Το “δράμα” της Κύπρου

Ο μαραθώνιος δυσφήμισης της Κύπρου, που πρώτοι ελληνική πολιτική σκηνή και ΜΜΕ ξεκίνησαν, απέκτησε σε τρεις μόλις μέρες την ίδια έκταση με εκείνη των αρχικών ελλαδικών μνημονιακών μηνών.

Το μετριοπαθές όχι της κυπριακής βουλής έστρωσε το δρόμο των τελεσιγράφων. Η σταδιακή διάλυση της οικονομίας της Κύπρου εξελίσσεται στην ολική αποδόμηση ενός ολόκληρου λαού.

Έτσι όπως ο Έλληνας αποτέλεσε τη ράτσα του “τεμπέλη χαραμοφάη που ζει με τα λεφτά του Γερμανού εργαζόμενου και πρέπει να πληρώσει”, τώρα ο Κύπριος είναι αυτός που παρουσιάζεται ως ο “διαχειριστής των εκατομμυρίων του Ρώσου μαφιόζου ολιγάρχη με τη καλή ζωή των ματωμένων ρουβλιών”.

Πρώτα τα ελληνικά ΜΜΕ άνοιξαν το χορό της αποδόμησης...
Προπαγάνδισαν τα τελεσίγραφα του Σόιμπλε, πρόβαλλαν τα αμερικανικά άδεια ράφια σούπερ μάρκετ ως κυπριακά, έστησαν, 20 χρόνια μετά την εμφάνιση τους, αφιερώματα των Ρώσων ολιγαρχών, κούνησαν το δάχτυλο της ηθικής στους “άτιμους Κυπρίους”.

Οι Ευρωπαίοι το γιγάντωσαν. Πολιτικές ηγεσίες και διεθνή ΜΜΕ, που είχαν τουλάχιστον την ευθιξία να στείλουν τον αφρό του εγχώριου τους μιντιακού συστήματος για να καλύψουν επί τόπου τις εξελίξεις, μιλούν για την “κυπριακή οικονομία - καζίνο”. Αυτά ήταν τα λόγια του Γάλλου υπουργού οικονομικών του “σοσιαλιστή” Ολάντ.

Πώς λέγεται, άραγε, εκείνος που ενώ στην επικράτεια του ανήκει το παγκόσμιο κέντρο διερχομένων του Μονακό, μιλά για “οικονομίες - καζίνο”;

Ταυτόχρονα, οι Γερμανοί κάνουν αυτό ακριβώς που είχαν εξ αρχής σχεδιάσει. Τον απόλυτο έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων. Ακόμη κι αν αυτό σημάνει το τέλος του ενιαίου νομίσματος. Με τον νότο να τρέχει από πίσω.

Ακόμη και το πολύ Λουξεμβούργο θορυβήθηκε από τις ορέξεις του Σόιμπλε για την "πάταξη των μικρών οικονομιών με τους διογκωμένους τραπεζικούς τομείς”, δια στόματος του υπουργού εξωτερικών της χώρας. Ποιος να το περίμενε μέχρι πριν από μία βδομάδα;

Με την Ισπανία να τρέχει για να καλύψει τις φήμες διάλυσης του δικού της τραπεζικού συστήματος μετά το όργιο φημών που προκάλεσε η έκτακτη εισφορά στις καταθέσεις της, την Ιταλία να κρέμεται από τις ορέξεις των εγχώριων πολιτικών της απολιθωμάτων και τον Ολάντ να επιβεβαιώνει πανηγυρικά το δόγμα "Ολανδρέου", κάποιοι μιλούν ακόμη για ένωση του νότου κατά του γερμανικού επεκτατισμού.

Πώς μπορεί, όμως, να γίνει κάτι τέτοιο όταν οι ίδιες οι ηγεσίες του νότου είναι αυτές που για πάνω από μία δεκαετία συμμετείχαν με περισσή ευχαρίστηση στο πρόγραμμα μιζών των γερμανικών πολυεθνικών; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Δεν γίνεται.

Την ώρα που η Ελλάδα παρελαύνει στην αστυνομοκρατούμενη, στα όρια στρατιωτικού νόμου, Αθήνα, η Κύπρος βιώνει τις ίδιες -και ίσως χειρότερες απ’ τις “δικές μας”- στιγμές γενικευμένης αποδόμησης. Οικονομικής, εθνικής, ηθικής.

Όποια λύση κι να βρεθεί στα πλαίσια αυτού του παιχνιδιού, το νησί τελείωσε. Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, η Κύπρος αυτή τη στιγμή αποτελεί τον διαλυμένο κρίκο της ευρωζώνης.

Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, ο κόσμος της οφείλει να πλημμυρίσει τους δρόμους. Εδώ και τώρα. Όχι για τις καταθέσεις, ούτε για τις τράπεζες. Αλλά για τη ζωή και την αξιοπρέπειά του. Για τις ελευθερίες του, που δεν μετρώνται ούτε σε ευρώ, ούτε σε ρούβλια.

Αν αποδεχθεί τη μοίρα που ο ίδιος δώρησε στον εαυτό του στις πρόσφατες εκλογές με τα συντριπτικά ποσοστά υπέρ του Αναστασιάδη, θα βουλιάξει παρέα με το υπόλοιπο νησί. Και η ελλαδική πολιτική ηγεσία θα συνεχίσει να κουνά το δάχτυλο, χρησιμοποιώντας την καταστροφή του ως παράδειγμα φόβου οποιασδήποτε εγχώριας αντίδρασης.

Πολύφημος

Πηγή: Το “δράμα” της Κύπρου - RAMNOUSIA