"Μα αν βγούμε από το κλουβί, δε θα μας φάνε τα θηρία;"

του Γιάννη Σταράκη

Ήταν κάποτε κάποιοι που βρέθηκαν κουλουριασμένοι μέσα σε ένα ξύλινο ορθογώνιο κιβώτιο. Ο όγκος τους σχεδόν γέμιζε τον εσωτερικό χώρο και έτσι είχαν ελάχιστη έως μηδαμινή ελευθερία κινήσεων. Το κιβώτιο είχε σε δύο τρία σημεία του μικρές τρύπες από τις οποίες έμπαινε αέρας και από τις οποίες επίσης κάποιοι έβαζαν μέσα φαγητό, αλλά μόνο για μερικά δευτερόλεπτα την ημέρα. Η κατάσταση ήταν στενάχωρη και οι κουλουριασμένοι δυσανασχετούσαν.

Μία μέρα ήρθε κάποιος με βαριά φωνή από έξω και τους είπε: "Άκουσα ότι παραπονιέστε. Κακώς. Εσείς φταίτε που έχετε μεγάλες διαστάσεις και δε χωράτε. Εσείς φταίτε που δεν ...
είστε ευλύγιστοι και δεν μπορείτε να κινηθείτε. Κάντε δίαιτα για να χωράτε. Γίνετε ευλύγιστοι για να ελίσσεστε. Κάντε τα αυτά και ότι άλλο νομίζετε αλλά γρήγορα γιατί δε σας βλέπω να αντέχετε και πολύ".

Πέρασε λίγος καιρός. Οι ταλαίπωροι δεν έτρωγαν σχεδόν καθόλου. Είχαν αρχίσει να χάνουν
τις δυνάμεις τους αλλά και την υπομονή τους. Χτυπούσαν ασθενικά το κιβώτιο και ζητούσαν βοήθεια. Όταν ξανάρθε εκείνος με τη βαριά φωνή δεν τον άφησαν να μιλήσει: "Φύγε εσύ. Δε μας καταλαβαίνεις. Θέλουμε να έρθει κάποιος άλλος με πιο γλυκιά φωνή για να μας βοηθήσει".

Έφυγε εκείνος με τη βαριά φωνή. Ήρθε ένας άλλος και ήταν όπως τον ζήτησαν. Είχε γλυκιά φωνή και τους είπε: "Σας καταλαβαίνω. Περνάτε δύσκολα στο κιβώτιο αλλά να ξέρετε ότι έξω από αυτό υπάρχει ζούγκλα και άγρια θηρία που θα σας κατασπαράξουν. Για το καλό σας πρέπε να μείνετε μέσα. Θα κάνω ότι μπορώ για να κάνω τις διαστάσεις του μεγαλύτερες έτσι ώστε να μπορείτε να περνάτε καλύτερα. Μακάρι να μπορούσα να φτιάξω ένα άλλο μεγαλύτερο αλλά δεν μπορώ. Δεν αποφασίζω μόνο εγώ, ούτε παράγω εγώ τα ξύλα. Θα κάνω επίσης ότι μπορώ έτσι ώστε από τις τρύπες να περνάει λίγο παραπάνω φαγητό". Αυτά είπε και έφυγε.

Οι ταλαίπωροι άνθρωποι που ζούσαν μέσα στο κιβώτιο ένιωσαν κάπως καλύτερα: "Είδατε τι γλυκιά φωνή που έχει; Είπε πως μας καταλαβαίνει και πως θα μας βοηθήσει. Κάτι είναι και αυτό." Είπε ένας από αυτούς και οι περισσότεροι συμφώνησαν μαζί του.

Τότε βρέθηκε κάποιος μέσα στο κιβώτιο που τους είπε με απελπισμένη φωνή:

"Είναι δυνατόν να πιστεύετε αυτά που ακούσατε; Πώς θα μπορέσει να κάνει τις διαστάσεις ΑΥΤΟΥ του κιβωτίου μεγαλύτερες; Αν πάει να λυγίσει τις ξύλινες σανίδες θα σπάσουν και αν θυμάστε καλά μας είπε ότι αν βγούμε θα μας φάνε τα θηρία. Και δε μου λέτε, πότε ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος, όταν τα θηρία ξέρουν ακριβώς πού βρίσκεσαι και μπορούν ανά πάσα στιγμή να έρθουν, να σπάσουν το κιβώτιο και να σε φάνε ή όταν μπορείς να βρεις ελεύθερα κρυψώνα ή τα δικά σου μέσα για να αντιμετωπίσεις τα θηρία; Α, και κάτι άλλο. Τα ζώα μυρίζονται τη σάρκα μας. Γιατί δε μας έχουν ήδη φάει; Μήπως δεν υπάρχει αυτή η ζούγκλα που μας λένε; Τέλος, ακόμα και αν υπάρχει, εμείς κινούμενοι ελεύθεροι μέσα σε αυτή μπορεί να βρούμε να φάμε κανονικό φαγητό. Εδώ πόσο περισσότερο φαγητό μπορεί να περάσει από αυτές τις τρύπες μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα την ημέρα; Ελάτε λοιπόν, βάλτε όση δύναμη έχουμε να σπάσουμε μαζί το ΚΛΟΥΒΙ από μέσα. Ελάτε και μετά πάμε μαζί να βρούμε το δρόμο της επιβίωσης. Έτσι και αλλιώς μέσα στο κουτί δεν έχουμε καμιά ελπίδα".

Όση ώρα μιλούσε οι υπόλοιποι τον άκουγαν. Μετά από λίγο ένας από αυτούς τον ρώτησε: "Μα αν βγούμε από το κιβώτιο, δε θα μας φάνε τα θηρία;"

Από ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ Ε.ΠΑ.Μ.