«Οι ηθικοί αυτουργοί των γεγονότων των Σκουριών»

Η μεγαλειώδης συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά των μεταλλείων στις Σκουριές που είχε ένταση και παλμό, πραγματοποιήθηκε στην Μεγάλη Παναγία Χαλκιδικής. 

Κατόπιν αιτήσεως των κατοίκων, κύριος και πρώτος ομιλητής είχε ορισθεί ο αγωνιστής Αρχιμανδρίτης π. Χριστόδουλος, Πνευματικός και εφημέριος του Ησυχαστηρίου “Παναγία, η Φοβερά Προστασία”, που εδρεύει στην Μεγάλη Παναγία Χαλκιδικής. 

Ο κόσμος παρ’ ότι η ομιλία του ήταν μακροσκελής, τον παρότρυνε να συνεχίσει. Την δημοσιεύουμε αυτούσια και σας συνιστούμε να την διαβάσετε. Αξίζει!

Αρχιμ. π. Χριστοδούλου Αγγελόγλου,

Πνευματικού και εφημερίου του Ι. Γ. Ησυχαστηρίου

«Παναγία, η Φοβερά Προστασία»

Κάτοικοι της Μεγ. Παναγίας και της Ιερισσού με παρακάλεσαν να μιλήσω σήμερα στην αγάπη σας και, αφού προηγουμένως έθεσα το θέμα στην Γεροντική Σύναξη του Ησυχαστηρίου, έκανα υπακοή.

Πριν σας καταθέσω όσα οφείλω, θέλω να σας διαβιβάσω την αμέριστη συμπαράσταση της Αδελφότητας του Ιερού Ησυχαστηρίου μας, το οποίο σταθερά από το 2006 στα πλαίσια της γνωμοδότησης της τοπικής κοινωνίας για το επενδυτικό σχέδιο ανάπτυξης, εγγράφως, ως οι νόμοι ορίζουν, μαζί με τους άλλους φορείς κατέθεσε την αρνητική του θέση γι’αυτό το οικονομικό και περιβαλλοντικό έγκλημα. Έκτοτε το Ησυχαστήριο έχει νομίμως εξουσιοδοτήσει τον ομιλούντα να το εκπροσωπώ στα Συντονιστικά όργανα των Επιτροπών, να συμπαραστέκομαι νυχθημερόν δίπλα στους κατοίκους, που με τον δίκαιο αγώνα τους αγωνίζονται με όλες τους τις δυνάμεις να μην καταστραφεί ο τόπος τους και το μέλλον των παιδιών τους. Η Αδελφότητα του Ησυχαστηρίου μού είπε να σας διαβιβάσω ότι η Παναγία, η Φοβερά Προστασία, παρ’όλες τις συνέπειες που υφίστανται τα μέλη που Την υπηρετούν, σε καμμία περίπτωση δεν θα μετατραπεί σε «Παναγία αδιαφορούσα» για την καταστροφή τη δική σας και του τόπου μας. Δεν είναι τυχαίο ότι η Παναγία επονομάσθη και «Ορος αλατόμητον».

Αυτά όσον αφορά την αμέριστη αγάπη και συμπαράσταση της Αδελφότητας του Ησυχαστηρίου στον δίκαιο και νόμιμο αγώνα σας.

Όσα θα πω στην συνέχεια, θέλω να διευκρινίσω ότι: α) δεν τα λέω με την ιδιότητά μου ως Ιερέας αλλά ως Έλληνας πολίτης, και β) ότι έχω υπ’όψιν μου ότι ο Χριστός στον Οποίο ομνύει το Σύνταγμά μας, επί 30 χρόνια εκάθητο εν ησυχία και ουδείς ενοχλήθη. Τρία χρόνια βγήκε στην δημόσια ζωή και στο κήρυγμα και ο κόσμος Τον επευφημούσε. Μ. Δευτέρα, Μ. Τρίτη, Μ. Τετάρτη, τρεις ημέρες άσκησε κριτική στο κατεστημένο της εξουσίας λέγοντάς τους: «ουαί», και Τον σταύρωσαν. Ο Τίμιος Πρόδρομος επί χρόνια κήρυττε δημοσίως, όταν όμως απηύθυνε στον βασιλέα το: «ουκ έξεστι», του πήραν αμέσως το κεφάλι. Όσα λοιπόν θα σας πω, τα λέω εν πλήρη επιγνώσει των συνεπειών.

Η σημερινή συγκέντρωση πραγματοποιείται ως διαμαρτυρία για τα όσα πρωτόγνωρα λαμβάνουν χώρα αυτές τις μέρες και τις νύχτες στην περιοχή από Ουρανούπολη έως το επίκεντρο της Μ. Παναγίας. Κλήθηκε το πανελλήνιο από όλα τα ΜΜΕ, και τον πολιτικό κόσμο, να καταδικάσουν τα όσα έλαβαν χώρα στις Σκουριές, και ήρξαντο εις καθείς, πάντες -πριν ο αρμόδιος Εισαγγελέας και το αρμόδιο δικαστήριο αποφανθεί- να υπακούουν και να καταδικάζουν τα γεγονότα και τους διαπράξαντες. Το άρθρο 185 Π.Κ. ορίζει ότι: «όποιος εγκωμιάζει δημοσίως και με οποιονδήποτε τρόπο έγκλημα που διαπράχθηκε, τιμωρείται με φυλάκιση». Συνεπώς, από το νόμο δεσμεύομαι να εγκωμιάσω το οποιοδήποτε έγκλημα. Εψαξα όμως να βρω ποιο άρθρο του Π.Κ. ορίζει να καταστώ Εισαγγελέας και Δικαστής, και πριν αποφανθεί το αρμόδιο Δικαστήριο για τους δράστες και τις πράξεις, να τους καταδικάσω εγώ. Δεν βρήκα να υπάρχει τέτοιος νόμος, και συνεπώς δεν νομιμοποιούμαι να καταδικάσω τον οποιονδήποτε, πριν καν βρεθεί, πριν να απολογηθεί, απλώς επειδή έτσι το όρισαν τα ΜΜΕ.

Μετά τα γεγονότα της Ολυμπιάδος το 2002-2003, πολλοί κάτοικοι είχαν κατηγορηθεί και είχαν μηνυθεί για εγκληματικές πράξεις κατά της τότε εταιρείας και κατά της αστυνομικής αρχής, και οι κατηγορούμενοι -ενώ είχε κινηθεί δίωξη εις βάρος τους- όταν το ΣτΕ απεφάνθη ότι το έργο ήταν αντισυνταγματικό και καταστροφικό για το περιβάλλον και μη συμφέρον για το ελληνικό δημόσιο, οι κατηγορούμενοι ως «εγκληματίες» αθωώθηκαν, διότι απλούστατα κάποιοι άλλοι δεν εσέβοντο το Σύνταγμα και τους νόμους και αυτοί αγωνίζοντο με αφοσίωση για την υπεράσπιση των όσων ο Συνταγματικός νομοθέτης βάσει του άρθρου 120 έχει εναποθέσει στο φιλότιμο και τον πατριωτισμό των Ελλήνων.

Ένας σοφός αρχαίος πρόγονός μας, ο Σόλων, είπε: «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Ο Χριστός λέει: «Μην κρίνετε» και «μηδένα προ του τέλους καταδίκαζε». Γιατί έχει ο καιρός απίστευτα γυρίσματα· εσύ που σήμερα καταγγέλλεις τους δημότες σου για συμμετοχή τους σε δομημένη τρομοκρατική οργάνωση, μπορεί αύριο να βρεθείς στην θέση του κ. Τσοχατζόπουλου, τέως Υπουργού Ανάπτυξης, που τότε υπέγραψε μαζί σου την σύμβαση για την «ανάπτυξη» αυτής της περιοχής, ή του κ. Παπακωνσταντίνου που υπέγραψε την ΜΠΕ.

Από την στιγμή που το ΣτΕ αποφανθεί ότι το έργο αυτό είναι αντισυνταγματικό και καταστροφικό για την περιοχή, ίσως το ποινικό δικαστήριο να αποφανθεί ότι δεν είναι για καταδίκη αυτοί που με μια μικρή καταστροφή, αποδεδειγμένα παράνομων εγκαταστάσεων, προσπάθησαν απεγνωσμένα να σταματήσουν λόγω διαφθοράς των Αρχών την τεράστια καταστροφή χιλιάδων στρεμμάτων αρχέγονου δάσους μέχρι να αποφανθεί το αρμόδιο όργανο, το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Όταν πήγαν μπροστά στον Θεό την πόρνη και Του είπαν: Πιάσαμε την γυναίκα αυτή επ’ αυτοφώρω μοιχευομένη και ο νόμος λέγει ότι πρέπει να την λιθοβολήσουμε, Εσύ τι λες; Εκείνος –αν και Νομοθέτης- δεν την καταδίκασε· είπε στους απαιτούντες την καταδίκη της: «ο αναμάρτητος υμών πρώτος τον λίθον βαλέτω». Και τότε οι πάντες αποσύρθηκαν, όντες υποκριτές και όχι δίκαιοι.

Όλοι αυτοί που κατέστρεψαν την πατρίδα μας, που κατέστρεψαν τους Έλληνες και τους έκαναν κατά χιλιάδες απεγνωσμένοι να αυτοκτονούν, που έκλεψαν τα χρήματα των συμπολιτών μας, που κατέστρεψαν το ασφαλιστικό σύστημα και καρκινοπαθείς δεν έχουν χρήματα να πάρουν τα φάρμακά τους, που κόβουν την λιγοστή βοήθεια από τους αναπήρους, που εκχώρησαν την εθνική κυριαρχία μας, που κατάσχουν τα σπίτια και άλλα περιουσιακά στοιχεία των συμπολιτών μας, που κατέστησαν ανέργους την μισή Ελλάδα, που έκαναν τους Έλληνες να ψάχνουν το φαγητό τους στα σκουπίδια και να κοιμούνται στα παγκάκια, που…που…που…, που ξεπούλησαν στα οικονομικά συμφέροντα την δημόσια περιουσία χωρίς να κερδίσει τίποτα το δημόσιο, αντί σήμερα αυτοί να καταδικάζονται για τα ειδεχθή δικά τους εγκλήματα, προσπαθούν -και κατάφεραν- να δείξουν σε συνεργασία με τα ΜΜΕ ότι πρέπει να καταδικασθούν αυτοί που πωλούν ακόμα και «κουλούρια» χωρίς άδεια για να επιβιώσουν, όλοι αυτοί, με τη συνδρομή των ΜΜΕ απαιτούν από εμάς χωρίς ντροπή -προκειμένου να καλύψουν την ενοχή τους- να καταδικάσουμε αγνώστους, και όχι αυτούς που κατέστρεψαν έναν ολόκληρο Λαό. Σε αυτούς λοιπόν, ένα τους ταιριάζει, το: «Ουαί υμίν υποκριταί».

ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ, ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΗΘΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΣΤΙΣ ΣΚΟΥΡΙΕΣ, ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΑΝΑΓΚΑΣΑΝ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΟ ΝΟΜΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ

1) 20 Μαρτίου 2012, με λεωφορεία της Ελληνικός Χρυσός, εκατοντάδες υπάλληλοί της, με «μπροστάρη» τον αντιδήμαρχο κ. Μοσχόπουλο ανέβηκαν στις Σκουριές, πυρπόλησαν το φυλάκιο των κατοίκων, και περί τα 450 άτομα όρμησαν και βιαιοπράγησαν πάνω σε 30 φιλήσυχους κατοίκους, πολλοί εκ των οποίων γυναικόπαιδα, με την απόλυτη ανοχή της ελληνικής αστυνομίας και -αν ενημερώθηκε- της Εισαγγελέως. Το Α.Τ. Αρναίας άφησε τους 450 να ανέβουν στο βουνό, και ταυτοχρόνως απέκλεισε και δεν επέτρεπε να ανέβουν οι κάτοικοι της περιοχής προς βοήθεια των εγκλωβισμένων, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η ζωή των 30 κατοίκων.
Εκείνη την ημέρα διαπράχθηκαν από δομημένη ομάδα πλήθος εγκλημάτων εκ προμελέτης και προθέσεως. Βάσει του Άρθρου 411 Π.Κ., οι εργοστασιάρχες είναι υπεύθυνοι για τα πταίσματα που διαπράττουν οι υφιστάμενοί τους. Η ελληνική αστυνομία έκανε καμία προσαγωγή εκείνη την ημέρα; Τι έκανε; Είχε στείλει 3 αστυνομικούς να βλέπουν το ξύλο που τρώνε οι 30 κάτοικοι, και τον εμπρησμό του φυλακίου. Ενώπιον του κ. Εισαγγελέως Πρωτοδικών Πολυγύρου κατέθεσα την από 24-9-2012 συμπληρωματική κατάθεσή μου για τις ευθύνες της ΕΛ.ΑΣ., και την επιδεικτική εγκληματική αμέλειά της.

2) Μετά από την εγκληματική αυτή ενέργεια, σταδιακά η εταιρεία παρανόμως έκλεινε τους δασικούς κοινόχρηστους δρόμους και προσέλαβε σεκιουριτάδες, οι οποίοι επέβαλαν εκεί δικό τους «νόμο», ενώ η κοινωνία διαδήλωνε και «έβραζε», ο πανελλαδικός τύπος βούιζε, το διαδίκτυο κατήγγελνε τους κουκουλοφόρους σεκιουριτάδες του Κακάβου.

