Μόλις πέθανε κι επισήμως το success story

Όταν πέρυσι στις 4 Οκτωβρίου ο Σαμαράς, με οίηση ξέχειλη ακόμη και για ανδρείκελο κι αίσθηση σοβαρότητας μηδενική, πέταγε για πρώτη φορά τη μπούρδα του success story, δεσμευόμενος μάλιστα δημόσια και διεθνώς ότι τάχα θα επιβεβαιωνόταν πανηγυρικά ένα χρόνο αργότερα, απoφάσιζα, που λέτε, κι εγώ την ίδια ώρα να θεσπίσω μεταξύ σοβαρού και αστείου –και, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, περισσότερο για να πειραματισθώ με τις δυνατότητες του μπλογκ– ένα γουϊτζετάκι αντίστροφης μέτρησης στο κάτω μέρος της σελίδας, ώστε να δείχνει αυτό κάθε φορά πόσος χρόνος μας απομένει μέχρι την ημέρα που θα ευτυχήσει η γενιά μας να ζήσει το...

μεγαλύτερο από τα Επτά Θαύματα του σύγχρονου κόσμου.

Από εκείνη την ημέρα, λοιπόν, οι δώδεκα μήνες είχαν πια φτάσει να γίνουν δύο, καθώς το success story προσλάμβανε ολοένα και πιο αποκρουστικά τη μορφή ενός ολέθριου διλήμματος ανάμεσα στην τραγικότερη κωμωδία και την κωμικότερη τραγωδία όλων των εποχών.

Μετά από αμέτρητες λοιδωρίες, μετά από έναν αδιάκοπο βομβαρδισμό καθημερινής χλεύης, και μετά από την ουσιαστική καταδίκη του στα μάτια του κόσμου, σήμερα, με το πολυνομοσχέδιο που μόλις κατατέθηκε στη Βουλή έσκασε κι επίσημα αυτή η φούσκα. Δυστυχώς όχι σαν παιδικό μπαλόνι, αλλά σαν φιάλη αίματος! Πέρα από τις κινητικότητες και τους άλλους ευφημισμούς, διαβάζω ότι αναφέρεται στο κείμενο η ακόλουθη φράση: «[…] λόγω των δυσμενών οικονομικών συνθηκών και για την αντιμετώπιση των επειγουσών αναγκών των δημοσιονομικών στόχων του προγράμματος θα εφαρμοστεί από το 2013 αντί του 2014, όπως προβλεπόταν αρχικώς […]»

Τούτες οι λέξεις μαζί η μία δίπλα στην άλλη συνιστούν την επίσημη ληξιαρχική πράξη θανάτου του success story· και την κυρώνουν. Από εδώ και στο εξής μπορεί κανείς να το επικαλεσθεί μόνον ως περιγραφικό στοιχείο ψυχιατρικής γνωμάτευσης, αιτούμενος την επιείκεια ενός δικαστηρίου.

Άρα, καταργείται ως πλάκα και το γουιτζετάκι. (Άστε που είχε γίνει και αντικείμενο παρανοήσεων, με άλλους να θεωρούν ότι υπαινίσσομαι ημερομηνία των εκλογών, λες και είμαι κανένας μάντης που ζήλωσα να έχω κι εγώ ένα δικό μου success story, και άλλους να βάζουν με το νου τους ό,τι μπορεί να φαντασθεί ο καθένας…)

Αφαιρείται, λοιπόν, από το sotosblog· αφαιρείται. Διότι αποστρέφομαι την ανηθικότητα. Και μπορεί η αξιολόγηση του ηθικού υπόβαθρου του Σαμαρά να υπερβαίνει τις δυνάμεις μου εφ’ όσον ο ίδιος δεν παραιτείται, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εξαιτίας του θα γίνομαι κι εγώ γελοίος.

Από sotosblog