Πανό ΕΠΑΜ Αχαρνών - Καματερού

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

Beppe Grillo: "Επιστροφή στην λίρα, είναι ο μοναδικός τρόπος για να δούμε φως"

Ο πολιτικός αρχηγός του Κινήματος 5 Αστέρια αναλύει την σημερινή οικονομική κατάσταση κι εξηγεί: "σήμερα ή πρόκειται να αποφασίσουμε αν θα αναδιαρθρωθεί το χρέος παραμένοντας στο ευρώ ή θα γυρίσουμε στην λίρα. Μόνο έτσι η Ιταλία θα ξαναδεί το φως της".

Δεν θα παραλείψουμε να συζητήσουμε το νέο post του Beppe Grillo που αφιερώνεται στο θέμα της οικονομικής και δομικής κρίσης στην οποία περιέρχεται η Χώρα. Ο πολιτικός αρχηγός του Κινήματος 5 Αστέρια, πράγματι, σε ένα άρθρο με τον τίτλο “Ο Διάβολος φοράει .. Μέρκελ”, αναλύει τα πιθανά ...σενάρια της κρίσης της Χώρας μας, κάνοντας έναν παραλληλισμό με την κατάσταση του 1992, όταν ο Amato ανακοίνωνε την υποτίμηση της λίρας. Σύμφωνα με τον Γκρίλλο  από εκείνη την εμπειρία πρέπει να διδαχτούμε και να αποφύγουμε τα λάθη του παρελθόντος: “Διότι μας το ζητούσε η Ευρώπη του ευρωπαΐκού νομισματικού συστήματος στην οποία μπήκαμε το 1978 και που δεθήκαμε χειροπόδαρα με ένα αυστηρή κι επιζήμια ισοτιμία που μας εκανε να παραιτηθούμε από τo εργαλείο της υποτίμησης. Τίποτε διαφορετικό σε σχέση με σήμερα”.

Η σημερινή κατάσταση, πράγματι, χαρακτηρίζεται από την χρέωση σε “ξένο νόμισμα (τέτοιου είδους είναι το Ευρώ γιατί μας έκανε να παραιτηθούμε από την νομισματική μας κυριαρχία) μην μπορώντας να χρησιμοποιήσουμε αυτό το εργαλείο” και από την αδυναμία μας να πληρώνουμε τα επιτόκια δανεισμού. Έτσι σήμερα, “όπως τότε θα είναι η αγορά που θα μας επιβάλλει μια απόφαση: όπως τότε επρόκειτο να εγκαταλείψουμε την κοινή νομισματική πολιτική και να υποτιμήσουμε, σήμερα θα πρεπει να αποφασίσουμε εάν θα αναδιαρθρώσουμε το χρέος παραμένοντας στο ευρώ ή επιστρέφοντας στην λίρα”.  
 
Μια επιλογή που τελικά δεν θα ήταν καθόλου ηχηρή, διότι “η Ιστορία είναι γεμάτη από εισόδους κι εξόδους Χωρών από κοινές νομισματικές ζώνες”. Αντιθέτως, συμπεραίνει ο Γκρίλλο, η ιταλική πολιτική ηγεσία “επιρρεπής στα θελήματα της Γερμανίας επέτρεψε στο να γίνει προτεραιότητα η εποπτεία του ιδιωτικού και δημοσίου χρέους μας που κετέχεται από το εξωτερικό (σε σημαντικό βαθμό προκαλούμενο από τον παραλογο μηχανισμό του Ευρώ και από το ευρωπαικό νομισματικό σύστημα). Η ιταλική πολιτική ηγεσία πούλησε την ψυχή της στον Τεύτονα διάβολο με αντάλλαγμα την επιβίωσή της εις βάρος της κοινωνίας στην οποία φόρτωσελιτότητα και αποπληθωρισμό”. Μα ιδού ολόκληρη η ανάρτηση:

"Το τελευταίο default της Ιταλίας ήταν την 3η Σεπτέμβρη του 1992 όταν ο πρόεδρος του Συμβουλίου Amato ανακοίνωνε σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση την υποτίμηση της λίρας. Η υποτίμηση ενός νομίσματος που το ελέγχεις εντός του οποίου εκφράζεται το δημόσιό σου χρέος αντιστοιχεί με αναδιάρθρωση του χρέους προς τους ξένους πιστωτές. Στην περίπτωση της Ιταλίας η υποτίμηση πυροδοτήθηκε από την αδυναμία να πληρωθούν τα επιτόκια δανεισμού στο καθεστώς ισοτιμίας του ευρωπαΐκού νομισματικού συστήματος. Εικοσιένα χρόνια μετά η Ιταλία έχει ακόμη τα χέρια δεμένα, τότε υπήρχε το ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα, τώρα το Ευρώ. Η Ιταλία έχει επιτόκια δημοσίου χρέους, που έφτασε τα 2047 δισεκατομμύρια, όλο και πιο υψηλά. Μόνο μέσα στον μήνα Μάιο με 32 δις νέο δημόιο χρέος θα πληρώσουμε περίπου 1,5 δις ευρώ περισσότερα σε ετήσια επιτόκια. 
H εμπειρία του παρελθόντος μας χρειάζεται για να κατανοήσουμε τι θα συμβεί στην Χώρα μας. Την δεκαετία 1982 – 1992 η σχέση χρέους/ΑΕΠ σχεδόν διπλασιάστηκε: από το 60% φτάσαμε στο 110%, κι αυτό γιατί στα 1981 Δημόσιο και Τράπεζα της Ιταλίας πήραν διαζύγιο. Από τότε το Κράτος δεν μπόρεσε ξανά να βασιστεί σε κάποιον εσωτερικό δανειστή απ' όπου να δανείζεται και είχε την υποχρέωση να προσφέρει όλο και πιο υψηλά μερίσματα για να πωλεί το χρέος. Αν το 1982 η Ιταλία πλήρωνε ένα πραγματικό επιτόκιο κοντά στο 0 για να δανειστεί, την επόμενη δεκαετία έφτασε σε έναν μέσο όρο της τάξεως του 5.5% με ανώτατο όριο στο 8%. Είναι επομένως η έκρηξη των συσσωρευμένων επιτοκίων δανεισμού που έφεραν το χρέος σε δυσθεώρητα ύψη. Ένα ατέρμονο σύστημα Ponzi όπου τα επιτόκια εν απουσία ανάπτυξης πληρώθηκαν φέρνοντας νέο χρέος. Στην ουσία, όπως αναλύει ο Alberto Bagnai στο βιβλίο του η “Δύση του Ευρώ“, το αποτέλεσμα ήταν μια καθαρή μεταφορά εθνικού εισοδήματος από τις βασικές δημόσιες υπηρεσίες και τους φορολογούμενους, περίθαλψη, εκπαίδευση, ασφάλεια, στους κατόχους του χρέους, κυρίως, στις ιταλικές και ξένες τράπεζες. Μα γιατί αυτό το ακατανόητο διαζύγιο; Μα γιατί μας το ζητούσε η Ευρώπη του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος στο οποίο μπήκαμε το 1978 και που δεθήκαμε χειροπόδαρα με  αυστηρή κι επιζήμια ισοτιμία που μας έκανε να παραιτηθούμε από το εργαλείο της υποτίμησης. Τίποτε διαφορετικό σε σχέση με το σήμερα.
- Τότε ήταν το ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα που μας έδεσε τα χέρια, σήμερα το Ευρώ
- Τότε εκδίδαμε χρέος σε εθνικό νόμισμα του οποίου δεν ελέγχαμε την αξία που καθορίζόταν αυστηρά στο ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα. Σήμερα τα πράγματα είναι χειρότερα διότι δανειζόμαστε σε ξένο νόμισμα (τέτοιου είδους είναι το Ευρώ δεδομένου ότι μας οδήγησε σε παραίτηση από την νομισματική μας κυριαρχία) μην μπορώντας να χρησιμοποιήσουμε πλέον τα προηγούμενα εργαλεία (υποτίμηση).
- Σήμερα όπως τότε τα μερίσματα που η Ιταλία θα πρέπει να παράσχει για να κάνει το χρέος της βιώσιμο δεν μπορούν παρά μόνο να αυξάνονται
- Σήμερα όπως τότε η αγορά θα είναι που θα μας επιβάλλει μια απόφαση: τότε επρόκειτο να εγκαταλείψουμε τον ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα και να υποτιμήσουμε, σήμερα θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα αναδιαμορφώσουμε το χρέος παραμάνοντας στο Ευρώ ή επιστρέφοντας στην λίρα.
Μονάχα έτσι η Ιταλία πρόκειται να δει ξανά φως. Μια απόδειξη; Βγαίνοντας από το ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα το 1992, υποτιμώντας την λίρα σχεδόν κατά 20% και επαναποκτώντας την νομισματική κυριαρχία, η σχέση χρέους/ΑΕΠ έπεσε από το 120% του 1992 στο 103% του 2003. Κατά το πρώτο τρίμηνο του 2013 αγγίξαμε το 130,3% στην σχέση χρέους/ΑΕΠ, δεύτεροι μετά την Ελλάδα.
Η Ιστορία είναι γεμάτη από εισόδους κι εξόδους Χωρών από κοινές νομισματικές ζώνες. Αυτές επιβλήθηκαν από ισχυρές Χώρες (ΗΠΑ με το Bretton Woods, Γερμανία με το Ευρώ) με σκοπούς οικονομικής προσάρτησης μέσω εξαγωγών προς τις πιο αδύναμες περιοχές και/ή με σκοπό την εποπτεία των πιστώσεών τους σε μια τέτοιου είδους νομισματική ζώνη. Το σύστημα των σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών Bretton Woods για παράδειγμα χρησίμευσε στις ΗΠΑ για να προστατεύουν την πιστωτική τους θέση προς την Ευρώπη χάρη στο Σχέδιο Marshall μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι πιστώσεις της Γερμανίας προς την Ευρώπη είναι η σκοτεινή πλευρά του νομίσματος του χρέους της Ιταλίας και της Ισπανίας. Αντί να δανείζει στις PIGS η Βόρεια Ευρώπη προτιμά να δανείζει στην ΕΚΤ που με την σειρά της παρέχει ρευστότητα στις PIGS. Με ένα τέτοιο σύστημα, που ονομάζεται “Target 2“, η Γερμανία έχει σωρεύσει 600 δις ευρώ από δάνεια προς την περιφέρεια της Ευρώπης μέσω ΕΚΤ. Η εποπτεία τέτοιων δανείων είναι το μοναδικό κριτήριο που την οδηγεί. Δεν έχει σημασία που τα 600 δις δημιουργήθηκαν από την Γερμανία παραβιάζοντας τις ίδιες τις ευρωπαϊκές συμφωνίες που σήμερα εκείνη επιβάλλει σε άλλους. Πράγματι υπερβαίνοντας κατά πολύ το 3% του ελλείματος το 2003 η Γερμανία χρηματοδότησε δομικές αλλαγές που την επόμενη δεκαετία της έδωσαν ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα χάρη σε έναν μικρότερο πληθωρισμό από τους υπόλοιπους ευρωπαικούς εταίρους και σε ένα χαμηλό κόστος εργασίας που είχε λόγω της εργατικής δύναμης της Ανατολικής Γερμανίας. Αυτό μεταφράστηκε σε πλεονεκτήματα σε τιμές και σε μια έκρηξη των εξαγωγών της προς την Ευρώπη. 

Θα αρκούσε να επιβληθεί ισοσκελισμένο εμπορικό ισοζύγιο αντί του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού για να έχουμε μια πορεία εντελώς διαφορετική η οποία και να έκοβε τα φτερά των μερκαντιλιστικών πολιτικών της Βορείου Ευρώπης. Η ιταλική πολιτική ηγεσία επιρρεπής στα θελήματα της Γερμανίας επέτρεψε να γίνει προτεραιότητα η εποπτεία του ιδιωτικού και δημοσίου χρέους μας που κατέχεται από το εξωτερικό (σε μεγάλο βαθμό παραγόμενο από τον παράλογο μηχανισμό του Ευρώ και του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος). Η ιταλική πολιτική ηγεσία πούλησε την ψυχή της στον Τεύτονα διάβολο με αντάλλαγμα την δική της επιβίωση εις βάρος της κοινωνίας στην οποία φόρτωσε λιτότητα και αποπληθωρισμό. 

Αν δεν είναι η ίδια η Ιταλία που θα αντιδράσει θα το κάνει για εκείνην η αγορά με το παγκόσμιό της λεξιλόγιο, θα υπάρξει μια προσεχής αύξηση των απαιτούμενων επιτοκίων μέχρι που να καταστήσει το χρέος μας δυσβάσταχτο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

UA-49932466-1