά οι απολύσεις συμβάλλουν στον έλεγχο των δημοσίων δαπανών. Κι αυτό, όταν ο πολίτης με τη στοιχειώδη νοητική διεργασία μπορεί εύκολα να διαπιστώσει την…ευδιάκριτη υποκρισία των κυβερνώντων σ’ ό,τι αφορά την πραγματική μείωση των δαπανών του Δημοσίου που σχετίζονται με τη…τσέπη τους και τις εν γένει δραστηριότητές τους!..
Ο σύγχρονος τυραννικός κυβερνήτης αυτό επιδιώκει: Να ενσπείρει τη διχόνοια και την αμφισβήτηση στα λαικά στρώματα. Να κυριαρχήσουν φόβοι, φθόνος, ανασφάλειες και ψευδώνυμες αμφιβολίες, ώστε και τα ξένα συμφέροντα με κυνική αναίδεια να πρακτορεύει και τα εγχώρια με ευπείθεια, ακόμα και δουλοπρέπεια να υπηρετεί…Φυσικά, για να “θολώσει τα νερά”, στρέφεται ενίοτε με λυσσαλέα επιθετικότητα εναντίον τους. “Κίβδηλος γαρ και αγαθομανής”, διότι είναι ψεύτης και υποκριτής, κατά τον Δημόκριτο. Σύμφωνα δε με την άποψη του Αισχύλου πάσχει από την “πλέον αισχρή αρρώστια που είναι τα πλαστά λόγια”.
Και ο μεγάλος Πλάτων στην “πολιτεία” του δίνει μια άλλη διάσταση και ερμηνεία στις σκέψεις και τις πράξεις του τυράνωου: Είναι η “λαθραία επιμιξία” του και οι κακές συναναστροφές του εκείνες που δυναμώνουν τις επιθυμίες του και τον καθιστούν ηθικά αδιάφορο, παράφορο ή μανιοκαταθλιπτικό!
Μήπως αναγνωρίζουμε κάποιον σύγχρονο τύραννο στην έξοχη περιγραφή του Πλάτωνα; Λέω, μήπως;
Από Freepen
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου