Μέσα σε μια κοινωνία που αποδομείται με τόσο βίαιο τρόπο όσο αυτός που βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα, η πόλωση δεν είναι μόνο ανάμεσα σε πλούτο και φτώχεια, αλλά και ανάμεσα σε κοινωνικές καταστάσεις που άλλους οδηγούν στην πλήρη απαξίωση και άλλους στους δρόμους του αγώνα και της συνειδητοποίησης.
Η εθνική απελευθέρωση, αλλά και η κοινωνική χειραφέτηση αν δεν είναι έργο του ίδιου του λαού, τότε είναι σίγουρο ότι δεν θα έρθει ποτέ. Όλοι αυτοί που μιλάνε στο όνομα του λαού, των εργαζομένων, της εργατικής τάξης και .....
θεωρούν ότι χωρίς αυτούς οι μάζες είναι ανίκανες να χειραφετηθούν από μόνες τους, με δική της πρωτοβουλία, οργάνωση και δράση, δεν είναι παρά "εκτελεστές αποτυχημένων εκτρώσεων, υποκείμενοι στον ποινικό κώδικα της Ιστορίας", όπως εύστοχα έγραφε ο Γκράμσι.
θεωρούν ότι χωρίς αυτούς οι μάζες είναι ανίκανες να χειραφετηθούν από μόνες τους, με δική της πρωτοβουλία, οργάνωση και δράση, δεν είναι παρά "εκτελεστές αποτυχημένων εκτρώσεων, υποκείμενοι στον ποινικό κώδικα της Ιστορίας", όπως εύστοχα έγραφε ο Γκράμσι.
Όμως το χειρότερο απ' όλα είναι ότι μέσα σε μια τέτοια κρίση, πολλοί είναι αυτοί που τους καταβάλουν οι κακουχίες της ζωής. Τους παίρνουν από κάτω τα βάσανα και τα προσωπικά αδιέξοδα. Το βλέπουμε καθημερινά γύρω μας. Αρκετοί απ' αυτούς χάνουν κάθε ελπίδα και κάθε προσδοκία. Χάνουν το ηθικό τους και την αυτοεκτίμησή τους. Χάνουν την προσωπική τους αξιοπρέπεια και καταντούν υποχείρια της μοίρας τους. Ξεχνούν ότι ιδίως στις δύσκολες στιγμές η μόνη λύση είναι η συλλογική δράση, ο συλλογικός αγώνας για αυτά που δικαιούσαι σαν άνθρωπος, σαν πολίτης, σαν εργαζόμενος κι όχι υποζύγιο. Ίσως γιατί ποτέ τους δεν το έκαναν.
Ο ακατάβλητος αγώνας για την ζωή ξεχωρίζει και κάνει κοινωνικό τον άνθρωπο. Διαφορετικά υποβιβάζεται σε ζώο, οδηγείται στην αποκτήνωση. Και τότε αν δεν βυθιστεί στην απόλυτη αποχαύνωση, αποκτά συνείδηση κοπρόσκυλου που εναγωνίως αναζητά την ελεημοσύνη και μπορεί να δικαιολογήσει για τον εαυτό του τα πάντα. Από την καθολική παραίτηση έως την χειρότερη ατιμία. Αρκεί την ευθύνη για την κατάντια του να την χρεώνει στους άλλους, στην άδικη κοινωνία.
Δεν ξέρει τι σημαίνει αγωνίζομαι για το δίκιο μου και για να αλλάξω, να ανατρέψω την κατάσταση. Ξέρει μόνο να μοιρολογεί την κατάντια του, να μισεί τους πάντες και να παρακαλά για ελεημοσύνη. Μια χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση είναι και το παρακάτω σχόλιο που έλαβα:
"ειμαι 50 χρονων ανεργος 4 χρονια, ειχα μικρη ατομικη επιχειρηση επιχειρηματικοτητα αναγκης απο το 1984, ολα αυτα τα χρονια τα εβγαζα περα δυσκολα μεχρι το φλεβαρη του 2010 που αναγκαστικα την εκλεισα, χρεη στην εφορια εξωση.
τωρα συντηρουμαι απο την συνταξη χηρειας της μητερας μου ο πατερας μου ηταν οικοδομος.
η μητερα μου ειναι 83 χρονων ποσο θα ζησει ακομα ?
τι θα απογινω εγω μετα ? πως θα ζησω ?
πρεπει να θεσμοθετηθει ελαχιστο εγγυημενο εισοδημα εστω 300 ευρω το μηνα για ολους τους ανεργους.
αλλιως ας μας δωσουν δουλια.
και εσυ κυριε καζακη λευκη επιταγη ζητας, δεν δεσμευεσε σε τιποτα για τον ελληνα πολιτη."
Η δική μου απάντηση:
"Κατανοώ την κατάντια σου. Γιατί περί κατάντιας πρόκειται όταν ζητάς ελεημοσύνη. Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα είναι κρατική ελεημοσύνη και πουθενά στον κόσμο δεν δόθηκε χωρίς απαιτήσεις συμπεριφοράς και στάσης από αυτόν που το εισπράττει. Αν εσύ δεν έχεις τα κότσια να αγωνιστείς για αυτά που δικαιούσαι, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου. Και μην παραπονιέσαι. Ό,τι παθαίνεις το κεφάλι σου τα φταίει. Όσο για μένα, δεσμεύομαι ότι δεν θα εγκαταλείψω τον αγώνα για μια νέα Ελλάδα, αναγεννημένη από τις στάχτες της, όπου θα πρυτανεύει το δίκιο της πλειοψηφίας του λαού κι όχι τα συμφέροντα μιας ξενόδουλης ολιγαρχίας και του πολιτικού της προσωπικού. Μια νέα Ελλάδα που θα απαρτίζεται από πολίτες, ικανούς να αυτοδιοικούνται και να ασκούν τα αναπαλλοτρίωτα δικαιώματά τους στην πολιτική, στην εργασία, στην ευημερία υπέρ του κοινού καλού. Για μια τέτοια Ελλάδα θα δώσω και την ζωή μου αν χρειαστεί και μάλιστα χωρίς δεύτερη κουβέντα. Μπορεί να διαφωνεί όσο θέλει κανείς μαζί μου, αλλά δεν θα βρεθεί κανείς να αμφισβητήσει την δέσμευσή μου γιατί την αποδεικνύω κάθε μέρα στην πράξη όντας στην ίδια μοίρα με σένα. Δεν πουλιέμαι, αλλά και δεν τάζω. Δεν φιλοδοξώ να γίνω "πατερούλης" της πολιτικής για να σου τάξω δουλειά. Αυτό που σου λέω είναι κάτι πολύ απλό: Ή θα αποκτήσεις αξιοπρέπεια για να διεκδικήσεις αυτά που σου ανήκουν δικαιωματικά, ή έχεις κερδίσει το δικαίωμα να σου συμπεριφέρονται οι ισχυροί, οι έχοντες και οι κατέχοντες, σαν το κοπρόσκυλο που ικετεύει για ένα ξεροκόμματο. Εγώ, ακόμη κι αν είχα την δύναμη, δεν πρόκειται να συμπεριφερθώ στους συνανθρώπους μου εν είδη κοπρόσκυλου. Τους αφήνω να επιλέξουν οι ίδιοι σε ποια συνομοταξία ανήκουν. Εγώ το μόνο που ξέρω είναι ο αγώνας. Κι σ' αυτόν δεσμεύομαι. Αν εσύ τώρα ψάχνεις για ξεροκόμματο, τότε ήρθες να αλυχτήσεις σε λάθος πόρτα."
Πηγή: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου