Οι εκλογές και το… φλιτζάνι του καφέ

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Μετά τις πρόσφατες εξελίξεις και τη στροφή 180ο στην πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που ισοδυναμεί με πραξικόπημα αλλοίωσης της εκφρασμένης βούλησης της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και που προκάλεσε τις γνωστές αναταράξεις στο κυβερνών κόμμα, έγινε αγαπημένο θέμα, των απανταχού δημοσιολογούντων, οι εκλογές και το πότε αυτές θα διεξαχθούν, το Σεπτέμβριο, ή το Νοέμβριο φέτος;

Το ότι η χώρα δέθηκε χειροπόδαρα για αόριστο χρόνο, ουδόλως απασχολεί τους εμβριθείς αναλυτές, μολονότι το θέμα των εκλογών αφήνει, μεσοκαλόκαιρα, παγερά αδιάφορο τον οποιοδήποτε νοήμονα σε αυτή τη χώρα. Διότι και ο τελευταίος γνωρίζει πολύ καλά ότι οι εκλογές υπό καθεστώς ξένης επικυριαρχίας και κατοχής, ουδόλως μπορούν να διεξαχθούν με όρους ισότητας των όπλων μεταξύ των πραγματικά αντιτιθεμένων πλευρών και θα αφορά ανακατατάξεις μόνο στο πλαίσιο του υφιστάμενου κατοχικού μαύρου «συνταγματικού» μετώπου. Έτσι η εσωκομματική διελκυστίνδα και οι εξ αυτής ενδεχόμενες εκλογές, χρησιμοποιούνται ξανά ως μέσο αποπροσανατολισμού

και εγκλωβισμού όσων περισσότερων είναι δυνατό στα κομματικά μαντριά, και το ενδεχόμενο των εκλογών ως ανάχωμα σε μια ενδεχόμενη λαϊκή έκρηξη που θα αλλάξει ριζικά τους όρους του παιγνιδιού.

Βεβαίως η κατάσταση είναι εξαιρετικά ρευστή, ο χρόνος συμπυκνώνεται με μεγάλη ταχύτητα, οι παράγοντες πολλοί, καθώς και οι μεταβλητές. Έτσι, οποιαδήποτε πρόβλεψη ακόμα και με βάση την καλύτερη δυνατή ανάλυση, κινδυνεύει να μετατραπεί σε προσπάθεια να μαντέψει κανείς το μέλλον στο φλιτζάνι του καφέ!

Ας δούμε όμως τα γεγονότα και τι πραγματικά σηματοδοτείται από αυτά. Το καθεστώς έχοντας «κάψει» και τις τελευταίες του εφεδρείες προκειμένου να νομιμοποιείται και να εμφανίζεται στοιχειωδώς δημοκρατικό, δεν έχει πλέον πολλές επιλογές πέραν της συντήρησης όσο περισσότερο γίνεται της υπάρχουσας, όντως, ερμαφρόδιτης κατάστασης. Μια κυβέρνηση που θα προκύψει πραξικοπηματικά -και χωρίς προσφυγή στις κάλπες- μετά από μια διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και θα στηρίζεται σε όλες πια τις μνημονιακές δυνάμεις θα βρει απέναντί της ένα διογκούμενο, βαθιά ριζοσπαστικοποιούμενο επίσης, λαϊκό κίνημα, οπότε θα πρέπει να αντιπαρατεθεί με αυτό με όρους έξω από κάθε πλαίσιο αστικού κοινοβουλευτισμού. Το ίδιο και μια κυβέρνηση τεχνοκρατών τύπου Παπαδήμου. Συνεπώς θα πρέπει να βρει τρόπους να καταστήσει τέτοιες λύσεις αναπόδραστες ... 

Διαβάστε την συνέχεια και ολόκληρο το άρθρο εδώ