Ας σκεφτούμε σοβαρά!

Η Εθνική Λαϊκή Ενότητα απάντηση στη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό

του Όθωνα Κουμαρέλλα*

Να λοιπόν που το σκηνικό στήνεται με μαεστρία. Την κατάλληλη ώρα, την πρέπουσα στιγμή, αμέσως μετά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου - λαιμητόμο και με την έναρξη της προεκλογικής περιόδου σκάει η βόμβα. Αποκαλύπτεται ότι ο εξ απορρήτων και τυγχάνων της απολύτου εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού Σαμαρά, ο κομμουνι-στοφάγος Μπαλτάκος, συνομιλεί, συναλλάσσεται με την Χρυσή Αυγή και τα στελέχη της και αποκαλύπτει αυτό που όλοι γνωρίζαμε, έστω κι αν δεν υπήρχαν μέχρι τώρα απτές αποδείξεις. Αποκαλύπτει τις υπόγειες διαδρομές, τη διαπλοκή και την απροκάλυπτη συναλλαγή μεταξύ του καθεστώτος και της Χρυσής Αυγής, που έρχεται να στηρίξει προεκλογικά τους σχεδιασμούς για να οδεύσουμε στις εκλογές, κυρίως αυτές για την ευρωβουλή, με ριζική αλλαγή της ατζέντας.

Τα φαινόμενα προσπαθούν να εξαπατήσουν….

Γνωρίζουν πολύ καλά εκεί στα σκοτεινά τους επιτελεία, ότι κανένα success story, καμιά τονωτική ένεση από την Μέρκελ που επέλεξε να μας επισκεφθεί προεκλογικά, καμιά «επιστροφή στις αγορές», κανένα τάξιμο δεν είναι αρκετό. Γνωρίζουν ότι όλα αυτά μαζί σε καμιά περίπτωση δεν...
συγκροτούν συνθήκη ικανή, αν και αναγκαία, για να αλλάξει το κλίμα και να γλυτώσει το καθεστώς τη μαζική λαϊκή αποδοκιμασία και τους κλυδωνισμούς που αυτή θα προκαλέσει κυρίως με την ψήφο στις ευρωεκλογές.

Γνωρίζουν πολύ καλά, ότι η καλλιέργεια φρούδων ελπίδων, ότι κάτι αλλάζει προς το καλύτερο, δεν πείθει πλέον και πολλούς. Αυτό που προβάλει σήμερα ως αδήριτη ανάγκη για το καθεστώς, είναι η μεταφορά της αντιπαράθεσης από το πεδίο της πραγματικής σύγκρουσης για την καταστροφική πορεία που ακολουθεί η χώρα και την ανάγκη αντιστροφής της, στο πεδίο της πολυκαιρισμένης, αν και πάντα αποτελεσματικής αντιπαράθεσης μεταξύ «δεξιάς» και «αριστεράς».  

Μιας αδιέξοδης αντιπαράθεσης πέραν από τα πραγματικά προβλήματα, με εμφυλιοπολεμικούς όρους, που θα σπείρει την αμφιβολία, τη σύγχυση και το φόβο και θα εμφανίσει τη συγκυβέρνηση, παρά τα αμαρτήματά της, ως τον μοναδικό εγγυητή της ομαλότητας, ή περίπου. Μιας τελικά αντιπαράθεσης που θα προσπαθεί να εγκλωβίσει ξανά ένα τμήμα των απηυδισμένων ψηφοφόρων αποπροσανατολίζοντάς το. Ταυτόχρονα, να αφήσει εκτός παιδιάς ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, σπρώχνοντάς το στην αποχή και την αδιαφορία, ενώ ένα άλλο να το στρέψει συνειδητά προς την «αντισυστημικότητα» της ΧΑ, αφού αυτή, με τούτα και με εκείνα, προβάλλεται από τα καθεστωτικά μέσα ως η μόνη που τα «βάζει» με το καθεστώς.

Σκοπός να μην ξεφύγει καμία ψήφος προς δυνάμεις πραγματικά αντιστασιακές, που θέτουν άμεσα το ζήτημα της ανάγκης ρήξης με το καθεστώς της ξενοκρατίας, την ευρωζώνη και την Ε.Ε., με όρους Εθνικής ανεξαρτησίας και πραγματικής δημοκρατίας. Το καθεστώς αντιλαμβάνεται πολύ καλά, ότι η ενίσχυση της ΧΑ λειτουργεί αποτελεσματικά ως μπαμπούλας σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, κυρίως αυτά που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστερά, ή κεντροαριστερά και ότι ο πραγματικός κίνδυνος για το ίδιο από αλλού προέρχεται και την ενισχύει υποδορίως ποντάροντας στο «θυμικό» των νοικοκυραίων.

Η προσπάθεια αυτή, της άγονης αντιπαράθεσης, πέραν του πραγματικού διακυβεύματος, που είναι το καθεστώς ξένης κατοχής που επιβλήθηκε στη χώρα με πρόσχημα την υπερχρέωση, ξεκίνησε πολύ νωρίς. Ήδη από τις εκλογές του 2012. Πέρασε βεβαίως από διάφορες φάσεις, με πρώτη την υπερβολική προβολή από τα καθεστωτικά ΜΜΕ της δήθεν αντισυστημικής και κατ’ εξοχήν παραβατικής συμπεριφοράς της Χ.Α., για την καλλιέργεια του κατάλληλου εδάφους.

Επάνω σε αυτήν την αντισυστημικότητα και την εγκληματική δράση, χτίστηκε κατόπιν η θεωρία των δύο άκρων και του αυτοαποκαλούμενου «συνταγματικού τόξου» εγγυητή της ομαλότητας. Κατόπιν, ακολούθησαν οι κραυγαλέες προβοκάτσιες με τα γεγονότα στο Μελιγαλά, τη δολοφονική επίθεση των «ταγμάτων εφόδου» της Χ.Α. στα μέλη του ΚΚΕ και ως επιστέγασμα ήλθε η δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Όλα αυτά στη προσπάθεια δημιουργίας εμφυλιοπολεμικού κλίματος και εκφοβισμού των πλατιών μαζών. Η κοινωνία όμως δεν αντέδρασε. Είτε από ωριμότητα, είτε από παθητικότητα, οι αντιδράσεις ήταν περιορισμένες σε κάποιες αντιφασιστικές διαδηλώσεις του αντιεξουσιαστικού κυρίως χώρου.

Έτσι, το καθεστώς προχώρησε σε μια διαδικασία υποτίθεται κάθαρσης χαρακτηρίζοντας την Χ.Α. ως εγκληματική οργάνωση, δηλαδή αυτό που ήταν από την αρχή και μόνον οι κρατικές δομές καμώνονταν πως είχαν άγνοια.  Σκοπός να σπεκουλάρει και να καπηλευτεί  τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά της μεγάλης πλειοψηφίας, παρουσιάζοντας τη συγκυβέρνηση, ως τον «κέρβερο» της δημοκρατικής νομιμότητας.

Συνέλαβε τα ηγετικά στελέχη της ΧΑ, ενώ δεν έπαψε ποτέ να συναλλάσσεται μαζί τους, όπως αποδεικνύεται από το επίμαχο βίντεο Μπαλτάκου. Για περαιτέρω μόχλευση του κλίματος και προκειμένου να εμπεδωθεί στην κοινή γνώμη η αντίληψη περί των δύο άκρων ακολούθησε η δολοφονική επίθεση δήθεν ακροαριστερών στα γραφεία της Χ.Α. στο Νέο Ηράκλειο με το φόνο των δύο μελών της φασιστικής οργάνωσης. Αλλά ούτε αυτό στάθηκε αρκετό για την εμπέδωση του επιδιωκόμενου κλίματος.

Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται

Έτσι ερχόμαστε στο σήμερα με την άτυπη έναρξη της προεκλογικής περιόδου. Τα φώτα απομακρύνονται από τη ζοφερή καθημερινότητα και την πορεία που ακολουθεί η χώρα και στρέφονται ξανά στη Χ.Α. με την άρση της ασυλίας των βουλευτών της και την «αποκάλυψη» του βίντεο Μπαλτάκου. Εδώ ο υπολογισμός είναι άκρως μακιαβελικός. Αποδοχή, αφού δεν γίνεται αλλιώς, της ζημιάς που προκαλούν οι αποκαλύψεις. Από την άλλη, όλοι γνώριζαν τις υπόγειες διαδρομές. Ας καούν, λοιπόν, και μερικοί δευτεροκλασάτοι τύπου Μπαλτάκου και στη συνέχεια Φαήλου Κρανιδιώτη, ή ακόμα και ο Άδωνης, ή και ο Βορίδης, αφού έτσι κι αλλιώς στην παρούσα φάση λίγα έχουν να προσφέρουν στη θέση τους, αλλά χαλάνε τη γενικότερη εικόνα, ενώ προσθέτουν επιχειρήματα στην «άλλη» πλευρά. Παρά τα επιφαινόμενα και την αμηχανία στο εσωτερικό της συγκυβέρνησης, που ενδεχομένως ούτε η ίδια να μην γνωρίζει και να μην αντιλαμβάνεται το βάθος των σχεδιασμών, τα επιτελεία ρισκάρουν και ποντάρουν στην αδυναμία της άλλης πλευράς (ΣΥΡΙΖΑ κτλ) να πείθει. Με αυτόν τον τρόπο και έχοντας απολύτως στο πλευρό τους τα μεγάλα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης, ελπίζουν ότι το «σύστημα» δείχνει έτσι να αυτοκαθάρεται και το κέρδος είναι, τουλάχιστον έτσι θεωρούν, η αλλαγή ατζέντας και το στρίμωγμα των άλλων.

Και οι άλλοι; Μα οι άλλοι βρίσκονται πλέον σε αμυντική θέση. Ή θα πρέπει να βγουν ανοικτά και να καταγγείλουν την κορύφωση της φασιστικής εκτροπής που υλοποιείται και με τη σκευωρία σε βάρος ενός κόμματος της αντιπολίτευσης όπως είναι η Χ.Α., ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η τελευταία αποτελεί έτσι κι αλλιώς εγκληματική οργάνωση και να αρχίσουν ανένδοτο αγώνα πτώσης της κυβέρνησης, με παραίτηση ακόμα και από το κοινοβούλιο προκαλώντας μια χωρίς προηγούμενο πολιτική κρίση. Μια κρίση, που φαίνεται όμως, να είναι ανέτοιμοι να διαχειριστούν, αφού ουδέποτε την επιδίωξαν όντας ξένη προς τη λογική τους και γι’ αυτό θα την αποφύγουν μέχρι τέλους. Είτε, από την άλλη, να περιοριστούν -και αυτό κάνουν- σε βερμπαλιστικές καταγγελίες και να συρθούν πίσω από την κυρίαρχη άποψη, ότι το πραγματικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι τα κατοχικά μνημόνια και ό,τι αυτά συνεπάγονται, αλλά η Χρυσή Αυγή, εμπλεκόμενοι σε μια αντιπαράθεση φασισμού - αντιφασισμού με τη συγκυβέρνηση διαιτητή και εγγυητή της «ομαλότητας» που θα κινδυνεύει από τα δύο άκρα. Δίνεται όμως έτσι η ευκαιρία στη συγκυβέρνηση να παρουσιάζεται σαν η μόνη πραγματικά δημοκρατική δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί την ομαλή πορεία της χώρας σε συνδυασμό με τα success stories, την άμεση στήριξη από τους ξένους επικυρίαρχους  και την προεκλογική της παροχολογία. Μια «ομαλή» πορεία προς την «κανονικότητα» που κινδυνεύει από τα δύο «άκρα». Λες και δεν είναι το ίδιο το καθεστώς και η πολιτική του εκπροσώπηση, με τα κόμματα της συγκυβέρνησης, ο πραγματικός εκφραστής του σύγχρονου φασισμού στην πιο ακραία και αποτρόπαια εκδοχή του.

