Μετά την πρώτη μέρα

 του Στάθη

Αρχή άνδρα δείκνυσι έλεγε το προγονικό, η άσκηση της εξουσίας αποδεικνύει το ποιόν εκείνου που την ασκεί, και η διακυβέρνηση Σαμαρά απέδειξε τι ο κ. Σαμαράς ήταν! Αλλά ο τρόπος που ο πρώην Πρωθυπουργός (δεν) παρέδωσε την εξουσία απέδειξε ακόμα περισσότερο τη μικρότητα και τη μικροψυχία ενός πολιτικού
που ατίμασε (και συνεχίζει να ατιμάζει) πρώτα απ’ όλα την παράταξή του. Εθίσθηκε σε πολλά η Ν.Δ. κατά την περίοδο Σαμαρά, στην ακροδεξιά λογική, πρακτική και ρητορική! στην εξευτελιστική υποτέλεια! στον εκφοβισμό, την κινδυνολογία και την ιδεολογική τρομοκρατία. Μένει να δούμε αν η Ν.Δ. θα απεξαρτηθεί απ’ αυτούς τους ιταμούς εθισμούς, ή αν ο κ. Σαμαράς (στην περίπτωση που εξακολουθήσει να ηγείται της συντηρητικής παράταξης) θα συνεχίσει στον δρόμο που άνοιξε διά του κ. Μπαλτάκου και βαδίζει διά του κ. Βορίδη.
Ο κ. Σαμαράς, κατά τη σύντομη βασιλεία του ως ανδρείκελο των Δυνατών, υπήρξε παραγωγός και ταυτοχρόνως δέσμιος του παραλογισμού και του αμοραλισμού, μέσω των οποίων προσπαθούσε να συγκαλύψει τον φόνο που διέπραττε. Εφυγε νύχτα -λέγαμε ότι θα φύγει με ελικόπτερο, αλλά έφυγε μέσα στα σκοτάδια ακολουθώντας τα σκουπίδια που σαρώνει ο άνεμος τις νύχτες στην πόλη.
Εφυγε περνώντας από την παγωνιά των κλεισμένων μαγαζιών και των ταπεινωμένων σπιτιών - του έργου του. Το ρέκβιεμ ενός success story που κατέληξε στο Σαμαράς-exit. Δεν τον θρήνησε ...
κανείς τον κ. Σαμαρά, ούτε καν τα ντόμπερμαν της ενημέρωσης. Και, ως φαίνεται, τα ίδια περιμένουν και τον υπερτιμημένο κ. Ευάγγελο Βενιζέλο. Οχι «Βενιζέλος» δεν αποδείχτηκε ο άνθρωπος που άλλαξε επί τούτω το όνομά του, αλλά ούτε καν Γουλιμής. Τέλος εποχής και πολλά απ’ τα σαπάκια της χάνονται μαζί της. Ή μάλλον, για να εκφρασθώ με ακρίβεια, αυτά που χάνονται είναι ορισμένα απ’ τα χαρακτηριστικά μιας εποχής που κατά τα άλλα
παραμένει εδώ εδραία, έτοιμη να συγκρουσθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, για να τον αφομοιώσει ή για να τον καταπιεί.
Η προπαγάνδα του συστήματος δεν κοιμήθηκε ούτε μια νύχτα. Λένε ορισμένοι ότι έχουμε να κάνουμε με έναν νέο δικομματισμό. Πρόκειται περί ανοησίας. Ο δικομματισμός ήταν «μονοκομματικός» από την πρώτη αρχή. Επρόκειτο για δύο παραπληρωματικούς σχηματισμούς της άρχουσας τάξης από σάρκαν μία, τη σάρκα της. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι έτσι. Εκτός του ότι εκφράζει λαϊκές δυνάμεις, τα στελέχη στη συντριπτική τους πλειοψηφία τα ανέδειξε το λαϊκό κίνημα. Δεν αποτελείται από τέκνα του δικομματισμού η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το στελεχικό του δυναμικό, ούτε η βάση του. Αντιθέτως, αποτελείται
από εκείνους που αντιστάθηκαν στη δικομματική λαίλαπα, στην ψευδή ευμάρεια, στον κρατισμό των κρατικοδίαιτων, στο πελατειακό κράτος, στον εκμαυλισμό του λαού, στην αποκολοκύνθωση και την τηλεοπτική τυραννίδα.
Μιλούν κάποιοι για πόλωση. Κι όμως έχουμε επτακομματική Βουλή, με τον λαό να κρατά τον πλουραλισμό όχι μόνον ζωντανό, αλλά προσέτι χρήσιμη εφεδρεία για το μέλλον, αν η ανάγκη το καλέσει. Μην ξεχνάμε ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ στο 4%-5% ήταν, και μάλιστα επί μακρόν, ώσπου η ανάγκη να εκφρασθεί μέσα απ’ αυτό το κόμμα.
Συγκρίνουν ορισμένοι τον ΣΥΡΙΖΑ με σοσιαλδημοκρατικά κόμματα τύπου Μπλαιρ και Γκένσερ, ή και με νεότερες σοσιαλδημοκρατίες, ενσωματωμένες στον νεοφιλελευθερισμό. Αν δεν είναι προπαγανδιστικό τέχνασμα, είναι αγνή άγνοια. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέριεψε απ’ την αντίθεσή του στον νεοφιλελευθερισμό κι όχι απ’ την ενσωμάτωσή του σ’ αυτόν.
Η  πιθανότης να ενδυνάμωσε το ίδιο το σύστημα τον ΣΥΡΙΖΑ για να απορροφήσει στη συνέχεια τη δυναμική του, δεν είναι απλώς θεωρία συνωμοσίας (ή δίκη προθέσεων), αλλά εγκώμιον μωρίας. Διότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ προδώσει τη δυναμική του, κάποιος άλλος θα την εκφράσει. Το σύστημα δεν παίζει με τη φωτιά, δεν δημιουργεί το ίδιο δυναμικές για να τις αφομοιώσει μετά. Το σύστημα επιδιώκει και δημιουργεί υποταγές, καναπέδες, φόβο, «νόμο και τάξη» - όχι κινήματα.
Στην Ελλάδα, με εντολή του λαού έχουμε μια κυβέρνηση της Αριστεράς που δεν χρειάζεται να αποδείξει αν είναι αριστερή -αυτά είναι παιδαριώδη πράγματα- αλλά αν είναι ικανή να περαιώσει το πρόγραμμά της και να τηρήσει όσα υποσχέθηκε στον λαό. Και τα αριστερά που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στον λαό είναι κυρίως δύο: α) να αντιμετωπίσει την κρίση που προκάλεσε η λιτότητα, καθώς και να απαλλάξει τη χώρα απ το Μνημόνιο και τους εφαρμοστικούς νόμους, β) να διαπραγματευθεί το χρέος, έτσι ώστε η απομείωση του βάρους του να επιτρέψει στη χώρα να ανασάνει και να αναπτυχθεί.
Με δυο λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να λύσει αστικοδημοκρατικά προβλήματα. Κι αν τα λύσει θα έχει επιτύχει ό,τι πιο αριστερό απαιτεί η συγκυρία. Αν με αυτόν τον τρόπο ανοίξει τον δρόμο για έτι πιο φιλολαϊκές και συνεπώς αριστερές μεταρρυθμίσεις, είναι θέμα του λαού να τις διακρίνει, να τις απαιτήσει και να αγωνισθεί για αυτές
Το δείγμα γραφής που έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ  από την πρώτη μέρα, εις ό,τι αφορά τη δομή του νέου Υπουργικού Συμβουλίου, είναι ενθαρρυντικό. Και εις ό,τι αφορά τη σύνθεση των τομέων, και εις ό,τι αφορά τη δυναμική που δημιουργείται. Μένει να φανεί αν η στελέχωση του κυβερνητικού σχήματος θα αποδειχθεί ικανή να αναμετρηθεί με το ύψος των περιστάσεων.
Εκείνο όμως που απ’ την πρώτη μέρα πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ -και είναι το πιο ενθαρρυντικό απ’ όλα- είναι η απήχηση της προσπάθειάς του σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ο ενθουσιασμός που η εντολή των Ελλήνων προκάλεσε σε όλα τα λαϊκά κινήματα κι όλες τις φιλολαϊκές δυνάμεις, όπως -κι από την άλλη μεριά- οι ρωγμές που η νίκη του δημιούργησε στην ανμπλόκ έκφραση της ομογενοποιημένης σκέψης, καθώς και στις θέσεις (θα δούμε αν αυτό συμβεί στις τακτικές) που οι κυρίαρχες δυνάμεις προβάλλουν. Αν δει κανείς τον Τύπο των δυο-τριών τελευταίων ημερών στη Δύση, κάποιου έχει συμβεί μια «επανάσταση».
Κι αυτήν τη φορά η Ελλάδα επανέρχεται στο επίκεντρο των διαδραματιζόμενων όχι ως ένας τόπος ζόφου, αλλά ως ένας τόπος ελπίδας. Το πρώτο βήμα μιας μακράς πορείας έχει γίνει...

Πηγή: enikos.gr