Για τον Παύλο ...

του Ηλία Αλεξανδρή

Επέτειος ! 

Πέρασε κι όλας ένας χρόνος από το φονικό του Παύλου στο Πέραμα από τους ανοιχτούς Φασίστες της ΧΑ. Και πάλι γράφτηκαν τόσα και τόσα για το πολιτικό υπόβαθρο και τις συνθήκες που σχεδιάστηκε και έγινε το έγκλημα ... 

Αναλύσεις και λεπτομέρειες που μόνο ένα στόχο μπορούν να έχουν πια! 

Να μην επιτρέψουμε να ξανασυμβεί! Να μην αφήσουμε άλλο να συνεχίζεται αυτή η κατάσταση όπου το καθεστώς χρησιμοποιεί το δηλητήριο του ναζισμού, του φασισμού για να μας διχάσει ξανά την ώρα που οι ξένοι με τους ντόπιους μπιστικούς τους πολιτικούς ξεσκίζουν τις σάρκες ενός ολόκληρου λαού και ξεπουλούν σαν πραμάτεια την πατρίδα μας !

Γράφουν κάποιοι ότι για να νικηθεί ο φασισμός χρειάζεται να αντιδράσουν οργανωμένα οι αντιφασίστες ! Μα κάτι τέτοιο είναι ακριβώς αυτό που θέλει να πετύχει το σύστημα που υποδαυλίζει τον φασισμό. Τον διχασμό και την σύγκρουση!

Γιατί μήπως είναι φασισμός μόνο η Χρυσή Αυγή; Και δεν είναι φασισμός η απαγόρευση των διαδηλώσεων, των απεργιών, της ελεύθερης έκφρασης, το τάχα αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, η ατιμωρησία των ....
πολιτικών, η καθεστωτικά "δικαιοσύνη" που δικαιώνει την καταπάτηση κάθε δικαιώματος και η πλήρης συνταγματική εκτροπή που εφαρμόζει το καθεστώς που εξουσιάζει για λογαριασμό των ξένων την πατρίδα μας;

Όμως ο φασισμός δεν μπορεί να νικηθεί με τάγματα αντιφασισμού κόντρα στα τάγματα των νεοναζί. Νικιέται με την επαναφορά των αξιών της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του ανθρωπισμού και την επικράτησή τους από τον λαό για τον λαό. 

Όσο συνεχίζονται οι πολιτικές που απαξιώνουν την εργασία, την υγεία, την παιδεία, τη ίδια την ανθρώπινη ζωή και την υπόσταση και μετατρέπουν την κοινωνία σε αγέλη πληγωμένων θηρίων, ο φασισμός θα θεριεύει και θα απλώνεται σαν γάγγραινα στο σώμα  του ίδιου του λαού!

Για αυτό και ο καλύτερος αγώνας ενάντια στον φασισμό δεν μπορεί να είναι άλλος από τον αγώνα για την ελευθερία, τον πολιτισμό και την δημοκρατία.

 Είναι παράξενο αλλά πολλές φορές όταν βρίσκεσαι μακρυά από τον χώρο που συμβαίνουν τα γεγονότα βλέπεις τα πράγματα ίσως πιο καθαρά.

Θα ήθελα να δανειστώ εδώ σκέψεις από το κείμενο ενός έλληνα του εξωτερικού - υπογράφει ως Αντώνιος Τ. - που ανακάλυψα τυχαία σε ένα οπτικοακουστικό που έχει ανεβάσει για τον Παύλο, μαζί με το βίντεο του από το διαδίκτυο.

"Είχα την ατυχία να γεννηθώ και να μεγαλώσω στο Σικάγο ... Είχα και την ευτυχία όμως να γεννηθώ έλληνας ...

Αυτό που δεν περίμενα ποτέ ήταν να δω Σικάγο την χώρα μου ... Έλληνας να σκοτώνει Έλληνα ... και ο λόγος διαφωνία στα πολιτικά πιστεύω 

Είναι απερίγραπτο ... μετά από τόσους αγώνες και τόσο αίμα χυμένο για την Ελευθερία να διαδραματίζονται τέτοια θλιβερά γεγονότα ..."

Και λίγο παρακάτω γράφει :

"Η τέχνη δεν έχει όρια, καθοδηγεί ελεύθερη τους υπηρέτες της και εμπνέει τους οπαδούς της ...
Όταν φεύγει ένας υπηρέτης τέχνης, ένας παράγοντας πολιτισμού κατ΄ αυτό τον τρόπο, το όνομά του γράφεται στην λίστα των ηρώων με χρυσά γράμματα. 

Το τραγούδι αυτό επίκαιρο όσο ποτέ, αφιερωμένο στη μνήμη του παληκαριού εκείνου που άκουγε στο όνομα Παύλος Φύσσας, με μεγάλη λύπη για την κατάντια της χώρας μου" 

Συμμερίζομαι απόλυτα όσα γράφει στον επίλογο του ο Αντώνιος Τ :

"Ζω για την Ελλάδα, την Ελευθερία, την Ειρήνη ... Συνένοχο στον φόνο δεν θα μ' έχετε !" 

αλλά και το υστερόγραφο του:

"Νεκρός δεν είσαι όταν σταματάει να χτυπάει η καρδιά σου αλλά όταν σταματάς να είσαι άνθρωπος."