Τι πρόκειται να αντιμετωπίσουμε στην περίπτωση μονομερούς διαγραφής του χρέους και καθιέρωση νέου Εθνικού κρατικού νομίσματος.

Πως απαντάμε στα πιθανά «αντίμετρα» και τις επαπειλούμενες κυρώσεις.

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Όλο το διάστημα από την εποχή που εκφράστηκε η άποψη, ότι η μοναδική λύση για τη χώρα και για το λαό μας, στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν, είναι η μονομερής διαγραφή του παράνομου χρέους και η έξοδος από την ευρωζώνη με καθιέρωση νέου Εθνικού κρατικού νομίσματος, μονότονα εκφράζονται οι ίδιοι φόβοι. Οι φόβοι για τις ενδεχόμενες συνέπειες και τα αντίποινα που οι ξένοι δανειστές και οι «αγορές» θα μας επιβάλλουν. Φόβοι που δεν στερούνται λογικής βάσης και υποδαυλιζόμενοι από την επίσημη προπαγάνδα δρουν παραλυτικά και δεν επιτρέπουν η άποψη αυτή να γίνει πλειοψηφική στο λαό, και να διεκδικηθεί η υλοποίησή της αποφασιστικά, παρά τα τεράστια προβλήματα που ο ίδιος ο λαός αντιμετωπίζει με τις μνημονιακές πολιτικές και το δόγμα «πάσει θυσία στο ευρώ».

Είναι σαφές και απολύτως αναμενόμενο, ότι μπροστά σε μονομερείς ενέργειες μιας ελληνικής δημοκρατικής και πατριωτικής διακυβέρνησης στην Ελλάδα, οι ξένοι επικυρίαρχοι, είτε ως...
«σύμμαχοι» και «εταίροι», είτε ως δανειστές, δεν πρόκειται να μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια, αλλά θα εξαντλήσουν κάθε δυνατότητα που τους προσφέρεται, για να ανατρέψουν την κατάσταση, όπως αυτή θα διαμορφώνεται, και για να επιβάλλουν τη θέληση και τα συμφέροντά τους.

Όσοι συμμετείχαν και συνέβαλαν -σε ένα μικρότερο, ή μεγαλύτερο βαθμό-, στην εκπόνηση και τελική διαμόρφωση του προγράμματος που παρουσίασε το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο το Γενάρη του 2014, του οποίου η καρδιά του στηρίζεται ακριβώς στις μονομερείς ενέργειες άρνησης αναγνώρισης του χρέους και της μονομερούς διαγραφής του, μαζί με τη ρήξη με την ευρωένωση, απασχολήθηκαν ιδιαίτερα με τα ζητήματα αυτά των συνεπειών και των αντιποίνων, που υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να υποστούμε, και η αντιμετώπιση των οποίων έχει περιγραφεί αναλυτικά σε διάφορα άρθρα και περιγράφηκαν ως ένα βαθμό στο βιβλίο που εκδόθηκε και κυκλοφορεί με τον τίτλο «Ευρώ ή Εθνικό νόμισμα - Χίλια ψέματα και μια αλήθεια».

Στο παρόν άρθρο επιχειρείται μια σύνοψη των θέσεων αυτών. Προκειμένου να γίνει κατανοητή η δυνατότητα που υπάρχει να αντιμετωπιστεί κάθε κίνδυνος και με ασφάλεια ο λαός και η χώρα να προχωρήσει σε ένα δρόμο εθνικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής ανάκαμψης, έξω από τα δεσμά που της χάλκεψαν και οδήγησαν τη χώρα στη μίζερη κατάσταση ενός κράτους παρία, μιας αποικίας χρέους χωρίς κανένα μέλλον και προοπτική για το λαό της.

Τι δεν πρόκειται να συμβεί.

Κατ΄ αρχήν πρέπει να έχουμε υπ’ όψη μας, ότι ολοκληρωτικού τύπου αποκλεισμοί και «εμπάργκο» δεν είναι δυνατό να επιβληθούν, αφού τέτοιες διαδικασίες απαιτούν μια τεράστια κινητοποίηση από την πλευρά των επικυρίαρχων σε διεθνές επίπεδο, που είναι εξαιρετικά δύσκολο να έχουν την παραμικρή τύχη. Πολύ περισσότερο αφού απαιτείται πέραν των πολιτικοδιπλωματικών ενεργειών, τεράστια κινητοποίηση στρατιωτικών δυνάμεων αποκλεισμού της χώρας από ξηρά, αέρα και θάλασσα. Ποια διεθνής κοινότητα θα μπορούσε να αποδεχθεί τέτοιου τύπου επιθετικές, καθαρά πολεμικές, ενέργειες σε βάρος μιας ελεύθερης χώρας, για ένα ζήτημα όπως η αθέτηση πληρωμών ενός -με βάση το διεθνές δίκαιο-, παράνομου και καταχρηστικού χρέους, που έχει εξ άλλου, συμβεί πολλές φορές χωρίς να υπάρξουν οποιεσδήποτε κυρώσεις, από την Αργεντινή και τον Ισημερινό, μέχρι πρόσφατα την Ισλανδία;

Τέτοιοι συνολικοί αποκλεισμοί και εμπάργκο δεν έχουν υπάρξει ποτέ, σε πολύ χειρότερες καταστάσεις ακόμα και σε εξέλιξη πολεμικών επιχειρήσεων. Δεν έχουν επιχειρηθεί ούτε σε βάρος της Γιουγκοσλαβίας του Μιλόσεβιτς, την εποχή των βομβαρδισμών, ούτε στη Συρία, αλλά ακόμη και στην περίπτωση της Βόρειας Κορέας. Εξ άλλου, η Ελλάδα δεν θα πάψει να παραμένει μια χώρα στην Ευρώπη, κανονικό μέλος του ΟΗΕ, των άλλων διεθνών οργανισμών, αλλά -και παρά τις μονομερείς ενέργειες-, χώρα που θα παραμένει -προσωρινά έστω, αφού η θέση της οφείλει να είναι εκτός με σταδιακή απεμπλοκή από αυτούς- στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ κτλ.

Αφήνοντας πίσω λοιπόν τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας, που δεν έχουν στοιχειώδη λογική βάση και προσφέρονται μόνο για εκφοβισμό των ανίδεων και για την κατατρομοκράτηση του κόσμου, ας δούμε τι πραγματικά μπορεί να συμβεί, το οποίο θα μας δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα, εάν δεν έχουμε προετοιμαστεί κατάλληλα.

Ποια είναι τα πεδία εφαρμογής των αντιμέτρων - αντιποίνων.

Τρία είναι τα πεδία που είναι αναμενόμενο οι δανειστές και επικυρίαρχοί μας να ασκήσουν πιέσεις και να εφαρμόσουν κυρώσεις και αντίποινα σε βάρος μας, στη περίπτωση μονομερών ενεργειών από τη πλευρά μας σε σχέση με το χρέος και το νόμισμα.

Το πρώτο πεδίο είναι αυτό των ασφυκτικών πολιτικών και διπλωματικών πιέσεων. Το δεύτερο πεδίο είναι αυτή καθ’ αυτή η οικονομία της χώρας και η χρηματοδότησή της και τέλος είναι το πεδίο της γεωπολιτικής και του εκβιασμού μέσω έμμεσης στρατιωτικής απειλής με χρήση κατά κύριο λόγο, -αλλά όχι μόνο- της Τουρκίας και των βλέψεών της στην Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη. Σε αυτά τα πεδία -και σε συνδυασμό- θα πρέπει να προστεθεί, επίσης, η ενδεχόμενη συντονισμένη προσπάθεια δημιουργίας εσωτερικών αναταραχών, συνθηκών αβεβαιότητας και χάους, με τη χρήση κάθε εγχώριου ερείσματος (πολιτικοεπιχειρηματικά κυκλώματα, ΜΜΕ, ελεγχόμενες από μυστικές υπηρεσίες πολιτικές οργανώσεις κτλ).

Αναμενόμενο επίσης είναι, ότι και στα τρία αυτά πεδία θα υπάρξει ένα σύνολο αλληλένδετων πιέσεων και συνδυασμός αντίμετρων σε βάρος μας. Εννοείται, ότι ταυτόχρονα με τις πολιτικές πιέσεις που θα εντείνονται, θα λαμβάνονται επίσης κλιμακούμενα οικονομικά αντίμετρα, ενώ θα προετοιμάζεται το έδαφος για μια στρατιωτικού τύπου εμπλοκή, κατ’ αρχήν με τη μορφή προβοκάτσιας, που θα αναγκάσει τελικά τη χώρα, τραυματισμένη βαθύτατα, να οπισθοχωρήσει και να παραδοθεί.

Θα ήταν μεγάλη απρονοησία -σε βαθμό πολιτικής ηλιθιότητας- ένα σχέδιο πραγματικής ρήξης και ανατροπής να μην τα λαμβάνει όλα αυτά υπ’ όψη του και να μην εμπεριέχει πολύ καλά μελετημένες απαντήσεις και μέτρα άμεσης αντιμετώπισης, με όλες τις εναλλακτικές παραμέτρους αποτροπής και απομείωσης των κινδύνων, παίρνοντας μάλιστα ως πιθανότερη εκδοχή το χειρότερο δυνατό σενάριο.

Πως αντιμετωπίζονται οι πιέσεις και η προσπάθεια επιβολής κυρώσεων και αντιμέτρων.

Εκείνο που οφείλουμε, κατά πρώτο, να έχουμε κατά νου είναι ότι στην περίπτωση που μια δημοκρατική και πατριωτική κυβέρνηση αποφασίσει να προχωρήσει στις εν λόγω μονομερείς ενέργειες, θα πρέπει να τις μεθοδεύσει με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε να διατηρεί πάντα την πρωτοβουλία των κινήσεων και οι «απέναντι» να είναι υποχρεωμένοι να σκεφτούν πριν απαντήσουν με τον οποιοδήποτε τρόπο. Έτσι, με τον χρόνο να λειτουργεί υπέρ μας, απέναντι σε κάθε αντίμετρο, ή κύρωση, οφείλει να υπάρχει κλιμάκωση από την δική μας πλευρά, τέτοια που θα δημιουργεί σύγχυση και διάσπαση των γραμμών των αντιπάλων. Δεν είναι δυνατό να περιγραφούν επακριβώς οι κλιμακώσεις από τώρα, γιατί εξαρτώνται εν πολλοίς από τις επικρατούσες συνθήκες τότε, τους συσχετισμούς δύναμης όπως θα διαμορφώνονται -κάτω και από τις δικές μας παρεμβάσεις- την ίδια περίοδο τόσο στην Ευρώπη, όσο και διεθνώς κ.ο.κ..

1. Οι πολιτικές πιέσεις

Στο πολιτικό - διπλωματικό πεδίο, όπου αναμένονται οι πρώτες άμεσες αντιδράσεις, η Ελλάδα οφείλει να προχωρήσει πρώτη σε μια αντίστοιχη τεράστια εκστρατεία πολιτικών και διπλωματικών ενεργειών, καταγγελίας των μεθοδεύσεων των δανειστών, από το ευρωπαϊκό δικαστήριο μέχρι τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, και ταυτόχρονα εξεύρεσης, ή δημιουργίας ερεισμάτων και προσωρινών, έστω, συμμαχιών με χώρες που τα συμφέροντά τους δεν ταυτίζονται, ή έρχονται ακόμα σε αντιπαράθεση με εκείνα της Ε.Ε.. Ενώ, η ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης και η δημιουργία θυλάκων υποστήριξης στο εσωτερικό των χωρών της Ε.Ε. και των ΗΠΑ, είναι κομβικής σημασίας για την περαιτέρω πορεία και το «σπάσιμο» της πολιτικο-διπλωματικής απομόνωσης που θα επιχειρηθεί.

Στην πραγματικότητα οσοδήποτε ισχυρές μπορεί να αποδειχθούν οι πολιτικοδιπλωματικές πιέσεις, μια κυβέρνηση που έχει στόχο και όραμα και προπαντός σχέδιο για την υλοποίησή του, δεν είναι καθόλου εύκολο να καμφεί. Και τότε θα είναι οι «απέναντι» που θα προσέλθουν να ζητήσουν εκ νέου συνεννόηση με βάση, όμως, τα νέα τετελεσμένα που εμείς θα έχουμε ήδη δημιουργήσει, έχοντας στη πράξη αποδείξει ποιες είναι οι «κόκκινες» γραμμές μας που οφείλουν όλοι να σεβαστούν. Επειδή ρεαλισμός δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση υποταγή. Ούτε είναι τόλμη να διεκδικήσεις και να επιβάλλεις το δίκιο σου. Αυτό είναι ανάγκη και με βάση τη συνειδητοποίηση αυτής της ανάγκης οφείλουμε να δράσουμε επιτυγχάνοντας το σεβασμό φίλων και αντιπάλων. Όσο η υποχώρηση και η υποταγή υποκαθιστά το ρεαλισμό και την ανάγκη, τόσο λιγότερος σεβασμός αποπνέεται και τόσο μεγαλύτερη ασυδοσία του ισχυρότερου υποκαθιστά την ισοτιμία στις σχέσεις.

Όμως, οι πολιτικού και διπλωματικού τύπου πιέσεις, όλοι γνωρίζουν πολύ καλά, ότι δεν ευοδώνονται στο βαθμό που απέναντι υπάρχει μια εξουσία που έχει ισχυρό λαϊκό έρεισμα, είναι αποφασισμένη και διαθέτει σχέδιο. Πολύ περισσότερο αν έχει το δίκιο με το μέρος της. Για το λόγο αυτό, μαζί με αυτές τις πιέσεις είναι απολύτως αναμενόμενο να υπάρξουν αντίμετρα και κυρώσεις οικονομικού καθαρά χαρακτήρα.

2. Οικονομικού τύπου κυρώσεις και αντίμετρα των δανειστών

Ποιες μπορεί να είναι αυτές οι οικονομικού τύπου ισχυρές πιέσεις με δεδομένο, ότι ολοκληρωτικοί αποκλεισμοί αποκλείονται;

Το πρώτο πράγμα που θα συμβεί, άμα τη ανακοινώσει της μη αναγνώρισης του χρέους και της μονομερούς από την πλευρά μας διαγραφής του, είναι ο καταποντισμός της αξίας των ελληνικών ομολόγων στις απανταχού αγορές. Αυτό όμως που κραδαίνεται σήμερα ως απειλή σε βάρος μας, είναι αυτό που εμείς οι ίδιοι επιδιώκουμε. Τι άραγε άλλο επιδιώκουμε από το μηδενισμό της αξίας κάθε ελληνικού ομολόγου που κυκλοφορεί στη παγκόσμια «αγορά»; Θα είναι σαν κάτι που εμείς αποφασίζουμε, το ανακοινώνουμε και έρχονται οι αγορές, «αυτορυθμιζόμενες», να το εκτελέσουν στη πράξη για λογαριασμό μας. Συνεπώς ο καταποντισμός της αξίας των ομολόγων μάλλον μας εξυπηρετεί, παρά θα μας δημιουργήσει προβλήματα.

