Διάβαζα πρόσφατα το «Δάσκαλοι του γένους» του Σπύρου Μελά και κοντοστάθηκα στον Εφταλιώτη [1]. Μετά τη ντροπή, την εθνική καταισχύνη όπως αναφέρει ο Μελάς, του 1897, ο Αργύρης Εφταλιώτης παρουσιάζει τον πρώτο τόμο της «Ιστορίας της Ρωμιοσύνης», που στο αφιέρωμά της δεν κρύβει καθόλου την πρόθεση του, το πνεύμα που τον διακατέχει. «Σαν καταστάλαξε ο τόπος μας -γράφει- από τη φουρτούνα, που τον πλάκωσε τώρα και τρία χρόνια, όρεξη δε μούμνησκε μήτε για στίχους, μήτε για παραμύθια. Αμαρτία μάλιστα μου φαινότανε, να πονεί ακόμα το Έθνος από τέτοια φοβερή συμφορά και μεις να το νανουρίζουμε με τραγούδια, αντίς να μελετούμε το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να γίνει για να μην ξανακυλήσει σε παρόμοια ταπείνωση˙ αμαρτία να παίξουμε με τη φαντασία αντίς να δουλεύουμε με το νού… πως το αίστημα ζητούσε τονωτικό για να δυναμώσει, ο νους μας Ιστορία για να μελετήσει και να νοιώσει το τι ήταν, τι είναι και τι μπορεί να ξαναγίνει το Έθνος. Κι έτσι παραιτώ μέτρα και στίχους και καταπιάνουμαι στη δουλειά, που μήτε την ονειρευόμουν άλλοτε˙ την “Ιστορία της Ρωμιοσύνης”! Μ’ ανάλαφρη καρδιά την αρχίνισα και...
μήτε υποψιάστηκα, δυο χρόνια απονύχτερες μελέτες και πάλε μητ’ ένας σωστός τόμος να μη βγεί, εκεί που μήτε πέντε δε σώνουνε!». …
μήτε υποψιάστηκα, δυο χρόνια απονύχτερες μελέτες και πάλε μητ’ ένας σωστός τόμος να μη βγεί, εκεί που μήτε πέντε δε σώνουνε!». …
Και ποιος είναι ο σκοπός αυτού του πονήματος του Εφταλιώτη μας λέει ο Μελάς; Η αυτογνωσία ώστε να δούμε τα προτερήματα και τα ψεγάδια του Ρωμιού. Υπερασπίζει τον Έλληνα ο Εφταλιώτης, που η δυτική αντίληψη τον κατηγορεί γι’ άθρησκο κι’ επιπόλαιο, δείχνοντας πως έχει μεταλλάξει τη χριστιανική του θρησκευτική πίστη σε φλογερό πατριωτισμό (Εικοσιένα) και βεβαιώνει ότι «ο Ρωμαίικος λαός είναι ψυχικά οργανισμένος απάνω – κάτω σαν τους καλλίτερους ευρωπαϊκούς λαούς», μονάχα που πεντέξι αιώνες (της σκλαβιάς) του έχει λείψει η πράξη. Μιλάει για τα προσόντα του: Για τη δαιμονισμένη εξυπνάδα του, τη σπιταρχοντιά του και την αγάπη της ομορφιάς.
Αλλά, όπως αναφέρει ο Μελάς, δεν παραλείπει ο Εφταλιώτης και τα κύρια ψεγάδια του: Να μη θέλει να ακούσει Νόμο, να μάθει κόπο (εξόν αν είναι για τον παρά), να σεβαστεί αλήθεια και επιστήμη, και το χειρότερο, να μη θέλει να τιμήσει και τα δικά του, και γι’ αυτό το εθνικό ελάττωμα φαίνεται αμείλιχτος: «Αγαπάει – γράφει – σέβεται, φοβάται, τρέμει, προσκυνάει, λατρεύει (ο Ρωμιός) και τέλος να, μιμείται τα ξένα. Σημάδι αλάθευτο μισοβαρβαρισμού. Αδύνατο πράμα φίλε μου, να γυρεύεις να μιμηθείς Άγγλους, Γάλλους, Γερμανούς κι’ αρχαίους Έλληνες και να μην έχεις δόση βαρβαρωσύνης, τη βαρβαρωσύνη που βλέπει τα φανταχτερά τα ξένα και σκιάζεται, βλέπει τα δικά της και ντρέπεται. Μας φέρνει αυτό το ψεγάδι ίσια κ’ ίσια στην πηγή της πηγής, δηλαδή στη πηγή, που μέσαθε της κι’ ο ίδιος ο εγωισμός αναβρύζει.». Και συνεχίζει «Και να ιδείς που είναι η βαρβαρωσύνη αυτή χειρότερη κι’ από του άγριου Αφρικανού. Να είσαι από γεννήσιο φτωχός κακό πράμα, μα όχι και τόσο κακό καθώς είσαι πλούσιος και ξαναπέφτεις στη φτώχεια. Ηθική φτώχεια η δική μας. Χέρσο χωράφι, που αιώνες, δουλευτής δεν το πάτησε». Και αποσβολωμένος συμπληρώνει ο Μελάς πως αυτά τα νοήματα είναι ίδια με αυτά του αγώνα που κάνει η γενιά του εναντίον του φραγκολεβαντινισμού!!! Ο Εφταλιώτης πρόδρομος σ’ αυτό τον αγώνα είχε την ελπίδα πως θα άλλαζαν τα πράγματα: «Θα τα ιδεί τα ψεγάδια του μια μέρα ο Ρωμιός με την αθάνατη εξυπνάδα του. Θα τα ιδεί και θα τα σιχαθεί. Σώνει, όποιος μας τα νιώθει από τώρα να κάνει το χρέος του». Αλίμονο!… αναφωνεί ο Μελάς, όχι μόνο δεν το κάμανε, έως τα τώρα, το χρέος αυτό οι πνευματικοί μας άνθρωποι, μα τόσο σπρώξανε τη ζωή στο δρόμο της ζητιανιάς του ξένου και της μίμησης, που ο Εφταλιώτης να ’ναι και τούτη την ώρα επίκαιρος, όπως στην εποχή του – κι ακόμα πιο πολύ!...
Ο Φραγκολεβαντινισμός είναι ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία του νεοελληνικού κράτους. «Νά μιμηθοῦμε τήν Εὐρώπη, τά «πεφωτισμένα ἔθνη τῆς Ἑσπερίας» γιά νά συγκαταριθμηθῶμεν μεταξύ τῶν «πολιτισμένων» ἐθνῶν.». Αλλά πότε οι ευρωπαίοι «φίλοι μας» θέλανε ένα κράτος και ένα λαό πεφωτισμένο αντάξιο της ιστορίας του; Πότε θέλανε ένα λαό κυρίαρχο σε αυτό το τόπο; Πότε μας αφήσανε ελευθέρους, αυτεξούσιους να αυτοκυβερνηθούμε, να προοδεύσουμε; Ποτέ. Πάντα μας θέλανε υπεξούσιους τους. Πάντα μας θέλανε γιουσουφάκια να κάνουμε τις βρώμικες δουλειές τους. Ούτε η Βαυαροκρατία φρόντισε γι’ αυτό, αντιθέτως θέριεψε την αντίδραση των Ελλήνων στο να μην θέλουν να ακούσουν για Νόμο˙ εξάλλου όχι τυχαία ταύτισε ο λαός μας τη Βαυαροκρατία με την επέλαση της ακρίδας που δεν αφήνει τίποτα στο πέρασμά της. Ούτε «οι φίλοι μας» οι Γάλλοι και οι Άγγλοι, ούτε οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι. Ούτε φυσικά και σήμερα οι «φίλοι μας» οι Γερμανοί. Όλοι με τα δάνειά τους και με τα στρατά τους.
Αλλά ακόμα και σήμερα ο Φραγκολεβαντινισμός καλά κρατεί, θεριεύει, αλίμονο. Και είναι πολλοί πλέον οι Φραγκολεβαντίνοι. Έχουν όλα τα όπλα της σύγχρονης προπαγάνδας μαζί τους. Και είναι ανάμεσά μας. Και είναι απαίσιοι. Απαίσια φάρα. Γιατί είναι ύπουλοι, είναι σύγχρονοι Γκαίμπελς, είναι αλήτες, κοροϊδεύουν τον κοσμάκη, φοβίζουν τον κοσμάκη. Και σου λένε ότι εσύ κουρελή, επαίσχυντε Ελληνάκο, είσαι ανίκανος να αυτοκυβερνηθείς, είσαι τεμπέλης, είσαι ένα τίποτα και δεν σου αξίζει τίποτα περισσότερο από το να είσαι υποτελής στη τραπεζοτοκογλυφία, στον Σόιμπλε, στη Μέρκελ, στον Γιούνκερ, στον Ντράγκι. Πότε δεν θα σου πούμε μικρέ κακόμοιρε Ελληνάκο αυτά που λένε οι Γερμανοί μέσα στα δικά τους κοινοβούλια [2]. Για αυτή τη Δημοκρατία μιλάμε. Όχι εκεί θα είσαι υπό τη δαμόκλεια σπάθη, του Αδώνιδος, του Τζήμερου, του Δήμου, του Σταύρου Θεοδωράκη, της Ντόρας, του Μάνου που συμφωνεί μαζί του ο Γιάνης προσφάτως!!! Και οι Φραγκολεβαντίνοι ανθρωπάκο βρίσκονται σ’ όλες τις αποχρώσεις, και μπλέ, και πράσινες, και κόκκινες και ρόζ. Πού πας ρε Καραμήτρο, εδώ είναι Ευρώπη. Πού πας να τα βάλεις με τας Ευρώπας; Τι ξέρεις εσύ; Μικρέ γελοίε ανθρωπάκο. Κάτσε στα αυγά σου και μη σηκώνεις κεφάλι.
Εξάλλου ρε ηλίθιε, γελοίε ανθρωπάκο, οι Γερμανοί μας αγαπάνε, σα φίλοι ήρθανε οι Γερμανοί. [3]
Αναφορές:
[1] «Δάσκαλοι του γένους» σελ. 168-174, Σπύρου Μελά, Εκδόσεις Μπίρης 1972
[3] «Μας αγαπάνε οι Γερμανοί, σαν «φίλοι» ήρθανε», που στοίχειωσε τον ηθοποιό Αρτέμη Μάτσα, από την ταινία «Η χαραυγή της νίκης (1971)»Πηγή: Τελευταία Έξοδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου