Η Ομηρία της Ελλάδας και το Χρέος της Αξιοπρέπειας

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

«Ήταν οι καλύτερες μέρες, ήταν οι χειρότερες μέρες,

ήταν τα χρόνια της σοφίας, ήταν τα χρόνια της άγνοιας… 

ήταν η άνοιξη της ελπίδας και ήταν ο χειμώνας της απελπισίας

είχαμε μπρος μας τα πάντα, είχαμε μπρος μας το τίποτε».

[Κ. Ντίκενς, Ιστορία Δύο Πόλεων]

Είμαστε σε μια ταραγμένη μεταβατική εποχή όπου έχουν καταρρεύσει δραματικά όλοι οι θεσμοί συλλογικής πίστης του νεώτερου δυτικού κόσμου.

Τα μαζικά μέσα προπαγάνδας και παραπληροφόρησης προσπαθούν καθημερινά να μας....
πείσουν για το αναπόφευκτο της «παγκοσμιοποίησης» και ότι όλα γίνονται τυπικά και νόμιμα με την αποδοχή των παθητικοποιημένων (από τους ίδιους) λαϊκών μαζών.

Για πρώτη φορά στην ιστορία αποσκοπείται και επιχειρείται μιας τεράστιας έκτασης χειραγώγηση των υποκειμένων της ιστορίας, των λαών και των πολιτών, χάρη στη σύγχρονη τεχνολογία μαζικού «υπνωτισμού» και mind control. Στόχος η ανεξέλεγκτη και χωρίς αντίσταση μετάβαση στην προγραμματισμένη «νέα τάξη».

Αυτό που αποσιωπάται, όμως, είναι ότι κάθε μεταβατική εποχή είναι, ιστορικά, περίοδος μεγάλων εξεγέρσεων και συγκρούσεων, εποχή μεγάλων επαναστάσεων, όπως τα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης που περιγράφει ο Ντίκενς στην «Ιστορία Δύο Πόλεων».

Το αναπόφευκτο ή όχι των νέων σχέσεων, θεσμών και δομών, θα κριθεί μέσα από σκληρές κοινωνικές συγκρούσεις, πολέμους και μεγάλες θυσίες στον πραγματικό ιστορικό χρόνο και όχι στην virtual reality, από τα ιστορικά πρόσωπα με τα οράματα και τις ελπίδες τους και όχι από τα κατασκευασμένα είδωλα και τα δόγματα της όποιας νομοτέλειας.

Τέσσερις μύθοι έχουν κτιστεί γύρω από την Παγκοσμιοποίηση που τους έχουν επισημάνει πολλοί αναλυτές, ανάμεσά τους και ο Κώστας Βεργόπουλος. «Ο πρώτος και βασικότερος μύθος αφορά την ειρήνη», είπε. Όχι μόνο δεν υφίσταται αλλά, αντίθετα, βλέπουμε την θέση της να έχει πάρει ο μιλιταρισμός και η ωμή στρατιωτική βία… Ένας άλλος μύθος είναι «η ιδέα του κοινωνικού ειρηνισμού».  Σήμερα, αντίθετα, βλέπουμε την άνοδο των κοινωνικών συγκρούσεων σε όλη την Ευρώπη, με την Ελλάδα να πρωτοστατεί. Άλλος ένας μύθος είναι ότι τα κράτη-έθνη θα σβήσουν. Όσο για τον τέταρτο μύθο, τον «ανθρωπισμό», όσο και αν τον εκμεταλλεύονται οι εκπρόσωποι της διεθνούς ελίτ, στην ουσία θα είναι η «γραμμή αντίστασης, η οποία σήμερα ανέρχεται». 

Άλλωστε οι παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στις κρίσεις. Η παγκοσμιοποίηση έχει βλάψει πολλούς ανθρώπους, κυρίως τα μεσαία στρώματα στον ανεπτυγμένο και τα λαϊκά στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Έχει στρεβλώσει τη διεθνή κατανομή των πλουτοπαραγωγικών πόρων προς όφελος των ιδιωτικών συμφερόντων και προς ζημία του κοινού καλού. Η παγκοσμιοποίηση γεννά τελικά μια δυναμική, η οποία, διαψεύδοντας τις χαζοχαρούμενες φανφάρες των γεννητόρων της, οδηγεί σε μια παγκόσμια σύγκρουση μεγάλης κλίμακας.

Από την μια μεριά, βρίσκεται μια διεθνής νεοφιλελεύθερη μεσσιανική ελίτ, έτοιμη να σαρώσει την γη με ξίφος της τα πυρηνικά όπλα και θρησκεία της το ελεύθερο εμπόριο. Από την άλλη, βρίσκεται η ανθρωπότητα και ο πλανήτης, οι οποίοι αντιμετωπίζονται σαν εμπορεύματα προς κατανάλωση, χρήση και απόρριψη. Οι έννοιες του διεθνούς νόμου και της δικαιοσύνης δεν έχουν καμμία επιρροή πλέον.

Η παγκόσμια οικονομική ολοκλήρωση είναι μια παλιά διαδικασία. Οι διεθνείς οικονομικοί δεσμοί ήταν στενότεροι κατά τον 19^ο αιώνα απ’ ό,τι εν πολλοίς στον 20^ο αιώνα. Μερικοί ιστορικοί, όπως ο Kevin O’ Rourke και ο Jeffrey Williamson, πηγαίνουν ακόμα πιο πίσω, στην μεγάλη ανάπτυξη του παγκόσμιου εμπορίου που ακολούθησε τα ταξίδια του Χριστόφορου Κολόμβου και του Βάσκο ντα Γκάμα στο τέλος του 15^ου αιώνα (στο βιβλίο τους «Μετά τον Κολόμβο»). Το οικονομικό σύστημα της «πρώτης παγκοσμιοποίησης», της περιόδου από το 1870 έως το 1914, παρουσίαζε μεγαλύτερη συνοχή. Παρ’ όλα αυτά, όμως, κατέρρευσε μετά το 1914.

Έτσι και τώρα, ιδεολογήματα όπως «ανοικτά σύνορα», «κοινωνία των πληροφοριών», «ανταγωνιστικότητα» …και άλλα αναμασήματα, που ακούμε κατά κόρον μετά την ένταξη στην ευρωζώνη, δεν αποκτούν κανένα νομοτελειακό νόημα επειδή ετσιθελικά «συνωμοτούν» για να τις επιβάλλουν τα χρηματοπιστωτικά κέντρα και μια πληθώρα διαμορφωτών της διεθνούς πολιτικής και της κοινής γνώμης.

Το φραγκικό κατεστημένο που καθοδηγεί την Ευρωπαϊκή Ένωση γνωρίζει πολύ καλά (ασχέτως του τι προσποιείται ότι κάνει) ότι ο δρόμος αυτός είναι πολιτικός και όχι μόνο οικονομικός. Όπως φοβάται, επίσης, ότι υπάρχει πολύ μεγαλύτερη ιστορικότητα στην ενότητα του ελληνορωμαϊκού κόσμου που αρχίζει από τη Μέση Ανατολή και φθάνει στον Ατλαντικό, απ’ όση ενότητα μπορεί να υπάρξει μεταξύ αυτών που βλέπουν την Ε.Ε. ως μια αναβίωση της Ευρώπης του Καρλομάγνου.

Μέσα στην σημερινή Ευρώπη, και πίσω από την υπερεθνική βιτρίνα της, συνεχίζεται αμείωτη η διαχρονική πάλη μεταξύ των δύο αντίθετων πόλων της Ευρώπης: της γερμανογενούς φραγκικής και της ελληνογενούς ρωμανικής. Η αντίθεση αυτή περιγράφεται από τον μεγάλο ρώσσο ορθόδοξο συγγραφέα Φιοντόρ Ντοστογιέφσκυ στο Ημερολόγιο ενός συγγραφέα:

«Από τότε που υπάρχει η Γερμανία, θεωρεί πάντα ως πρωταρχικό της καθήκον τη διαμαρτυρία. Και δεν εννοώ μόνο τις θέσεις του προτεσταντισμού που διατυπώθηκαν από τον Λούθηρο, αλλά τον αιώνιο προτεσταντισμό της, τη συνεχή και αδιάλειπτη διαμαρτυρία (protest), που αρχίζει με την αντίσταση του Γερμανού φυλάρχου Αρμίνιου κατά των Ρωμαίων και διατηρείται αδιάλειπτα κατά παντός που ανήκει στη Ρώμη ή προέρχεται από αυτήν και συνεχίζεται κατά της Νέας Ρώμης (του Βυζαντίου) και όλων εκείνων των λαών που διατηρούν τη δική της παράδοση. Η διαμαρτυρία στρέφεται κατά των διαδόχων της Ρώμης, καθώς και εναντίον κάθε πνευματικού αγαθού που αποτελεί την δική της κληρονομιά».

Η αντίθεση αυτή, όπως την εκφράζει ο Ντοστογιέφκυ, επιβάλλεται ιστορικά με την καταστροφή του δυτικού ρωμαϊκού κράτους από τα γερμανικά φύλα και την επιβολή των «βαρβαρικών νόμων» (leges barbarorum) και κορυφώνεται με την αυτοκρατορική στέψη του Καρλομάγνου και τη μετάθεση του αυτοκρατορικού θεσμού από τους Έλληνες στους Γερμανούς (translatio imperii a Grecis ad Germanos).

«Το αποκαλούμενο σχίσμα μεταξύ Ανατολής και Δύσεως ήταν, στην πραγματικότητα, η εισαγωγή στην Παλαιά Ρώμη του σχίσματος που προκλήθηκε από τον Καρλομάγνο και μεταφέρθηκε εκεί από τους Φράγκους και Γερμανούς που κατέλαβαν τον παπικό θρόνο», όπως λέει ο καθηγητής Ιωάννης Ρωμανίδης σε μια πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη του, με τίτλο «Φράγκοι, Ρωμαίοι, Φεουδαλισμός και Δόγμα».

Έτσι, το σχίσμα ήταν μια διάσπαση μεταξύ των Ρωμαίων (Ρωμηών) της καθ’ ημάς Ανατολής και των Φραγκο-Γερμανών της Δύσης.

Οι Σταυροφορίες, η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους και, εν τέλει, η Τουρκοκρατία ήταν ο τραγικός ιστορικός φόρος που πλήρωσε ο Ελληνισμός γι’ αυτό.

Η ακμή, η παρακμή και η εξαφάνιση, ακόμα, των εθνών δεν είναι κάτι άγνωστο στην ιστορία.

Σήμερα, η Ελλάδα και η Κύπρος, παρηκμασμένες για δεκαετίες, δείχνουν να μην έχουν την ζωτική δύναμη για να αντιδράσουν.

Ο ελληνικός λαός, αν και αγωνίζεται τρία χρόνια συνεχώς, δεν βρίσκει ούτε τον δρόμο ούτε το σθένος για την ανατροπή που όλοι ευαγγελιζόμαστε.

Οι προγραμματισμένες 24ωρες περαντζάδες στο Σύνταγμα είναι φανερό ότι δεν αρκούν, όσα χημικά και να συνοδεύουν την αυλαία στο τέλος των διαδηλώσεων.

Τι άλλο χρειάζεται, αναρωτιούνται οι πολλοί, για να φθάσουμε σε μια δυναμική Γενική Πολιτική Απεργία, σε λειτουργικές καταλήψεις εργασιακών μέσων και χώρων, στην ποθούμενη ενότητα κάτω από ένα πλατύ μέτωπο; Καθημερινά διαβάζουμε στα πρωτοσέλιδα τα πιο σκληρά δεδομένα, τα πιο εφιαλτικά σενάρια για την πατρίδα μας.

«Η ανεργία βουλιάζει την Ελλάδα. Στο 27% για όλη τη χώρα και εφιαλτική εκτίμηση για 30% το 2013. Στο 61,7% στους νέους έως 24 ετών. Απασχολούμενοι 3.642.102 και άνεργοι 4.690.163 πολίτες. Οι αυτοκτονίες ξεπέρασαν τις 3.000. Έως το τέλος του 2015, περί τους 25.000 τραπεζοϋπαλλήλους θα έχουν απολυθεί».

Μια νέα γενιά γίνεται θυσία στο μνημόνιο, ο μισός πληθυσμός δεν μπορεί να καλύψει βασικές ανάγκες του, να πληρώσει λογαριασμούς κοινής ωφέλειας και φόρους, να αποπληρώσει δάνεια και ζει με τρόφιμα χαμηλής ποιότητας.

Η κ. Ζωή Γεωργαντά της ΕΛΣΤΑΤ αποκάλυψε πλήρως το «σατανικό σχέδιο» που μας έβαλε στο ΔΝΤ. Όπως είπε: «Υπήρχε σχέδιο θανάτωσης της Ελλάδας για τον πλουτισμό της Βορειοδυτικής Τραπεζικής Ένωσης ήδη από το 2009, ίσως και νωρίτερα».

Το ΔΝΤ παραδέχεται κυνικά ότι η πολιτική που ακολούθησε στη χώρα μας ήταν λάθος, αλλά κανείς δεν λέει ότι πρέπει να αλλάξει, την ώρα που οι Έλληνες απειλούνται με οικονομική και κοινωνική απομόνωση, σύμφωνα με νέα έρευνα-σοκ της ΓΣΕΒΕΕ.

Ξένοι αξιωματούχοι μάς προειδοποιούν κυνικότερα για το τι άλλο χάλι μας περιμένει: Ο αρμόδιος επίτροπος της Ε.Ε. Όλι Ρεν ανακοινώνει χωρίς περιστροφές την περαιτέρω μείωση το 2014 του κατώτατου μισθού στην Ελλάδα.

«Η Ελλάδα δεν έχει σταματήσει να βυθίζεται ούτε θα φθάσει στον πάτο πριν τις γερμανικές εκλογές», δήλωσε ψυχρά ο πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανοικοδόμησης και Ανάπτυξης, Γαλλοεβραίος Ζακ Ατταλί, στην πρόσφατη ομιλία του στην Αθήνα.

Ο Αμερικανός αναπληρωτής υφυπουργός Εξωτερικών Έρικ Ρόμπιν φέρνει τελεσίγραφο σε Σαμαρά και Τσίπρα: «Αν προχωρήσετε σε ανακήρυξη ΑΟΖ, η Τουρκία θα προκαλέσει θερμό επεισόδιο». Και παρ’ όλα αυτά η αξιωματική αντιπολίτευση του «φουσκωμένου» ΣΥΡΙΖΑ ευθυγραμμίζεται απόλυτα με την αμερικανική θέση ότι δεν πρέπει να γίνουν έρευνες στο Αιγαίο ούτε να ανακηρυχθεί η ΑΟΖ.

Οι Αμερικανοί ήδη έχουν δείξει ότι δεν θα συναινέσουν σε ένα «γερμανοκρατούμενο» Αιγαίο… με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται για εμάς, δεδομένης της επιθετικότητας του νεο-οθωμανισμού.

Η αδράνεια της δικαιοσύνης απέναντι σε δεκάδες νομικές κινήσεις πολιτών κατά του παράνομου καθεστώτος, μηνύσεις ή αγωγές που μένουν στα συρτάρια, είναι προκλητική.

Οι της λεγόμενης «αντιμνημονιακής» αντιπολίτευσης και της παραδοσιακής αριστεράς ουδόλως δείχνουν να καταλαβαίνουν τι γίνεται και θυμίζουν τον ασυρματιστή του Τιτανικού, που αγωνιούσε να μάθει τι ώρα θα σερβιριστεί το δείπνο τηλεφωνώντας συνεχώς στον πλοίαρχο. Ανήμποροι να δώσουν όραμα ζωής, ηττοπαθείς και πεισμένοι κατά βάθος ότι «οι προσπάθειές τους είναι μάταιες σαν των Τρώων», δεν μπορούν, και να ήθελαν, να μεταδώσουν στις λαϊκές μάζες τον εξεγερσιακό παλμό αρκούμενοι στην αναμονή της φυσικής φθοράς των δωσίλογων.

Μέσα σ’ αυτά τα κοινωνικά και πολιτικά πλαίσια, μια είναι η απάντηση στην απορία «γιατί;»… τι φταίει και δεν βράζει αυτό το «αντάρτικο» αίμα που γενιές ολόκληρες μας έλεγαν ότι το είχαμε μέσα μας.

Είναι γιατί οι διαδηλωτές που φτάνουν τόσους μήνες στο Σύνταγμα δεν βρίσκουν μπροστά τους μόνο ένα πλαστικό τείχος, τα κάγκελα και κάποιες αρματωμένες διμοιρίες των ΜΑΤ. Οι Έλληνες πολίτες που συγκεντρώνονται μπροστά στην Βουλή αγανακτισμένοι συναντούν το αόρατο, βαρύ τείχος της ιστορίας σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή. Και μοναδικό κριτήριο για να κατακτήσεις την νίκη και τον στέφανο της δόξας στην ιστορία είναι«η αξία της υπόθεσης», κατά τον πατέρα του νεώτερου ιστορικού στοχασμού της Δύσης G.W.F. Hegel.

«Στην πλάστιγγα της Ιστορίας δεν βαραίνουν τόσο ούτε η τυπική γενναιότητα, αλλά ούτε αυτό που αποκαλούμε προσφορά υπηρεσιών: μοναδικό κριτήριο για την απονομή του στέφανου της δόξας αποτελεί η αξία της υπόθεσης… Ποτέ άλλοτε στον ρου της Ιστορίας δεν μεσουράνησε σε τέτοια λαμπρότητα η κατίσχυση της πνευματικής δύναμης επάνω στην ποσότητα, σε μια μάζα με ένα όχι ευκαταφρόνητο μέγεθος…».

Το παράθεμα αυτό είναι από το corpus των πανεπιστημιακών παραδόσεων του Hegel (Έγελου) στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου κατά τα έτη 1822-1831 και επισημαίνει την θεμελιακή σημασία για την εξέλιξη του δυτικού πολιτισμού που είχε η μάχη της Αθήνας του 480 π.Χ. Χάρη στην απόφαση να μην παραδώσουν «γη και ύδωρ», οι Αθηναίοι διατήρησαν την εσωτερική τους ελευθερία και στερέωσαν τη δημοκρατία. 

Ένα διαχρονικό και ιδιαίτερα επίκαιρο και χρήσιμο στις μέρες μας μήνυμα, την ώρα που η σύγχρονη αυτοκρατορία αποφάσισε να τρομοκρατήσει όλο τον κόσμο και να θέσει κάτω από απόλυτη ομηρία την Ελλάδα.

Θα βγούμε από την νεκρώσιμη αυτή πομπή και θα ανοίξουν ξανά οι λεωφόροι της ζωής όταν πεισθούν πραγματικά οι περισσότεροι ότι απέναντί μας έχουμε ένα στοιχείο εχθρικό και άλογα άπληστο, ξένο προς κάθε αξία που γεννήθηκε σ’ αυτό τον τόπο και διαμόρφωσε την ιστορική φυσιογνωμία της Ευρώπης. Και δεν τους χρωστάμε απολύτως τίποτα. Το μόνο χρέος που έχουμε εμείς είναι απέναντι στην Αξιοπρέπεια της καταγωγής μας, της ιστορίας μας, στις γενιές που μάτωσαν για την ελευθερία μας, στην δυνατότητα να συνεχίσουμε να ζούμε αξιοπρεπώς για πάντα στον τόπο μας.

[Hellenic Nexus, τ.72, Μάρτιος 2013]