Θα πει κανείς, ότι πλέον δεν θα βρίσκεται κανείς για να μας δανείσει. Βεβαίως, αλλά το δικό μας σχέδιο δεν είναι αυτό που επιδιώκει την άπαξ διαπαντός αποφυγή του οποιουδήποτε είδους δανεισμού; Τουλάχιστον στη φάση της μετάβασης, και αργότερα μόνο και αποκλειστικά στη περίπτωση χρηματοδότησης σημαντικών παραγωγικών επενδύσεων-, αφού επιδιώκεται η αυτοχρηματοδότηση της εθνικής οικονομίας με το νέο εθνικό κρατικό νόμισμα; Συνεπώς και η άρνηση του οποιουδήποτε δανεισμού δεν αποτελεί ούτε απειλή, ούτε εργαλείο εκβιασμού στην περίπτωσή μας, αφού δεν πρόκειται να προσφύγουμε οπουδήποτε για να δανειστούμε. Εξ άλλου ήδη είμαστε αποκλεισμένοι από τις «αγορές» από το 2010. Στο βαθμό μάλιστα που δεν θα είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώνουμε τόκους και χρεωλύσια, επειδή θα έχουμε ήδη αρνηθεί να αναγνωρίσουμε το χρέος, ο δανεισμός αυτός θα είναι καθόλα περιττός. Το όπλο μας εδώ είναι ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή, βγαίνοντας από το προκαθορισμένο πλαίσιο θέτουμε σε ουσιαστική αχρηστία τα όπλα που θα μπορούσαν να αποδειχθούν αποτελεσματικότατα παραμένοντας εντός του πλαισίου.

Το τρίτο -κατ’ αυτούς και τους απανταχού κινδυνολόγους- ισχυρό όπλο πίεσης και εργαλείο πειθαναγκασμού της χώρας μας υπήρξε πάντα η απειλή να σταματήσει άμεσα η χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας και του κράτους από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Αυτό ισχύει, αλλά μόνο στην περίπτωση που η χώρα δεν έχει αποφασίσει τη ρήξη με την ευρωένωση και συνεχίζει να επιδιώκει σταθερά την παραμονή της σ’ αυτήν, όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα με τις «ελληνικές» κυβερνήσεις, που θυσίασαν τα πάντα γι’ αυτήν την παραμονή.

Η άμεση έξοδος από την ευρωζώνη και η κοπή νέου Εθνικού κρατικού νομίσματος μαζί με τις πολιτικές που θα το συνοδεύουν, όπως η εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδος, η κήρυξη σε υποχρεωτική εκκαθάριση εν λειτουργία όλων των «συστημικών» τραπεζών, η επιβολή αυστηρών συναλλαγματικών ελέγχων και η λήψη κάθε προστατευτικού άλλου μέτρου, είναι η απάντηση και σε αυτού του είδους τις προκλήσεις και τους εκβιασμούς.

Αυτό που ενδεχομένως θα ταλαιπωρηθεί, ιδιαίτερα το πρώτο καιρό κατά τη φάση της μετάβασης και μέχρι να ομαλοποιηθεί η νομισματική κυκλοφορία, είναι το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών και κυρίως το εμπορικό ισοζύγιο. Εξ αιτίας της φερόμενης ως δεδομένης (ως μη επιθυμητό, αλλά εξαιρετικά πιθανό σενάριο), επιβάρυνσης του ισοζυγίου, λόγω της πιθανολογούμενης απότομης μείωσης των εξαγωγών προς τις χώρες της ευρωένωσης, ακόμα και εκείνης των συναλλαγματικών εισροών μέσω του τουρισμού (λόγω των κυρώσεων και της γενικότερης αναταραχής που θα προκληθεί), αλλά και ταυτόχρονα, της κάθετης αύξησης των αναγκών για εισαγωγές σε πρώτες ύλες, καύσιμα και κεφαλαιουχικό εξοπλισμό προκειμένου να πάρει μπροστά η εγχώρια παραγωγή και να ανακτηθεί έτσι η εσωτερική αγορά προϊόντων.

Η απάντηση στο πρόβλημα αυτό θα έλθει, κατ’ αρχή, με τη συγκέντρωση και τη χρήση των όποιων αποθεμάτων σε φυσικό χαρτονόμισμα υπάρχουν στα θησαυροφυλάκια των τραπεζών, των μεγάλων εταιρειών κρατικών και ιδιωτικών, καθώς και των κρατικών ταμείων, ως συναλλαγματικό απόθεμα καταφυγής. Μέσω αυτού, τον πρώτο δύσκολο καιρό -διάρκειας λίγων μηνών, έως περίπου ενάμισι χρόνο-, μέχρι δηλαδή της πλήρους εξάλειψης των κλυδωνισμών και της αποκατάστασης της «ομαλότητας» στο πολιτικό και οικονομικό πεδίο, θα γίνεται η κάλυψη των εμπορικών ελλειμμάτων, που ενδεχομένως δημιουργηθούν, για την προμήθεια των βασικών αναγκαίων προϊόντων εισαγωγής, από τρόφιμα, φάρμακα, καύσιμα, πρώτες ύλες και κεφαλαιουχικό εξοπλισμό, με ταυτόχρονη εφαρμογή προστατευτικών μέτρων για την αποφυγή, -προσωρινά και μόνο για την περίοδο προσαρμογής-, εισαγωγών μη αναγκαίων προϊόντων. Με τον τρόπο αυτό μαζί με την άμεση αποκατάσταση των εισοδημάτων του πληθυσμού θα δοθεί ισχυρό κίνητρο ανάπτυξης της εγχώριας παραγωγής και ανάκτησης της εσωτερικής αγοράς σε καταναλωτικά προϊόντα κάθε είδους.

Ταυτόχρονα μια πολυδιάστατη εμπορική πολιτική μέσω διακρατικών συμφωνιών, συμφωνιών κλίρινγκ κτλ., που μέχρι τώρα απαγορεύονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα ανακουφίσει το εμπορικό ισοζύγιο και θα αποτρέψει ελλείψεις στην εγχώρια αγορά, από τα κατ’ ανάγκην εισαγόμενα προϊόντα, τα οποία και δεν θα είναι δυνατό να παραχθούν εντοπίως κατά τις πρώτες φάσεις της προσαρμογής και της έναρξης της διαδικασίας παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Στην πραγματικότητα, όλα τα οικονομικού τύπου αντίμετρα και οι κυρώσεις μπορούν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά ως εργαλεία πίεσης και εξαναγκασμού της χώρας μόνο κάτω από το καθεστώς δεσμεύσεων και επιβουλής από τους επικυρίαρχους. Σπάζοντας αυτό το καθεστώς κανένα από αυτά τα μέτρα δεν είναι δυνατό να λειτουργήσουν, και εφ’ όσον η χώρα παραμένει αταλάντευτη στις αποφάσεις της, σταδιακά θα εξασθενούν και θα αντικαθίστανται με προσπάθειες εξομάλυνσης και αποκατάστασης των διαταραγμένων σχέσεων επάνω σε νέες βάσεις ισοτιμίας.

Μέχρι τότε, όμως, θα υπάρξουν ταυτόχρονα έντονες προσπάθειες εσωτερικής αποσταθεροποίησης και, πιθανά, μεγιστοποίησης της εξωτερικής απειλής.

3. Η προσπάθεια εσωτερικής αποσταθεροποίησης.

Είναι δεδομένο στις συνθήκες που οι αποφάσεις της νέας δημοκρατικής διακυβέρνησης θα δημιουργήσουν, ότι θα υπάρξουν -ταυτόχρονα με τις πιέσεις από το εξωτερικό- έντονες αντιδράσεις και από το εσωτερικό της χώρας και προσπάθειες υπονόμευσης. Υπολείμματα του παλαιού καθεστώτος σε συνεννόηση με τα ερείσματά τους στο εξωτερικό, επιχειρηματικά συμφέροντα κτλ., που μέχρι τώρα ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό την πληροφόρηση μέσω των αντίστοιχων μέσων ενημέρωσης (γραπτός και ηλεκτρονικός τύπος), θα εξαντλήσουν όλες τις δυνατότητες δημιουργίας κλίματος εκφοβισμού, αβεβαιότητας και τελικά αναταραχής και χάους, χρησιμοποιώντας κάθε πρόσφορο μέσο.

Ταυτόχρονα θα παρατηρηθούν φαινόμενα -που έτσι κι αλλιώς ενδημούν σε μια στρεβλή αγορά-, αλλά θα ενταθούν και εάν δεν καταπολεμηθούν αποφασιστικά εξ αρχής θα γίνουν κυρίαρχα. Θα είναι φαινόμενα και προσπάθειες κερδοσκοπίας και μαύρης αγοράς μέσω της δημιουργίας τεχνητών ελλείψεων σε προϊόντα πρώτης ανάγκης. Ελλείψεις και υπερβολικές αυξήσεις στις τιμές των προϊόντων, που, αν υπάρξουν, θα χρησιμοποιηθούν στη συνέχεια πολιτικά με σκοπό τη δημιουργία πανικού στους πολίτες.

Η απάντηση εδώ είναι ταυτόχρονα σε δύο επίπεδα.

Πρώτα έρχεται το βάθεμα και το πλάτεμα της Δημοκρατίας με κινητοποίηση όλων των δημοκρατικών θεσμών και τη μεταβίβαση αποφασιστικών αρμοδιοτήτων και εξουσιών προς τη λαϊκή βάση, με σκοπό τη μεγίστη δυνατή κινητοποίησή της και τη συμμετοχή της στη λήψη των αποφάσεων.

Δεύτερον, αλλά ταυτόχρονα, απαιτείται η εφαρμογή αυστηρής εποπτείας και ελέγχου με ισχυρά διοικητικά μέτρα στη διακίνηση των προϊόντων και στον έλεγχο των τιμών τους. Οι μηχανισμοί αυτοί εποπτείας και ελέγχου θα πρέπει να «στηθούν» και να αρχίσουν να λειτουργούν από την πρώτη στιγμή.

Το «σπάσιμο» των καρτέλ που ελέγχουν σήμερα την αγορά είναι από τα πρώτα μέτρα.

Η αναδιάρθρωση των υπηρεσιών ασφαλείας και η ελληνοποίησή τους είναι αναγκαία συνθήκη για την αποφυγή ενεργειών πέμπτης φάλαγγας και εσωτερικής υπονόμευσης.

Ο εκδημοκρατισμός των ΜΜΕ είναι επίσης καθοριστικός παράγων στην αποτροπή δημιουργίας σύγχυσης και τρομοκράτησης του κόσμου.

Τα μέτρα αποκατάστασης του λαϊκού εισοδήματος, μαζί με τη Σεισάχθεια των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς την εφορία, και τη διαγραφή των χρεών προς τις τράπεζες των πολιτών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η αποφασιστική υποβοήθηση της ανάκαμψης της εσωτερικής παραγωγής, η εγγύηση των καταθέσεων, η άμεση ενίσχυση των θεσμών δημόσιας υγείας και κοινωνικής πρόνοιας κτλ., θα δημιουργήσουν πολύ ευνοϊκό κλίμα και θα οδηγήσουν ολοένα και περισσότερους πολίτες στην υπεράσπιση συνολικά του εγχειρήματος, εμπεδώνοντας τη βεβαιότητα για την επιτυχία του.

