Η τρύπια καραβάνα της Αξιοπρέπειας

Του Γιάννη Λαζάρου 

 

Πρώτα βάζουμε το τσιρότο στην πληγή και μετά όταν η πληγή θα έχει κακοφορμίσει πλήρως τότε καθαρίζουμε το τραύμα. Αυτή είναι η σειρά με την οποία η κυβέρνηση θέλει να λύσει τα προβλήματα των πολιτών. 

 

Το να καλύψεις την εξαθλίωση Ελλήνων από τον πόλεμο που δέχθηκαν μέσω επιδομάτων, κουπονιών τροφής και κάρτας απόρου για νοσηλευτική ή φαρμακευτική βοήθεια, είναι μία παράταση αναξιοπρέπειας, η οποία έρχεται παράλληλα με την παράταση δανειακής σύμβασης. Δεν γίνεται 2,500,000 Ελλήνων να ήταν τόσο άχρηστοι, τόσο λαμόγια, τόσο καιροσκόποι που να έφθασαν στο σημείο φτώχειας εξαιτίας της εισβολής των οικονομικών δολοφόνων του πλανήτη που ήρθαν να τους εξυγιάνουν. 

 

Τι θέλει να μάς πει τώρα το υπουργείο Οικονομικών; Ότι το 30% των Ελλήνων που δούλεψαν, έχασαν τα πάντα, δεν έχουν ελπίδα για εργασία τώρα είναι οι κρίμα που θα καλυφθεί η αξιοπρέπεια ...τους μπαίνοντας στην λίστα των απόρων και εξαθλιωμένων; Πριν γίνει αυτό το κατάπτυστο νομοσχέδιο, που θα κατατεθεί εντός ημερών, δεν θα βρεθεί ούτε ένας σε αυτή την μπουρδελοκυβέρνηση να ζητήσει ευθύνες από όσους έφεραν το 1/3 του πληθυσμού σε αυτή την κατάσταση; 

 

Για να καταλάβουμε κι εμείς που είμαστε απέξω από κομματικές γραμμές αυτή την στιγμή συναινούν όλοι ότι έχουμε θύματα αλλά κανείς δεν θα τιμωρηθεί για το έγκλημα; Έρχεται η κυβέρνηση και τακτοποιεί τα νούμερά της παίρνοντας από το καντήλι της Παναγίας και βάζοντας στο καντήλι του Χριστού. Μέχρι και το καντήλι της Παναγίας να μείνει άδειο και τότε τι θα γίνει; Θα κάνουν ντου οι Ανθρωπιστικές Οργανώσεις να σώσουν το παιδί της Ελλάδας όπως έσωναν παλαιότερα το παιδί της Μπιάφρα; Θα κάνουμε Action Aid “υιοθέτησε πλούσιε δυτικέ ένα ελληνόπουλο εξ αποστάσεως και θα σου στέλνει ευχαριστήριες καρτούλες”; 

 

Κοιτάξτε να δείτε, οι Έλληνες μέσα στα σκατά των πολιτικών παιχνιδιών, των συντεχνιών και των λαμογιών κατόρθωσαν να ξεπεράσουν έναν παγκόσμιο πόλεμο χωρίς ούτε ένα δολάριο ενίσχυση. Τα παλιοσίδερα, που έστελναν οι ΗΠΑ για να ανασυγκροτήσουν την χώρα μετά τον πόλεμο, οι Έλληνες τα έπαιρναν και έφτιαχναν ζωή αν και σακατεμένοι. Μέσα σε 10 χρόνια κατάφεραν να ανεβάσουν τον πήχη των προσδοκιών τους ακόμα κι αν φορούσαν μπαλωμένο παντελόνι. Κατάφεραν στα τέλη της δεκαετίας του '50 αρχές δεκαετίας '60 να ξεπεράσουν την Ιαπωνία σε ρυθμούς ανάπτυξης με την δουλειά τους, ασχέτως αν αυτοί οι ρυθμοί δεν λειτούργησαν υπέρ του λαού ποτέ. Κατάφεραν την δεκαετία του '70 να είναι στις πρώτες εξαγωγικές χώρες, ασχέτως αν τα πλεονάσματα δεν πήγαν ποτέ για την ανάπτυξη της χώρας. Σπούδασαν ζώντας σε υπόγεια των 10 τετραγωνικών μέτρων και τρώγοντας ξερό καλαμποκόψωμο για μία εβδομάδα. Γιατί τότε έφτιαχναν οι άνθρωποι από μόνοι τους την Ελπίδα. Χωρίς να έχουν καμία πλάτη από καμία εξουσία, αντιθέτως η κάθε εξουσία να δίνει εκείνες τις εποχές τις μίζες σε εργοστασιάρχες και τον εθνικό πλούτο σε λαμόγια που ήρθαν παρέα με τα Σχέδιά Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης. 

 

Ενδιάμεσα να έχουν και 7 χρόνια δικτατορίας και τα μισά εργατικά χέρια να βρίσκονται σε εξορίες και σε εργοστάσια της Δυτικής Ευρώπης. Σε ερήμους της Λιβύης και της Σαουδικής Αραβίας έκαναν μεροκάματα στους 50ο Κελσίου για να γυρίσουν πίσω να φτιάξουν ένα σπίτι για τα παιδιά τους και να τα σπουδάσουν. Εκείνα τα παιδιά σπούδασαν και έφτιαξαν την ζωή τους “στα μέτρα του Ανθρώπου”. 

 

Τι θέλετε, λοιπόν τώρα; Να ξεχαστούν όλα αυτά, να δεχθούν την εξαθλίωση όλοι αυτοί οι άνθρωποι και δύο γενιές που μεγάλωσαν με αυτοκίνητο και παροχές δυτικής κοινωνίας (όχι χωρίς να φτύσουν αίμα για να τις αποκτήσουν) να μπουν στην λίστα Βαρουφάκη χωρίς όμως το δικαίωμα να ξαναφτιάξουν την ζωή τους; Χωρίς να έχουν τα παιδιά τους το δικαίωμα να ονειρεύονται ότι θα προσφέρουν στην πατρίδα τους, παρά μόνο μαζί με το απολυτήριο λυκείου να έχουν έτοιμο και ένα εισιτήριο μετανάστευσης; 

 

Τι να περιμένουν όλοι αυτοί οι αδικαίωτοι; Ότι θα έρθει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης για να τους δώσει συμβουλές πώς θα κατακτήσουν την ζωή τους; Κατακτημένη την είχαν την ζωή τους και τους την πήραν μέσα από τα χέρια χωρίς δικαίωμα φωνής παρά μόνο συνεπέστατοι σε αυτά που οι κατοχικές κυβερνήσεις των Μνημονίων τούς έβαζαν να πληρώσουν για το “εθνικό συμφέρον”. Όχι για να σώσουν τον κώλο τους αλλά για να σώσουν τον κώλο των κυβερνώντων που τούς εκπροσωπούσαν στα διεθνή τραπέζια, θέλοντας και μη εις το όνομα της Δημοκρατίας. 

 

Ντροπή για όλους αυτούς τους Έλληνες είναι να λέγονται επιδοματούχοι. Μην συγκρίνετε τις συντεχνίες και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που αγώνα έδιναν δεκαετίες όχι για την αύξηση μισθού βάση απόδοσης αλλά παροχή επιδομάτων αποδεχόμενοι την αναπηρία της μίζερης ρουτίνας τους. Μπορεί με καμάρι η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ να λέει ότι το επίδομα των 6 ευρώ το αξίζει. Η αξία για αυτούς είναι να παίρνουν επίδομα συσσιτίου σε μια Ελλάδα που υπάρχουν Έλληνες οι οποίοι προτιμούν να πεινάνε παρά να στηθούν με την καραβάνα στο οποιοδήποτε συσσίτιο. Προτιμούν να πηδάνε από μπαλκόνια παρά να τους πουν "άχρηστους". 

 

Δεν γίνεται η αξιοπρέπεια του επιδοματούχου να συγκλίνει σε τίποτε με την αξιοπρέπεια του πολίτη που έχτισε με τα χέρια του, με το μυαλό του, με τα ρίσκα του, με τις αποτυχίες και επιτυχίες, με τα όνειρά του, μια Ελλάδα που κάποιοι αποφάσισαν ότι αυτό το κομμάτι γης πρέπει να το αποκτήσουν με οποιοδήποτε αντίτιμο. Το αντίτιμο ήταν αυτοί που εσείς βάζετε σε λίστες επιδόματος φτώχεια, επιδόματος ενοικίου, επιδόματος ανεργίας, επιδόματος αναξιοπρέπειας, επιδόματος ανασφάλιστου κάνοντάς τους παράλληλα την χάρη να πληρώσουν 100 δόσεις για υπηρεσίες σε ένα Κράτος που δεν τις πήραν ποτέ. Αν δεν έχετε καταλάβει τους χρωστάτε και δεν σας χρωστούν ούτε μία δεκάρα. 

 

Το εθνικό καθήκον μιας χώρας ελεύθερης, ανεξάρτητης και αξιοπρεπούς είναι να κάνει τους πολίτες της να νιώθουν μοχλοί ανάπτυξης και όχι τα σκουριασμένα γρανάζια του συστήματος που απλά πρέπει να μπουν γρήγορα σε απόσυρση σε μια συμφέρουσα τιμή για τις διεθνείς επενδύσεις.  

 

Πηγή: στον τοίχο