3) Δέκα ημέρες αργότερα, η αντιπολίτευση του Δήμου στην από 31-3-2012 Συνεδρίαση, ζήτησε να τεθεί ως θέμα συζήτησης προ ημερησίας διατάξεως το μείζον γεγονός της συμπλοκής στις Σκουριές, και να αποδοθούν ευθύνες στον αντιδήμαρχο κ. Μοσχόπουλο, διότι δεν δικαιούται να πρωτοστατεί σε αυτοδικίες και να πηγαίνει με 500 υπαλλήλους της ιδιωτικής εταιρείας ενάντια σε 30 γυναικόπαιδα, δημότες του. Ο Δήμαρχος και η Πρόεδρος του Δ.Σ. δεν θέλησαν να συζητηθεί το θέμα, ούτε καν να τεθεί προς ψήφιση, με αποτέλεσμα, βλέποντας η μειοψηφία ότι ο Δήμαρχος δεν ήθελε να συζητηθεί αυτό το μεγάλο πρόβλημα που είχε προκύψει, αλλά έκρινε ως θέματα μεγαλύτερης σημασίας την ανθοκομική έκθεση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων και τα σεμινάρια του Πυροσβεστικού Σώματος, η μειοψηφία μη αντέχοντας την υποκρισία και την εγκληματική αδιαφορία όπως ήταν φυσικό, αποχώρησε από το Δ.Σ. Όταν οι Ιερισσιώτες έμαθαν πως ο Δήμαρχος και η Πρόεδρος αρνήθηκαν να συζητήσουν τα γεγονότα των Σκουριών και να τα καταδικάσουν ώστε να ηρεμήσουν τα πνεύματα, αυθόρμητα μαθαίνοντας το γεγονός προσήλθαν, επί το πλείστον νέοι, και έγιναν όσα έγιναν. Ο Δήμαρχος τότε αντί να καταδικάσει την δομημένη ομάδα των υπαλλήλων της εταιρείας που πυρπόλησαν το φυλάκιο, που βιαιοπράγησαν κατά 30 γυναικόπαιδων κ.λ.π., κατήγγειλε ως μέλη δήθεν δομημένης τρομοκρατικής ομάδας τον αρχηγό της μειοψηφίας κ. Βλαχόπουλο και πλήθος οικογενειαρχών κατοίκων της ευρύτερης περιοχής.

4) Μετά από αυτά τα επεισόδια, κουκουλοφόροι με μάσκες επέβαλαν τον δικό τους «νόμο» στις Σκουριές αυθαιρέτως, εντελώς παράνομα σταματούσαν κατοίκους, κορίτσια, παιδιά μέσα στο βουνό, απαιτούσαν εξακρίβωση στοιχείων, ρωτούσαν πού πάνε, εγκλώβιζαν αυτοκίνητα κοριτσιών, φωτογράφιζαν και βιντεοσκοπούσαν τους περαστικούς και τις πινακίδες των αυτοκινήτων, προειδοποιώντας ότι εάν στην περιοχή συμβεί κάτι θα θεωρούν ύποπτους αυτούς τους φιλήσυχους κατοίκους. Από την εταιρεία επί της δημόσιας κοινόχρηστης δασικής οδού τέθηκαν παρανόμως μπάρες και παρεκώλυαν την ελεύθερη διακίνηση των πολιτών, προκαλώντας απερίγραπτα το δημόσιο περί δικαίου αίσθημα. Στις 19-4-2012 κατέθεσα στο Α.Τ. Αρναίας την από 18 Απριλίου 2012 κατεπείγουσα αίτησή μου, διά της οποίας γνωστοποιούσα τις προκλήσεις των άγνωστων κουκουλοφόρων και ζητούσα να προβούν σε όσα ο νόμος ορίζει προς αποκατάσταση της παρεκτραπείσης δημοσίας τάξεως. Η αίτησή μου έλαβε Α.Π. 9009/20/536/19.4.2012. Πήγα αμέσως στην αντιεισαγγελέα Πολυγύρου, κα Κεχαγιά, να καταθέσω την εν λόγω αίτησή μου και αφού είδε το περιεχόμενό της και το αίτημά μου, αρνήθηκε να την παραλάβει και έδωσε εντολή και στην Γραμματέα της Εισαγγελίας να μην την παραλάβει, με αποτέλεσμα να αναγκασθώ να της την κοινοποιήσω στις 20-4-2012 εξωδίκως με αριθμό έκθεσης επίδοσης 2644-Δ/ 20.4.2012 με τον δικαστικό επιμελητή κ. Δημητριάδη, την κοινοποίησα και την παρέλαβαν και έλαβαν γνώση η Αστυνομική Δ/νση Πολυγύρου, ο Εισαγγελέας Εφετών Θεσσαλονίκης και ο Εισαγγελέας Αρείου Πάγου. Τι έπραξαν; Τίποτα απολύτως. Εν τω μεταξύ η κα Ιγγλέζη Αικατερίνη (νυν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ) μαζί με άλλους κατοίκους με την υπ’αριθ. 28-3-2012 με Α.Π. 7905 καταγγελία τους στο Δασαρχείο, κατήγγειλαν τις έκνομες ενέργειες της εταιρείας. Επίσης η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Μ. Παναγίας κατήγγειλε τις έκνομες ενέργειες στο Δασαρχείο και στην Εισαγγελία. Στις 12-4-2012 κάτοικοι της Μεγάλης Παναγίας κατέθεσαν μήνυση για τις έκνομες ενέργειες των κουκουλοφόρων σεκιουριτάδων και της εταιρείας.

Στις 20 Απριλίου 2012 σε δημόσιο δασικό δρόμο, ο ομιλών και συμπορευόμενοί μου γίναμε δέκτες των έκνομων ενεργειών των σεκιουριτάδων, παρεμποδίσθηκε η διέλευσή μας, και ο δικηγόρος κ. Κανελλόπουλος ζήτησε να ακολουθηθεί η διαδικασία του αυτοφώρου. Το αποτέλεσμα; Χωρίς μήνυση, χωρίς ένταλμα σύλληψης, χωρίς κατηγορητήριο, συλληφθήκαμε εγώ και 8 άτομα και κρατηθήκαμε στο Α.Τ. Αρναίας μέχρι τις πρωινές ώρες, όπου αφού είδαν ότι δεν συμβιβαζόμασταν και δεν ανακαλούσαμε, μας άφησαν ελεύθερους αφού είχαν φροντίσει προηγουμένως να διαρρεύσει στο διαδίκτυο ότι συνελήφθη ο παπάς με τους κατοίκους. Στις 21-4-2012 οι εγκαλούμενοι οδηγήθηκαν με την αυτόφωρη διαδικασία στο δικαστήριο, όπου πήραν 48ωρη αναβολή, και στον Πολύγυρο εκ νέου συνέλαβαν εμένα με παράνομες διαδικασίας με μήνυση του κ. Στρατουδάκη με ψευδείς κατηγορίες. Πήραμε κι εμείς 48ωρη προθεσμία και ορίσθηκε η δίκη για τις 23-4-2012, προκειμένου να ετοιμάσω το απολογητικό υπόμνημά μου. Στις 23-4-2012 το πρωί πήγα με τον συνήγορό μου και τους μάρτυρές μου να καταθέσω το απολογητικό μου υπόμνημα στην αντιεισαγγελέα κα Σαριδάκη, η οποία είπε στον συνήγορο και σε εμένα και ενώπιον άλλων, ότι α) δεν παραλαμβάνει το απολογητικό μου υπόμνημα, δεν θέλει να το δει, β) δεν μπορεί να μας δώσει τα στοιχεία της δικογραφίας διότι μελετά τι έχει καταγγείλει η εταιρεία, γ) άρχισε εν ψυχρώ να συκοφαντεί εμένα σε τρίτους, δ) και χωρίς να δει καθόλου το απολογητικό μου υπόμνημα απεφάνθη στον συνήγορό μου ότι πρόκειται περί μυθιστορήματος!! Ηταν η Εισαγγελέας που σε λίγο θα με δίκαζε. Μπορεί να κατανοήσει κανείς τι σήμαιναν όλα αυτά λίγο πριν την έναρξη της δίκης.

Η υπόθεση κατά της εταιρείας εκδικάστηκε, το δικαστήριο απεφάνθη ότι ήταν έκνομες οι ενέργειες των σεκιουριτάδων, αλλά λόγω δήλωσης άγνοιας και υπακοής τους στην εταιρεία, η ποινική δίωξη κινήθηκε κατά των νομίμων εκπροσώπων της εταιρείας. Ετσι εκδόθηκε η υπ’αριθ. 788/2012 απόφαση του Μονομελούς Πλημ/κειου Πολυγύρου. Κατά την εκδίκαση της μηνύσεως της εταιρείας εις βάρος μου, όλοι της εταιρείας αποχώρησαν και ερήμην τους το δικαστήριο με αθώωσε. Τι κι αν επικαλεσθήκαμε την ελληνική δικαιοσύνη, τι κι αν αυτή απεφάνθη; Η εταιρεία και οι κουκουλοφόροι με την βοήθεια του Δασάρχη Αρναίας και με το από 25-4-2012 με Α.Π.9809 έγγραφό του, ξαναέβαλαν τις μπάρες, και οι κουκουλοφόροι ξανά, εν γνώσει τους πλέον για την απόφαση του Δικαστηρίου, προέβαιναν στις προκλητικές έκνομες ενέργειες μη σεβόμενοι την απόφαση του Δικαστηρίου. Εμείς απευθύναμε αιτήσεις στον Δασάρχη, εκείνος δεν μας απαντούσε, τις κοινοποιούσε στην Εισαγγελία Πολυγύρου, εκείνη τις έβαζε στο συρτάρι της, καταγγέλαμε στην αστυνομία εκείνη τις κοινοποιούσε στην Εισαγγελία…
Η απόφαση του Δικαστηρίου δεν ετηρείτο, οι έχοντες την ευθύνη της τήρησης των νόμων δεν επέβαλαν τον νόμο.
Ζητήσαμε να μάθουμε την διεύθυνση της εταιρείας security, για να της στείλουμε εξώδικη επιστολή να συμβουλεύσει τους υπαλλήλους της να σεβαστούν την απόφαση του Δικαστηρίου και να σταματήσουν να παρανομούν και να προκαλούν το δημόσιο αίσθημα. Η αστυνομία το αρνήθηκε. Καταθέσαμε αίτηση για εισαγγελική παραγγελία και η αντιεισαγγελέας κα Κεχαγιά την απέρριψε· η βούληση των αρχών προφανώς ήταν να μην ενημερώσουμε την security.
Στις 24-12-2012, παραμονές Χριστουγέννων, πάλι παρεμποδίσθηκαν κάτοικοι από τους σεκιουριτάδες, πάλι δέχθηκαν τις έκνομες ενέργειές τους και κάλεσαν την αστυνομία. Εκείνη διαπίστωσε τις έκνομες ενέργειες και κίνησε την αυτόφωρη διαδικασία. Όμως τα αυτεπάγγελτα αδικήματα εφ’ όσον εκ του νόμου δεν ανακαλούνται, από την προϊσταμένη τους αρχή όμορφα στην περιοχή μας ανασκευάζονται. Ταυτόχρονα η εταιρεία προέβαινε και σε άλλες έκνομες ενέργειες που καταγγέλλονται από πολίτες, και κατατίθεντο.
Για όλα αυτά που έπρατταν οι κουκουλοφόροι του Κακάβου, που δεν υπήκουαν στην δικαστική απόφαση, που προκαλούσαν το δημόσιο αίσθημα, δύο τινά συνέβαιναν: ή η Εισαγγελέας και η αστυνομία δεν επέβαλαν τον νόμο ή αδυνατούσαν να τον επιβάλουν λόγω πολιτικής ή δικής τους βούλησης, με αποτέλεσμα οι ίδιοι ως ηθικοί αυτουργοί να αναγκάσουν κάποιους να πάρουν το νόμο στα δικά τους χέρια.

Λένε ότι είμαστε λίγοι. Εγώ δεν θα μπω στο παιχνίδι των λίγων ή πολλών. Έχω να τους πω όμως ότι: 1) μια δημοκρατία αναγνωρίζει και σέβεται και προστατεύει τα δικαιώματα και μιας χελώνας «καρέτα-καρέτα».
2) Σε αυτή την χώρα την ιστορία την έκτισαν και την έγραψαν οι λίγοι, όχι τα εκατομμύρια, αλλά οι «300»,
3) στο υπέδαφος, το πολύτιμο μέταλλο ο χρυσός, είναι σε πολύ μικρή ποσότητα σε σχέση με τα άλλα μέταλλα και μπακίρια, 0,8 γρ. ανά τόνο, αλλά σύμφωνα με αυτούς συμφέρει η καταστροφή όλου του τόπου για την απόκτησή του. Οι Σκουριές γίνονται αιτία όλοι στην Ελλάδα να «ξεσκουριάσουμε», να αναδειχθείτε εσείς μέσα από την κοινωνία ως χρυσός. Ο χρυσός για να ανακτηθεί και αναδειχθεί, πρέπει να περάσει από φωτιά. Ο Προφήτης είπε: «ώσπερ δοκιμάζεται εν καμίνω χρυσός, ούτως εκλεκταί καρδίαι παρά Κυρίω».
Σήμερα όλοι εσείς δοκιμάζεσθε και η Διεθνής Αμνηστία ακόμα καταδικάζει την βία που δέχεσθε, και αποδεικνύεται ότι είσθε φλέβα καθαρού χρυσού 24 καρατίων, και είμαι περήφανος που είμαι κοντά σας, δίπλα σας. Η τρόϊκα της Ευρώπης μπορεί να υπέγραψε ότι τα θέλει όλα, η τρόϊκα της κυβέρνησης μπορεί να υπέγραψε «πάρτα όλα». Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι ο Συνταγματικός νομοθέτης έχει θεσπίσει το Σύνταγμα στο Όνομα μιας άλλης «τρόϊκας», η Οποία το άδικο δεν το ευλογεί και δεν το προσυπογράφει, και αυτή η «Τρόϊκα» (Αγία Τριάδα) δεν έχει βάλει την υπογραφή Της σε κανένα επενδυτικό σχέδιο καταστροφής, και δεν πρόκειται να την βάλει. Προσέξτε όμως εσείς να μην βάλετε οικειοθελώς την δική σας υπογραφή, όπως κάνετε με το DNA σας στον Πολύγυρο.

Τελειώνοντας, αφιερώνουμε και διατρανώνουμε σε όλη την Ελλάδα:
«Χρυσάφι είν’ ο τόπος μας,
χρυσάφι το νερό μας,
χρυσάφι είναι το βουνό
και τ’ όμορφο χωριό μας.

Χρυσάφι είν’ ο ήλιος μας,
χρυσές οι αμμουδιές μας,
χρυσάφι η αγάπη μας,
χρυσές και οι καρδιές μας.

Το χωριό μου το πονάω,
τ’ αγαπώ, δεν το πουλάω!
Ας το μάθουνε καμπόσοι,
πως θα γίνουμε “τρακόσιοι” ! »
Σας ευχαριστώ.
Aρχιμ. π. Χριστόδουλος Αγγελόγλου

Από antigoldgreece μέσω resaltomag

Ημέρες και σκιές...

Καλημέρα και καλήν εβδομάδα! Εως το τέλος της, έως το ερχόμενο Σάββατο ακόμα 5.000 με 6.000 συμπολίτες μας θα είναι άνεργοι.

Εως το επόμενο Σάββατο, ακόμα μερικές χιλιάδες παιδιά θα προστεθούν σε εκείνα που υποσιτίζονται. Στο τέλος του Κουτσοφλέβαρου, σε τρεις μέρες, χιλιάδες συνταξιούχοι θα λάβουν ακόμα πιο πολύ κομμένες τις συντάξεις τους, σε εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά εκατοντάδες χιλιάδες λογαριασμοί θα λήξουν απλήρωτοι, συσσωρεύοντας κι άλλα χρέη πάνω στα χρέη.

Και βγήκε ο ήλιος. Σε αυτήν τη χώρα που η κακοκαιρία κρατάει δύο μέρες, αλλά η δυστυχία τρία χρόνια και η δυσπραγία τριάντα.

Η άμεση δημοκρατία ως ζητούμενο σήμερα

του Αλεξίου Ξιφαρά*

“Μόλις οι πολίτες σταματήσουν να θέτουν σε προτεραιότητα το ενδιαφέρον να μετέχουν στα κοινά και προτιμήσουν να συνεισφέρουν με το πορτοφόλι τους παρά με την προσωπική παρουσία τους, το κράτος πλησιάζει ήδη στην καταστροφή του. Πρέπει να εκστρατεύσουν ; Πληρώνουν στρατεύματα και κάθονται σπίτι τους. Πρέπει να πάνε στη συνέλευση ; Διορίζουν βουλευτές και μένουν στο σπίτι τους. Λόγω οκνηρίας και οικονομικής ευχέρειας αποκτούν εντέλει στρατιώτες για να υποδουλώνουν την πατρίδα τους και βουλευτές για να την ξεπουλούν” [1]

Τα προβλήματα με την εφαρμογή της δημοκρατίας στα σύγχρονα κράτη και ποιες είναι οι προϋποθέσεις για την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας :

Το μέγεθος των σύγχρονων κρατών, τόσο σε έκταση όσο και σε πληθυσμό εμποδίζει την εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας. Με εκατομμύρια (ή και δισεκατομμύρια) πολίτες σε κάθε έθνος-κράτος δεν μπορεί να γίνεται λόγος για άμεση δημοκρατία, δηλαδή για διακυβέρνηση όπου ο λαός ασκεί ο ίδιος εξουσία χωρίς τη διαμεσολάβηση αντιπροσώπων. Αυτό είναι το κύριο επιχείρημα των σύγχρονων αλλά και παλαιότερων αρνητών της άμεσης δημοκρατίας......
Κρύβονται πίσω από μια υποτιθέμενη εκλογίκευση για να μην δείξουν την απέχθεια τους για τη δημοκρατία όπως αυτή εκφράζεται ως εξουσία του λαού.

Ο Rousseau γράφει στο Κοινωνικό Συμβόλαιο : “…δεν υπήρξε ποτέ πραγματική δημοκρατία, και ούτε θα υπάρξει ποτέ. Είναι αντίθετο στη φυσική τάξη να κυβερνά η πλειοψηφία και να κυβερνάται η μειοψηφία. Δεν μπορούμε να φανταστούμε το λαό να βρίσκεται διαρκώς σε συνελεύσεις για τις δημόσιες υποθέσεις· αντιλαμβανόμαστε εύκολα ότι ο λαός δεν θα μπορούσε να συγκροτήσει επιτροπές γι’ αυτόν το σκοπό χωρίς να αλλάξει η μορφή διοίκησης. “ Και συνεχίζει λίγο παρακάτω :  Στη πραγματικότητα, η [δημοκρατική] κυβέρνηση προϋποθέτει το συνδυασμό πολλών παραγόντων. Πρώτον, ένα πολύ μικρό κράτος όπου ο λαός εύκολα μπορεί να συγκεντρωθεί και κάθε πολίτης μπορεί να γνωρίζει εύκολα όλους τους άλλους.” [2]

Και κατά κάποιο τρόπο ολοκληρώνει τη σκέψη επί του θέματος στο κεφάλαιο 8 του Κοινωνικού συμβολαίου όπου αναφέρει : “ Η μοναρχία λοιπόν ταιριάζει στα πλούσια έθνη, η αριστοκρατία στα μέτρια σε πλούτο και μέγεθος κράτη, ενώ η δημοκρατία στα μικρά και φτωχά κράτη.” [3].

Αρχικά παρατηρούμε ότι ο Rousseau αναφέρεται στην άκρατον (αμιγή) δημοκρατία, όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης, όπου ο κυρίαρχος (λαός) επωμίζεται το σύνολο των αρμοδιοτήτων του ηγεμόνα (κυβέρνησης). Από μια σκοπιά, λοιπόν, έχει απόλυτο δίκιο καθώς ποτέ δεν υπήρξε και ούτε θα υπάρξει καθεστώς στο οποίο όλες οι αποφάσεις θα λαμβάνονται πάντα από το σύνολο του λαϊκού σώματος. Πάντα θα υπάρχει μια μορφή εκπροσώπησης. Ακόμη και στην αρχαία Αθήνα ο εκπρόσωπος της κοινότητας ήταν το σύνολο των Αθηναίων οι οποίοι συμμετείχαν εκείνη τη στιγμή στη συνέλευση των πολιτών. Όμως με αυτή τη προσέγγιση υποβαθμίζουμε το νόημα της δημοκρατίας. Η αξία της δημοκρατίας έγκειται όχι τόσο στο θέμα της εκπροσώπησης, η οποία στο κάτω-κάτω μπορεί να ελεγχθεί χωρίς να βλάψει το πολίτευμα (άμεση ανάκληση, συχνός απολογισμός κ.α), αλλά στην ισοτιμία των πολιτών όσον αφορά στη συμμετοχή τους στην άσκηση της εξουσίας. Από αυτή τη σκοπιά ο Rousseau έχει άδικο.  Παρολαυτά πρέπει να σημειώσουμε ότι η ιστορία έδωσε κάποιο δίκιο στον Rousseau σε ότι αφορά στην άποψη του ότι η άμεση δημοκρατία είναι εφικτή σε μικρά κράτη καθώς μόνο σε ένα μικρό, για τα σύγχρονα δεδομένα, κράτος εφαρμόστηκε η άμεση δημοκρατία. Και αυτό το κράτος είναι η αρχαία Αθήνα κατά τη περίοδο 462-322 π.Χ.

Το πολιτικό σώμα στην αρχαία Αθήνα ήταν 35.000-40.000 Αθηναίοι από τους οποίους έπρεπε, για θέματα που απαιτούσαν αυξημένη πλειοψηφία, να συνεδριάζουν 6.000 πολίτες ώστε η συνέλευση να είναι αντιπροσωπευτική (απαρτία). [4]. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι ήταν εύκολη η συμμετοχή στα κοινά των αρχαίων Αθηναίων, ειδικά για τους φτωχούς Αθηναίους της τέταρτης τάξης των Θητών. Οι συνελεύσεις γίνονταν εργάσιμη μέρα και δεν ήταν εύκολο να παίρνουν μέρος όλοι οι πολίτες, καθώς οι φτωχοί δεν μπορούσαν να μην δουλέψουν και να χάσουν το μεροκάματο τους. Οι πλούσιοι των δύο ανώτερων τάξεων, των Πεντακοσιομεδίμνων και των Ιππέων, μπορούσαν αντιθέτως εύκολα να συμμετέχουν σε κάθε συνέλευση των πολιτών. Οι Αθηναίοι, λοιπόν, μετά την επιτυχή έκβαση της επανάστασης του λαϊκού κινήματος το 462 π.Χ πήραν μια σειρά μέτρα για να μην αφήσουν στις ταξικές διαφορές να υπονομεύσουν τις αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος. Ένα από αυτά ήταν η θεσμοθέτηση του βουλευτικού μισθού για τους βουλευτές και του δικαστικού μισθού για τους δικαστές των δικαστηρίων της Ηλιαίας. Αργότερα ο Περικλής πρότεινε και το κατάφερε να περάσει απόφαση η οποία καθιέρωνε και τον εκκλησιαστικό μισθό, ο οποίος ουσιαστικά αποζημίωνε τους πολίτες που συμμετείχαν στην Εκκλησία του Δήμου.  Άρα μια πρώτη παρατήρηση είναι ότι όταν ο λαός ασκήσει την εξουσία και καταφέρει να εκφραστεί πρωτογενώς θα βρει τρόπους για να προστατεύσει την εξουσία του. Τώρα όσον αφορά στο δεύτερο σκέλος της σκέψης του Rousseau περί πλούτου, είναι εύκολο να δείξουμε ότι η δημοκρατία όχι μόνο δεν εμποδίζει την οικονομική ανάπτυξη του κράτους αλλά αντιθέτως την ενισχύει σε σημείο που π.χ η αρχαία Αθήνα σε όλη αυτή τη δημοκρατική της περίοδο (με μικρές μόνο διακοπές) εξελίχθηκε όχι μόνο σε μια στρατιωτική αλλά και σε μια οικονομική αυτοκρατορία με εμπορική υπεροχή έναντι όλων των υπολοίπων πόλεων-κρατών της Ελλάδας. 
Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρουμε ότι και μετά την αρχαία Αθήνα υπήρξαν περιπτώσεις όπου ακόμη και σε υπερ-κράτη εφαρμόστηκαν μέτρα αυτοδιαχείρισης των διάφορων κοινοτήτων προσεγγίζοντας έτσι την ιδέα της άμεσης Δημοκρατίας. Μερικά ιστορικά παραδείγματα είναι οι αποικίες της Νέας Αγγλίας κατά την Αμερικανική Επανάσταση (αλλά και αργότερα)[5], τα καντόνια Appenzell Innerrhoden και Glarus στην Ελβετία σήμερα, η Κομμούνα του Παρισιού, τα σοβιέτ κ.α.  Με λίγα λόγια καταλήγουμε στο ότι αν όντως οι πολίτες τελικά επιθυμούν τη δημοκρατία τότε θα μπορούσε να διαιρεθεί σε επιμέρους τμήματα η κοινότητα μέχρις ότου να γίνει συμβατή με τις ανάγκες της άμεσης δημοκρατίας. Στο προβληματισμό μας σήμερα για το θέμα δεν μπορούμε φυσικά να παραλείψουμε τις δυνατότητες που μας παρέχουν το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ώστε να απαλείψουμε το πρόβλημα της απόστασης και του μεγέθους των σύγχρονων κρατών.

 Οι ταξικές ανισότητες στις σύγχρονες κοινωνίες έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ώστε η οικονομική εξουσία να ταυτίζεται με την πολιτική.  Στη σύγχρονη εποχή όπου οι 100 πιο πλούσιοι άνθρωποι του κόσμου έχουν όλοι μαζί περιουσία που ανέρχεται στο εξωφρενικό ποσό των 1,9 τρις $ [6] και το χρήμα είναι ταυτόχρονα το παγκοσμίως αποδεκτό μέσο πληρωμής αλλά και μέσο αποθησαυρισμού (πλουτισμού) χωρίς εγγενή όρια (χαρακτηριστικά που το καθιστούν την πιο τρομερή μορφή κοινωνικής ισχύος), προκύπτει ότι δεν μπορούν να υπάρξουν και να λειτουργήσουν οι βασικές αρχές της δημοκρατίας, που είναι η ισηγορία, η ισονομία και η παρρησία. Με άλλα λόγια είναι δύσκολο σήμερα να επιτευχθεί αυτό που κατάφεραν οι αρχαίοι Αθηναίοι, δηλαδή δημοκρατία που να μην καταργεί τις τάξεις αλλά να παρακάμπτει τις ταξικές διακρίσεις όταν πρόκειται για την ισότητα των δικαιωμάτων στην άσκηση της εξουσίας όλων των πολιτών. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που, μαζί με τα άλλα όρια της αθηναϊκής δημοκρατίας (δουλεία, θέση της γυναίκας, σχέση με τις άλλες πόλεις κ.α), μας κάνουν να αντιμετωπίζουμε την αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία όχι ως ένα χαμένο πρότυπο αλλά ως “σπέρμα σκέψης’ (όπως συχνά ονόμαζε το παράδειγμα της αρχαίας Αθήνας ο Καστοριάδης), το οποίο η ανθρωπότητα οφείλει να εξελίξει προσαρμόζοντας το στις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες της σύγχρονης πραγματικότητας αν θέλει να ελπίζει όχι μόνο σε ένα καλύτερο μέλλον αλλά σε ένα μέλλον γενικότερα.

Για να διαπιστώσουμε ότι το μέλλον της ανθρωπότητας είναι ζοφερό και αβέβαιο δεν χρειάζεται παρά να δούμε τις δηλώσεις του Paul Krugman στο CNN, ο οποίος ουσιαστικά αναγνωρίζει ότι μόνο με μια νέα στρατιωτικοποίηση των οικονομιών (γιγάντωση του στρατιο-βιομηχανικού συμπλέγματος) και με έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο θα βγει η παγκόσμια οικονομία από τη κρίση. [7]  Με τα όπλα που διαθέτουμε σήμερα ένας νέος παγκόσμιος μόνο τον Einstein μπορεί να επιβεβαιώσει. Πιθανόν ο λόγος του Περικλή στον Eπιτάφιο να είναι εξόχως διδακτικός όσον αφορά στα παραπάνω: “πλούτῳτε ἔργου μᾶλλον καιρῷ ἢ λόγου κόμπῳχρώμεθα,  καὶ τὸ πένεσθαι οὐχ ὁμολογεῖν τινὶ αἰσχρόν, ἀλλὰ μὴ διαφεύγειν ἔργῳ αἴσχιον.” Δηλαδή “Μεταχειριζόμαστε τον πλούτο περισσότερο σαν μια ευκαιρία έργων παρά σαν αφορμή κομπορρημοσύνης, το να ομολογεί δε κανείς την φτώχεια του δεν είναι ντροπή, είναι όμως αισχρότερο να μην προσπαθεί να την αποφύγει με την εργασία.” Και λίγο πιο κάτω : “τὸ γὰρ φιλότιμον ἀγήρων μόνον, καὶ οὐκ ἐν τῷ ἀχρείῳ τῆς ἡλικίας τὸ κερδαίνειν, ὥσπερ τινές φασι, μᾶλλον τέρπει, ἀλλὰ τὸ τιμᾶσθαι.” Το οποίο μεταφράζεται: “Γιατί το μόνο που δεν γερνά είναι ο πόθος για δόξα, και στην ηλικία που ο άνθρωπος δεν μπορεί να προσφέρει τίποτε, δεν είναι, όπως λεν μερικοί, το κέρδος [του χρήματος] που δίνει τη μεγαλύτερη τέρψη, αλλά οι τιμές[η δόξα].”

Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα που απαιτεί τη μέγιστη δυνατή επαγρύπνηση και θάρρος από τους πολίτες ώστε να την διαφυλάξουν από τον εκφυλισμό ή την ανατροπή. O Rousseau περιγράφει αυτή την απαίτηση της δημοκρατίας πολύ εύστοχα: “… δεν υπάρχει μορφή διακυβέρνησης τόσο επιρρεπής σε εμφυλίους πολέμους και εσωτερικές διαμάχες όσο η δημοκρατική ή λαϊκή, καθώς καμία άλλη δεν τείνει τόσο έντονα και διαρκώς να αλλάζει μορφή, και να ζητά μεγαλύτερη επαγρύπνηση και θάρρος για να διατηρηθεί η δική της μορφή. Κυρίως σε αυτή την πολιτική σύσταση πρέπει ο πολίτης να οπλίζεται με δύναμη και σταθερότητα και να επαναλαμβάνει κάθε μέρα της ζωής του από τα βάθη της καρδιάς του ότι έλεγε ένας ενάρετος Παλατίνος στη Δίαιτα της Πολωνίας : Malopericulosam libertatem quam quietum servitium (Καλύτερα μια ελευθερία γεμάτη κινδύνους παρά μια ήσυχη σκλαβιά). Αν υπήρχε λαός θεών, θα κυβερνόταν δημοκρατικά. Μια τόσο τέλεια διακυβέρνηση δεν ταιριάζει σε ανθρώπους.” [8] Ο Θουκυδίδης στην παράγραφο 43 του επιταφίου του Περικλή αναφέρει : “οὓς νῦν ὑμεῖς ζηλώσαντες καὶ τὸ εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον, τὸ δ' ἐλεύθερον τὸ εὔψυχον κρίναντες μὴ περιορᾶσθε τοὺς πολεμικοὺς κινδύνους.” Λέει δηλαδή ότι δεν υπάρχει ευτυχία χωρίς ελευθερία ούτε ελευθερία χωρίς εὔψυχον (καλή ψυχή), δηλαδή χωρίς θάρρος. Απορρέει λοιπόν το εξής δίλημμα για το σύγχρονο άνθρωπο : Ελευθερία ή ησυχία. Πρέπει όλοι μας να διαλέξουμε.

Το θεμελιώδες αξίωμα της δημοκρατίας είναι η επαρκής, στο μέτρο του δυνατού, πληροφόρηση του κόσμου. Αυτό εκφράζεται από τη φράση του Περικλή στον επιτάφιο :  “ἔνι τε τοῖς αὐτοῖς οἰκείων ἅμα καὶ πολιτικῶν ἐπιμέλεια, καὶ ἑτέροις πρὸς ἔργατετραμμένοις τὰ πολιτικὰ μὴ ἐνδεῶς γνῶναι·”. Η οποία μεταφράζεται ως εξής : “Επί πλέον, οι ίδιοι εμείς είμαστε σε θέση να φροντίζουμε ταυτόχρονα για τις ιδιωτικές μας υποθέσεις και για τις υποθέσεις της πόλης μας, και ενώ ασχολούμαστε με διαφορετικά επαγγέλματα κατέχουμε καλά τα πολιτικά ζητήματα.” Εδώ πρέπει να σταθούμε, καθώς όλοι μας γνωρίζουμε ότι στις σύγχρονες κοινωνίες η πολιτική ζωή του κράτους είναι οργανωμένη έτσι ώστε να κρύβει από τους πολίτες την αλήθεια και οι αποφάσεις παίρνονται στα παρασκήνια με αποτέλεσμα ο απλός πολίτης να μην μπορεί εύκολα να σχηματίσει γνώμη για το ποιος φταίει για τις δυστυχίες του και να σκεφτεί με ‘φρόνησιν’ για το τι πρέπει να γίνει. Η γνώση στην αρχαία Αθήνα προερχόταν από την εκπαίδευση όχι μόνο στο σχολείο και στην ‘οικίαν’ (οικογένεια) αλλά και μέσω της ενασχόλησης με τις δημόσιες υποθέσεις. Ο Σιμωνίδης έλεγε : “Πόλις άνδρα διδάσκει”. Η καταγραφή των νόμων της πολιτείας σε μάρμαρο σε σημείο που όλοι μπορούσαν να τους δουν και η συμμετοχή των πολιτών στα δικαστήρια της Ηλιαίας (με κλήρωση) και στην Εκκλησία του δήμου ανέβαζε το διανοητικό επίπεδό τους σε πολύ υψηλότερα επίπεδα από πολίτες οποιασδήποτε άλλης κοινότητας αρχαίας ή σύγχρονης. Έτσι ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ξεγελάσεις το λαό.

Επίσης εδώ ο Θουκυδίδης δια στόματος Περικλή θίγει το ζήτημα του καταμερισμού της εργασίας, ο οποίος στις σύγχρονες κοινωνίες φτάνει στο σημείο να συμπεριλαμβάνει και τη πολιτική. Είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι στην αρχαία Αθήνα όποιος έλεγε ότι είναι ειδικός στις κυβερνητικές υποθέσεις θα γινόταν περίγελος. Στο μυαλό των αρχαίων Αθηναίων η πολιτική άνηκε στο χώρο της δόξας και όχι της επιστήμης. Και όμως στα σύγχρονα κράτη είναι απολύτως φυσικό και σχεδόν καθολικά αποδεκτό ότι κάθε τέσσερα ή πέντε χρόνια θα επιλέξουμε ανάμεσα σε κάποιος ανθρώπους οι οποίοι παρουσιάζονται ως επαγγελματίες πολιτικοί, δηλαδή ειδικοί επί των πολιτικών ζητημάτων, πολιτικοί επιστήμονες ή γενικά ειδικοί στη διακυβέρνηση. Ο θεσμός των εκλογών, κατά συνέπεια, της αστικής ‘δημοκρατίας’ είναι εντελώς παράλογος και άκρως αντιφατικός. Γιατί πως αλλιώς μπορούμε να ονομάσουμε ένα θεσμό που υποτίθεται προσήκει στη δημοκρατία αλλά στη πραγματικότητα διαιωνίζει και εξασφαλίζει μόνο τον αριστοκρατικό τρόπο διακυβέρνησης (επιλογή του άριστου ανάμεσα στους υποψηφίους).

Η αγάπη για τα κοινά. Όλες οι κοινωνίες σήμερα σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό αποτελούνται από πολίτες οι οποίοι επηρεασμένοι από μια μακρά ιστορική εξέλιξη του φιλελευθερισμού και της υπεροχής της καπιταλιστικής ιδεολογίας διέπονται από έναν στυγνό ατομισμό και δεν ενδιαφέρονται να επενδύσουν στις δημόσιες υποθέσεις. Ο σύγχρονος άνθρωπος μοιάζει περισσότερο με τον ορισμό που έδινε ο Πλάτων στη Πολιτεία για το δίκαιο άνδρα και το καλό πολίτη : το αυτόν πράττειν καί μή πολυπραγμονείν. Δηλαδή να ασχολείται κανείς με τις δικές του υποθέσεις και να μην κάνει πολλά πράγματα για τα οποία κανείς δεν ζήτησε τη γνώμη του. Δεν πρέπει να μας κάνει λοιπόν εντύπωση το γεγονός ότι πουθενά στο κόσμο δεν έχουμε δημοκρατία, όταν ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ο ιδανικός πολίτης ενός αυταρχικού και ολοκληρωτικού καθεστώτος. Ο Περικλής λέει ξεκάθαρα πως αντιμετώπιζαν αυτού του είδους τους πολίτες στην αρχαία Αθήνα :

 “…μόνοι γὰρ τόν τε μηδὲν τῶνδε μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα, ἀλλ' ἀχρεῖον νομίζομεν ”. Δηλαδή : “Γιατί είμαστε ο μόνος λαός που αυτόν που δε μετέχει στα κοινά δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο αλλά άχρηστο (παράσιτο)” 

Η δουλεία επέτρεψε την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας. Αυτό είναι ένα επιχείρημα το οποίο έρχεται πρώτο στα χείλη των απανταχού αριστεριστών. Είναι φυσικά ότι πιο απλοϊκό και ότι πιο αισχρό έχει εφεύρει ο άνθρωπος για να υποβαθμίσει τη σημασία που έχει για τους σύγχρονους πολιτικούς αγώνες το παράδειγμα της αθηναϊκής δημοκρατίας. Επομένως επιτρέπει στα ίδια άτομα να εξιδανικεύουν αναίσχυντα ολοκληρωτικά καθεστώτα του παρελθόντος αλλά και να προτείνουν ως ιδανικές λύσεις αυτές που προέρχονται από “τις πιο παρωχημένες ιδέες περί σοσιαλισμού και κομμουνισμού, που προσιδιάζουν περισσότερο σε σέχτες του 19ου αιώνα, [και] οι οποίες ονειρεύονταν να επιβάλουν στην κοινωνία την πειθαρχία και την ισότητα ενός στρατώνα” [9] . Συγκεκριμένα ο Harman αναφέρει για τη δουλεία στην αθηναϊκή δημοκρατία: “… το ζήτημα δεν είναι η αναλογία των δούλων σε σχέση με τον πληθυσμό, ούτε καν η συμβολή της εργασίας τους στο συνολικό κοινωνικό προϊόν. Σημασία έχει πόσο σημαντικοί ήταν οι δούλοι για την παραγωγή πλεονάσματος, γιατί χωρίς αυτό το πλεόνασμα η άρχουσα τάξη δεν θα μπορούσε να απολαμβάνει μια αργόσχολη ζωή…” Και λίγο πιο κάτω συμπληρώνει : “Σε πολλά κράτη, κατεξοχήν στην Αθήνα, η πίεση εκ των κάτω έφερε ακόμη πιο ριζοσπαστικές αλλαγές- την αντικατάσταση του ολιγαρχικού πολιτεύματος ή της τυραννίας από τη δημοκρατία. Η λέξη σημαίνει κυριολεκτικά “λαϊκή κυριαρχία”. Στην πραγματικότητα δεν αφορούσε ποτέ ολόκληρο το λαό, αφού απέκλειε τους δούλους, τις γυναίκες και τους κατοίκους της πόλης που δεν ήταν πολίτες της- τους μετοίκους, στους οποίους ανήκε μεγάλο μέρος των εμπόρων και των βιοτεχνών. Ούτε αμφισβητούσε τη συγκέντρωση ιδιοκτησίας- και δούλων- στα χέρια των πλουσίων. Αυτό δεν πρέπει να εκπλήσσει, αφού η ηγεσία αυτών των δημοκρατικών δυνάμεων ήταν συχνά στα χέρια αντιφρονούντων πλούσιων γαιοκτημόνων, που υιοθετώντας κάποια αιτήματα του λαού, προωθούσαν τις δικές τους πολιτικές θέσεις.” [10]

Αυτό το απόσπασμα συσσωρεύει όλη τη προπαγάνδα για την αρχαία Αθήνα και μας επιτρέπει να καταλάβουμε πόσο άστοχοι μπορούν να είναι σε ουσιώδη θέματα ακόμη και διακεκριμένοι ‘θεωρητικοί’ του Μαρξισμού όπως ο Harman. Καταρχάς δεν υπάρχει καμία αναφορά σε έναν από τους μεγαλύτερους επαναστάτες όλως των εποχών, που δεν είναι άλλος από τον Εφιάλτη του Σοφωνίδου (και στον Αρχέστρατο). Για έναν επαναστάτη όπως ο Harman αυτό είναι απλά ανεπίτρεπτο. Αλλά αυτή είναι μοίρα όσων θεωρούν ότι η ιστορία ξεκινάει από το 1789 και μετά. Έπειτα αφήνεται να εννοηθεί ότι η δημοκρατία ήταν μια διαχρονική έννοια και απλώς ο λαός των Αθηνών κατάφερε να την εγκαθιδρύσει. Τα σχόλια περιττεύουν… Τέλος μιλάει για τη δουλεία λες και ήταν η αναγκαία και ικανή συνθήκη για την καθιέρωση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Φυσικά δεν ήταν ούτε αναγκαία καθότι η αρχαία Αθήνα βασιζόταν όπως έλεγε και ο ίδιος ο Marx στους βιοτέχνες και τους μικροκαλλιεργητές [11] παρά στους δούλους, αλλά ούτε και ικανή συνθήκη καθώς όλες σχεδόν οι πόλεις-κράτη είχαν δούλους αλλά δεν διέθεταν δημοκρατία.

Εκείνο που έχει σημασία είναι να δούμε αν άλλαξε η ζωή των δούλων τη περίοδο 462-322 π.Χ. Όντως άλλαξε και μάλιστα προς το καλύτερο. Όπως αναφέρει ο Ρήγας : “Την περίοδο της δημοκρατίας η κατάσταση του δούλου στην Αθήνα άλλαξε ριζικά. Ο δούλος για πρώτη φορά θεωρείται ανθρώπινο ον. Ο ιδιοκτήτης του δούλου όχι μόνο δεν έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου επί αυτού, αλλά δεν έχει καν το δικαίωμα ούτε να τον προσβάλλει. Οι Αθηναίοι παραχώρησαν στους δούλους το δικαίωμα να ντύνονται όπως και οι ελεύθεροι πολίτες και να μιλούν ελεύθερα με όλο τον κόσμο. …Οι δούλοι που δεν έμεναν στο σπίτι του κυρίου τους είχαν πλήρη ανεξαρτησία στην καθημερινή ζωή τους και το δικαίωμα να δημιουργήσουν οικογένεια”[12]  Έπειτα είναι σχεδόν παράλογο να κατηγορούμε τους Αθηναίους ότι δεν άκουσαν τους σοφιστές (όπως τον Αλκιδάμα) και δεν κατάργησαν τη δουλεία, όταν σήμερα οι δούλοι αριθμούν περί τα 27 εκατομμύρια  σε όλο τον κόσμο, επίπεδα που ξεπερνούν κάθε ιστορικό προηγούμενο. [13]     

Ποιος είναι ο τελικός σκοπός της δημοκρατικής θέσμισης

 Όλες οι φιλοσοφίες της ιστορίας προσπάθησαν να δώσουν έναν κάποιο ορισμό των σκοπών της ανθρώπινης ζωής και επομένως των σκοπών της κοινωνικής ζωής. Ο Αριστοτέλης ήταν ο εμπνευστής του ρεύματος που ξεκινούσε με την ιδέα της ανθρώπινης φύσης. Οπότε η ιστορία θα ήταν ο χωροχρόνος όπου το ανθρώπινο όν πραγματοποιεί μια ‘φύσιν’. Η ‘φύσις’ στην Αριστοτελική φιλοσοφία είναι και ο σκοπός, το τέλος. Ο σκοπός είναι δηλαδή εμμενής, σύμφυτος στο ανθρώπινο ον. “η ουσία ενός όντος είναι το τι ήν είναι” , δηλαδή η ουσία ενός όντος είναι αυτό που προοριζόταν από την αιωνιότητα να γίνει. Η εκπλήρωση του ‘τέλους’ είναι η ‘ουσία’. Το άλλο μεγάλο ρεύμα είναι αυτό στο οποίο ανήκει και ο Πλάτων και το οποίο ουσιαστικά αποτελεί ένα είδος θεολογικής-φιλοσοφίας, όπου επιχειρείται να τεθεί η θεολογία σε ορθολογική βάση. Άρα όλες οι σύγχρονες φιλοσοφίες της ιστορίας είναι είτε αριστοτελικές είτε θεολογικές. Ο Marx για παράδειγμα είναι κατεξοχήν αριστοτελικός αφού ισχυρίζεται ότι το τέλος του ανθρώπινου όντος είναι ο κομμουνιστικός, ο ‘ολόκληρος’ άνθρωπος. Από την άλλη, όμως, είναι και ξεκάθαρα φιλελεύθερος καθότι πιστεύει ότι ο τελικός στόχος είναι μια κομμουνιστική κοινωνία, χωρίς Κράτος, ταξικούς διαχωρισμούς και γενικά χωρίς κανέναν άλλο θεσμό, όπου ο άνθρωπος θα απελευθερωθεί από την καταπίεση και σύμφωνα με τη φύση του θα αυτορυθμίζεται. Οπότε στο μυαλό του Marx η επανάσταση είναι η παλινόρθωση (όχι με την έννοια της Γαλλικής Παλινόρθωσης), η επιστροφή του ανθρώπου στη φύση του. Είναι η βίαιη, η ριζική εκπλήρωση του πεπρωμένου του. Έτσι και ο Rousseau όταν επικαλείται τη φύση του ανθρώπου ουσιαστικά αναφέρεται σε αυτό τον αριστοτελικό κανόνα του όντος.

Φυσικά υπάρχει ανθρώπινη φύση, η οποία κατά τη γνώμη μου, εκφράζεται μέσω της διαλεκτικής σχέσης γονιδιώματος και περιβάλλοντος. Είναι αυτό που στο λεξιλόγιο του Αριστοτέλη ονομάζεται ‘ουσία’. Αλλά λόγω της πολύπλοκης αυτής σχέσης μας είναι εντελώς άγνωστη. Άρα δεν μπορούμε να βγάλουμε πολιτικά συμπεράσματα έχοντας ως θεμέλιο την ανθρώπινη φύση, εκτός και αν επιλέξουμε έναν δρόμο θεολογικό, όπου ορίζουμε αυθαίρετα την ανθρώπινη φύση όπως επιθυμούμε και μέσω της πίστης σε αυτό τον ορισμό δικαιολογούμε και εγγυόμαστε την αξιοπιστία του ορισμού αυτού.  Αυτό που περισσότερο ταιριάζει στη δική μου σκέψη είναι η διαδικασία όπου ξεκινάμε με θεμελιακές θέσεις, με αξιώματα που δεν επιδέχονται απόδειξης και με πολιτικές παραδοχές. Με άλλα λόγια η δημοκρατία είναι μια ιστορική δημιουργία. Η ισότητα των δικαιωμάτων, στην οποία βασίζεται η δημοκρατία, αποτελεί μια πολιτική παραδοχή την οποία κάποιοι από εμάς επιλέξαμε να την επιθυμούμε. Αυτή η πρόταση δεν στηρίζεται στη λογική, αλλά στην επιθυμία. Μιλάμε, λοιπόν, για έναν άνθρωπο δημιουργό που ανακάλυψε από τη μία φρικαλεότητες όπως το Άουσβιτς - με αποτέλεσμα εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές να χαθούν - και από την άλλη σωτήρια φάρμακα όπως το μονοκλωνικό αντίσωμα Herceptin που έσωσε χιλιάδες γυναίκες με καρκίνο του μαστού.

Κατά συνέπεια τη δημοκρατία μόνο ως διαδικασία μπορούμε να τη δούμε, καθότι εφαρμόζεται σε ανθρώπινες κοινωνίες. Αυτό γίνεται περισσότερο αντιληπτό αν δούμε την περίπτωση της αρχαίας Αθήνας, όπου από την μεταρρύθμιση του Κλεισθένη το 508 π.Χ και μέχρι το 322 π.Χ, με τη κατάκτηση της Αθήνας από τον Αντίπατρο και τη κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος, έχουμε μια διαδικασία όπου συνεχώς όρια ξεπερνιούνται, θεσμοί αλλάζουν και δημιουργούνται νέοι πιο δημοκρατικοί. Η δημοκρατία “εξελίσσεται” θα μπορούσε να πει κάποιος. Τα όρια της αθηναϊκής δημοκρατίας είναι υπαρκτά, όπως η διατήρηση της δουλείας, η θέση της γυναίκας και το γεγονός ότι παρά τα μέτρα αυτοπεριορισμού του ο δήμος δεν κατάφερε να ξεφύγει από την ύβριν, η οποία εκφράστηκε με την εκστρατεία στη Σικελία. Γι’ αυτό, όπως προανέφερα, δεν μπορούμε να μιλάμε για ένα χαμένο πρότυπο αλλά για μια αφετηρία από την οποία θα ξεκινήσουμε για να αλλάξουμε τον κόσμο.

Άρα αν πρέπει πάση θυσία να απαντήσουμε στο ερώτημα του ποια είναι η τελικότητα (ο σκοπός, το τέλος) της δημοκρατίας ως θέσμισης των Αθηναίων, τότε την απάντηση τη βρίσκουμε στον Επιτάφιο του Περικλή:

“Φιλοκαλοῦμέν τε γὰρ μετ' εὐτελείας καὶ φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας”

Το οποίο μεταφράζεται ως : “Όλοι οι πολίτες αυτής της πόλης ζούμε, υπάρχουμε, εντός και διά αυτού του ενεργού έρωτος του ωραίου και της σοφίας.” [14]

Βιβλιογραφία

«Το Κοινωνικό Συμβόλαιο». Rousseau. Εκδόσεις Πόλις. Σελίδες 159-160

«Το Κοινωνικό Συμβόλαιο». Rousseau. Εκδόσεις Πόλις. Σελίδες 124-125

«Το Κοινωνικό Συμβόλαιο». Rousseau. Εκδόσεις Πόλις. Σελίδες 139-140

«Η Δημοκρατία του Εφιάλτη». Ρήγας. Εκδόσεις ΕΛΕΥΣΙΣ. Σελίδα 73.

«Democracy in America». Alexis de Tocqueville. Σελίδα 99 

http://www.scribd.com/doc/49336932/Alexis-de-Tocqueville-Democracy-in-America

http://www.bloomberg.com/news/2013-01-01/billionaires-worth-1-9-trillion-seek-advantage-in-2013.html

http://globalpublicsquare.blogs.cnn.com/2011/08/12/gps-this-sunday-krugman-calls-for-space-aliens-to-fix-u-s-economy/ και http://www.youtube.com/watch?v=nhMAV9VLvHA

«Το Κοινωνικό Συμβόλαιο». Rousseau. Εκδόσεις Πόλις. Σελίδες 125-126

http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2013/01/blog-post.html

Λαϊκή Ιστορία του Κόσμου. Chris Harman. Σελίδες 63-65.

Το Κεφάλαιο. Τόμος 1. Karl Marx.

«Η Δημοκρατία του Εφιάλτη». Ρήγας. Εκδόσεις ΕΛΕΥΣΙΣ. Σελίδες 99-100.

http://www.bbc.co.uk/news/magazine-19831913

Κορνήλιος Καστοριάδης. Η ελληνική ιδιαιτερότητα. Τόμος Γ’. Σελίδα 213

* ο Αλέξιος Ξιφαράς είναι μέλος του πυρήνα Νέας Σμύρνης του Ε.Πα.Μ. και το κείμενό του αυτό είναι εργασία του που παρουσιάστηκε στα πλαίσια της θεματικής βραδιάς του Νοτίου Τομέα στις 22/02/13 με το αντίστοιχο θέμα

Ανδρείκελα και υποτελείς έχουν κατανοήσει πλήρως το ρόλο τους

«Μιας πεντάρας» νιάτα…

Απάτες, ψεύδη και επικοινωνιακά τεχνάσματα συγκροτούν πλέον, σε μόνιμη βάση, τον πολιτικό λόγο, το πολιτικό επιχείρημα των αχυρανθρώπων που συναπαρτίζουν την πολιτική ομάδα η οποία (υποτίθεται ότι) κυβερνά τη χώρα.

Να ρίξει «στάχτη στα μάτια» του ελληνικού λαού επιχείρησε το δίδυμο Α. Σαμαρά – Γ. Στουρνάρα με την απόπειρα του τελευταίου να υποτονθορύσει τα περί του «λάθους» του ΔΝΤ στους ευρωπαίους αφέντες του. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στην απάντηση του Όλι Ρεν -η οποία στο περιεχόμενό της ήταν άκρως ταπεινωτική για την ελληνική κυβέρνηση- δεν υπήρξε καμία αντίδραση… Το «πυροτέχνημα» της δήθεν κυβερνητικής διεκδίκησης είχε στιγμιαία διάρκεια… Οι υποτελείς έχουν κατανοήσει άλλωστε πλήρως τα όρια του ρόλου τους…

Το πλέον εξοργιστικό όμως γεγονός είναι το άθλιο και ανέντιμο «παιγνίδι» της κυβέρνησης με το ύψος του κατώτερου μισθού…

Η απόφαση για τη μείωση του κατώτερου μισθού είναι όχι μόνον προειλημμένη, αλλά έχει καθορισθεί πλήρως τόσο το θεσμικό-διαδικαστικό της πλαίσιο όσο και η χρονική περίοδος της περικοπής του. Περιγράφεται μάλιστα λεπτομερώς στο Μνημόνιο 2, όπου η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύθηκε στο σχετικό άρθρο ότι «οι μεταρρυθμίσεις θα υποστηρίζουν την σε εξέλιξη προσαρμογή της αγοράς εργασίας, με σκοπό τη μείωση του ονομαστικού μοναδιαίου κόστους εργασίας στην οικονομία κατά 15% μέσα στην περίοδο 2012-2014» και στη συνέχεια καθορίζεται ότι «οι απαραίτητες αλλαγές θα έχουν ολοκληρωθεί μέχρι το πρώτο τρίμηνο του 2013, το αργότερο»…

Από τις 14 Φεβρουαρίου του 2013 αρχίζει η περίοδος της (ήδη καταργηθείσας) μετενέργειας. Οι δηλώσεις του κ. Μέργου δεν συνιστούν ασφαλώς ένα επικοινωνιακό ατόπημα, ούτε φυσικά εκφράζουν τις προσωπικές απόψεις ενός ακόμα μνημονιακού τεχνοκράτη.

Αντίθετα, στέλνουν ένα μήνυμα προς τους εργοδότες και τις ενώσεις τους και τους προτρέπουν να υπονομεύσουν τις οποιεσδήποτε διαδικασίες συναίνεσης για τη σύναψη συλλογικών συμβάσεων μέσα από μια κοινή συμφωνία με τους εργαζομένους… Η υπονόμευση της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων θα έχει ως αποτέλεσμα την αποτυχία τους, οπότε τον κυρίαρχο ρόλο αναλαμβάνει η κυβέρνηση, η οποία «από το πρώτο τρίμηνο του 2014 θα αναθεωρεί το σύστημα του κατώτερου μισθού… στη μάχη έναντι της ανεργίας και της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας» (Μνημόνιο 3).

Καταργήθηκε ουσιαστικά η διαιτησία, καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις, καταργούνται στην πράξη και οι «κοινωνικοί εταίροι» που συμβόλισαν την κοινωνική συναίνεση και τη δημοκρατική αρχή επίλυσης των αντιθέσεων στις δυτικές δημοκρατίες του 20ού αιώνα.

Τώρα το ΥΨΟΣ ΤΗΣ ΑΜΟΙΒΗΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΘΑ ΤΟ ΚΑΘΟΡΙΣΕΙ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ. Από την πλευρά των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων ΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ΑΙΩΝΕΣ ΠΙΣΩ, ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΠΡΟ-ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ… Και τα τελευταία προσχήματα απορρίπτονται. Οι σύγχρονες χρηματοπιστωτικές δικτατορίες και οι υποτελείς πολιτικοί διαχειριστές τους έχουν γυρίσει οριστικά σελίδα… Η κλασική αστική δημοκρατία ανήκει πια στο παρελθόν.

Το επίπεδο του κατώτερου μισθού έχει ήδη προσδιορισθεί από τα αλλεπάλληλα Μνημόνια. «Οδηγός» είναι οι μισθοί της Βουλγαρίας και της Λιθουανίας (120 – 300 ευρώ). Με τον τρόπο αυτό Η ΑΜΟΙΒΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΠΟΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΙΟ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ, μετατρέπεται σε έναν απλό οικονομικό συντελεστή και αναγορεύεται στο σημαντικότερο κριτήριο για να αντιμετωπισθεί η ανεργία, για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα…

Επιμένουμε ότι δεν πρόκειται και πάλι περί λάθους εκτίμησης… Είναι προφανές -και επιβεβαιώνεται με μαθηματική ακρίβεια εδώ και τρία χρόνια- ότι η μείωση των αμοιβών και των εισοδημάτων, η αύξηση των φορολογικών συντελεστών, τα συνεχή «χαράτσια» οδήγησαν στην πρωτοφανή άνοδο της ανεργίας και στη μείωση της θέσης της χώρας στον διεθνή πίνακα της ανταγωνιστικότητας.

Αυτήν την εβδομάδα το ΚΕΠΕ θα δημοσιεύσει έκθεση, σύμφωνα με την οποία η ύφεση το 2013 θα ξεπεράσει το 4,1% και η ανεργία θα φθάσει στο 30%… (Ακόμα και η ΕΛΣΤΑΤ του περίφημου «μάγου της Στατιστικής» κ. Γεωργίου προβλέπει ύφεση άνω του 6% και την ανεργία στο 27%).

Όσο αφορά την ανταγωνιστικότητα, η μείωση του συντελεστή της αμοιβής της εργασίας έχει ήδη ξεπεράσει το 10%… Αντίθετα, οι αυξήσεις στον τομέα της ενέργειας, οι φόροι, το κόστος χρηματοδότησης είναι οι βασικοί παράγοντες που μειώνουν την ανταγωνιστικότητα και διατηρούν το υψηλό επίπεδο των τιμών.

Πριν από λίγα χρόνια, για να συμβολοποιήσουμε το χαμηλό ύψος των νεοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας, αναφερόμαστε στη «χαμένη γενιά των 700 ευρώ»… Αλήθεια, ποιο μήνυμα εκπέμπεται τώρα προς τους νέους, προς τους επιστήμονες που διαθέτουν διπλώματα και μεταπτυχιακούς τίτλους όταν τους προσφέρεται αμοιβή που αντιστοιχεί σε επίδομα αλληλεγγύης και μάλιστα σε μια καταρρέουσα αγορά εργασίας που δεν προσφέρει καμία δυνατότητα, καμία προοπτική;

Η ελληνική τραγωδία ολοκληρώνεται… Αλλά και η Ευρώπη βαδίζει με γοργά βήματα προς τον δικό της Μεσαίωνα, όπου «τα κάστρα του κεφαλαίου» (Μαξ Βέμπερ) και των χρηματοπιστωτικών μεταμοντέρνων φεουδαρχιών θα κυριαρχούν. Η ατομική και συλλογική αντίδραση, η εξέγερση των λαών απέναντι σ” αυτόν τον επερχόμενο Μεσαίωνα είναι η μόνη ιστορική απάντηση… Πριν είναι αργά.


Του Μενέλαου Γκίβαλου, Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών

Πηγή: Ανδρείκελα και υποτελείς έχουν κατανοήσει πλήρως το ρόλο τους - RAMNOUSIA

Η πραγματική κρίση ίσως, τώρα αρχίζει

Οι κρατικές ανακοινώσεις μίλησαν: Στραγγίξαμε

                         

                                                           Cy Twombly, 1963

Δεν είμαι οικονομολόγος, μάλλον σκράπας, θα έλεγα είμαι,  σε οικονομικά ζητήματα.

Όμως, όταν ανακοινώνεται το:
«Σύμφωνα με τα νεότερα στοιχεία, τον Ιανουάριο επιτεύχθηκε πρωτογενές πλεόνασμα 415 εκατ. ευρώ αντί πρόβλεψης ελλείμματος 413 εκατ. ευρώ, λόγω της συγκράτησης των δαπανών, καθώς τα έσοδα προ επιστροφών ήταν λιγότερα κατά 239 εκατ. ευρώ από το στόχο».

Θα έπρεπε ό λ α  τα  υ π ό λ ο ι π α  να μπαίνουν σε παρένθεση, ακόμα και σε ανακοινώσεις όπως η προαναφερόμενη.

Μέσω παρένθεσης θα έπρεπε να ανακοινωθεί ότι:
Με τα νέα επίσημα στοιχεία για την εκτέλεση του προϋπολογισμού τον Ιανουάριο να .....
επιβεβαιώνουν τη μείωση εσόδων από τον ΦΠΑ και ειδικούς φόρους κατανάλωσης, η κυβέρνηση επιχειρεί να αντιμετωπίσει τη συνεχιζόμενη υστέρηση με μπαράζ έκτακτων φορολογικών ελέγχων-εξπρές. (απλά… ανακοινώθηκε)

Με 30% ανεργία – συν, το ποσοστό αυτών που «εργάζονται» με (τη νομοθετημένη) ελαστική εργασία. Τις δεκάδες χιλιάδες μικρομεσαίες κυρίως επιχειρήσεις που έβαλαν λουκέτο και άλλες τόσες που κρατούνται από μια κλωστή να μην κλείσουν, με τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων που υπέστησαν δραματική μείωση εισοδήματος και άλλους όσους ακόμη ξεχνώ ή αδυνατώ να αναφέρω (σκράπας γαρ) – Το σύνολο αυτού του πλήθους δεν θα πρέπει να αγγίζει τουλάχιστον το 60% του πληθυσμού; Απλή αριθμητική.

Και εάν υποθέσουμε ότι το +/- 60% είναι οικονομικά ανενεργό ή part-time ενεργό, τότε αυτό που δεν λέει η ανακοίνωση περί «πρωτογενούς πλεονάσματος», από πού ελπίζει να αυξήσει το κράτος τα έσοδά του, από τους «δεν έχω, δεν πληρώνω»;

Γιατί δεν συμπεριλαμβάνει στην ανακοίνωση ότι το πλεόνασμα οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι το δημόσιο δεν εξόφλησε τις υποχρεώσεις προς (επιστροφές ΦΠΑ κ.α.) στους ιδιώτες επιχειρηματίες –πρόκειται αν δεν κάνω λάθος για μερικά € δισεκατομμύρια… Αν εξοφλούσε αυτές τις υποχρεώσεις, δεν θα παρουσίαζε τώρα έναν ελλειμματικό προϋπολογισμό;

Δεν θα συμπεριλάβω στην παρένθεση, το σουρεαλιστικό τέρας του απείραχτου, του νωθρού, δυσκίνητου, αντιαναπτυξιακού πελατειακού οικοδομήματος, το λεγόμενο και «δημόσιο».  – Ούτε το ρόλο της… αδέκαστης Δικαιοσύνης. Κι όσο για τις… αποκρατικοποιήσεις, αφήστε, δεν είναι ώρα για σύντομα ανέκδοτα, είτε γίνουν ή όχι με διαφανείς διαδικασίες, ψίχουλα μερικών δις θα φέρουν. Σταγόνες στον ωκεανό.

Το ακανθώδες ζητούμενο είναι μόνο δύο λέξεις: Από Που

Ίσως τώρα ξεκινά (λέω «ίσως» γιατί το απεύχομαι) η πραγματική κρίση.

Η χώρα στέγνωσε.

Πάρτε, καλού-κακού, νερό.

Αναρτήθηκε από ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ Ε.ΠΑ.Μ. 

Mία ανεπανάληπτη ηττοπάθεια

Άλλη μία μέρα γενικής ανεργίας τελείωσε. Πέρασε στο παρελθόν και πλέον περιμένουμε την επόμενη.

Όλο και πληθαίνουν οι φωνές αυτών που λένε ότι πρέπει η απεργία να αποκτήσει διάρκεια και να γίνει απεργία διαρκείας. Μία απεργία διαρκείας με διαφορετική μορφή και εξεγερσιακή διάθεση θα έριχνε την ακροδεξιά κυβέρνηση της ντόπιας τρόικας μέσα σε λίγες μέρες.

Μα καλά, τότε γιατί δεν γίνεται;

Η απάντηση είναι υπερβολικά απλή, αλλά και δύσκολη. Δεν γίνεται γενική απεργία γιατί η πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας δεν θέλει να ρισκάρει τα κεκτημένα της.

Ποια είναι αυτά τα, τόσο πολύτιμα, κεκτημένα που φοβόμαστε να χάσουμε;

30% ανεργία, μισθοί 400-500-600 ευρώ (που θα πέσουν και άλλο), συντάξεις που έχουν μειωθεί γύρω στο 40% μέσα σε 3 χρόνια, Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης, Τσίπρας, Παπαρήγα και ναζισμός.

Αυτούς έχουμε και αυτούς θέλουμε να κρατήσουμε και για να μην παρεξηγηθούμε πάντα μιλάμε για την πλειοψηφία. Στην Ελλάδα υπάρχει μία τεράστια επιθυμία να αλλάξουμε τα πάντα, αλλά χωρίς να αλλάξει κανένας τον εαυτό του. Γιατί στην πραγματικότητα ελάχιστοι θέλουν να αλλάξει κάτι και αυτούς οφείλουμε να πιστέψουμε. Μέχρι αυτοί να γίνουν τόσο αποφασισμένοι που δεν θα έχουν ανάγκη καμία πλειοψηφία.

Αν ο μέσος έλληνας ήθελε να αλλάξει κάτι, τότε δεν θα ψήφιζε τα ίδια άτομα, δεν θα έβλεπε τα ίδια κανάλια, δεν θα διάβαζε τις ίδιες εφημερίδες και δεν θα έτρωγε τον ίδιο πρόλογο από ακριβοπληρωμένα φερέφωνα και αγορασμένες δημοσκοπήσεις. Με μία απεργία το μήνα, όπου ανεξάρτητα από τη μικρή ή μεγάλη συμμετοχή του κόσμου, κυριαρχεί η διάθεση για αστειάκια και φλερτάκια δεν γίνεται δουλειά.

Αυτές δεν είναι απεργίες, είναι παρωδίες, όπου τα μεγάφωνα παίζουνε τα hit επαναστατικά τραγούδια, τα ίδια εδώ και 40 χρόνια, και ο λαός περιμένει να τελειώσει η πορεία για να πάει για καφέ. Καμία διάθεση για σύγκρουση, καμία αυταπάρνηση, κανένας αγώνας δίχως αύριο και μία ανεπανάληπτη ηττοπάθεια που έγινε μόνιμο φαινόμενο.

Στις, 20/2/2013 ήταν μέρα γενικής απεργίας.

• Οι φοιτητές των ΤΕΙ ήταν, μέρες πριν, στο δρόμο, διαμαρτυρόμενοι έντονα για το "σχέδιο Αθηνά". 
• Οι αγρότες διεκδικούν τα λεφτά τους σε πολλά μέρη της Ελλάδας και έχουν στήσει μπλόκα. 
• Οι άνεργοι ξεπερνούν το 1/10 του πληθυσμού και αρκετοί ξέρουν ότι δεν πρόκειται ποτέ να βρουν δουλειά. 
• Αυτοί που δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται τους τελευταίους 4 μήνες είναι εκατοντάδες χιλιάδες.

Μερικά νοσοκομεία και σχολεία θα κλείσουν για να βελτιωθούνε τα νούμερα της ελληνικής οικονομίας. Σε 1-2 χρόνια από τώρα, οι τράπεζες θα πετάξουν έξω από τα σπίτια τους αυτούς που χρωστάνε τις δόσεις του στεγαστικού δανείου. Και η απάντηση σε όλα αυτά ποια είναι; Μία "πιο ανιαρή πεθαίνεις" απεργία...

Τα τελευταία 3 χρόνια οι μόνοι που έχουν καταφέρει να αλλάξουν τα πράγματα είναι το στρατόπεδο των από πάνω. Αλλάξανε πολλά και όλα υπέρ τους. Για να κάνουμε την αυτοκριτική μας, η μόνη περίπτωση που φάνηκε μία μαζική αντίδραση από τα κάτω, πέρα από τα στενά κομματικά σύνορα, ήταν οι συγκεντρώσεις στις πλατείες το καλοκαίρι του 2011. Κάτι παρόμοιο χρειαζόμαστε και σήμερα. Κάτι καθημερινό, μακριά από κόμματα, μακριά από συνδικάτα, μακριά από ηγέτες και μακριά απο αυταπάτες.

Και για να λέμε την αλήθεια, χίλιες φορές να κατέβει κόσμος στο δρόμο, παρά να βλέπει TV στο σπίτι. Η συνταγή είναι εύκολη: Πολύς κόσμος στο δρόμο, έτοιμος για όλα και για πολλές μέρες. Αυτό θα τους ενοχλήσει και δεν το λέμε μόνο εμείς. Το λένε τα 3 χιλιάδες δακρυγόνα που πετάξανε στο Σύνταγμα μέσα σε 2 μέρες. Αυτά ξέρουν.

imf-fuck-off

Πηγή: Mία ανεπανάληπτη ηττοπάθεια - RAMNOUSIA

Το σχόλιο μας: Αυτό που πραγματικά μπορεί να είναι αποτελεσματικό, είναι η πλατιά ενημέρωση του Λαού, η άμεση οργάνωση του αγώνα μέσα από συλλογικότητες και επιτροπές σε κάθε γειτονιά και η έναρξη Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας. Η παρουσία πολύ κόσμου έστω και έτοιμου για όλα και για πολλές μέρες, δεν αρκεί για να οδηγήσει στο ποθούμενο, αν δεν συνδυασθεί με σαφή πολιτικά αιτήματα για άμεση ανατροπή του σάπιου πολιτικού συστήματος και συγκρότηση ευρείας λαϊκής εθνοσυνέλευσης για την σύνταξη και ψήφιση του πρώτου πραγματικά δημοκρατικού Συντάγματος της πατρίδας μας.

Προβολή Ταινίας και Συζήτηση - ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ S.O.S. Δευτέρα 25/2/2013

Μετά από παράκληση Φίλων,  
ο Πυρήνας Ε.Πα.Μ. Αχαρνών - Καματερού & Βορειοδυτικών Προαστίων 

σας καλεί 

στην Προβολή Ταινίας και Συζήτηση 
με θέμα ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ S.O.S.

η οποία επαναλαμβάνεται 
την Δευτέρα 25/2/2013, 7μμ

Στα γραφεία του Ε.Πα.Μ. Ιλίου

Φυλής και Πατρόκλου στο Ίλιον 

(πλησίον Ι.Κ.Α. Αγίων Αναργύρων)

Επενδύουν στο ψέμα και στην απάτη

Τις τελευταίες μέρες ο Αντώνης Σαμαράς και οι υπουργοί του, ειδικά αυτοί των «παραγωγικών υπουργείων» όπως του Ανάπτυξης, συμπεριφέρονται περισσότερο ως ντίλερ ή μάνατζερ παρά ως πολιτικά στελέχη. Η κυβέρνηση επιχειρεί να φτιάξει κλίμα ερχομού επενδύσεων και να δημιουργήσει προσδοκίες που προσομοιάζουν με το κλίμα στην Τρούμπα του Πειραιά σε παλιότερες δεκαετίες όπου ο κόσμος περίμενε το στόλο, τα ναυτάκια και το δολάριο για να δουλέψουν τα κακόφημα μπαρ και τα μπορντέλα.

Το γνωστό τροπάρι της κυβέρνησης είναι ότι ο ερχομός επενδύσεων θα φέρει νέες θέσεις εργασίας και θα δώσει δουλειές στους ανέργους. Μάλιστα συνδυάζει αυτή την προπαγάνδα και με την «επιβολή του νόμου και της τάξης» για να πέσει σιγή νεκροταφείου στο κίνημα. Η αντιμετώπιση του πιο πρόσφατου περιστατικού με την προβοκάτσια στις Σκουριές της Χαλκιδικής για το πώς πολιτεύεται η κυβέρνηση είναι πολύ χαρακτηριστικό. Δε μιλάμε για μορφές πάλης όπως η απεργία ή οι καταλήψεις όπου η κυβέρνηση στο όνομα της προσέλκυσης επενδύσεων ετοιμάζεται περίπου να τις απαγορεύσει (Βλέπε Βρούτση για αλλαγή συνδικαλιστικού νόμου και τις σχετικές δηλώσεις Σαμαρά) μετά και την, με τη τόση ευκολία χρήση, της πολιτικής επιστράτευσης και της επίταξης.

Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση θέλει να κρύψει ότι ξεπουλάει κυρίως στο ξένο κεφάλαιο, αλλά και σε όσους απ’ τους ντόπιους νταβατζήδες συνεργάζονται μαζί του, τον πλούτο της χώρας. Είναι αμφίβολο αν υπάρχει έστω και ένα επενδυτικό πλάνο που να υποχρεώνει τον υποψήφιο επενδυτή να δημιουργήσει υποδομή ο ίδιος με δικά του έξοδα και κεφάλαια και να αναπτύξει κατά αυτό τον τρόπο τη συρρικνωμένη παραγωγική βάση της χώρας. Η κυβέρνηση θέλει απλά να συγκαλύψει το γεγονός ότι αυτό που θα συμβεί είναι το γνωστό πλιάτσικο στη δημόσια περιουσία με συνέπειες όχι μόνο οικονομικές και κοινωνικές αλλά και σοβαρές πολιτικές, διπλωματικές και εθνικές. Τα όσα συμβαίνουν στο κλάδο της ενέργειας με τη ΔΕΠΑ είναι απλά ενδεικτικά. Ξαναγυρνάμε στην εποχή της Ούλεν και της Πάουερ.

Δεν είναι μόνο όμως πως η κυβέρνηση συγκαλύπτει αυτή την διαχρονική αλήθεια. Είναι πως συμπεριφέρεται ως κοινός απατεώνας όταν μιλάει για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και μάλιστα για τη δημιουργία τόσων θέσεων εργασίας που δίνει την αίσθηση ότι θα υπάρξει σοβαρή αντιμετώπιση του προβλήματος της ανεργίας.

Ας δώσουμε λοιπόν το λόγο στους αριθμούς: Καταρχήν η ίδια η Κομισιόν αναθεώρησε επί τα χείρω τις εκτιμήσεις για την ύφεση και από 4,2% που υπολογιζόταν αρχικά για το 2013 τώρα την οποία υπολογίζει στο 4,4%! Η ανεργία το Νοέμβριο του 2012 βρισκόταν στο 27% και 1,35 εκατομμύρια άνθρωποι ήταν χωρίς δουλειά. Σύμφωνα με τους επιστημονικούς συνεργάτες του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ η ανεργία το 2013 θα κυμανθεί περίπου στο 30% (πραγματική ανεργία 34-35%) και αντιστοιχεί σε περίπου 1,8 εκατομμύρια ανέργους! Ενώ αυξητικές είναι οι τάσεις και για το 2014 όπου κατά πως δείχνουν τα πράγματα η ανεργία θα έχει φτάσει τα 2 εκατομμύρια ανθρώπους. Οι εκτιμήσεις αυτές ως τάσεις επιβεβαιώνεται και από κρατικούς οργανισμούς όπως το ΚΕΠΕ!

Θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει: Εντάξει, αλλά όλα αυτά συμβαίνουν ενώ τώρα αρχίζει και σταθεροποιείται η κατάσταση και να δημιουργείται ένα σταθερό περιβάλλον με την Ελλάδα εντός του ευρώ οπότε ευνοείται ένα φιλικό ως προς την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις περιβάλλον που θα αντιστρέψει την κατάσταση. Άλλωστε όπως είπε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός αν βγάλουμε το καλοκαίρι απ’ το Φθινόπωρο και μετά θα απογειωθούμε!

Αντί άλλης απάντησης αντιγράφουμε τα όσα διαβάζουμε απ’ την ιστοσελίδα protothema και τα οποία λέει ο επιστημονικός διευθυντής του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ Σάββας Ρομπόλης: «Το 2015-2016 οι θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν θα είναι εντάσεως εργασίας και δε θα μπορέσουν να απορροφήσουν τους χιλιάδες ανέργους. Για να απορροφηθούν 50.000 άνεργοι πρέπει το ΑΕΠ να σημειώνει αύξηση κατά 3,5-4% το χρόνο κάτι που είναι αμφίβολο να θα μπορέσει να επιτευχθεί ως το 2020».

Σκεφτείτε ότι θα υπάρχουν τότε περίπου 2.000.000 άνεργοι και υπολογίστε τι ρυθμός ανάπτυξης χρειάζεται για να βρουν δουλειά οι μισοί έστω. Αναλογιστείτε τώρα πόσα χρόνια χρειάζονται για να βρουν δουλειά όλοι αυτοί οι άνθρωποι αν ο ρυθμός ανάπτυξης είναι στα 3,5-4% μετά απ’ το 2014.

Ευτυχώς δηλαδή που μείναμε στο ευρώ και τώρα θα έχουμε τρόφιμα, καύσιμα και φάρμακα. Και προπαντός δουλειές…

Από inprecor μοντάζ Γρέκι

Ευρώ ή τρόϊκα και ολιγαρχία. Γράφει ο Ν. Κοτζιάς και απαντά ο Δ. Καζάκης

Γράφει ο Νίκος Κοτζιάς:

Συχνά μου θέτουν το ερώτημα κατά πόσο η έξοδος από το Ευρώ είναι η απάντηση στην κρίση. Πολλοί έντιμοι συμπολίτες πιστεύουν ότι η έξοδος από το Ευρώ είναι η λύση των προβλημάτων μας. Σε κάθε περίπτωση αγνοεί τη διεθνή πείρα του καπιταλισμού. Όπως το γεγονός ότι υπάρχουν εκατοντάδες χώρες που διαθέτουν το δικό τους νόμισμα και βρέθηκαν συχνά σε κρίση, ή βρίσκονται σε κρίση και σήμερα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κατοχή εθνικού νομίσματος αυξάνει τα περιθώρια άσκησης εθνικής οικονομικής πολιτικής. Μόνο που αυτά τα περιθώρια στον σημερινό κόσμο δεν είναι απεριόριστα. Ακόμα και χώρες όπως είναι η Κίνα ή η Βραζιλία, η Μεγάλη Βρετανία και η Ιαπωνία που ανήκουν στις δέκα πλουσιότερες του κόσμου, γνωρίζουν σήμερα πόσο πεπερασμένες είναι οι δυνατότητες να ασκήσουν ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, εξαιτίας της μεγάλης αλληλεξάρτησης στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης. Γνωρίζουν, επίσης, ότι η όποια νομισματική τους αυτονομία δεν είναι αποτέλεσμα της κατοχής του ενός ή άλλου νομίσματος, αλλά του γεγονότος ότι διαθέτουν σχετικά ισχυρή οικονομία. Μόνο οι ΗΠΑ έχουν περισσότερη νομισματική αυτονομία διότι διαθέτουν μαζί με το δολάριο και «αεροπλανοφόρα».

Η νομισματική αυτονομία και δύναμη, συνδέεται με την ισχύ ενός κράτους, αλλά και με την πολιτική που αυτό ακολουθεί. Ευρώ έχει η Γερμανία, ευρώ έχει και η Ελλάδα. Άλλες οι επιπτώσεις στην πρώτη, άλλη στη δεύτερη. Η Αιτία; Η πολιτική και οικονομική ισχύς που διαθέτει η πρώτη, η αδυναμία και ο νεοραγιαδισμός που χαρακτηρίζουν τη δεύτερη. Συνολικά, τα νομίσματα έχουν σημαντικό ρόλο στην οικονομική ζωή μιας χώρας, αλλά δεν είναι αυτά που την καθορίζουν. Αντίθετα, αυτά ορίζονται και αξιοποιούνται ως εργαλείο από εκείνους που μπορούν να τα ορίζουν, να καθορίζουν την οικονομική και πολιτική εξουσία. Η αντιστροφή αυτής της σχέσης είναι λάθος.

Και αυτό διότι η έξοδος, επί παραδείγματι, από το Ευρώ με τις σημερινές κυρίαρχες ομάδες στην εξουσία απλά θα διασφαλίσει τη συνέχεια της ίδιας πολιτικής. Όποιος θεωρεί ότι της πολιτικής λύσης προηγείται εκείνη του νομίσματος, έχει αντιστρέψει τη σειρά των πραγμάτων. Έχει βάλει το κάρο ως φρένο κοινωνικών εξελίξεων εμπόδιο μπροστά από το άλογο, τα κινήματα.

Είναι γνωστό ότι η συντηρητικοί και ακροδεξιοί σε Σουηδία και Μεγάλη Βρετανία δεν θέλουν να ακούσουν για το Ευρώ. Αυτό δεν σημαίνει ότι κορώνα και στερλίνα, τα επιτόκια και οι συναλλαγματικές επιλογές τους είναι σε πλήρη ελευθερία. Πολύ λιγότερο ότι το Λονδίνο, επί παραδείγματι, μπορεί να λύσει τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματά του με νομισματικά μάγια. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι την τελευταία δεκαετία το Ηνωμένο Βασίλειο συνδύασε την μεγαλύτερη υποτίμηση νομίσματος ανάμεσα στα κράτη μέλη των G20 (σχεδόν 50%) με την μεγαλύτερη πτώση ανταγωνιστικότητας και εξαγωγών από όλες. Ασφαλώς το νόμισμα βοηθά την μία ή άλλη πολιτική, αλλά εκείνο που προέχει είναι ποιος καθορίζει την μία ή άλλη πολιτική, προς όφελος τίνος προωθείται αυτή.

Η διαφορά ανάμεσα σε μια προοδευτική και σε μια νεοφιλελεύθερη αντίληψη, είναι ότι η πρώτη θεωρεί ότι τα προβλήματα είναι πολιτικά-κοινωνικά. Ότι η πολιτική, το ποιόν αυτή εξυπηρετεί, καθορίζει και το πώς θα χειριστεί κανείς την οικονομική πολιτική και σε συνέχεια τη νομισματική. Αντίθετα οι νεοφιλελεύθεροι πιστεύουν ότι δεν χρειάζεται στην ουσία οικονομική πολιτική και πολιτική κοινωνική παρέμβαση. Ότι όλα θα τα λύσει το νόμισμα. Πολλοί από αυτούς που θεοποιούν την έξοδο από το ευρώ, στην ουσία είναι θύματα του νεοφιλελεύθερου τρόπου σκέψης: το νόμισμα είναι το παν, η πολιτική εξουσία έπεται.

Με τέτοιες περί νομίσματος απολυτότητες, απαλλάσσουν ουσιαστικά τις κυβερνήσεις των μνημονίων και όσους τις στηρίζουν, αφού αποδέχονται τα μνημονιακά διλήμματα: ή φεύγεις από το ευρώ, ή υποτάσσεσαι στα μνημόνια. Στην πραγματικότητα και η μία άποψη και η άλλη αγνοεί, ή θέλει να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, ότι η κυβέρνηση παραδόθηκε αμαχητί μέσα στους θεσμούς και τα όργανα της ΕΕ, χωρίς να κάνει χρήση των όπλων που διαθέτει η χώρα. Δηλαδή, τα βέτο, τα δικαστήρια, τις συμμαχίες και τις κινητοποιήσεις. Πρώτα παλεύει κανείς με όλα του τα όπλα και μετά εγκαταλείπει το πεδίο της μάχης, ακολουθεί νέα σχέδια. Αυτό είναι το αλφαβητάρι της πολιτικής.
onalert.gr

Απαντά ο Δημήτρης Καζάκης:

Ο κ. Κοτζιάς για μια ακόμη φορά μπερδεύεται στο ίσωμα. Τα ερωτήματα με το ευρώ και την ευρωζώνη είναι εξαιρετικά απλά. Με ποιον συγκεκριμένο τρόπο μπορούμε να έχουμε ευρώ χωρίς πολιτικές λιτότητας και καταστροφής; Γιατί δεν απαντά συγκεκριμένα πώς θα χρηματοδοτηθεί μια άλλου τύπου ανάπτυξη στην Ελλάδα υπέρ της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού; Γιατί δεν μας λέει τίποτε για το πώς μέσα στο ευρώ και υπό το καθεστώς των μνημονίων της ευρωζώνης μπορεί να γίνει αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου υπέρ των ασθενέστερων. Γιατί σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης έχουν γκρεμιστεί τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα; Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Το ευρώ δεν απηχεί κρατικές πολιτικές. Ακόμη και σ' αυτό κάνει λάθος ο κ. Κοτζιάς. Απηχεί συσχετισμούς δύναμης και κεφαλαίου στην διεθνή χρηματαγορά. Το ευρώ ελέγχεται απόλυτα από το ιδιωτικοποιημένο σύστημα τραπεζών της ευρωζώνης με επικεφαλής την ΕΚΤ και λειτουργεί ως μέσο προσέλκυσης κερδοσκοπικών κυρίως στις τραπεζικές αγορές ιδιωτικού και δημόσιου χρέους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το ιδιωτικό και δημόσιο χρέος εκτινάχτηκε για όλες τις χώρες της ευρωζώνης με την είσοδο του ευρώ. Ακόμη και τα κράτη είναι έρμαια αυτού του χρεογράφου επ' ονόματι ευρώ που κατασκεύασαν οι τράπεζες προκειμένου να κερδοσκοπούν με τον δανεισμό κρατών, νοικοκυριών και επιχειρήσεων.

Με ένα νόμισμα σταθερής κυκλοφορίας, όπως είναι το ευρώ, που σχεδιάστηκε για να εξυπηρετεί και να εκφράζει κυρίαρχα τις διατραπεζικές αγορές και όχι την δυναμική των οικονομιών, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο άλλης πολιτικής εκτός από μια διαρκή "εσωτερική υποτίμηση" σαν κι αυτήν που εφαρμόζεται στην Ελλάδα και σ' όλες τις χώρες της ευρωζώνης. Για να παραμείνει ισχυρό το ευρώ στις διεθνείς αγορές είναι υποχρεωμένη η ευρωζώνη να υποστηρίζει διαρκώς τις τράπεζες και τα ενεργητικά τους σε βάρος της πραγματικής οικονομίας. Αυτό κάνει η "εσωτερική υποτίμηση": υποτιμά την πραγματική οικονομία, το εισόδημα και την δουλειά του εργαζόμενου πρώτα και κύρια, μιας και δεν μπορεί να υποτιμηθεί το ευρώ. Να γιατί είναι αδύνατο να υπάρξει άλλη πολιτική εντός του ευρώ εκτός από την "εσωτερική υποτίμηση" για όλες τις χώρες και τις οικονομίες της ευρωζώνης. Καλό να ονειρεύεται κανείς ότι μπορεί να κάνει άλλα μέσα στο ευρώ, αλλά άλλο η φαντασία και άλλο η πραγματικότητα.

Ο κ. Κοτζιάς δεν φτάνει μόνο που δεν ασχολείται ούτε στο παραμικρό με την ουσία του ζητήματος που λέγεται ευρώ, αρνείται να ασχοληθεί και με ένα ακόμη κορυφαίο ζήτημα: Μπορεί να υπάρξει εθνική ανεξαρτησία μέσα στο ευρώ; Μπορεί ένας λαός και μια κυβέρνηση – ας την πούμε προοδευτική – να ελέγξει την οικονομία έχοντας το ευρώ και λειτουργώντας εντός της ευρωζώνης; Ο κ. Κοτζιάς δεν ακουμπά καν το ζήτημα αυτό. Γιατί; Μήπως είναι από εκείνους που στο όνομα του κοσμοπολιτισμού και της παγκοσμιοποίησης θεωρεί ότι η εθνική αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία ενός λαού είναι ανέφικτη; Ο αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία και την κυριαρχία του λαού συνιστά τον ακρογωνιαίο λίθο της δημοκρατίας και της προόδου. Δίχως την κατοχύρωσή τους δεν μπορεί να υπάρξει ούτε δημοκρατία, ούτε πρόοδος. Για τον κ. Κοτζιά όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα της “αριστεράς και της προόδου” που ξέρει μόνο να αναμασά την αποικιοκρατική λογική των νεοναζί αρχιτεκτόνων του ευρώ και της ΕΕ.

Ο κ. Κοτζιάς καταλήγει με το εξής τραγελαφικό: “Πρώτα παλεύει κανείς με όλα του τα όπλα και μετά εγκαταλείπει το πεδίο της μάχης, ακολουθεί νέα σχέδια. Αυτό είναι το αλφαβητάρι της πολιτικής.” Όχι κ. Κοτζιά. Αυτό είναι το αλφαβητάρι της υποτέλειας.

Όσο για τα όπλα που διαθέτει κανείς μέσα στο ευρώ και την ευρωζώνη είναι πραγματικά να γελά κανείς. Ποια όπλα; Ξεχνά ο κ. Κοτζιάς ότι η ευρωζώνη με το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, που έχει τεθεί σε ισχύ από 1/1/2013, έχει αφαιρέσει την δικαιοδοσία από τις εθνικές κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια στην σύνταξη του προϋπολογισμού και στην εποπτεία των οικονομιών τους; Ξεχνά ότι η ευρωζώνη έχει αποφασίσει την ενοποίηση του τραπεζικού συστήματος υπό τον απόλυτο έλεγχο της ΕΚΤ; Ξεχνά ότι από τις 12/9/2012 έχει επίσημα ξεκινήσει να οικοδομείται η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία που προϋποθέτει την κατάλυση των εθνικών κρατών; Πώς σκέφτεται να παλέψει ο κ. Κοτζιάς εντός της ευρωζώνης όταν ο κ. Μπαρόζο έχει ήδη ανακοινώσει ότι δεν αναγνωρίζει η εθνική κυριαρχία των κρατών μελών και ότι αντικαθίσταται με την “συλλογική κυριαρχία” των οργάνων της ΕΕ; Σε λίγο ούτε καν ελληνική ιθαγένεια θα υπάρχει έναντι της υπερισχύουσας ευρωπαικής προκειμένου η εθνική επικράτεια να περάσει στην “συλλογική κυριαρχία” των Ευρωπαίων.

Ας αφήσουμε τον κ. Κοτζιά να παλεύει με ανύπαρκτα όπλα εντός της ευρωζώνης, όπως ο Δον Κιχώτης πάλευε για την φανταστική Δουλτσινέα του εναντίον των τρομερών Ανεμόμυλων. Άλλωστε έχει προσωπική εμπειρία από τέτοιες μάχες. Μην ξεχνάμε ότι τα περισσότερα χρόνια της δεκαετίας του 2000 ήταν προσωπικός σύμβουλος και φίλος του Γιώργου Παπανδρέου, όπου προφανώς πάλευε από μέσα να τον αλλάξει, αλλά τελικά κατέληξε να μας τον φορτώσει ως κυβερνήτη της Ελλάδας μόνο και μόνο για πουλήσει την χώρα και τον λαό της όπως κάθε τυπικός δωσίλογος. Αν είναι να κάνουμε τέτοια πάλη από τα μέσα πρώτα, σαν αυτές που ξέρει να δίνει ο κ. Κοτζιάς, καλύτερα να μας λείπει. Όπως ξέρει κάθε Έλληνας αγωνιστής πατριώτης από την εποχή της εθνικής απελευθέρωσης, οι κοσμοπολίτικες απολυταρχίες – όπως ήταν παλιά οι αυτοκρατορίες και σήμερα οι υπερεθνικές ολοκληρώσεις – δεν παλεύονται από μέσα, ανατρέπονται με την δύναμη της ενότητας του λαού που παλεύει για την εθνική του αυτοδιάθεση, για εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία προκειμένου να κατακτήσει την δημοκρατία και την πρόοδο στον τόπο του.

Πηγή: Ευρώ ή τρόϊκα και ολιγαρχία. Γράφει ο Ν. Κοτζιάς και απαντά ο Δ. Καζάκης - RAMNOUSIA

Κάντε λίγη ακόμα υπομονή, μαλάκες

"Οι επόμενοι μήνες, θα είναι οι πιο κρίσιμοι και δύσκολοι μήνες από την ένταξη μας στο μνημόνιο", δήλωσε για πολλοστή φορά, το ανδρείκελο που εξέλεξαν για πρωθυπουργό, Αντώνης Σαμαράς.

Ασφαλώς οι κρίσιμοι και δύσκολοι μήνες, δεν πρόκειται να επηρεάσουν τις βουλευτικές αποζημιώσεις, τις δωρεάν μετακινήσεις, τα οχήματα, τα ταξίδια, τις συντάξεις τους και τη δυνατότητα διορισμού των συγγενών τους. Όχι. Αυτά είναι που αποτελούν τους στυλοβάτες του θεσμού της δημοκρατίας. Αυτά μένουν ανέγγιχτα πάση θυσία και άλλωστε η "θυσία", τείνει να γίνει η δεύτερη φύση μας. Αυτοί μας λένε:

Κάντε λίγη ακόμα υπομονή, μαλάκες.

Πέρασε δεν πέρασε ένας μήνας, από τότε που ο Ευάγγελος Βενιζέλος ούρλιαζε στη βουλή επειδή του ζήτησαν να γίνει προανακριτική επιτροπή εις βάρους του ίδιου και του Γιώργου Παπανδρέου.

Σκουριές, σαπίλες, μπόχες και άλλα όμορφα

Και ξαφνικά η ελληνική κοινωνία έμαθε ότι σε μια περιοχή της Χαλκιδικής που ονομάζεται Σκουριές, έχουν έρθει να μας φέρουν την ανάπτυξη, μέσω της εξόρυξης χρυσού και κάποιοι διαμαρτύρονται και γίνονται τρομοκράτες. Αυτό πέρασε μέσω των ΜΜΕ. Που κάποια απ’ αυτά, ονόματα δε λέμε, βρίσκονται μέσα στην ίδια την επένδυση.

Το τι γίνεται στη Χαλκιδική και τη Θράκη δε θα το περιγράψω εδώ. Όποιος θέλει να μάθει, γκουγκλάρει και του έρχονται στα μούτρα οι άπειρες πληροφορίες για το θέμα. Για ένα σχόλιο πέρασα, επειδή βλέπω πως πάνε να μας πείσουν με έντεχνο τρόπο, ότι αυτοί που φταίνε είναι αυτοί που αντιστέκονται. Αυτοί είναι οι τρομοκράτες κι από αυτούς κινδυνεύει η κοινωνία μας. Πέρα από το ότι φτάνουν ως το έγκλημα (και παραδόξως, ενώ η αστυνομία στην περιοχή τους  έχει από κοντά, αυτή τη φορά δεν άφησαν ούτε ίχνη, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) μαθαίνουμε από τις εταιρείες και τα φερέφωνά τους, ότι πίσω τους κρύβονται σκοτεινά συμφέροντα. Που όσο και να ψάξει ο λογικός ο άνθρωπος, δεν πρόκειται να τα ξετρυπώσει.

Λες να θέλουν το χρυσό για πάρτη τους, να τα κονομήσουν αυτοί εις βάρος των εταιρειών που καβάτζωσαν κοψοχρονιά το μέρος; Γιατί, όσο κι αν δεν της φαίνεται, η χώρα μας είναι πλούσια. Κι αυτό το ανακάλυψαν οι ξένοι και γι’ αυτό έρχονται για επενδύσεις. Κι ο χρυσός είναι πρώτος στις προτιμήσεις τους. Κι αυτό το άτιμο το ευγενές το μέταλλο, που καμία σχέση δεν έχει με τη σκουριά, όμως με τη σαπίλα το κάνεις και συνώνυμο, πάει και χώνεται μέσα σε κάτι δρυμούς και κάτι δάση με σπάνια χλωρίδα και πανίδα τα οποία πρέπει να καταστραφούν και να μείνει πίσω το σεληνιακό τοπίο που πάντα μένει μετά από τέτοιους άγριους βιασμούς στο περιβάλλον. Όμως αυτό είναι η μικρότερη ζημιά που μπορεί να γίνει.

Κάποιοι έχουν μείνει μόνοι τους να αντιστέκονται ενώ όλοι είναι στραμμένοι εναντίον τους. Πρώτος και καλύτερος, ο πρωθυπουργός, ο οποίος δηλώνει χωρίς καμιά ντροπή, έτσι, λίγο να κοκκινίσει και να μασήσει τα λόγια του, ότι θα προστατεύσει τις ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα με κάθε κόστος. Όσο πιο μεγάλο είναι το ζόρι, τόσο πιο πολλά βρακιά κατεβασμένα συναντούμε. Όλοι οι φορείς, έχοντας βάλει στο στόχαστρο αυτούς που αντιδρούν, στηρίζουν τις εταιρείες. Για την ανάπτυξη, βρε.

Έχουμε υπόψη μας τι σημαίνει ανάπτυξη από εξόρυξη χρυσού; Έχουμε δει πολλές περιοχές να αναπτύσσονται μέσα από τέτοιες δραστηριότητες. Η μόνη ανάπτυξη γίνεται στην εταιρεία. Η πλούσια Αφρική, με τα χρυσάφια της και τα διαμάντια της και το φτωχό λαό της, είδε πουθενά ανάπτυξη τόσα χρόνια; Εμείς γιατί να δούμε; Θα μας σεβαστούν για το ένδοξο παρελθόν μας; Θα σεβαστούν τη γη του Αριστοτέλη με αυτούς τους άχρηστους απογόνους που κουνάνε την ουρά μπροστά στο ξεροκόμματο;

Ανάπτυξη υπάρχει μόνο για τους Καναδούς και τους εδώ συνεργάτες τους, που προσπαθούν να μας πείσουν πως δημιουργούν θέσεις εργασίας σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Δηλαδή βρήκαν ευκαιρία να χαρακτηρίσουν θεάρεστο έργο το ότι πετάνε το ξεροκόμματο βουτηγμένο στα σκατά, στους εξαθλιωμένους αυτόχθονες. Αυτούς για τους οποίους δεν ισχύει το ότι «πουλάνε και τη μάνα τους» γιατί η μάνα τους έτσι κι αλλιώς δε θα υπάρχει όταν θα ξεζουμίσουν τελείως το μέρος. Για αυτούς ισχύει κάτι χειρότερο: Δηλητηριάζουν τα παιδιά τους. Και τα εξοντώνουν. Σιχαμένη φάρα. Τελικά δεν τους αξίζει τίποτα περισσότερο από δουλειά σε μεταλλείο. Όμως για τους υπόλοιπους αξίζει να γίνουμε Αφρική;

από το  «pinkfroyd.gr» μέσω «tvxs.gr»