Ο χώρος του Δημοσίου αποτελεί βασική προτεραιότητα κατά την άσκηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που υλοποιούνται μέσω των αλλεπάλληλων Μνημονίων. Ο πυρήνας των παρεμβάσεων αφορά την συστηματική υποχρηματοδότηση, την κατάργηση δομών, ειδικά αυτών που αφορούν την παροχή κοινωνικών αγαθών όπως υγεία και παιδεία, με την παράλληλη δραματική μείωση της απασχόλησης. Την τελευταία τετραετία οι εργαζόμενοι που, μέσω του εκφοβισμού κυρίως, οδηγήθηκαν σε συνταξιοδότηση υπερβαίνουν κατά πολύ τους ποσοτικούς στόχους που είχαν επιβληθεί από το Μνημόνιο. Και ενώ η υποστελέχωση λαμβάνει δραματικές διαστάσεις, ήδη από τον Μάρτιο του 2014 έχουμε τους πρώτους, μετά από έναν αιώνα, απολυμένους από το Δημόσιο. Πρόκειται για καθηγητές τεχνικής εκπαίδευσης, σχολικούς φύλακες, γιατρούς του τέως ΙΚΑ και εργαζόμενους σε διάφορα Υπουργεία που απολύθηκαν μετά.....
την λήξη της οκτάμηνης διαθεσιμότητας. Ακολουθούν άλλοι 6.500 χιλιάδες μέχρι το τέλους του έτους οι οποίοι θα προκύψουν από τους ήδη «διαθέσιμους» (διοικητικοί ΑΕΙ, καθαρίστριες κλπ) ή από νέες περιπτώσεις που θα προκύψουν το επόμενο διάστημα. Υπενθυμίζουμε ότι το δήθεν δημοσιονομικό όφελος από τις απολύσεις ,σύμφωνα τουλάχιστον με τον υφυπουργό Σταϊκούρα ανέρχεται στα 90 εκ. ευρώ ενώ ο υπουργός ΥΔΜΗΔ Κ. Μητσοτάκης σε παλαιότερη συνάντηση του με την ΑΔΕΔΥ, παραδέχθηκε πως δεν υπάρχει δημοσιονομικό όφελος αλλά αναγκαιότητα να «σπάσει το ταμπού των απολύσεων στο Δημόσιο» (sic).
Η "ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΠΟΣΟΣΤΩΣΗ" ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ "ΔΕΞΑΜΕΝΗ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΩΝ"
Με τον Ν. 4250/14 θεσμοθετήθηκε ο νέος τύπος ''αξιολόγησης'' για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο. Με βάση την συγκεκριμένη ρύθμιση, θα εφαρμόζεται η συγκριτική αξιολόγηση με βάση την υποχρεωτική ποσόστωση του προσωπικού σε τρείς κατηγορίες (20% άριστοι. 60% μέτριοι, 15% ανεπαρκείς). Η συγκεκριμένη μεθοδολογία δεν εφαρμόζεται πουθενά στον Δημόσιο Τομέα στην Ευρώπη και εγκαταλείπεται ακόμη και από μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις ως «αντιπαραγωγική». Οι επιδιώξεις της κυβέρνησης από την υποτιθέμενη αξιολόγηση είναι η εξής: α) η δημιουργία μόνιμης δεξαμενής διαθεσιμοτήτων και απολύσεων η οποία θα παράγεται χωρίς την ανάγκη οριζόντιων παρεμβάσεων καθώς θα προκύπτει από μια διαδικασία «φυσικής επιλογής»-οι ανεπαρκείς θα απολύονται. β) η καθιέρωσηατομικού μισθού (με βάση τη βαθμολογία τους), πρακτικά η μείωση των μισθών με βάση τις δεσμεύσεις του Μεσοπρόθεσμου. γ) η απευθείας κατάργηση δομών, καθώς δίνεται η δυνατότητα στους Γενικούς Διευθυντές να κατανείμουν το 15% των «ανεπαρκών» σε μια μόνο υποκείμενη υπηρεσία με απώτερο σκοπό να παραδοθεί το συγκεκριμένο έργο στον ιδιωτικό τομέα μέσω outsourcing και δ) την επιδίωξη άσκησης βιοπολιτικής, πρακτικά την ανασύσταση των μηχανισμών ελέγχου καθώς και των πελατειακών δικτύων, που πλέον θα εσωτερικεύουν τον φόβο για την απόλυση.
ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ ΤΗΣ ΡΟΥΣΦΕΤΟΛΟΓΙΑΣ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΕΠΑΝΕΛΕΓΧΟΥ ΤΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ
Το τελευταίο διάστημα επιχειρείται ο επανέλεγχος όλων όσοι μετατράπηκαν οι συμβάσεις τους από ορισμένου χρόνου σε αορίστου με χρονική αφετηρία το 1994. Αυτή η διαδικασία εμφανίζεται ως έλεγχος της εγκυρότητας των πιστοποιητικών (πτυχίων κλπ) ή των συμβάσεων. Στη πραγματικότητα δίνεται η δυνατότητα με Υπουργικές Αποφάσεις να επανακαθορίζονται τα κριτήρια με τα οποία έγιναν οι μετατροπές των συμβάσεων και να προσδιορίζονται εκ των υστέρων όροι που δεν προβλέπονταν κατά τηνπροηγούμενη διαδικασία. Πρόκειται για έναν αριθμό ελεγχομένων που πιθανόν να υπερβαίνει τιςπενήντα χιλιάδες εκ των οποίων αποσκοπούν να αποκομίσουν (σύμφωνα με διαρροές του Υπουργείου) έως και πέντε χιλιάδες απολύσεις. Υπενθυμίζουμε ότι η συγκεκριμένη ρύθμιση αναφέρεται σε εργαζόμενους που προσελήφθησαν με ελαστικές σχέσεις εργασίας εξαιτίας των μειωμένων προσλήψεων μέσω της διαδικασίας του ΑΣΕΠ και προκειμένου να καλύψουν επείγουσες ανάγκες πχ στην Τοπική Αυτοδιοίκηση ή στα Πανεπιστήμια. Υπήρξαν για χρόνια κακοπληρωμένοι, χωρίς δικαιώματα και έρμαια του πελατειακού κράτους και η «τακτοποίηση» τους έγινε κατόπιν συνδικαλιστικών αγώνων αλλά και της υποχρέωσης του Ελληνικού Κράτους να εφαρμόσει την Κοινοτική Οδηγία, σύμφωνα με την οποία, οι εργαζόμενοι με διαδοχικές συμβάσεις, που επιτελούν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, πρέπει να έχουν συμβάσεις μόνιμου χαρακτήρα.
ΥΠΟ ΔΙΩΓΜΟ Η ΑΠΕΡΓΙΑ
Η «κατάσταση εξαίρεσης» η οποία έχει επιβληθεί στην χώρα επιφέρει συνεχείς εκπτώσεις στακοινωνικά, πολιτικά και εν γένει δημοκρατικά δικαιώματα και πρώτα θύματά της είναι οι εργαζόμενοι. Διακυβεύεται πλέον το δικαίωμα συνδικαλιστικής δράσης, καθώς όλο και συχνότερα οι εργαζόμενοι γίνονται θύματα του κυβερνητικού αυταρχισμού. Υπενθυμίζουμε ότι πολλές φορές, το τελευταίο διάστημα εργαζόμενοι ξυλοκοπήθηκαν και συνελήφθησαν επειδή απλά ασκούσαν τα συνταγματικά τους δικαιώματα. Σε αυτούς δε συμπεριλαμβάνονται, σε τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις, μέλη τις ΕΕ της ΑΔΕΔΥ. Παράλληλα, μέσω της έκδοσης δικαστικών αποφάσεων, επιχειρείται να περισταλεί ή ακόμη και να καταργηθεί το δικαίωμα στην απεργία. Τελευταίο και ακραίο κρούσμα αποτελεί το παρακάτω: η ΑΔΕΔΥέχει προκηρύξει απεργία-αποχή από την διαδικασία της αξιολόγησης στην οποία συμμετέχουν μαζικά οι εργαζόμενοι. Για να αντιμετωπίσει την αντίσταση των εργαζομένων η κυβέρνηση αντί να προσφύγει στο διάλογο, προσέφυγε στα δικαστήρια-για πρώτη φορά στην ιστορία εναντίον Τριτοβάθμιου συνδικαλιστικού οργάνου- με αποτέλεσμα η απεργία να κηρυχθεί παράνομη και με σκεπτικό που εισάγει επικίνδυνες ερμηνείες. Σύμφωνα με αυτό, δυνατότητα προκήρυξης απεργίας έχει μόνο το συνέδριο της ΑΔΕΔΥ το οποίο συνέρχεται κάθε τρία χρόνια (!!!).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου