Αν σε "παίρνει" κάνε τσαμπουκά

της Κατερίνας Γκαράνη

Δε με νοιάζει αν θα είμαι πολίτης του ευρώ ή της δραχμής. Το πιο εξευτελιστικό πράγμα είναι να κατατάσσεσαι ως ανώτερο ή κατώτερο μέλος μιας κοινωνίας ανάλογα του νομίσματος που χρησιμοποιείς.

Είναι νωπές οι μνήμες με το “σκληρό μάρκο” και την “κακομοίρα δραχμούλα". Να κάνεις πολλαπλασιασμούς για να βλέπεις πόσο κάτω είσαι εσύ από τον ανώτερο Ευρωπαίο. Τώρα ζούμε στην κοινωνία της δήθεν ισότητας της Ευρώπης που ένα νόμισμα σε κάνει ισότιμο με τον ανώτερο Ευρωπαίο. Τώρα πια δεν υποτιμάται το εθνικό μας νόμισμα αλλά υποτιμάται καθημερινώς η περηφάνια ενός λαού (εξαιρουμένου του όχλου) από αυτούς που ποτέ δεν μάς αποδέχθηκαν ως ίσους.

Την ημέρα που ο Σημίτης πολλαπλασίασε το 340,75 δραχμές για να μάς κάνει ίσους μάς υποβάθμισε 340,75 φορές ως πολίτες φθάνοντάς μας να χρωστάμε σήμερα 320 δις ευρώ. Πριν κλείσει το 2015 θα φθάσουμε με το χρηματοδοτικό κενό, που οι Γερμανοί επιβάλλουν, στα 340 δις ευρώ. Μετά από μία πορεία 14 χρόνων σε ένα νόμισμα που δεν φτιάχθηκε στα μέτρα των Ελλήνων αλλά των ...
“ανώτερων” Ευρωπαίων φθάσαμε στο σήμερα. Μπήκαμε με το ζόρι σε έναν δρόμο ταχύτητας που δεν ζητήσαμε ποτέ, παρά μόνο παραμύθιαζαν τους ανθρώπους της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής ότι θα έχουν ίσα δικαιώματα ανάπτυξης και πώλησης των προϊόντων τους αλλά στα μέτρα που δεν θα προσβάλλονταν ποτέ τα προϊόντα των “ισότιμων” εταίρων. Μάς έβαλαν στην γραμμή εκκίνησης όταν οι “ισότιμοι” αντίπαλοι είχαν φθάσει έναν γύρο πριν τον τερματισμό. Μάς είπαν τρέξτε και τρέξαμε όχι για μια νίκη αλλά για να φθάσουμε τους “καλύτερους” ντοπαρισμένους αθλητές. Ένας αγώνας άνευ λόγου για τους Έλληνες που παραμυθιάστηκαν ότι θα είναι ίσοι βάση ενός κέρματος.

Κανέναν δεν ενδιαφέρει η πραγματική σου αξία, ούτε η ποιότητά σου. Έφθασαν μέχρι και οι “αριστεροί” να πηγαίνουν για διαπραγματεύσεις όχι για να επιβάλλουν την θέση που σου αρμόζει στην κοινωνία των εθνών, αλλά να απειλούν ότι θα κάνουν ρήξη, θα φύγουν από το ευρώ φοβίζοντας αυτούς που σε ευρωποίησαν ότι θα χάσουν λεφτά. Ως ανταπάντηση οι ισότιμοι Ευρωπαίοι απειλούν ότι αν γυρίσεις στην δραχμή αναγκαστικά θα υποτιμηθεί και τότε το χρέος θα φθάσει στα 700 δις εφόσον δανείστηκες με ευρώ και πρέπει να ξεχρεώνεις με δραχμή. Έφθασε η Bild να κάνει έκκληση στην Ελλάδα να φύγει από το ευρώ για την αξιοπρέπεια των Ελλήνων. Ευρωαξιοπρέπεια και δραχμοαξιοπρέπεια, ανάμεσα σε αυτά πρέπει να διαλέξεις. Το θέμα τους δεν είναι με τι εσύ θα ζήσεις αλλά με τι κέρμα θα τους ξεχρεώνεις.

Πριν 14 χρόνια σε χρέωσαν 340 φορές για να τους φθάσεις. Όλοι μιλάνε για εξεταστικές επιτροπές για τα Μνημόνια και πώς παίχτηκε το παιχνίδι που μάς έβαλε σε ένα χρέος, αλλά κανείς δεν τολμά να κάνει εξεταστική επιτροπή για το ποιοι μάς έβαλαν στο Ευρώ και για ποιους λόγους. Δεν τολμά κανείς να εξετάσει πώς με δύο χρόνια μόνο στο ευρώ ξεκίνησε το πανηγύρι των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 με κομματόσκυλα και εύκαιρους σωτήρες τύπου Αγγελοπούλου να παίρνουν από τα σεντούκια τις δραχμούλες συνεχώς μέχρι που άδειασαν και μετά άρχισαν να δανείζονται σε ευρώ χωρίς να υπάρχει μία δραχμή ως αντίκρισμα στο εθνικό σεντούκι.

Η ιστορία όμως πάει αρκετά χρόνια πιο πίσω από την ένταξή μας στην Ευρωζώνη. Στο 1992, όπου ο τότε υπουργός Εξωτερικών Σαμαράς υπέγραψε με τους εταίρους την Σύμβαση Μάαστριχτ που επίσημα λέγεται “Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση” που σκοπό είχε τα μέλη-κράτη να είναι ισότιμα. Έτσι από το 1990 που το χρέος της Ελλάδας ήταν 31 δις, τέσσερα χρόνια μετά έφθασε τα 70 δις και ο ανήφορος συνεχιζόταν για να νομίζεις ότι είσαι ίσος με τους Ευρωπαίους. Από το 1992 για να είσαι ισότιμος με τους ανώτερους Ευρωπαίους έπρεπε να χρωστάς.

Αν κοιτάξει κάποιος τον πίνακα χρέους από το 2001 που η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωζώνη μέχρι και σήμερα θα ανακαλύψει ότι τα δις χρέους αναπτύσσονταν κάθε χρόνο με ταχύτητα φωτός. Κανείς δεν πρόκειται να δώσει λόγο για την αιτία. Η απάντηση που παίρνεις σε τέτοιες ερωτήσεις είναι ότι η Ελλάδα δανειζόταν για να ταΐζει το μισθοφορικό στρατό της. Δεν βρέθηκε ούτε ένα ισότιμο μέλος της ΕΕ να σταματήσει αυτό το πανηγύρι. Όταν ήταν να σε φορτώνουν δάνεια για άυλα έργα δεν ήθελαν όρους, όταν όμως σε χρέωσαν μέχρι το λαιμό ανεξέλεγκτα και άνευ λόγου το 2010 ήρθαν οι όροι του Μνημονίου, δηλαδή η υπογραφή της παράδοσης της εθνικής ανεξαρτησίας. Μεταξύ μας, οι Ευρωπαίοι τάιζαν επί 23 χρόνια το δικό τους  "ελληνικό" μισθοφορικό στρατό που αποδείχθηκε ότι είναι κατάδικός τους από τις απανωτές φιλοευρωπαϊκές εκλογικές νίκες ελληνικών κομμάτων. 

Όλοι γνώριζαν από το 1992 τι υπεγράφη. Όλοι συμμετείχαν στο σπρώξιμο της Ελλάδας στο ευρώ χωρίς να αναλογιστούν ότι για τη μία δραχμή φόρο που έδινες ως φόρο στο κράτος, οι εταίροι σε χρέωναν κατευθείαν 340% επιτόκιο μέσω του ίδιου του Κράτους που πλήρωνες. Ήρθαν λοιπόν, το 2010 να πάρουν αυτά που “αγόραζαν” επί 14 χρόνια με δολώματα όπως ΕΣΠΑ, ευρωπαϊκά κονδύλια, δάνεια ανάπτυξης και το μύθο του ισότιμο μέλους της Ε.Ε.

Δε με νοιάζει ούτε το ευρώ, ούτε η δραχμή, ούτε το ρούβλι. Αν είναι η αξία της ζωής και της δραστηριότητας μου ως πολίτης να έχει αντίκρυσμα ένα κουπόνι φαγητού, συγκεκριμένες κιλοβατώρες φθηνού ρεύματος, δικαίωμα για τα 300 ευρώ ως “πτωχός” και κρίμα, μία δωρεάν σύνδεση wifi, μια κάρτα ανασφάλιστου για να πάρω μία ασπιρίνη χρηματοδοτούμενη από Σχέδια Μάρσαλ, προτιμώ έναν πόλεμο.

Προτιμώ τον ανδρείο τσαμπουκά που γίνεται εναντίον μου από όποιον φοράει παντελόνια, παρά το χάιδεμα στο κεφάλι νιώθοντας σαν ανήλικο ότι την καραμελίτσα που μου δίνει ο “καλός κύριος της ΕΕ” θα πρέπει να την πληρώσω με έναν βιασμό. Έναν πραγματικό τσαμπουκά όχι σε συνεντεύξεις τύπου και τηλεοπτικά παράθυρα αλλά έξω από την εθνική πόρτα μου.

Τσαμπουκάδες σαν εκείνους που δεν είχαν απάντηση “ουάου”, αλλά “ΑΕΡΑ”.

από το "Στον Τοίχο" μέσω ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ Ε.ΠΑ.Μ.