Η αποκατάσταση του περί δικαίου αισθήματος του λαού με την έναρξη της διαδικασίας απόδοσης ευθυνών και της παραδειγματικής τιμωρίας των ενόχων για το ξεπούλημα της χώρας στους ξένους επικυρίαρχους, είναι επίσης αποφασιστικός παράγοντας για την ευρύτερη δυνατή υποστήριξη του εγχειρήματος και την απονεύρωση κάθε οργανωμένης προσπάθειας αντίδρασης και υπονόμευσης από τα απολειφάδια του παλαιού δωσιλογικού καθεστώτος.

Η έναρξη των διαδικασιών, στη πιο πλατιά βάση με την καθολική συμμετοχή των πολιτών για την αλλαγή του Καταστατικού Χάρτη της χώρας μέσω της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, θα δώσει νέα προωθητική δύναμη εξουδετερώνοντας κάθε απόπειρα αντίδρασης, τόσο στο πολιτικό, όσο και στο κοινωνικό πεδίο.

Όλα αυτά μαζί τα μέτρα και η άμεση εφαρμογή τους θα οδηγήσουν επίσης, στη δημιουργία του αρραγούς εκείνου εσωτερικού μετώπου, που είναι αναγκαίο για την κατακόρυφη ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος της χώρας καθιστώντας κάθε εγχείρημα εξωτερικής επέμβασης με χρήση των εθνικών μας θεμάτων και την απειλή της Τουρκίας, δύσκολη και πολύ ακριβή υπόθεση για τους διοργανωτές μιας τέτοιας μεθόδευσης σε βάρος της πατρίδας μας.

4. Η τουρκική απειλή ως προσπάθεια εκβιασμού και υποταγής της Ελλάδας.

Πριν δοθεί μια άμεση απάντηση, ας έχουμε στο νου μας μερικές παραδοχές. Η χώρα μας, έχει απεμπολήσει αμετάκλητα και άνευ όρων, σύμφωνα με τις μνημονιακές συμβάσεις, κάθε τι που θα μπορούσε, να ορίσει την Εθνική μας κυριαρχία. Τυπικά υφίσταται το Ελληνικό Κράτος υπό τον πλήρη όμως έλεγχο και τη πατρωνία των ξένων δανειστών. Ποια εγγύηση δίνουν αυτοί για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας; Καμία απολύτως. Άρα ο κίνδυνος μιας τουρκικής πρόκλησης στο Αιγαίο ή αλλού είναι απολύτως υπαρκτός και σήμερα-κυρίως σήμερα που η χώρα είναι πλήρως αποδυναμωμένη-, προκειμένου να εξυπηρετηθούν γεωπολιτικά συμφέροντα της Δύσης και πρώτα των Αμερικανών. Ενώ σε ανάλογες περιπτώσεις η Ευρώπη -αν δεν συμμετέχει ευθέως- συνήθως «νίπτει τας χείρας».

Κάτω από αυτό το καθεστώς ξένης πατρωνίας και των πολιτικών εσωτερικής υποτίμησης, η κοινωνία εξαθλιούμενη καταρρέει, διαλύοντας το όποιο εσωτερικό μέτωπο θα μπορούσε να υπάρξει. Οι ένοπλες δυνάμεις που θα μπορούσαν, να αποτελέσουν τον αποτρεπτικό μηχανισμό για ξένες επιβουλές, χωρίς αρραγές εσωτερικό μέτωπο δεν μπορούν να επιτελέσουν το έργο τους. Εξ άλλου και αυτές συρρικνώνονται σταδιακά μέχρι την ολοκληρωτική διάλυσή τους.

Έτσι, έχουν δημιουργηθεί ήδη όλες εκείνες οι προϋποθέσεις για εθνικό ακρωτηριασμό, αφού οι δανειστές μας ενδιαφέρονται μόνο για την εκμετάλλευση του ζωτικού χώρου της πατρίδας μας, ως χώρου ειδικής οικονομικής ζώνης και δεν θα διστάσουν να έλθουν σε συνεννόηση με γειτονικές χώρες για την πιο κερδοφόρα για τους ίδιους εκμετάλλευση του ελληνικού εδάφους.

Ο μόνος τρόπος για την αποφυγή της επερχόμενης καταστροφής είναι η αποτίναξη, όσο είναι καιρός ακόμα, του ζυγού της χρεοκρατίας και της ξένης κατοχής και η αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας σε όλες της τις εκφάνσεις, σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί εντός του ευρωσυστήματος, που σε συνεργασία με το εγχώριο πολιτικό σύστημα των εξωνημένων πολιτικών και την οικονομική ελίτ, μας επέβαλε το καθεστώς της δουλοπαροικίας του χρέους, καθιστώντας την χώρα προτεκτοράτο.

Μόνο, λοιπόν, με την αποκατάσταση του εθνικού ελέγχου στη λήψη των αποφάσεων που μας αφορούν και την αποκατάσταση της αποτρεπτικής ισχύος των ενόπλων μας δυνάμεων θα υπάρξει πραγματική ασφάλεια για τη χώρα.

Ένα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος και ένας λαός που σέβεται τον εαυτό του και ξέρει, να υπερασπίζεται τα δικαιώματά του απέναντι σε όλους, μπορεί να εμπνεύσει τον σεβασμό όλων και πρώτα και κύρια των γειτονικών χωρών. Σε διαφορετική περίπτωση οι τελευταίες δεν θα χάσουν την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν προς όφελός τους τη σταδιακή αποδυνάμωση της χώρας. Και τότε οι επικυρίαρχοι απλά θα νίπτουν τας χείρας τους και αφού θα έχουν κερδοσκοπήσει ασύστολα, ασελγώντας πάνω στο πτώμα της Ελλάδας, θα επιρρίπτουν, για μια ακόμα φορά, την ευθύνη σε εμάς τους ίδιους για τη κατάντια μας, όπως πολλές φορές το έχουν κάνει μέχρι τώρα.

Σήμερα, οι κυβερνήσεις των δωσιλόγων, ούτε καν σκέπτονται να χαράξουν μια πολιτική που να ανταποκρίνεται στοιχειωδώς στα ελληνικά συμφέροντα, αλλά ακολουθούν πιστά τις εντολές που λαμβάνουν από την Ουάσιγκτον και το Βερολίνο, έχοντας εγκαταλείψει παραδοσιακές σχέσεις με λαούς και χώρες που πάντα είχαν σταθεί στο πλευρό μας σε σχέση με τα εθνικά μας θέματα. Ταυτόχρονα, όπως στα Ίμια άφησαν τη σημαία να «την πάρει ο αέρας», είναι βέβαιο ότι το ίδιο θα πράξουν και σήμερα. Έτσι ο κίνδυνος μιας πρόκλησης σε βάρος μας από την Τουρκία είναι πολύ περισσότερο σήμερα υπαρκτός, παρά στην περίπτωση που η χώρα ανακτώντας την ανεξαρτησία της σχεδιάσει μια πραγματική πολιτική υπεράσπισης των εθνικών μας συμφερόντων.

Ωστόσο το ερώτημα παραμένει: Μπορεί να υπάρξει προσπάθεια ενεργοποίησης της τουρκικής απειλής κατά τη φάση της μετάβασης από το σημερινό καθεστώς στο καινούργιο, όπως εμείς το αντιλαμβανόμαστε και το περιγράφουμε;

Η απάντηση είναι απλή: Είναι δυνατό να γίνουν τα πάντα, εφ’ όσον δεν λαμβάνει κάποιος τα μέτρα του για να τα αποτρέψει και δεν φυλάει τα νώτα του. Έτσι, το πρώτο πράγμα που μια δημοκρατική κυβέρνηση οφείλει να κάνει είναι να καταστήσει απολύτως σαφές, ότι σε κάθε πρόκληση θα υπάρξει αντίστοιχη απάντηση. Και βεβαίως να εργάζεται τόσο στο προσκήνιο, όσο κι στο παρασκήνιο για να είναι η απάντηση αυτή άμεση και επιτυχής.

Ωστόσο, με δεδομένη την ολοένα και πιο ρευστή γεωστρατηγικά κατάσταση που εξελίσσεται στην ευρύτερη περιοχή μας, από τη Μέση Ανατολή μέχρι την Ουκρανία, το τελευταίο που θα ήθελαν να δουν οι Αμερικανοί είναι να τινάζεται στον αέρα ολόκληρη η νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ με μια στρατιωτικού τύπου εμπλοκή της Ελλάδας με την Τουρκία.

Ανεξάρτητα από τις απειλές και τους εκβιασμούς που θα υπάρξουν, οι Αμερικανοί κατανοώντας, ότι με τη σημαντική πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα, με μια μη ελεγχόμενη κυβέρνηση και ένα λαό αποφασισμένο να αλλάξει ριζικά ρότα, οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις στη περιοχή θα μπορούσαν να προσλάβουν ανεξέλεγκτες διστάσεις για τα συμφέροντά και τις στρατηγικές τους επιδιώξεις, έξω και πέρα από τους πάγιους σχεδιασμούς τους. Και μια πολεμική ανάφλεξη στο Αιγαίο μεταξύ δύο «συμμάχων» χωρών που θα ενέπλεκαν, εξαιρετικά πιθανώς, άλλες δυνάμεις που έχουν ενδιαφέροντα στην περιοχή, όπως π.χ. τη Ρωσία, θα ήταν το τελευταίο που θα επιδίωκαν, μόνο και μόνο για να εξαναγκάσουν τη χώρα μας να δεσμευτεί ξανά στην αποπληρωμή του παράνομου χρέους της, ή για να την εξαναγκάσουν να παραμείνει στην ευρωζώνη.

Έτσι, θα επιτρέψουν, ή ακόμα θα μεθοδεύσουν μια επιθετική ενέργεια της Τουρκίας σε βάρος μας, μόνο εάν και όταν θα είναι απολύτως σίγουροι, ότι, είτε δεν θα υπάρξει καθόλου αντίσταση και συνεπώς παθητική σχεδόν αποδοχή των όποιων τετελεσμένων από την πλευρά μας, είτε ότι το κόστος μιας τέτοιας επιχείρησης δεν θα είναι τόσο μεγάλο και θα άξιζε τον κόπο να διακινδυνεύσουν δοκιμάζοντας.