Το τοπίο θολώνει ξανά

Με την Χ.Α. μάλιστα να παρουσιάζεται ως το θύμα, εντείνοντας τον αντιμνημονιακό της λόγο, φτάνοντας έως το σημείο να παριστάνει τον εγγυητή του πολιτεύματος και του ίδιου του συντάγματος της χώρας, οποιαδήποτε ανεξάρτητη φωνή που θα καταγγέλλει το καθεστώς και τη ξένη κατοχή θα ταυτίζεται αυτόματα μαζί της. Άλλο που δεν θέλουν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλες «δημοκρατικές» δυνάμεις της «αριστεράς», της «προόδου» και της αντικαπιταλιστικής ρητορείας. Να ξεμπερδεύουν μια και καλή με όλους αυτούς που τους δείχνουν τις ανάγκες των καιρών και τους θέτουν προ των ευθυνών τους.

Έτσι, όμως ελπίζει να ξεμπερδέψει οριστικά και το καθεστώς με κάθε γνήσια λαϊκή αντίσταση, που μπορεί να φουντώσει και να σαρώσει τα πάντα στο διάβα της. Και αυτό το προσπαθεί χρεώνοντας κάθε αντίθετο στη δική της λογική λόγο και πράξη, στη φασιστική ακροδεξιά. Οποιοσδήποτε μιλάει ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο ευρώ, στις μνημονιακές πολιτικές, οποιοσδήποτε σηκώνει ψηλά τη σημαία της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της αποδέσμευσης από τους μηχανισμούς της υποταγής και της δουλείας θα στιγματίζεται ως ακροδεξιός, φασίστας, νεοναζί, χρυσαυγίτης, με την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση και την αριστερά να νομιμοποιεί ουσιαστικά με τη στάση της αυτήν την εγκληματική μεθόδευση και την παραχάραξη του πολιτικού αγώνα.

Έτσι, παίζοντας επικίνδυνα παιγνίδια με τη φωτιά, το καθεστώς ολοκληρώνει την κατασκευή του ενός άκρου, μένει η κατασκευή του ετέρου για να λειτουργήσει αποτελεσματικά η στρατηγική αυτή της έντασης στη μοντέρνα της εκδοχή. Ας μην εκπλαγούμε, λοιπόν, αν ξαναδούμε να ξαναπιάνουν δουλειά οι περίφημοι «γνωστοί - άγνωστοι» κουκουλοφόροι, που εξαφανίστηκαν σχεδόν παντελώς από το 2012 και μετά. Ας μην εκπλαγούμε αν η «τρομοκρατία» κάνει δυναμική επανεμφάνιση. Ήδη στρώθηκε καλά το έδαφος με την «απόδραση» Ξηρού.

Τώρα είναι που το «σύστημα» τους χρειάζεται όλους αυτούς και όλα αυτά περισσότερο από ποτέ. Όπως τότε στη Μαρφίν έτσι και τώρα, πάντα την κατάλληλη στιγμή. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ούτε το πότε, ούτε τη μέθοδο, ούτε ακριβώς τον τρόπο, ούτε καν αν θα μπορέσει να προχωρήσει ο σχεδιασμός, ή αν αστάθμητοι παράγοντες θα τον αποτρέψουν. Ένα είναι βέβαιο, ότι όλα συντείνουν προς τα εκεί. Γιατί μόνον έτσι ο αποπροσανατολισμός θα γίνει τέλειος και οι πολίτες θα συρθούν στις κάλπες με το δίλημμα και ανεξάρτητα πως αυτό θα διατυπωθεί μοχλεύοντας το υποσυνείδητο των πολιτών: Ομαλότητα, ή εκτροπή;  Με την αξιωματική αντιπολίτευση να πασκίζει να πείσει ότι δεν αντιστρατεύεται τη σταθερότητα.

Θυμηθείτε οι «εικόνες» θα τίθενται  σε αντιπαραβολή: Από τη μια πλευρά οι «επιτυχίες» και η επιστροφή στην «κανονικότητα» -κατά Πρετεντέρη- και από την άλλη τα σήριαλ με τη Χ.Α., τον κίνδυνο από τους «αντισυστημικούς» και την τρομοκρατία σε πρώτο πλάνο.

Βεβαίως οι μεθοδεύσεις του είδους δεν μπορούν να αντιστρέψουν με ένα ριζικό τρόπο την κατάσταση. Η συντριβή των καθεστωτικών δυνάμεων στις ευρωεκλογές είναι δεδομένη. Εκείνο που επιδιώκεται είναι η θολερότητα του τοπίου. Σε αυτό θα βοηθήσει και η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να φέρει ένα καθαρό αποτέλεσμα υπεροχής στους δύο γύρους  των δημοτικών - περιφερειακών εκλογών. Τελικά, να μην μπορεί κανείς να βγάλει ασφαλές συμπέρασμα, να επικρατήσει η σύγχυση, η ανασφάλεια και ο πανικός  για το τι θα επακολουθήσει. Έτσι, η πρωτοβουλία των κινήσεων να παραμείνει στα επιτελεία του καθεστώτος, με ή όχι προσφυγή σε εθνικές εκλογές το αμέσως επόμενο διάστημα με ακόμα πιο έντονα τα εκβιαστικά διλήμματα και με την ελπίδα να μείνει απομονωμένο το κομμάτι της κοινωνίας που θέτει τα ζητήματα -και θα εκφράσει με την ψήφο του στις ευρωεκλογές- σε εθνικοαπελευθερωτική βάση επιζητώντας την έξοδο από την ευρωζώνη και την Ε.Ε..

Τι κάνουμε;

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση που διαμορφώνεται το πρώτο που μπορούμε να κάνουμε είναι να υπερβούμε τους τροφοδότες του συστήματος διαχωρισμούς. Στις ‘μέρες μας δεν έχει σημασία, πως κάποιος αυτοπροσδιορίζεται, ή ετεροπροσδιορίζεται ως αριστερός, ή δεξιός. Σημασία έχει αν αντιλαμβάνεται την κατάστασή του και την κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα στη βάση των κοινών προβλημάτων και πως αντιδρά απέναντι σε αυτή την κατάσταση. Άνεργος είναι και ο «δεξιός» και ο αυτοπροσδιοριζόμενος ως «αριστερός». Το ίδιο κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του και ο ένας και ο άλλος. Μετανάστης θα φύγει και το παιδί του ενός και το παιδί του άλλου. Η χώρα διαλύεται ανεξάρτητα το πως οι κάτοικοί της αυτοπροσδιορίζονται, ή ετεροπροσδιορίζονται με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.

Πόσο βολικό τελικά είναι οι διαχωρισμοί να γίνονται με βάση τις παραδοσιακές προσλαμβάνουσες; Ποιον εξυπηρετούν οι καθιερωμένοι διαχωρισμοί σε «μπετοναρισμένες» παρατάξεις δεξιάς και αριστεράς, που δεν είναι καν «μπετοναρισμένες»;

Γιατί για ποια αριστερά μπορούμε να μιλήσουμε αλήθεια σήμερα; Αυτή του κ. Κουβέλη, που συνεργάζεται απ’ ευθείας στηρίζοντας το καθεστώς; Την «και με τον αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ» αριστερά του κ. Τσίπρα; Ή μήπως με την παλαιοημερολογήτικου τύπου σέχτα του Περισσού, ή και των άλλων του περίγυρου; Ποια η λύση που προτείνουν στον λαό η κάθε μία από αυτές τις εκδοχές της αριστεράς; Και από την άλλη, για ποια δεξιά μπορούμε να μιλάμε; Για την δήθεν αντισυστημική πατριδοκάπηλη ΧΑ που παίζει στα ίσια το παιγνίδι με το καθεστώς; Την ακροδεξιά του Σαμαρά που έχει δώσει γη και ύδωρ στους επικυρίαρχους; Ή την, υποτίθεται, αντιμνημονιακή λαϊκή δεξιά των Πολύδωρα, Ζώη, Νικολόπουλου; Μήπως οι ΑΝΕΛ έχουν να προσφέρουν τίποτα επί της ουσίας πέραν από αντιμνημονιακούς βερμπαλισμούς;

Τι έχουν προτείνει και τι έχουν κάνει όλοι αυτοί στην πράξη, για να σταματήσει η κατρακύλα και να ανασάνει ο λαός;

Ποια είναι, λοιπόν, η κοινή βάση για τη δημιουργία μιας αντικειμενικά πλατειάς λαϊκής συσπείρωσης της πλειοψηφίας του κόσμου που βλέπει να καταρρέει το σύμπαν εμπρός του και μόνο ενωμένη θα μπορέσει να αντιδράσει στοιχειωδώς αποτελεσματικά;

Ας σκεφτούμε σοβαρά. Σήμερα, οι διαχωρισμοί είναι διαφορετικοί. Από τη μια πλευρά βρίσκεται η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών που αντιλαμβάνεται με βάση τα πραγματικά της προβλήματα την κατάσταση και ψάχνει να βρει τους τρόπους αντίδρασης και διαφυγής και στην άλλη πλευρά βρίσκεται η μικρή μειοψηφία που επωφελείται και επιδιώκει με κάθε τρόπο τη συντήρηση και την εμβάθυνση των προβλημάτων. Και αυτή η μικρή μειοψηφία είναι η μόνη που επωφελείται από την καλλιέργεια του εμφυλιοπολεμικού κλίματος μεταξύ δεξιάς και αριστεράς και χρησιμοποιεί με μαεστρία το εγκληματικό, φασιστικό και πατριδοκάπηλό της ακροφύσιο.

Το κακό είναι, ότι αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως «αριστεροί» που υποτίθεται ότι είναι πιο ευαίσθητοι, περισσότερο «ψαγμένοι», πιο πολιτικά σκεπτόμενοι κι ενδεχομένως πιο μορφωμένοι, την πατάνε τόσο εύκολα τη μπανανόφλουδα και παρουσιάζονται πιο έτοιμοι από ποτέ να ρίξουν νερό στο μύλο της αντίδρασης και του πραγματικού φασιστικού κινδύνου που αποτελεί το καθεστώς κατοχής που επιβλήθηκε στη χώρα και χρησιμοποιεί τα αποβράσματα της ΧΑ ακριβώς για να αποπροσανατολίσει, να διαχωρίσει, να στρέψει τον έναν απέναντι στον άλλον, χρησιμοποιώντας ακριβώς τις τραυματικές εμπειρίες του εμφυλίου. Μόνο έτσι το καθεστώς θα μείνει απερίσπαστο στο καταστροφικό του έργο.

Ας σκεφτούμε σοβαρά. Αν καταφέρουμε ενωμένοι και ανατρέψουμε αυτό το καθεστώς κατοχής, τότε και η ΧΑ, ως το δεκανίκι του καθεστώτος, θα αποτελεί ένα θλιβερό παρελθόν που θα ανήκει μόνο στον σκουπιδοτενεκέ της πρόσφατης ιστορίας μας.

Για κάθε έντιμο, πραγματικό δημοκράτη και πατριώτη, δεν υπάρχουν διλήμματα. Καμία καθεστωτική μεθόδευση δεν πρέπει να αφεθεί να θολώσει το τοπίο. Υπάρχει λύση και διατυπώνεται με κρυστάλλινη σαφήνεια. Ας σκεφτούμε και ας κάνουμε το επόμενο βήμα στο δρόμο της ενότητας της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού ενάντια στο καθεστώς κατοχής, ενάντια στις επιβουλές της Ε.Ε. Ο μόνος δρόμος είναι η συστράτευση με το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο που είναι το μόνο ικανό να αποτελέσει τον καταλύτη αυτής της μεγάλης νέας εθνικής λαϊκής ενότητας, που θα οδηγήσει μέσα από την οργανωμένη αντίσταση στην ανατροπή και τη Νίκη.

Η άμεση και μαζική στήριξη του αγωνιστικού ψηφοδελτίου του Ε.Πα.Μ. στις ευρωεκλογές θα είναι το πρώτο καθοριστικό βήμα. Για να ακολουθήσει το επόμενο….

Υστερόγραφο: Και μόλις τώρα, στην ολοκλήρωση αυτού του κειμένου, έσκασε η βόμβα μπροστά στην Τράπεζα της Ελλάδος, την ημέρα ακριβώς της επιστροφής της χώρας στην «κανονικότητα» των αγορών. Θα είναι αφελής κάποιος έστω κι αν του περάσει η ιδέα ότι όλα αυτά γίνονται τυχαία.

*Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι μέλος της Π.Γ. του Ε.Πα.Μ. 

Από ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ - Ε.ΠΑ.Μ.