Το ίδιο ισχύει και για τους επιτελείς της Τουρκίας. Αν δεν μετρήσουν αντιδράσεις, αν δεν δοκιμάσουν συστηματικά τις δικές μας αντοχές, υπολογίζοντας το κόστος σε σχέση με το όφελος, δεν θα το αποτολμήσουν, έστω κι αν θεωρούν ότι οι «σύμμαχοι» δεν θ αντιδράσουν.

Άρα το θέμα έγκειται στη δική μας πλευρά, κατά πόσο πειστικοί θα είμαστε προχωρώντας στο ξεδίπλωμα της στρατηγικής μας, και πόσο αποφασισμένοι θα είμαστε να τη φτάσουμε μέχρι τέλους.

Επίσης, τέτοιου πολεμικού τύπου ενέργειες χρειάζονται κάποιο, έστω ελάχιστο, χρόνο προετοιμασίας και συντονισμού. Αυτό δίνει και στη δική μας πλευρά το περιθώριο για ουσιαστική προετοιμασία της αποτροπής μιας ενδεχόμενης αντίστοιχης πρόκλησης, τόσο σε πολιτικο-διπλωματικό επίπεδο, όσο και σε αυτό της αμυντικής θωράκισης της χώρας, μέσω της δημιουργίας αρραγούς εσωτερικού μετώπου, της αποκατάστασης της αποτρεπτικής ισχύος των ενόπλων δυνάμεων και της παλλαϊκής άμυνας. Αλλά κι αν αυτό το περιθώριο δεν υπάρξει και όλα συμβούν γρήγορα, τα πάντα εξαρτώνται από τη δική μας αποφασιστικότητα και την ταχύτητα αντίδρασης, σε όλα τα πεδία, πολιτικό, διπλωματικό, στρατιωτικό.

Έτσι το σενάριο μιας στρατιωτικού τύπου προβοκάτσιας στο Αιγαίο, ή αλλού, φαντάζει σήμερα πιο πιθανό με τις εθελόδουλες πολιτικές ηγεσίες πλήρως υποταγμένες στα συμφέροντα των ξένων, παρά όταν η χώρα θα έχει ανακτήσει την ανεξαρτησία της και ο λαός την αξιοπρέπειά του.

Όσον αφορά στην αποχώρησή μας από το ΝΑΤΟ αυτή οφείλει να γίνει, το γρηγορότερο, στο βαθμό μάλιστα που τα εθνικά μας θέματα χρησιμοποιούνται ως μέσα, έμμεσου έστω, εκβιασμού, προκειμένου να εξασφαλισθεί η πειθήνια υποταγή της χώρας μας στα κελεύσματά των επικυρίαρχων. Έτσι, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δεν υπάρχει άλλος τρόπος από τη ριζική απεμπλοκή της χώρας από αυτούς τους εκβιαστικούς μηχανισμούς, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, με ταυτόχρονο επανασχεδιασμό του ενιαίου αμυντικού δόγματος Κύπρου και Ελλάδας και την αμυντική θωράκιση της χώρας μέσω της παλλαϊκής άμυνας. Αλλά, όλα αυτά γίνονται σταδιακά, με σχέδιο, και αφού έχουν διασφαλιστεί απολύτως τα προηγούμενα βήματα που έχουν να κάνουν με τη μονομερή διαγραφή του χρέους από την πλευρά μας και την έξοδο από την ευρωζώνη, ως τα πρώτα βήματα μιας πορείας απελευθέρωσης…..

Οι ένοπλες δυνάμεις, με βάση το μοναδικό δόγμα, αυτό της υπεράσπισης της πατρίδας, οφείλουν να τεθούν κάτω από τον αποκλειστικό ελληνικό έλεγχο, μακριά από συμμαχίες και συνασπισμούς, που έχουν αποδείξει σε ιστορικό βάθος, ότι έδρασαν σε βάρος των κυριαρχικών μας συμφερόντων.

Η αμυντική θωράκιση και η ανυποχώρητη στάση στα εθνικά μας κυριαρχικά δικαιώματα είναι τα μέσα που θα αποθαρρύνουν οποιαδήποτε επιβουλή και θα διασφαλίσουν την ειρήνη, ταυτόχρονα με την ανάπτυξη, σε όλα τα επίπεδα, μιας πραγματικά ανεξάρτητης και πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής με την κατ’ αρχήν κήρυξη της χώρας σε καθεστώς απολύτου ουδετερότητας.

Δεν φοβόμαστε και δεν ανησυχούμε

Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό μας δεν φοβόμαστε και δεν ανησυχούμε. Καμία απειλή, καμία κύρωση, κανένας εκβιασμός, ή τυχοδιωκτική ενέργεια στο Αιγαίο, ή αλλού, δεν πρόκειται να μας δημιουργήσουν σοβαρό πρόβλημα. Αντίθετα για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία η πατρίδα και ο λαός μας θα απολαύσουν το σεβασμό και την αναγνώριση που τόσο στερήθηκαν. Αρκεί, να υπάρχει το σχέδιο, όπως το έχουμε επεξεργαστεί και η αποφασιστικότητα για την εφαρμογή του. Ούτε ένα βήμα πίσω!

Από ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ Ε.ΠΑ.Μ.